Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

            Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός διδάσκει τούς όχλους μέσα από τό πλοίο τού Σίμωνα Πέτρου. Τελειώνοντας τήν διδασκαλία του, προτρέπει τον Πέτρο να ρίξει τα δίχτυα του στα νερά τής Γεννησαρέτ. Ο Πέτρος τού απαντάει, ναι μεν όλη τήν νύχτα κοπιάσαμε προσπαθώντας να πιάσουμε ψάρια και δεν πιάσαμε τίποτα, όμως επειδή Εσύ τό λές τώρα, εγώ θα υπακούσω και θα ρίξουμε τά δίχτυα πάλι στα νερά. Και, ώ τού θαύματος, έπιασαν τόσα πολλά ψάρια που σκίζονταν τα δίχτυα· φώναξαν μάλιστα και άλλους ψαράδες να βοηθήσουν. Ήταν τόσα πολλά τα ψάρια, που τα πλοία κόντεψαν να βυθιστούν. Βλέποντας τό παράδοξο θαύμα ο Πέτρος, έκπληκτος γονατίζει μπροστά στόν Χριστό και τού λέει: βγές από τό πλοίο μου, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Όλοι είχαν εκπλαγεί. Ο Χριστός τον καθησύχασε λέγοντάς του να μη φοβάται, γιατί από τώρα και στό εξής θα αλιεύει ανθρώπους.

            Ένα σημείο που πρέπει να προσέξουμε είναι η ομολογία τού Πέτρου, ότι δεν έπιασε κανένα ψάρι, αν και κοπίασε όλη τήν νύχτα. Είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος να ομολογεί τήν πλήρη αποτυχία του στόν Θεό. Συμβαίνει όντως να είμαστε όλοι αποτυχημένοι. Ακόμα κι αν όλα τα τηρούμε και δεν τηρήσουμε κάτι από τίς εντολές τού Χριστού, δεν τηρήσαμε τίποτα, λέει ο λόγος τού Θεού. Ποιος λοιπόν μπορεί να καυχηθεί για κάτι αφού σε όλα είναι αποτυχημένος; Από αυτό το γεγονός φαίνεται σε πόσο εξωπραγματική βάση στηρίζεται οποιοδήποτε συναίσθημα υπεροχής, υπερηφάνειας και αλαζονείας μάς συνεπαίρνει. Είναι επίσης πολύ τραγικό να αναλογιζόμαστε ότι τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δεδομένα τής εποχής μας ενισχύουν μια τέτοια εσφαλμένη εκ θεμελίων και φαντασιώδη αντίληψη περί τού εαυτού μας. Εδώ ακριβώς έχουν τήν βάση τους τα ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τούς ανθρώπους και το γενικευμένο άγχος. Η εποχή μας διαμορφώνει έναν πολιτισμό θυμάτων που δελεάζονται από τίς επιτυχίες και τα κατορθώματά τους.

            Πιστεύοντας, άρα, στήν εφ’ όλης τής ύλης αποτυχία μας και ομολογώντας την θαρρετά και με πλήρη επίγνωση στόν Θεό, βάζουμε τα θεμέλια τής εν Χριστώ θεραπείας μας.

            Ο Πέτρος έχει προ οφθαλμών του τήν αποτυχία του, τήν αναφέρει στόν Χριστό, κι Εκείνος τού λέει να ξαναδοκιμάσει τήν προσπάθεια. Εμπιστεύεται πλήρως τον Κύριο. Τού λέει τον λογισμό του, αλλά κάνει υπακοή στήν προτροπή τού Χριστού. «Επειδή Εσύ τό λές αυτό, εγώ σε Εσένα θα υπακούσω και όχι στό μυαλό μου», μοιάζει να τού λέει.

            Είναι πολύ μεγάλη πραγματικά υπόθεση ο άνθρωπος να μάθει να μην κάνει διάλογο με τό μυαλό του, με τήν διάνοιά του. Απεναντίας χρειάζεται να μάθει το μυαλό του να πιάνει κουβέντα με τον Θεό. Εδώ θεμελιώνεται τό «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» τού αποστόλου Παύλου. Η προσευχή είναι εκείνη που θα ενισχύσει αυτό το αίσθημα εμπιστοσύνης προς τον Θεό, που τόσο λείπει από τον σύγχρονο άνθρωπο.

            Με τήν εξομολόγηση πάλι, ο πιστός ομολογεί τήν αποτυχία του και ταυτόχρονα τήν διάθεση να μετανοήσει, δηλαδή να αλλάξει ζωή. Αφήνει τήν παθολογία τής μοναξιάς τού ατόμου και προσανατολίζεται προς τήν κοινωνία, τήν μετοχή στό εκκλησιαστικό γεγονός διά τής μεταλήψεως, τέλος, τού Σώματος και τού Αίματος τού Χριστού. Γίνεται πρόσωπο μέσα στό Πρόσωπο και δια τού Προσώπου τού Ιησού Χριστού και ταυτόχρονα (μόνο) έτσι συναντιέται και με τούς άλλους ανθρώπους – πρόσωπα.

            Μέσα στήν Εκκλησία μαθαίνουμε να ομολογούμε συνεχώς τήν αποτυχία μας. Ερχόμαστε προ τών ευθυνών μας. Φτάνει ο άνθρωπος να ομολογήσει πικρά ότι μόνο αυτός ο ίδιος είναι άξιος για τήν κόλαση και κανείς άλλος πάνω στήν γή, όπως ο Μέγας Αντώνιος.

            Από τήν στιγμή τού θαύματος τής άγρας τών ιχθύων, ο Πέτρος αισθάνεται ότι είναι ακόμη περισσότερο αμαρτωλός, ανάξιος για να συμβεί σε αυτόν ένα τόσο μεγάλο θαύμα. Γι αυτό παρακαλεί τον Χριστό να βγεί από το πλοίο του, ομολογώντας δημόσια τήν αμαρτωλότητά του.

            Έτσι, στόν άνθρωπο τού Θεού, η αυξανόμενη εγγύτητα τής θείας Παρουσίας έχει σαν αποτέλεσμα τήν ολοένα και αυξανόμενη αίσθηση αναξιότητας απέναντι στις θείες δωρεές, όπως και τήν αύξουσα αίσθηση τής αμαρτωλότητάς του απέναντι στήν εκπληκτική καθαρότητα, δόξα και αγάπη τού Τριαδικού Θεού. Ομολογεί στούς πάντες τήν «ουδενία» του, όπως λένε οι Πατέρες, δηλαδή τό μηδέν του, αλλά επειδή ο Θεός τον ανέχεται, τού δίνεται ακόμη και σαν βρώση και πόση, χαίρεται σαν μικρό παιδί και θέλει αυτήν τήν χαρά του να τήν μεταδώσει σε όλους. Έτσι παρηγορεί, στηρίζει τούς αδελφούς του και, αν χρειαστεί, διδάσκει και τούς άλλους, καλούμενος από τον Χριστό· γίνεται αλιέας ανθρώπων δια τής δωρεάς τής θείας Ιερωσύνης, όπως ακριβώς συνέβη και στόν Πέτρο.

Αρχιμ. Ε.Τ.