Η ΣΠΟΡΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

            Η γνωστή παραβολή τού σπορέα ακούστηκε στό ιερό Ευαγγέλιο σήμερα, αγαπητοί αδελφοί. Σπόρος είναι ο λόγος τού Θεού, σπορέας ο εργάτης τού Ευαγγελίου, ο διάκονος τού λόγου τού Θεού.

            Παίρνει ο Χριστός μια απλή εικόνα από τον αγροτικό βία για να μας παρουσιάσει αλήθειες χρήσιμες στό να σωθούμε, δηλαδή να Τον γνωρίσουμε, να Τον συναντήσουμε. Ο σπόρος έπεσε σε διαφορετικές ποιότητες εδάφους και αναλόγως καρποφόρησε σε διαφορετικές ποσότητες ή και καθόλου. Όλες αυτές οι «περιπέτειες» που υφίσταται ο σπόρος συμβολίζουν και τίς «περιπέτειες» τού λόγου τού Θεού μέσα στις καρδιές τών πιστών με τα ανάλογα αποτελέσματα.           

            Τις εικόνες τού αγροτικού δρόμου όπου ο σπόρος καταπατείται από τούς διαβάτες ή τον τρώνε τα πουλιά, τής άνυδρης πέτρας και τών αγκαθιών, παραβάλλει ο Κύριος προς τίς πραγματικές αιτίες τής πνευματικής στειρότητας τών ανθρώπων. Ο λόγος τού Κυρίου, στον Οποίο δανείζει τα χείλη του ο Ιερέας, εξακτινώνεται προς τίς ανθρώπινες καρδιές.

            Υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε απλώς και μόνο τον λόγο τού Θεού. Ο διάβολος, σαν αδιάφορος και μαζί κακούργος περαστικός ή σαν αρπακτικό όρνιο, αμέσως απομακρύνει τον λόγο από τήν καρδιά τους, μήπως και σωθούν. Η καρδιά τους, λόγω τής χρόνιας επίδρασης παθών και δαιμόνων έχει χάσει την ακοή της. Παραμένει παντελώς αδιάφορη, ψυχρή. Ακόμη και στήν άλλη περίπτωση που, σαν να ενθουσιάζεται κιόλας κάποιος που ακούει τον λόγο τού Θεού, λόγω σκληροκαρδίας – που παραβάλλεται εδώ με πέτρα -  δεν «ανοίγει χώρο» στο σωτήριο μήνυμα να έρθει να τον συναντήσει. Γι αυτό και σε περίπτωση πειρασμού ξεχνούν ό,τι άκουσαν.

            Είναι κι άλλη μια κατηγορία ακροατών, κατά τον ιερό Ευαγγελιστή: εκείνοι που ακούνε, αρχικά θερμαίνονται, αλλά συμπνίγονται από λογισμούς, πάθη και τον πολυμέριμνο τρόπο ζωής τους, υπηρετώντας τήν φιλοδοξία, την φιλοσαρκία και τήν φιλοχρηματία, οι οποίες τελικά υπερισχύουν.

            Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι με άδολη, καλοπροαίρετη και ευθεία καρδιά. Σε αυτούς ο λόγος του Θεού καρποφορεί, ανάλογα με τήν χωρητικότητά τους. Φυσικά τούς πιστούς δεν τούς ενδιαφέρει, ούτε γνωρίζουν τήν χωρητικότητα αυτή. Εκείνο όμως που τούς ενδιαφέρει είναι να εκθειάζουν συνεχώς τήν προαίρεσή τους έναντι του δωρεοδότη Θεού, ασκούμενοι στα έργα τής αρετής και εφαρμόζοντας τίς εντολές τού Θεού, οι οποίες κατά τούς Πατέρες μας αποτελούν το μόνο άριστο φάρμακο για τίς ταλαιπωρημένες ψυχές τών ανθρώπων. Ταυτόχρονα ενθουσιάζονται, που σημαίνει ότι ποτέ δεν πέφτουν στην παγίδα τής απελπισίας, διότι «ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να λάβουν πλήρη γνώση τής αλήθειας».

            Έτσι, ο λόγος τού Θεού σε αυτούς έχει καταλυτική επίδραση. Κατανοούν τον λόγο τού Θεού και τον κρατούν σφιχτά μέσα τους, θεμέλιο τού βίου τους. Ο λόγος με τήν σειρά του τούς μεταμορφώνει. Ανθρωποπαθώς θα λέγαμε ότι τούς διαπερνάει, τούς ζυμώνει, τούς μαλάσσει, τούς λειαίνει, τούς τέμνει βαθιά σαν δίκοπο μαχαίρι και τελικά τούς ενδύει με πνευματικά άμφια λαμπρά, που αντανακλούν τήν δόξα τού Λόγου τού Θεού. Από μια τέτοιου είδους μεταμόρφωση έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι σήμερα. Από σπορείς που να είναι οι ίδιοι μεταμορφωμένοι και από μεταμορφωμένους πιστούς, οι οποίοι μόνοι μπορούν να μεταμορφώνουν τούς άλλους με τα έργα αρετής τους. Έργα αρετής είναι εκείνα που γίνονται για τον Θεό και όχι για να τροφοδοτήσουν τον εγωισμό μας και να βελτιώσουν τήν δημόσια εικόνα μας.

            Αν ανήκουμε στις πρώτες κατηγορίες τών αμελών, νωθρών, ηδυπαθών, ας μην απογοητευόμαστε αδελφοί! Μπροστά μας βρίσκεται ο δρόμος για βελτίωση. Αν πάλι ορθά βαδίζουμε, ας μην ξεχνιόμαστε, ας μην αμελούμε, ας μην αποθρασυνόμαστε, υποτιμώντας τούς συνανθρώπους μας. «Αυτός που νομίζει ότι βαδίζει καλά, ας προσέξει μην πέσει κάτω», μας τονίζει ο απόστολος Παύλος.

            Ο δρόμος τής βελτίωσης περνάει μέσα από τήν Εκκλησία, η οποία και ερμηνεύει τον λόγο τού Θεού, τήν αγία Γραφή. Δεν πρέπει να αμελούμε: «τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός, τώρα είναι η μέρα τής σωτηρίας». Η Εκκλησία μας μάς παρέχει τα κατάλληλα μέσα για να βελτιώσουμε τήν πνευματική μας ακοή και να οξύνουμε τήν πνευματική μας όραση. Η συμμετοχή μας στόν εκκλησιαστικό τρόπο ζωής, δηλαδή στα σωστικά μυστήρια τής Εκκλησίας μας και η τήρηση τών εντολών τού Χριστού, όπως και η καλλιέργεια τών αρετών, τής προσευχής και μάλιστα τής αδιαλείπτου νυχθημέρου νοερής εγκάρδιας και έμπονης προσευχής  τόσο για τίς δοκιμασίες τίς δικές μας, όσο και για τα βάσανα, τις θλίψεις και τίς συμφορές όλου τού κόσμου, τής ελεημοσύνης, τής πίστης και τής βαθιάς γνώσης τών Γραφών και τών θείων συγγραφών από τούς πιστούς, θα πλατύνουν τήν καρδιά μας και θα φωτίσουν τον νού μας τού «συνιέναι τάς γραφάς». Έτσι η ζωή και τα έργα μας, πράγματα αληθή, θα καρποφορούν δοξάζοντας τον Θεό και τρέφοντας τον πλησίον.

Αρχιμ. Ε.Τ.