Ειναι αλήθεια ότι οι γονείς κατηγορούνται για τις συμπεριφορές των παιδιών τους, πολλές φορές άδικα. Κάνετε πολλά θα σας πουν γονείς ελικόπτερο, κάνετε λίγα θα σας πουν αδιάφορους.
Ειναι αλήθεια ότι οι γονείς κατηγορούνται για τις συμπεριφορές των παιδιών τους, πολλές φορές άδικα. Κάνετε πολλά θα σας πουν γονείς ελικόπτερο, κάνετε λίγα θα σας πουν αδιάφορους.
Δεν είναι πάντα σωστά τα μέτρα και τα σταθμά και σαφώς έχει λόγο η προδιάθεση και ο χαρακτήρας του παιδιού.
Όπως και να χει όμως, είναι στο χέρι των γονιών να διορθώσουν κάτι που μπορεί να μην είναι κοινωνικά αποδεκτό, ή να το προβλέψουν μαθαίνοντας στα παιδιά τους να μην είναι κακομαθημένα. Υπάρχουν πολλά θέματα και πολλές φορές που τα παιδιά δε φέρονται σωστά και αυτό ξεκινάει από τους γονείς.
Ας δούμε μερικά λάθη που κάνουν τα παιδιά και έχουν ξεκινήσει από λάθη των ιδιων των γονιών
1. Νομίζουμε ότι απλώς εκφράζονται.
Αν το παιδί δαγκώνει, χτυπάει, γκρινιάζει ασταμάτητα κι εμείς λεμε απλώς ‘ετσι ειναι ο χαρακτήρας του’, δεν το βοηθάμε. Πρέπει να δείξουμε στο παιδί τις συνέπειες των πράξεων του και να του
μάθουμε το σωστό. Γι αυτό είμαστε εκεί. Και ας πάρει χρόνο. Διαφορετικά θα μεγαλώσουμε απλώς ένα κακομαθημένο παιδί.
2. Δεν τα αφήνουμε να μεγαλώσουν.
Η ανικανότητα των γονιών να δουν ότι τα παιδιά τους έχουν μεγαλώσει ειναι καταστροφική. Αν τους κοβουμε τα φτερά όταν είναι μικρά, θα τα μάθουμε όχι μόνο να μην στηρίζονται στον εαυτό τους,
αλλά ακόμη χειρότερα, να τα περιμένουν όλα έτοιμα από μας. Ή αργότερα από τους άλλους.
Αν το παιδί δαγκώνει, χτυπάει, γκρινιάζει ασταμάτητα κι εμείς λεμε απλώς ‘ετσι ειναι ο χαρακτήρας του’, δεν το βοηθάμε. Πρέπει να δείξουμε στο παιδί τις συνέπειες των πράξεων του και να του
μάθουμε το σωστό. Γι αυτό είμαστε εκεί. Και ας πάρει χρόνο. Διαφορετικά θα μεγαλώσουμε απλώς ένα κακομαθημένο παιδί.
2. Δεν τα αφήνουμε να μεγαλώσουν.
Η ανικανότητα των γονιών να δουν ότι τα παιδιά τους έχουν μεγαλώσει ειναι καταστροφική. Αν τους κοβουμε τα φτερά όταν είναι μικρά, θα τα μάθουμε όχι μόνο να μην στηρίζονται στον εαυτό τους,
αλλά ακόμη χειρότερα, να τα περιμένουν όλα έτοιμα από μας. Ή αργότερα από τους άλλους.
3. Ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες.
Τα παιδιά μιμούνται. Αυτο είναι γεγονός. Ακόμη λοιπόν κι αν στο σπίτι δε βρίζουμε αλλά αφήνουμε ανοιχτή την τηλεόραση σε προγράμματα ακατάλληλα για παιδιά, που μιλάνε και φέρονται άσχημα
και βίαια, μετά δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι δε φταίμε εμείς όταν δούμε τα παιδια να έχουν παρόμοια συμπεριφορά…
4. Ειμαστε οι γονείς τους, όχι οι θαυμαστές τους.
Προφανώς θα τους πούμε χίλια μπράβο όταν κάνουν κάτι σωστό, αλλά πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι αποστολή μας είναι να τους κάνουμε ώριμους ενήλικες, σοφούς, έξυπνους, με κριτική σκέψη και
ικανούς να σταθούν σε μια κοινωνία που απαιτεί μεγάλες μάχες σε καθημερινή βάση. Δεν είναι λοιπόν δουλειά μας μόνο να τους επιδοκιμάζουμε, αλλά παράλληλα να τους προετοιμάζουμε για την
αποτυχία, και πολύ περισσότερο για να τους μάθουμε όταν αποτυγχάνουν να σηκώνονται και να ξαναπροσπαθούν, με ηθική, τιμιότητα και πυγμή.
5. Τους δινουμε δικαίωμα να γκρινιάζουν
Κανείς δεν είπε ότι το να είσαι γονιός είναι εύκολο. Ολοι ξέρουμε τι μας περιμένει και τι απαιτεί αυτός ο ρόλος. Και ένα από αυτά είναι η υπομονή. Αν λοιπόν ενδίδουμε σε κάθε γκρίνια και κλάμα
τους, τους δίνουμε απλώς το δικαίωμα να υιοθετούν αυτή την τακτική όποτε θέλουν κάτι. “Βρίσκουν και τα κάνουν” λέει ένα ρητό, και έτσι ακριβώς συμβαίνει, αν κάθε φορά που τα μικρά μας
τερατάκια ουρλιάζουν, δεν έχουμε την υπομονή (οοοοση κι αν απαιτείται) να αρνούμαστε με σταθερή φωνή, μέχρι να το πουν όμορφα και ευγενικά ή μέχρι να συνελθουν και να το συζητήσουμε σε ήρεμη
βάση.
6. Κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή είναι μικρά.
Τα όρια μπαίνουν απο νωρις. Επειδή είναι μικρό το παιδί, δε σημαίνει ότι μπορούμε να μην του δίνουμε παραδείγματα πειθαρχίας. Σε κάθε περίπτωση από την πρώτη στιγμή μαθαίνουμε στα παιδιά το
σωστό και το λάθος. Αλλιώς θα δούμε νηπιακές συμπεριφορές, σε μεγάλα παιδιά και σε χειρότερα πλαίσια. Αν για παράδειγμα αφήνουμε ένα μωρό να κοπανιέται και να δαγκώνει και το συγχωρούμε γιατί
είναι μικρό, δε θα αργήσει να γίνει ένα νήπιο με εξάρσεις και βιαιες συμπεριφορές και αργότερα ένας έφηβος που θα φλερτάρει με τον εκφοβισμό….
7. Τους αφήνουμε να μιλάνε άσχημα.
Δεν είναι μόνο οι πράξεις που έχουν σημασία, αλλά και τα λογια. Αν τα αφήσουμε από νωρίς να μιλάνε με αγένεια, δε θα αργήσουν να μας βρίσουν κατάμουτρα, και γιατί όχι μπροστά και στον κόσμο.
Αν επίσης δεν μάθουν από νωρίς να λενε ευχαριστώ και παρακαλώ, δε θα το πουνε ποτε…
8. Δεν διαχειριζομαστε καλά τις δημόσιες εξάρσεις τους.
Αν στις κρίσεις που έχουν υποχωρουμε ή δεν βγαίνουμε καν έξω με τα παιδιά για να μην το αντιμετωπίσουμε, δεν κάνουμε καλά. Το θέμα είναι να βγούμε και να τους μάθουμε πως δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε, οποτε θέλουμε και όπως θέλουμε.
9. Φοβομαστε μην γίνουμε αυστηροί.
Νομίζουμε ότι αν τους μιλήσουμε αυστηρά η τα βάλουμε τιμωρία θα τα πληγώσουμε. Οχι, θα τα κάνουμε καλύτερους ανθρώπους. Δε θα θυμούνται εκείνη τη φορά που τα στείλαμε στο δωμάτιό τους. Θα θυμούνται όμως ότι είχαν γονείς που νοιάζονταν, που τα αγαπούν και που έθεσαν όρια όταν έπρεπε.
10. Διστάζουμε να είμαστε «το αφεντικό».
Δεν πρέπει να είμαστε διστακτικοί. Τα παιδιά που καβαλάνε τους γονείς, που τους παίρνουν τον αέρα, που γίνονται κακομαθημένα, είναι αποτελεσμα γονιών που φοβήθηκαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, τα ηνία της καθε κατάστασης, και τον έλεγχο του σπιτιου. Αν κάποια στιγμή πρέπει να πείτε ‘γιατί έτσι λέω εγώ’, εφόσον έχετε δοκιμάσει κάθε τι άλλο και αν αυτό που λέτε είναι για το καλό των παιδιών σας, μη διστάσετε. Ειναι κι αυτό μέρος της μητρότητας και της πατρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου