Πειραιώς Σεραφείμ: Η πίστη στο Χριστό δεν είναι βόλεμα. Είναι ξεβόλεμα απ᾽ ότι νομίζουμε, απ᾽ ότι θεωρούμε δεδομένο…
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 25, 2016
Δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχει μετάβαση. Μετάβαση από τον κόσμο της φθοράς, από τον κόσμο μιας τραγικότητας στην πνευματική διάσταση των παιδιών του Θεού.
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
Μια πολύ ιδιαίτερη βραδιά, ζεστή και ανθρώπινη, έζησαν όσοι παρευρέθηκαν στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Δευτέρα 24 Οκτωβρίου.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, σε μία ελεύθερη συζήτηση με τον Ηλία Λιαμή, Μουσικό – Θεολόγο, άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για όλα όσα απασχολούν τους νέους σήμερα, υπαρξιακά και μη, αλλά και για τον εαυτό του.
Η συζήτηση εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας.
Δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχει μετάβαση
Ο συνομιλητής του Σεβασμιωτάτου, του μετέφερε μια σειρά ερωτήσεων που προέρχονται από τους μαθητές του, δεδομένου ότι ο κ. Λιαμής είναι εκπαιδευτικός. Οι ερωτήσεις καθόρισαν και την όλη δομή της συζήτησης.
Η πρώτη ερώτηση που τέθηκε ήταν: τι θα γίνει με το θάνατο, θα καταργηθεί;
Απαντώντας ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι το ύψιστο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ακριβώς αυτό. Πως θα νικηθεί ο θάνατος. Γιατί αποτελεί για τον άνθρωπο κάτι αποκρουστικό, απαίσιο, τραγικό.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζήσει και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου.
Αλλά για μας τους χριστιανούς, ο θάνατος είναι μια απλή μετάβαση πια, μετά τον Χριστό. Γι’ αυτό έγινε άνθρωπος ο Θεός. Για να μας πει ακριβώς την αληθινή πορεία της ζωής μας.
Είναι εντελώς αδύνατο να πηγάζει η ζωή, ως ύπαρξη, από μία άλογη και ασυνείδητη πραγματικότητα.
Και συνέχισε λέγοντας:
«Η πνευματική διάσταση της ζωής, είναι η ερμηνεία της υπάρξεως. Επομένως ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει πλαστεί για να ζήσει σε έναν κόσμο φθοράς για κάποια χρόνια και μετά να πεθάνει και να σβήσει. Γιατί τότε θα ήταν παραλογισμός όλος ο πολιτισμός, όλη η ζωή, όλος ο κόσμος, τα πάντα. Ένα γελοίο παιχνίδι ασυνείδητων πραγμάτων.
Σε αυτήν την παράνοια, την τραγωδία, έρχεται ο Χριστός, γίνεται άνθρωπος και μας χαρίζει την δυναμική υπέρβαση όλων αυτών των αντινομιών και μας λέει ότι: Δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχει μετάβαση. Μετάβαση από τον κόσμο της φθοράς, από τον κόσμο μιας τραγικότητας στην πνευματική διάσταση των παιδιών του Θεού.»
Ο θάνατος έχει νικηθεί, γιατί ο Χριστός ανέστη εκ των νεκρών και συνέτριψε τον θάνατο.
Την ανάσταση του Χριστού την βίωσε η Υπεραγία Θεοτόκος και οι Άγιοι μας. Ζώντα παραδείγματα αυτής της αναστάσεως, προμηνύματα και εχέγγυα, είναι τα λείψανα των Αγίων. Τα οποία αποτελούν αγωγούς της ακτίστου θείας Χάριτος.
Συνεχίζοντας σημείωσε πως ο Χριστός εγκαθίδρυσε την Εκκλησία δια της οποίας μεταδίδει καθημερινά το Σώμα και το Αίμα Του και γίνονται οι άνθρωποι σύσσωμοι και σύναιμοι μαζί Του.
Ο άνθρωπος είναι ο μόνος ναός του Θεού. Είναι πλασμένος για το απόλυτο. Δεν μπορεί να μείνει στο μερικό, στο λίγο, στο εφήμερο. Ζητάει το απόλυτο, ζητάει την πληρότητα. Και αυτήν την πληρότητα, ο Θεός την δίδει.
Είμαστε βαθιά ερωτικά πρόσωπα
Το επόμενο ερώτημα που μετέφερε ο κ. Λιαμής στον Σεβασμιώτατο, αφορούσε στην επιλογή του να αφιερωθεί και να μην παντρευτεί.
Δίνουμε την καρδιά μας σε κάτι πέρα από τη ζωή αυτή, είπε ο Σεβ., που μας γεμίζει όμως. Παραμένουμε άνθρωποι με ανάγκη να δώσουμε τον εαυτό μας.
Δεν είμαστε ανέραστοι. Είμαστε βαθιά ερωτικά πρόσωπα. Αλλά αυτή η σχέση με τον Θεό μόνο αν την δοκιμάσει κανείς μπορεί να την εκφράσει. Την αγάπη την γεύεσαι και μπορείς μόνο να την αισθανθείς, δεν την περιγράφεις εύκολα.
Μιλώντας για τον γάμο τόνισε:
«Και ο γάμος είναι τίμιος και είναι οδός υπέροχη. Γιατί τιμάται από τον Θεό με το να γίνει ο άνθρωπος συνδημιουργός στη ζωή.
Είναι μικρό πράγμα να κρατήσεις στα χέρια σου ένα νέο άνθρωπο ο οποίος έχει αιώνια προέκταση και αιώνιο μέλλον; Συνδημιουργός με τον Θεό γίνεσαι. Αλλά δεν είναι σκοπός. Όπως και η κατά Χριστόν παρθενία δεν είναι σκοπός. Είναι μέσα για να φτάσεις στον σκοπό, που είναι η Θεοκοινωνία, η ερωτική έκσταση με το Θεό.»
Στο γάμο τα πρόσωπα αλληλοπεριχωρούνται, συνέχισε. Παύει να υπάρχει το «εγώ». Δεν λειτουργώ εγώ για την ικανοποίηση των ηδονών μου. Αλλά υπάρχει το «εμείς». Παύει να υπάρχει η εγωπάθεια, παύεις να χρησιμοποιείς τον άλλον σαν χρηστικό αντικείμενο. Τον βλέπεις ως πρόσωπο. Είναι ο άνθρωπός σου. Και στο κέντρο είναι ο Χριστός.
Ο γάμος είναι άθλημα μέγα.
Γι’ αυτό και τόνισε ότι είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν, το τι μέγεθος διαχειρίζονται. Το σώμα τους είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι κάτι απλό και τυχαίο.
Οι θρησκευόμενοι
Κάνοντας μία παρένθεση και αναφερόμενος στον όρο θρησκευόμενος, τόνισε ότι πολλές φορές όταν λέμε θρησκευόμενος, εννοούμε κάποιον που βολεύεται απλώς.
«Η πίστη στο Χριστό δεν είναι βόλεμα. Είναι ξεβόλεμα απ᾽ ότι νομίζουμε, απ᾽ ότι θεωρούμε δεδομένο.»
Η ιδέα του ευ αγωνίζεσθαι
Οι μαθητές δεν μπορούσαν να μην ρωτήσουν τον Σεβασμιώτατο σχετικά με ποια ομάδα υποστηρίζει. Κι αυτή ήταν η επόμενη ερώτηση που μετέφερε ο κ. Λιαμής.
Είμαι Πειραιώτης, δημότης του Δήμου Πειραιώς, είπε ο Σεβ..Συνεπώς είμαι και Ολυμπιακός.
Και συνέχισε:
«Η ιδέα του Ολυμπιακού είναι η ιδέα του ευ αγωνίζεσθαι ή έτσι θα πρέπει να είναι. Και πιστεύω ότι αυτό πρέπει να διακονεί ο αθλητισμός. Το ιδεώδες του ανθρώπου ο οποίος αθλείται για να πετύχει ένα στόχο, ένα βραβείο, που δεν πρέπει να είναι υλικής μορφής αλλά πνευματικής.»
Η οικογένεια του
Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στη συνέχεια στην οικογένεια του καθώς και τις επιρροές που είχε ως νέος και διαμόρφωσαν τις επιλογές του. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε συγκινημένος στον μακαριστό φυσικό πατέρα του, αλλά και στον πνευματικό του πατέρα, επίσης μακαριστό Αρχιμ. Θεόδωρο Μπεράτη.
Η διοίκηση της Εκκλησίας
Για τις δυσκολίες και τα βάσανα που αντιμετωπίζουν όσοι εμπλέκονται στα της διοίκησης της Εκκλησίας μίλησε στη συνέχεια. Η Εκκλησία έχει ανάγκη από διακόνους οι οποίοι θα φέρουν το βάρος και τον σταυρό μετ᾽ αγαλλιάσεως και μετά χαράς.
Γιατί αλλοίμονο σε έναν χριστιανό, που είναι χριστιανός επειδή δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Αλλοίμονο σ᾽ έναν ηθικό, που είναι ηθικός γιατί δεν μπορεί να είναι ανήθικος.
Γι’ αυτό το λόγο η Εκκλησία έχει ανάγκη από πρόσωπα τα οποία θα έχουν μία σαφή, καθορισμένη σκέψη, η οποία θα νοηματοδοτείται από τη Χάρη του Θεού αλλά και από την βοήθεια των ανθρώπων του Θεού.
Οι νέοι και η αναζήτηση του Θεού
Ένα θέμα που έθεσε ο κ. Λιαμής στον Σεβ. είναι αν θα πρότεινε στους νέους να ακολουθήσουν τον δρόμο που εκείνος επέλεξε.
Απαντώντας πρότεινε στα νέα παιδιά να σκύψουν βαθιά μέσα τους, να ρωτήσουν τον εαυτό τους. Αλλά και να γονατίσουν πολύ μπροστά στη Χάρη του Θεού. Ο Θεός έρχεται μυστικά, με έναν τρόπο απερινόητο, αλλά πάντοτε αληθινό. Όπως ο αέρας πάει όπου θέλει, έτσι και το Πνεύμα του Θεού έρχεται στις καρδιές μας.
Όποιος ζητήσει τον Θεό θα τον βρει οπωσδήποτε, γιατί πρώτα έχει ζητήσει ο Θεός τον άνθρωπο.
Και συνέχισε
«Να επιδιώξουν την αγιότητα τους, να μην απολέσουν την ελευθερία τους, να μην χάσουν αυτήν την αθωότητα τους, τον δυναμισμό της ψυχής τους, να μην συντριβούν.
Τα καλώ να έρθουν να δουν, να βιώσουν τι σημαίνει μέθεξη, θέωση, κάθαρση, αυτοκυριαρχία, αυτοσεβασμός.»
Γάμος Πολιτείας και Εκκλησίας δεν υπάρχει
Η συζήτηση περιεστράφη στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας και τον επιδιωκόμενο χωρισμό και αν αυτός θα έχει ευεργετικές επιδράσεις στο χώρο της Εκκλησίας.
Ο Σεβ. ξεκαθάρισε ότι για να υπάρχει χωρισμός, πρέπει να υπάρχει γάμος. Γάμος Πολιτείας και Εκκλησίας δεν υπάρχει. Η Πολιτεία μας, νομοθετεί ελεύθερα, αβίαστα και ερήμην της Εκκλησίας και εναντίον του δόγματος και του ήθους της, πολλές φορές.
Όπως τόνισε:
«Πολιτεία και Εκκλησία είναι διακρινόμενες κοινωνίες με διακριτούς ρόλους. Αυτό που υπάρχει είναι η αναγνώριση της Εκκλησίας ως νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου. Που σημαίνει ότι η Εκκλησία, ως προς τις νομικές της σχέσεις με την Πολιτεία, έχει ακριβώς αυτό το προσόν που έχουν τα λοιπά νομικά πρόσωπα του κράτους.»
Στην έννομη τάξη της Ελλάδος, ιδία νομική προσωπικότητα με την Εκκλησία της Ελλάδος, την έχουν και άλλες δύο θρησκευτικές κοινωνίες. Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο με τις Εβραϊκές κοινότητες και οι Μουσουλμανικές Μουφτείες της Θράκης (Ξάνθης, Κομοτηνής και Διδυμοτείχου).
Αυτό που ισχύει λοιπόν, συνέχισε, είναι ότι συλλειτουργούμε με το κράτος, είμαστε θεσμικοί εταίροι του κράτους. Αυτό που επιδιώκεται είναι να καταβιβαστεί η Εκκλησία και να γίνει σωματείο, ένωση προσώπων, νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου.
Η Εκκλησία δεν έχει προνόμια. Απλώς νομικά αναγνωρίζεται, λόγω της προσφοράς της στο Γένος, σε μία υπερτέρα θέση έναντι των θρησκευτικών κοινοτήτων.
Η Εκκλησία είναι κοινωνία Θεού και ανθρώπων. Αλλά σε έναν ζωντανό οργανισμό υπάρχουν και κάποιες παράμετροι που αγγίζουν την κτιστότητα. Δηλαδή η Εκκλησία πρέπει να έχει περιουσιακή οντότητα.
Πως θα κάνει το έργο της αν δεν έχει ένα υλικό σώμα; Πως θα πληρώσει τους μισθούς των κληρικών της; Η μισθοδοσία του κλήρου είναι μία απλή συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας. Γιατί η Εκκλησία έχει δώσει το 96% της περιουσιακής της υποδομής στην Πολιτεία.
Και ο Σεβασμιώτατος ολοκλήρωσε την συζήτηση, λέγοντας:
«Η Εκκλησία δεν πολιτεύεται γιατί είναι όλον. Ενώ το κόμμα, είναι κομμάτι. Η Εκκλησία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Ζει στον κόσμο αυτό αλλά βαδίζει στον ουρανό.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου