«Τέκνον αφέονταί σοι αι αμαρτίαι σου». Η φράση αυτή του Χριστού στον παραλυτικό της Καπερναούμ συνδέει την αρρώστια με την αμαρτία και την συγχώρηση με την θεραπεία. Γι αυτό ο Χριστός πρώτα θεραπεύει το κέντρο και την ρίζα της αρρώστιας, δηλαδή την αμαρτία και στην συνέχεια προσφέρει την σωματική θεραπεία. Αυτή η θεραπεία είναι η απόδειξη ότι «ο υιός του ανθρώπου εξουσίαν έχει επί της γής αφιέναι αμαρτίας». Αν δεν υπάρχει μια τέτοια σχέση και συνάφεια μεταξύ της συγχώρησης και της θεραπείας, τότε τα λόγια του Χριστού παραμένουν ακατανόητα, μετέωρα και χωρίς συνοχή. Ο Χριστός κηρύττει ως νικητής της αμαρτίας, αίρει και παραμερίζει το βάρος της και θεραπεύει τα συμπτώματά της, ένα από τα οποία είναι και η αρρώστια.
Όμως όλα αυτά ακούγονται παράδοξα και προκαλούν την λογική του σημερινού ανθρώπου. Είναι αντίθετα με το επιστημονικό του κοσμοείδωλο. Σε κανένα ιατρικό βιβλίο δεν φαίνεται η σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, ούτε βέβαια της θεραπείας με την σωτηρία. Ωστόσο κανείς γιατρός δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η αμαρτία, ως καταπάτηση των νόμων της ζωής και των ορίων της φύσεως, αποτελεί ξένο σώμα στον οργανισμό του ανθρώπου. Είναι βάρος το οποίο πιέζει την ψυχή, αμβλύνει την αντοχή της και οδηγεί στην ψυχική και σωματική ασθένεια και μέσα από αυτήν στον βιολογικό θάνατο. Συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι το φυσικό κακό προέρχεται από το ηθικό, που είναι η ρίζα όλων των πόνων και των θλίψεων του κόσμου.
Η Αγία Γραφή δεν εξετάζει τα εξωτερικά αίτια που προκαλούν μια ασθένεια. Δεν ασχολείται με τα βιολογικά αίτια και τους ιατρικούς τρόπους θεραπείας, τους οποίους επιβάλλεται να ερευνά η επιστήμη βελτιώνοντας την φυσική ζωή του ανθρώπου. Η πίστη δεν υποκαθιστά την επιστήμη, ούτε η επιστήμη καταργεί την πίστη, γι αυτό και στην πραγματικότητα δεν συγκρούονται ποτέ. Όταν και οι δύο λειτουργούν σωστά, βοηθούν τον άνθρωπο να ανορθώνεται από την πτώση. Η επιστήμη, ως δυνατότητα του ανθρώπινου νού, είναι δώρο του Θεού, που έχει βέβαια κάποια όρια. Όμως πέρα και πάνω από αυτά τα όρια αρχίζει ο απέραντος χώρος της πίστεως. Η αποκάλυψη του Θεού εμβαθύνει στην ρίζα του πόνου, της αρρώστιας και του θανάτου που δεν είναι άλλη από την διατάραξη της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Εδώ βρίσκεται η απάντηση στο πώς προήλθε το κακό στον κόσμο και στο πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί οντολογικά.
Ο Χριστός δεν μιλά πουθενά για την ουσία της αμαρτίας, την προϋποθέτει όμως στο κήρυγμά του σαν μια φοβερή καθημερινή πραγματικότητα που εμποδίζει την επικράτηση της βασιλείας του Θεού. Όσο διαρκεί ο σημερινός κόσμος, η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειες της αμαρτίας, μία από τις οποίες είναι και η ασθένεια. Η αμαρτία γίνεται πρόξενος θλιβερών συνεπειών για όλους μας ανεξαιρέτως. Όλοι γνωρίζουμε πόσο συχνά δοκιμάζεται η ζωή μας από το άγχος, την αγωνία, τον φόβο, την ανασφάλεια, την εσωτερική διάσπαση και διάσταση: μια πνευματική και σωματική κατάσταση αρρώστιας και φθοράς. Μόνο μέσα σ’ αυτήν την οπτική κατανοούμε την εσωτερική σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, κατά τον λόγο του Χριστού και του αποστόλου Παύλου.
Ο Χριστός, καθώς συναντά τον άνθρωπο, ζεί τα δεινά και την τραγωδία που προκαλεί το κακό στην ζωή του. με την διδασκαλία και τα θαύματά Του τον απελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την αρρώστια. Του προσφέρει την δυνατότητα να υπερνικήσει το κακό που είναι ριζωμένο μέσα του και αποτυπώνεται γύρω του. Η θεραπεία των ασθενειών και το κήρυγμα του Ευαγγελίου συνυπάρχουν στο έργο και την αποστολή του Κυρίου. Η σώζουσα δύναμη της πίστεως και η θεραπευτική δύναμη του Χριστού διοχετεύεται στην ζωή του ανθρώπου και την μεταμορφώνει.
Αγαπητοί αδελφοί, η αρρώστια παραμένει μια πεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Γι αυτό και κάθε θεραπεία, είτε είναι καρπός της θαυματουργικής χάριτος του Θεού είτε είναι αποτέλεσμα των κατορθωμάτων της επιστήμης, είναι μια νίκη του ανθρώπου ενάντια στην φθορά. Ένα ακόμη βήμα, για να παραταθεί το θαύμα της ζωής πάνω στον θάνατο μέχρι την οριστική εκμηδένισή του μετά την κοινή ανάσταση στην αιωνιότητα. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Όμως όλα αυτά ακούγονται παράδοξα και προκαλούν την λογική του σημερινού ανθρώπου. Είναι αντίθετα με το επιστημονικό του κοσμοείδωλο. Σε κανένα ιατρικό βιβλίο δεν φαίνεται η σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, ούτε βέβαια της θεραπείας με την σωτηρία. Ωστόσο κανείς γιατρός δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η αμαρτία, ως καταπάτηση των νόμων της ζωής και των ορίων της φύσεως, αποτελεί ξένο σώμα στον οργανισμό του ανθρώπου. Είναι βάρος το οποίο πιέζει την ψυχή, αμβλύνει την αντοχή της και οδηγεί στην ψυχική και σωματική ασθένεια και μέσα από αυτήν στον βιολογικό θάνατο. Συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι το φυσικό κακό προέρχεται από το ηθικό, που είναι η ρίζα όλων των πόνων και των θλίψεων του κόσμου.
Η Αγία Γραφή δεν εξετάζει τα εξωτερικά αίτια που προκαλούν μια ασθένεια. Δεν ασχολείται με τα βιολογικά αίτια και τους ιατρικούς τρόπους θεραπείας, τους οποίους επιβάλλεται να ερευνά η επιστήμη βελτιώνοντας την φυσική ζωή του ανθρώπου. Η πίστη δεν υποκαθιστά την επιστήμη, ούτε η επιστήμη καταργεί την πίστη, γι αυτό και στην πραγματικότητα δεν συγκρούονται ποτέ. Όταν και οι δύο λειτουργούν σωστά, βοηθούν τον άνθρωπο να ανορθώνεται από την πτώση. Η επιστήμη, ως δυνατότητα του ανθρώπινου νού, είναι δώρο του Θεού, που έχει βέβαια κάποια όρια. Όμως πέρα και πάνω από αυτά τα όρια αρχίζει ο απέραντος χώρος της πίστεως. Η αποκάλυψη του Θεού εμβαθύνει στην ρίζα του πόνου, της αρρώστιας και του θανάτου που δεν είναι άλλη από την διατάραξη της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Εδώ βρίσκεται η απάντηση στο πώς προήλθε το κακό στον κόσμο και στο πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί οντολογικά.
Ο Χριστός δεν μιλά πουθενά για την ουσία της αμαρτίας, την προϋποθέτει όμως στο κήρυγμά του σαν μια φοβερή καθημερινή πραγματικότητα που εμποδίζει την επικράτηση της βασιλείας του Θεού. Όσο διαρκεί ο σημερινός κόσμος, η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειες της αμαρτίας, μία από τις οποίες είναι και η ασθένεια. Η αμαρτία γίνεται πρόξενος θλιβερών συνεπειών για όλους μας ανεξαιρέτως. Όλοι γνωρίζουμε πόσο συχνά δοκιμάζεται η ζωή μας από το άγχος, την αγωνία, τον φόβο, την ανασφάλεια, την εσωτερική διάσπαση και διάσταση: μια πνευματική και σωματική κατάσταση αρρώστιας και φθοράς. Μόνο μέσα σ’ αυτήν την οπτική κατανοούμε την εσωτερική σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, κατά τον λόγο του Χριστού και του αποστόλου Παύλου.
Ο Χριστός, καθώς συναντά τον άνθρωπο, ζεί τα δεινά και την τραγωδία που προκαλεί το κακό στην ζωή του. με την διδασκαλία και τα θαύματά Του τον απελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την αρρώστια. Του προσφέρει την δυνατότητα να υπερνικήσει το κακό που είναι ριζωμένο μέσα του και αποτυπώνεται γύρω του. Η θεραπεία των ασθενειών και το κήρυγμα του Ευαγγελίου συνυπάρχουν στο έργο και την αποστολή του Κυρίου. Η σώζουσα δύναμη της πίστεως και η θεραπευτική δύναμη του Χριστού διοχετεύεται στην ζωή του ανθρώπου και την μεταμορφώνει.
Αγαπητοί αδελφοί, η αρρώστια παραμένει μια πεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Γι αυτό και κάθε θεραπεία, είτε είναι καρπός της θαυματουργικής χάριτος του Θεού είτε είναι αποτέλεσμα των κατορθωμάτων της επιστήμης, είναι μια νίκη του ανθρώπου ενάντια στην φθορά. Ένα ακόμη βήμα, για να παραταθεί το θαύμα της ζωής πάνω στον θάνατο μέχρι την οριστική εκμηδένισή του μετά την κοινή ανάσταση στην αιωνιότητα. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου