Τι να ψηφίσουμε τη μεθεπόμενη Κυριακή;

 

 Πανούργος απατεωνία, του Χρήστου Γιανναρά

Ερώτημα αγχωτικό για πολίτες που αρνούνται να απεμπολήσουν τη νοημοσύνη και αξιοπρέπειά τους. Αν θέλει ένας πολίτης να μη φυγομαχεί, αλλά ούτε και να εμπαίζεται, πρέπει να βρει για να ψηφίσει κόμμα και υποψήφιους που εκτιμά την πολιτική τους ταυτότητα και σέβεται την πολιτική τους συνέπεια.
Τέτοιο κόμμα και τέτοιοι υποψήφιοι δεν υπάρχουν. Καθόλου τυχαίο που τα «πολιτικά» των κομμάτων «προγράμματα» τα συντάσσουν διαφημιστές. Οι κομματικοί επαγγελματίες της εξουσίας ξέρουν μόνο να αγορεύουν ή να συνεντευξιάζονται, με μονολόγους. Τους ενδιαφέρουν μόνο οι εντυπώσεις. Δεν ξέρουν τι θα πει «πολιτικό πρόγραμμα», «πολιτικός σχεδιασμός» – τίποτε από αυτά. Νομίζουν ότι κάνουν πολιτική επαναλαμβάνοντας σε αντιπάλους την απαίτηση: «Φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς»! Ή την απίστευτου κρετινισμού αισιοδοξία: «τη Δευτέρα το πρωί που θα είμαστε κυβέρνηση…!!!».
Τι να ψηφίσουμε τη μεθεπόμενη Κυριακή οι πολίτες; Το ελλαδικό «κράτος» σήμερα είναι ένας γκροτέσκος Λεβιάθαν, σάπιος ώς το μεδούλι, η αδυσώπητη σήψη του μακάβρια απειλή θανάτου. Απειλή, όχι μόνο για  τον σημερινό φθίνοντα ελληνώνυμο πληθυσμό του, αλλά και για την ελληνικότητα: με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη για την Ιστορία και τον πολιτισμό.
Αυτόν τον εφιάλτη τον προσπερνάμε με εκπληκτική (επίσης τερατώδη) εθελοτυφλία, κάθε φορά που στήνονται κάλπες. Εκούσια παραδινόμαστε, άνευ όρων, σε μικρονοϊκές ψευδολογίες απατεώνων, ανθρώπων που δεν πιστεύουν σε τίποτα, ούτε στις ιδεολογίες που δήθεν εκπροσωπούν ούτε σε «αρχές» ούτε σε εντιμότητα – αλληλοβρίζονται και την άλλη μέρα συγκυβερνάνε, καλύπτει ο ένας τις πομπές και τα εγκλήματα του άλλου, ενώ ταυτόχρονα μαλλιοτραβιούνται έχοντας όλοι υπερψηφίσει «νόμους» a priori αμνήστευσης των εγκλημάτων τους.
Το ολοκληρωτικά πια σαπισμένο και ανήμπορο να λειτουργήσει κράτος (απομνημείωσαν την ανυπαρξία του οι εικόνες του εφιάλτη από το ολοκαύτωμα στο Μάτι) είναι αποκύημα των ίδιων (ή με παραλλαγμένα ψευδώνυμα) κομμάτων, που πάλι ζητάνε την ψήφο μας την επόμενη Κυριακή. Αξιώνουν, «δίχως αιδώ ή λύπην», να μας «εκπροσωπήσουν» στην Ευρωβουλή και να «στελεχώσουν» με δευτεροκλασάτους δικούς τους αυλοδίαιτους το κουκλοθέατρο της τάχα και «τοπικής αυτοδιοίκησης».
Δεν υπάρχει κόμμα που δείχνει ότι καταλαβαίνει, έστω, το ολοκληρωτικό αδιέξοδο, την εξόφθαλμη ανάγκη «επανίδρυσης του κράτους». Κόμμα που να συνειδητοποιεί ότι η λέξη «κράτος» εξακολουθεί να σημαίνει: λειτουργίες στην υπηρεσία των αναγκών του πολίτη, όχι στην υπηρεσία των λειτουργών κάθε λειτουργήματος. Αλλά για να στηθεί στην Ελλάδα σήμερα σωστό κράτος, πρέπει να απολυθούν (με ανένδοτη συνέπεια) κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες παρασιτικών δημόσιων υπαλλήλων. Δηλαδή διορισμένων με κομματικό ρουσφέτι, δίχως κριτική αποτίμηση προσόντων και επάρκειας. Που παραμένουν δημόσιοι λειτουργοί, χωρίς καμιά ποτέ αξιολόγηση της αποδοτικότητάς τους.
Εκατοντάδες χιλιάδες οι άκριτα και αυθαίρετα διορισμένοι δημόσιοι λειτουργοί, όπως εκατοντάδες χιλιάδες και ιλιγγιώδους ανηθικότητας συντάξεις – άνθρωποι που συνταξιοδοτήθηκαν σε ηλικία κάτω των πενήντα ετών. Τι νόημα λοιπόν έχει η ψήφος του πολίτη, όταν είναι των αδυνάτων αδύνατο να αναχαιτίσει τόση απανθρωπία και τόση κακουργία μασκαρεμένη σε «δημοκρατία» και «κοινοβουλευτισμό»;
Δύσκολα τολμάει να θυμίσει κανείς το ακαταμάχητο συμπέρασμα που συνάγεται από την πανανθρώπινη εμπειρία: Οτι η περιφρόνηση, η καπηλεία, η διαστροφή των όρων-κανόνων της δημοκρατίας δεν θεραπεύονται με ηθικοδιδασκαλίες ούτε με νομοθετήματα και σωφρονιστικό ποινολόγιο. Η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι κοινωνικό κατόρθωμα.
Μπορεί να διαθέτει μια χώρα όλα τα «υλικά» της συνταγής για δημοκρατία: σύνταγμα, εκλογές, κοινοβούλιο, Πρόεδρο Δημοκρατίας, Συμβούλιο Επικρατείας, ελευθεροτυπία – αλλά να μην έχει δημοκρατία. Αυτή την καταπληκτική απατεωνία μπορεί να την πετύχει μόνο το καθεστώς της κομματοκρατίας.
Οι βασικοί μοχλοί της καθεστωτικής αυτής τυραννίας είναι: το πελατειακό κράτος (ρουσφέτι), η υποταγή της τοπικής αυτοδιοίκησης στον κομματισμό, η εξαγορά του συνδικαλισμού από τα κόμματα, η κομματικοποίηση των φοιτητικών νεολαιών, ο διορισμός από την κυβέρνηση της ηγεσίας των Δικαστικών Λειτουργών, της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, σύσσωμου του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου.
Δυνατότητες αποτίναξης του ζυγού της κομματοκρατίας μάλλον δεν υπάρχουν. Μόνο λαϊκές εξεγέρσεις με μακρά αντοχή συνέπειας: Πεντακόσιες χιλιάδες πολίτες στην Πλατεία Συντάγματος, αμετακίνητοι μέρα-νύχτα, μέχρι να γίνει δεκτό το ένα αίτημα: Υπηρεσιακή κυβέρνηση «τεχνοκρατών» με ετήσια προθεσμία, που θα ετοιμάσει συνταγματική αναθεώρηση καταλυτική της κομματοκρατίας.
Τέτοιες εξεγέρσεις δεν σχεδιάζονται, δεν υποδείχνονται, δεν επιβάλλονται. Γεννιούνται. Η γέννησή τους είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας ενός λαού. Γι’ αυτό και πρώτη μέριμνα της κομματοκρατίας είναι η μέγιστη δυνατή υποβάθμιση σχολείου και πανεπιστημίου, η μεθοδική εξηλιθίωση του τεράστιου πλήθους με την τηλεθέαση. Και η θεσμική θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος.
Επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 12/5/19
πηγη