Η σημερινή
ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, κάνει λόγο για έναν άνθρωπο ο οποίος
συναντήθηκε με τον Χριστό στην χώρα τών Γαδαρηνών. Ο άνθρωπος αυτός βρισκόταν
σε τραγική πνευματική και ψυχοσωματική κατάσταση, διότι όπως το κείμενο μας διευκρινίζει,
δέκα χιλιάδες δαίμονες είχαν μπεί μέσα του και βασάνιζαν αλύπητα τήν ψυχή και
το σώμα του. Ο διάβολος δηλαδή κατοικούσε υποστατικώς, μέσα του. Αποτέλεσμα ήταν,
αυτό το πλάσμα τού Θεού, να έχει χάσει τον εαυτό του, τήν επαφή του με τούς άλλους
ανθρώπους, να κυκλοφορεί γυμνός ένεκα αφροσύνης και να έχει τα μνήματα αντί άλλης
κατοικίας, σπάζοντας τίς αλυσίδες που τού φορούσαν ενίοτε. Μας θυμίζει έντονα η
περίπτωσή του τούς κατοικούντας εν χώρα και σκιά θανάτου.
Μας κάνει
εντύπωση η ομολογία τών δαιμονίων για το πρόσωπο τού Χριστού. Πιστεύουν στήν θεότητά
του ασχέτως αν φρίττουν! Μπορεί να πεί κανείς ότι κάποιος εκ πεποιθήσεως και
σκληρόκαρδος άθεος βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από αυτούς. Η αγία Γραφή τον
ονομάζει άφρονα, δηλαδή άνθρωπο που δεν έχει φρένα στό μυαλό: «είπεν άφρων εν
καρδία αυτού ουκ έστι Θεός».
Δείχνοντας ο
δαίμων πόσο ανίσχυρος είναι μπροστά στόν παντοδύναμο Χριστό, τού ζητάει τήν άδεια
να μπεί στούς χοίρους, όπως και έγινε. Παραχωρεί ακριβέστερα ο Θεός να περάσουν
οι δαίμονες μέσα τούς χοίρους διότι το χοιρινό κρέας ήταν απαγορευμένο για τούς
νηπίους πνευματικά Εβραίους, σαν είδος στοιχειώδους άσκησης. Παρά ταύτα, επειδή
οι Ρωμαίοι κατακτητές έτρωγαν χοιρινό, οι Εβραίοι έκαναν παράνομο εμπόριο για
να κερδίζουν χρήματα. Μέσα από αυτό ο Θεός έλεγχε τήν φιλαργυρία τους.
Ο μέχρι
πριν λίγο σε τραγική κατάσταση ευρισκόμενος άνθρωπος, μετά την εκδίωξη τών
δαιμονίων στέκει παρά τους πόδας τού Χριστού, φορώντας πλέον τό ιμάτιο τής σύνεσης
και τής σωφροσύνης. Είναι αυτό ακριβώς που δεν πρόσεξαν οι κάτοικοι τών Γαδαρηνών
και ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να προσέξουν.
Ο Χριστός
μοιάζει να τους έβαλε σε δίλημμα, αν προτιμούν Εκείνον ή τούς χοίρους. Εκείνοι έκαναν
τήν επιλογή τους. Προτίμησαν τους χοίρους και απομάκρυναν τον Χριστό.
Έτσι γίνεται
και με μας, αγαπητοί. Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός άλλο δεν κάνουμε από τό
να ικανοποιούμε τα ποικιλώνυμα και ποικιλότροπα πάθη μας, θυσιάζοντάς τα στον
βωμό τού ειδώλου που έχει πλάσει καθένας για τον εαυτό του. Δεν θέλουμε να
κατοικήσει ο Χριστός στήν καρδιά μας, ό,τι κι όσο κι αν μας στοιχίσει αυτό, ώστε
να ιματιστούμε και να σωφρονιστούμε.
Την σωστή
επιλογή έκανε και ο σήμερα εορτάζων άγιος Δημήτριος, ο οποίος από τή μια μεριά
αποτελεί δώρο τού Θεού σ’ εμάς και σημείο Του ανάμεσα στόν λαό Του κι από τήν άλλη
συνιστά τήν κρίση τήν δική μας για τήν στάση μας έναντι τού Χριστού. Ο άγιος
Δημήτριος μέσα από τό μαρτύριό του γίνεται τού Χριστού και όλου τού κόσμου. Γίνεται
ολοκληρωτικά παγκοσμιοποιημένος άνθρωπος, ο άνθρωπος που χωράει τούς πάντες μέσα
στήν καρδιά του, γιατί αυτή πλάτυνε τόσο, ώστε να γίνει τόπος Χριστού, Εκκλησία,
Παράδεισος τρυφής. Κι όλοι μας αναπαυόμαστε μέσα του δεχόμενοι τήν ακριβή του
αγάπη. Και αποτελεί σημείο τού Θεού για να τον μιμηθούμε όλοι, πατώντας τήν
φιλαρχία, τήν φιληδονία και τήν φιλαργυρία μας, τρείς δαίμονες που με
διαφορετικούς τρόπους βασανίζουν όλους μας.
Δεν υπάρχει
άλλη θεραπεία και μάλιστα ριζική, δίχως παλινδρομήσεις και πισωγυρίσματα από τον
Χριστό, από τήν αγάπη μας προς Αυτόν. Ο τακτικός εκκλησιασμός μας, η αδιάλειπτη
επίκληση τού θείου ελέους διά τής νοεράς καρδιακής προσευχής, τού «Κύριε Ιησού,
Χριστέ, ελέησόν με», η ειλικρινής εξαγόρευση λογισμών, επιθυμιών που επιμένουν
και πεπραγμένων στόν πνευματικό πατέρα, η τακτική προσέλευση με πνεύμα μετανοίας
στήν θεία Κοινωνία, η μελέτη τού λόγου τού Θεού και τών συγγραμμάτων τών αγίων
Πατέρων μας και η αγαθοεργία που ακολουθεί, αποτελούν τίς εκδηλώσεις τής γνήσιας
αγάπης προς τό Πρόσωπό Του.
Η υπακοή στό
θέλημα τού Θεού και όχι στα πολλά δικά μας θελήματα, γιατρεύει τήν φιλαρχία,
ταπεινώνει και μεταμορφώνει πνευματικά τό φιλόπρωτο, ώστε να αγωνιζόμαστε ποιος
θα κάνει τίς περισσότερες υποχωρήσεις στα θελήματά του για να ανακουφίσει τον πλησίον,
εκτός φυσικά από τήν αμαρτία και τήν αίρεση. Η αταλάντευτη εμπιστοσύνη στην θεία
Πρόνοια, με μόνη μέριμνά μας τον επιούσιο άρτο, κατά τήν Κυριακή προσευχή, διώχνει
το άγχος για το μέλλον, που άλλωστε δεν το ορίζουμε, διώχνει το πνεύμα τής
φιλαργυρίας, γεμίζοντάς μας με τήν ξενοιασιά τής ακτημοσύνης.
Τέλος, ο
ματωμένος πολλές φορές αγώνας για να μην υποχωρήσουμε σε ακατονόμαστους σαρκικούς
λογισμούς, εγγράφεται στις δέλτους τών αγωνιζομένων όπου γής, ως επιμέλεια στην
αρετή τής παρθενίας. Έτσι, με το πέρασμα τού χρόνου, φτάνουμε κι εμείς να
αισθανόμαστε δίπλα στόν Χριστό, ιματισμένοι και σωφρονούντες, όπως τόσοι και τόσοι
άγιοι, μάρτυρες και αγωνιστές τής πίστεως.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου