Ανέβαινα σε μια ασφαλτόστρωτη ανηφοριά ανάμεσα σε πεύκα. Μπροστά μου είδα
έναν μικρό γκρίζο όγκο. Ήταν μια χελώνα που ήθελε να διασχίσει τον δρόμο αλλά
το αυτοκίνητο και τα μηχανάκια που πέρασαν δίπλα της πρίν από λίγο τήν φόβισαν
και κλείστηκε στο καβούκι της, εκεί στην μέση τού δρόμου.
Την λυπήθηκα. Προκειμένου, σκέφτηκα, να την πατήσει κάποιος, ας την πάω
στην άλλη πλευρά τού δάσους. Σταμάτησα, έβγαλα τα φώτα ανάγκης, έλεγξα μήπως
έρχεται κανείς και γρήγορα άρπαξα την χελώνα. Η χελώνα, έβγαλε για λίγο το
κεφάλι, προσπάθησε να με φοβίσει με ένα χχχχ, ήχο που έβγαλε από το λαρύγγι της
, και κρύφτηκε πάλι χώνοντας πόδια και κεφάλι στο καβούκι.
Με την χελώνα στα χέρια, ήταν αρκετά μεγάλη, την έβαλα στην θέση του
συνοδηγού και την πήγα λίγο πιο πάνω – όχι, ζώνη δεν τής έβαλα. Σταμάτησα,
κατέβηκα με την χελώνα στα χέρια και την άφησα στο χορτάρι να συνεχίσει την
πορεία της.
Μπήκα στο αμάξι να φύγω, αλλά μου κόλλησε στο μυαλό η αντίδραση τής
χελώνας. Ενώ πήγα να την σώσω, η χελώνα φοβήθηκε και μου αγρίεψε αλλά και
κρύφτηκε από μένα. Και ναι μεν η χελώνα έχει δίκιο, αλλά …γιατί συμπεριφέρεται
με τον ίδιο τρόπο ο άνθρωπος προς τον Θεό; Πόσες φορές ο Θεός δεν προσπαθεί να
μας σώσει κι εμείς τού αγριεύουμε και τον απομακρύνουμε από κοντά μας; ακόμα κι
όταν ο Θεός αυτοβούλως μας σώζει, εμείς κρυβόμαστε, περιμένουμε να περάσει η
μπόρα και αντί να Τον ευχαριστήσουμε για το καλό που μας κάνει, εμείς
προσπερνάμε και συνεχίζουμε τήν ζωή μας μακριά του.
Δίκιο που είχε ο δούλος μυθοπλάστης Αίσωπος. Βλέποντας τα ζώα βλέπεις την συμπεριφορά
του κάθε ανθρώπου, ο οποίος –ας μην ξεχνάμε, διακρίνεται για την … νοημοσύνη
του.
ιωαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου