Ο Χριστός,
αγαπητοί αδελφοί, προσκαλεί, λέει το σημερινό Ευαγγέλιο, τον όχλο και τούς
μαθητές του και τούς απευθύνει έναν λόγο· εκείνο που χαρακτηρίζει την ζωή τού
αληθινού χριστιανού. Δεν απευθύνονται τα σημαντικά και σοβαρότατα για τήν σωτηρία
ας αυτά λόγια τού Χριστού σε μοναχούς, άλλωστε τότε δεν υπήρχαν, αλλά σε όλους μας.
«Όποιος» λοιπόν λέει «θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει
τον σταυρό του και τότε ας με ακολουθήσει».
Όλοι οι Ορθόδοξοι
χριστιανοί, βαπτιστήκαμε στό όνομα τής παναγίας Τριάδος. Το Βάπτισμά μας αποτέλεσε
τύπο τής τριήμερης ταφής τού Χριστού. Συναποθάναμε με τον Χριστό. Σταυροειδώς μας
έχρισε ο Ιερέας. Κατόπιν φορέσαμε στό στήθος μας τον σταυρό μας, τον Σταυρό τού
Χριστού. Αναστημένοι εν Χριστώ είμαστε όλοι οι Ορθόδοξοι, από τήν ημέρα τής βάπτισής
μας και μετά, καθώς λάβαμε το Σώμα και τό Αίμα τού Χριστού και γίναμε ένα σώμα
και ένα αίμα με Εκείνον και μεταξύ μας. Όλοι είμαστε αναστημένοι, «συγγενείς εξ
αίματος» πνευματικά. Μένει να τό ζούμε αυτό.
Ευλογημένη συνήθεια
τών Χριστιανών αποτελεί ο σταυρός που φορούν στόν λαιμό. Συχνότατα αποδεικνύεται
αδάπανος φύλακας και προστάτης τους. Εξίσου ανησυχητικό είναι να βλέπουμε σήμερα
τούς Χριστιανούς, υποτίθεται, να κρεμούν άλλα πράγματα στόν λαιμό τους: γαλάζιες
χάντρες «για το μάτι», σημεία τού ζωδιακού κύκλου, περίεργα μακριά δόντια,
σταυρούς αναποδογυρισμένους, «κλειδιά τού Νείλου», περιδέραια παράξενα και ότι άλλο
μπορεί να φανταστεί κανείς, προς μεγάλη τέρψη τών πονηρών πνευμάτων και τού
αρχηγού τους, που βλέπουν τούς Χριστιανούς να υποτιμούν, ή μάλλον να αγνοούν τήν
φοβερή δύναμη τού Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, ο Οποίος εκμηδένισε και διέλυσε
τίς δυνάμεις τού σκότους.
Όχι μόνο
λοιπόν επιβάλλεται να φοράμε τον σταυρό μας, αλλά και να τον σχηματίζουμε σωστά,
πράγμα στό οποίο επιμένει και ο άγιος Χρυσόστομος δίνοντας σχετικές συμβουλές στις
μητέρες.
Κέντρο πραγματικά
τής θείας Λατρείας μας, αποτελεί ο Σταυρός τού Χριστού. Δύο μέρες τής εβδομάδας
είναι αφιερωμένες σε Αυτόν, η Τετάρτη και η Παρασκευή, γι αυτό και τότε νηστεύουμε.
Αλλά και στις καθημερινές ακολουθίες οι ώρες έκτη και ενάτη έχουν σταυρικό
περιεχόμενο: η μία αναφέρεται στήν σταύρωση τού Χριστού και η άλλη στόν διά
Σταυρού θάνατό Του.
Εκεί όμως που
πραγματικά ο Χριστιανός γεύεται τήν σταυρική αγάπη είναι η θεία Λειτουργία. Η κοινωνία
τού Σώματος και τού Αίματος τού Κυρίου είναι ένωση με τον Θεό τόσο οριζοντίως,
εκφράζοντας τήν προς τον πλησίον αγάπη, όσο και καθέτως ως έκφραση τής από τον Θεό
δεδομένης αγάπης προς τον άνθρωπο. Μόνο αν η αγάπη μας περιέχει και τίς δύο αυτές
διαστάσεις, μπορεί να αληθεύει, να είναι αυθεντική. Αλλιώς είναι μισητή στόν Θεό
και καταστρεπτική για τον εαυτό μας.
Μόνο έτσι
εσταυρωμένος ο άνθρωπος, δηλαδή εν Χριστώ, αγαπάει και άρα δεν σταυρώνει τούς άλλους.
Συμβαίνει πολύ
συχνά να ομολογούμε Ιησού Χριστό εσταυρωμένο και αναστάντα, να σχηματίζουμε
σωστά το σημείο τού Σταυρού επάνω μας, να συμμετέχουμε στό Ποτήριο και παρά ταύτα
όλα αυτά να μη φτάνουν στό βάθος τής καρδιάς για να μας αλλάξουν. Οφείλουμε να είμαστε
ενήμεροι αυτού τού γεγονότος και να μην ωραιοποιούμε προβληματικές καταστάσεις.
Ο Χριστιανός,
μοναχός, λαϊκός ή κληρικός, ζει στόν τόπο τού Σταυρού, συν-εσταυρωμένος με τον Σωτήρα.
Κοπιάζει, θλίβεται αλλά και χαίρεται για τήν Ανάσταση που περιμένει, η οποία
ωστόσο τον επισκέπτεται κάποτε και από εδώ.
Υπάρχει όμως
μια διαδικασία πολύ ύποπτη και λανθάνουσα, αυτή τής αυτοδικαίωσης και τής
πνευματικής αυτάρκειας. Το να νομίζει κανείς ότι δικαιώνεται μέσα από τα έργα
του, αποτελεί τήν έσχατη πλάνη, διότι μόνο η θεία Χάρη, η Χάρη τού αγίου Πνεύματος
σώζει. Έτσι, η κενοδοξία η οποία είναι και η βάση, το θεμέλιο όλων αυτών τών
λογισμών και βιωμάτων, υπογείως και υπορρήτως έχει αρχίσει τό καταστρεπτικό της
έργο. Οι λογισμοί αυτοί, συν τώ χρόνω, εμπλουτίζονται με κατάκριση, αίσθηση
ιδιορρυθμίας και διαφοράς από τούς άλλους, άτακτη χαρά εναλλασσόμενη με άμετρη
λύπη, αν και τεχνηέντως αυτή η τελευταία καλύπτεται, φθόνο απέναντι σε όσους
δεν αναγνωρίζουν τήν πνευματικότητά μας, έπαρση, οίηση, «φυσίωση», όπως λένε οι
Πατέρες. Όλα αυτά απομακρύνουν την χάρη τού Θεού από τήν ζωή μας.
Έτσι η
διαδικασία αυτή μοιάζει με έναν υποβρύχιο σκώληκα που «πριονίζει» το ξύλο τού
σταυρού, στό σημείο ακριβώς που έχει στηθεί: στό θεμέλιο, στήν ρίζα του. Αν δεν
πάρει είδηση ο Πνευματικός ή ο πιστός τήν όλη διαδικασία τό αποτέλεσμα θα είναι
γνωστό. Γι αυτό, αδελφοί, ας παρακαλέσουμε τήν χάρη τού Τιμίου Σταυρού να μας διασώζει
από τέτοιες διαστροφές τής πνευματικής ζωής.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου