Νηστεία
ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ -αυστηρώς ακατάλληλο για ελληνόφοβους και αχρίστους. Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΙ
Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2024
Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας
Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας
| Ημερομηνία Εορτής: | 16/10/2024 |
| Τύπος εορτής: | Σταθερή. Εορτάζει στις 16 Οκτωβρίου εκάστου έτους. |
| Άγιοι που εορτάζουν: | Αγιος Ιωαννης ο Τουρκολεκας (1805 - 1816) |
| Τελευταία ενημέρωση: | 01/02/2014 19:24 |
| Περιεχόμενα: | |
  | |
Βιογραφία
Ο νεομάρτυρας και παιδομάρτυρας Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας γεννήθηκε το 1805 μ.Χ. στο χωριό Τουρκολέκα Αρκαδίας. Η οικογένεια του διακρινόταν για την ευλάβεια τον Θεό, για την αγάπη προς την πατρίδα και για τον ηρωισμό της. Πατέρας του ήταν ο Σταματέλος Σταματελόπουλος-Τουρκολέκας, ονομαστός αγωνιστής της περιοχής Λεονταρίου και μητέρα του, η αδελφή της συζύγου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Σοφία. Μεταξύ των τεσσάρων του αδελφών διακρινόταν ο γνωστός οπλαρχηγός Νικήτας, γνωστός ως Νικηταράς (ο τουρκοφάγος) και ο διδάσκαλος της πολεμικής τακτικής ευπαίδευτος λοχαγός Νικόλαος.
Το 1816 μ.Χ. ο Ιωάννης, 11 χρονών τότε, μαζί με τον πατέρα του και τον Αναγνώστη, γιό του αγωνιστή του Πάρνωνα Ζαχαριά , ενώ ταξίδευαν για τα Κύθηρα, λόγω θαλασσοταραχής βρέθηκαν στη Νεάπολη της Λακωνίας. Ο Αγάς της περιοχής Χουσεΐν, με δόλο τους συνέλαβε και τους έστειλε στην ανωτέρα Τουρκική αρχή της Μονεμβασίας. Εκεί οι συλληφθέντες φυλακίστηκαν στο κάστρο της.
Στη συνέχεια ο άρχοντας της Μονεμβασίας ζήτησε οδηγίες από τον Βοεβόδα του Μυστρά, ο οποίος διέταξε να αποκεφαλιστούν και οι τρεις φυλακισμένοι. Πρώτα αποκεφαλίστηκαν ο Αναγνώστης και ο πατέρας του Αγίου.
Για την ομολογία, το μαρτυρικό τέλος και το θαυμαστό σημείο, που έδωσε ο Θεός, μετά τον αποκεφαλισμό του παιδομάρτυρα, γράφει, σχετικά ο αδελφός του Αγίου, ο Νικηταράς: «Στον αδελφό μου πρότειναν ν’ αλλάξει την πίστη του. Του δείχνουν τον σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθησε να σε κάνουμε Τούρκο. Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου. Του ξαναλέγουν· γίνε Τούρκος. Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του. Έγινε από το αίμα του σταυρός. Πήραν τα κεφάλια τους στην Τριπολιτσά».
Η σφαγή και των τριών έγινε στις 16 Όκτωβρίου 1816 μ.Χ., έξω από τον Ιερό Ναό του «Ελκομένου Χριστού» στην πάλαια Μονεμβασία. Εκεί, στο δάπεδο της αυλής του Ναού, το αίμα του παιδομάρτυρα και νεομάρτυρα Ιωάννη, σχημάτισε Σταυρό και έτσι αποκαλύφθηκε η ένδοξη είσοδος του Αγίου στη Βασιλεία του Θεού και η ένταξή του στη χορεία των Μαρτύρων.
Οι κεφαλές, του νεομάρτυρα Ιωάννη, του πατέρα του και του Αναγνώστου εστάλησαν στον Πασά της Τριπόλεως, τα δε σώματα τους ετάφησαν στην Μονεμβασία, και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος ο τόπος της ταφής και των κεφαλών και των σωμάτων τους.
Το σημείο του Σταυρού, το οποίο στο δάπεδο της αυλής του Ναού σχημάτισε το μαρτυρικό και αγνό αίμα του Αγίου Ιωάννη, έγινε πηγή συριγμού των υποδούλων χριστιανών Ελλήνων και τόπος ιερού προσκυνήματος των πιστών.
Ναός του Αγίου υπάρχει στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Ιωάννη ....
Η καυτή πατάτα του Πάσχα στα χέρια του Μητσοτάκη.
Η καυτή πατάτα του Πάσχα στα χέρια του Μητσοτάκη.
Γράφει ο Μέτοικος
Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού και, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού πρώτα αμάρτησε βαρύτατα στο θεμέλιο της Ελληνικής κοινωνίας την οικογένεια, νομιμοποιώντας τους γάμους ομοφυλοφίλων, τώρα, και σύμφωνα με αξιόπιστες δημοσιογραφικές πληροφορίες*, ετοιμάζεται να πλήξει βάναυσα και την Ορθόδοξη πίστη του Ελληνικού Λαού που αλώβητο τον κράτησε τα χρόνια της αιμοσταγούς τουρκικής σκλαβιάς, ενώ τον έσωσε απ΄ το να γίνει ντονμέ των Λατίνων.
Η «καυτή πατάτα» του γάμου των ομοφυλοφίλων, πολιτικά τσουρούφλισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τώρα και, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, η κυβέρνηση της Ν.Δ ετοιμάζεται για το δεύτερο λάθος της που, άλλο δεν είναι απ’ το να κρατήσει στα χέρια της την πυρακτωμένη πατάτα του κοινού εορτασμού του Πάσχα των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς Λατίνους.
Στις 8 Μαΐου 2024, ο Έλληνας υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Κυριάκος Πιερρακάκης πιασμένος αλαμπρατσέτα με τον Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Αθηνών Θεόδωρο Κοντίδη και τον Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων Γεώργιο Καλαντζή επισκέφτηκαν στη Ρώμη τον Πάπα και, ο Έλληνας Υπουργός διαβεβαίωσε τον «Vicarius Christi» ότι, η κυβέρνηση της Ν.Δ είναι ενθουσιασμένη!! Με την προοπτική του κοινού εορτασμού του Πάσχα με τους παπικούς που, προωθεί ο δυσσεβής π.Βαρθολομαίος.
Νωρίτερα και, στα πλαίσια της συναλληλίας Εκκλησίας και Κράτους, συναντήθηκαν ο χλιαρός στην υπεράσπιση των πατρώων Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ Λιάπης και ο Κυριάκος Πιερρακάκης για να συζητήσουν και διευθετήσουν μικρές και μεγάλες εκκρεμότητες. Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε στην Αρχιεπισκοπή στις 23 Απριλίου, δηλαδή, λίγο πριν αναχωρήσει για τη Ρώμη ο Υπουργός Παιδείας, προκειμένου να επισκεφθεί στο βασίλειο του τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, γνωστό και ως Φραγκίσκο Πάπα της Ρώμης.
Η επίσκεψη του Έλληνα Υπουργού Παιδείας στη Ρώμη, ήταν προγραμματισμένη από καιρό.
Οπότε, προκύπτουν κάποια ερωτήματα που αφορούν, κυρίως, την Εκκλησία της Ελλάδος.
Πόσο πιθανό είναι να μην ρώτησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τον Υπουργό Παιδείας για το σκοπό τού ταξιδιού του στην Ρώμη;
Πόσο πιθανό είναι ο Κυριάκος Πιερρακάκης να δήλωσε στον πάπα Ρώμης ότι, η Ελληνική Κυβέρνηση «στηρίζει ένθερμα» τον κοινό εορτασμό του Πάσχα Ορθοδόξων και Λατίνων χωρίς να το γνώριζε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης;
Εάν η απάντηση στα δύο ερωτήματα είναι το «καθόλου», πόσο πιθανό είναι να μην συζητήθηκε το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα ανάμεσα στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τον Υπουργό Παιδείας;
Εάν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν κάθετα αντίθετος με τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, υπήρχε περίπτωση ο Κυριάκος Πιερρακάκης να δηλώσει στον Πάπα Φραγκίσκο τον ενθουσιασμό της Ελληνικής Κυβέρνησης για κατάργηση του διττού εορτασμού;
Προφανώς, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει ακούσει τον π. Βαρθολομαίο να διατυμπανίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, τον επικείμενο κοινό εορτασμό του Πάσχα με τους αιρετικούς Λατίνους.
Οπότε, γιατί δεν αντιδρά; Μήπως θεωρεί το Πάσχα ως ημερολογιακό ζήτημα, που μπορεί να διευθετηθεί χωρίς σοβαρές αντιδράσεις από το χριστεπώνυμο πλήρωμα;
Συμφωνεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με τον απροϋπόθετο κοινό εορτασμό των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς Λατίνους;
Τα μέλη της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων ζεύγη βοών ηγόρασαν πέντε ή αναπαύονται στον ίσκιο του μανδραγόρα; Τι περιμένουν για να προστατεύσουν τα πατρώα ;
Δεν τους απασχολεί η βεβαιότητα του διχασμού στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ελληνικής Εκκλησίας με μια απόφαση για κοινό εορτασμό του Πάσχα με τους αιρετικούς Λατίνους; Μήπως τους αναπαύει μια νέα διάσπαση της Ορθοδόξου Εκκλησίας;
Θα τολμήσει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ να φέρει σε συζήτηση το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα με τους αιρετικούς Λατίνους στη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος ή καταφεύγοντας στις συνοδικές αθλιότητες αναγνώρισης της ψευδοεκκλησίας Βαρθολομαίου στην Ουκρανία και, με προϋπάρχουσα συνεννόηση, θα περιμένει το θέμα να ανοίξει πρώτη η Κυβέρνηση;
Θα έχουμε, με λίγα λόγια, τα χαβάδια των τετελεσμένων κυβερνητικών αποφάσεων για τον COVID-19 τότε που Δ.Ι.Σ και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δέχθηκαν να κλείσουν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες στην Ελλάδα, αφήνοντας αλειτούργητους τους Έλληνες;
Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα πληρώσει βαρύτατο πολιτικό τίμημα εάν προσβάλει την πίστη των Ορθοδόξων Ελλήνων, ενώ, δεν αποκλείεται οι χρυσοστολισμένοι επίσκοποι να ακούν συχνά πυκνά το «ανάξιος» σε δημόσιες παρουσίες τους.
*Εφ. Πρώτο Θέμα 8/10/2024 «…ο κ. Πιερρακάκης, κατά τη συζήτησή του με τον Ποντίφικα επιβεβαίωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει ένθερμα την ιδέα να καταργηθεί ο διττός εορτασμός του Πάσχα για τους Ορθόδοξους και τους Καθολικούς»!
Μονή Αγίου Όρους: Εάν γίνει συλλείτουργο θα γίνει υπό όρους !
Μονή Αγίου Όρους: Εάν γίνει συλλείτουργο θα γίνει υπό όρους !
Τάδε λέγει ὁ ἐν Ἑλλάδι φεμινισμός: Ὄχι εἰς τὴν γυναικοκτονίαν, ναὶ εἰς τὴν παιδοκτονίαν!
Γράφει ὁ κ. Χρῆστος Κ. Λιβανός
Μεταξὺ τῆς πληθώρας τῶν ξενόφερτων ὅρων, ποὺ τελευταῖα ἔχουν κατακλύσει τὴν γλῶσσα καὶ ζωή μας εἶναι καὶ αὐτὸς τῆς γυναικοκτονίας! Ἀπὸ διαδικτυακὰ δημοσιεύματα πληροφορούμεθα, ὅτι ὡς γυναικοκτονία ὁρίζεται τὸ ἔγκλημα μίσους, ποὺ βασίζεται στὸ φῦλο, ἢ ἀκριβέστερα «ἡ δολοφονία γυναικῶν (ἢ κοριτσιῶν) ἀπὸ ἄνδρες ἐπειδὴ εἶναι γυναῖκες». Ἡ λέξη προέκυψε κατ’ ἀναλογίαν μὲ τὴν ἀγγλικὴ λέξη femicide/feminicide, σύμφωνα δὲ μὲ τὰ ὑπάρχοντα στοιχεῖα, χρησιμοποιήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἀγγλία τὸ 1801, ἐνῷ τὸ 1976 ἡ φεμινίστρια συγγραφέας Ντιάνα Ε.Χ. Ράσσελ ἦταν ἡ πρώτη, ποὺ προσδιώρισε καὶ διέδωσε αὐτὸν τὸν ὅρο στὴ σύγχρονη ἐποχή.
Φυσικὰ γυναικοκτονίες γίνονταν πάντοτε, ἀλλὰ παρουσιάζονταν ὡς ἐγκλήματα πάθους, ζήλειας καὶ τιμῆς, στὶς ἡμέρες μας ὅμως, λόγῳ τῆς κλιμάκωσης τῆς ἐνδοοικογενειακῆς βίας, τῆς προβολῆς ἀπὸ τὰ σύγχρονα ΜΜΕ, κυρίως ὅμως τῆς ἐπιμονῆς φεμινιστικῶν ὀργανώσεων, παρατηρεῖται μιὰ ἐντατικοποίηση τοῦ αἰτήματος ὑπὲρ τῆς «νομικῆς ἀναβάθμισης τοῦ ἐγκλήματος τῆς γυναικοκτονίας μὲ νομοθετικὴ ρύθμιση ὡς ἐπιβαρυντικῆς περίπτωσης ἀνθρωποκτονίας ἀπὸ πρόθεση ἢ ὡς ἰδιώνυμου ἐγκλήματος».
Βρίθει τὸ διαδίκτυο δημοσιευμάτων μὲ τὴν τετριμμένη φεμινιστικὴ ἐπιχειρηματολογία περὶ «ἔμφυλης ἀνισότητας», ἐπικρατούσας «ἰδεολογίας τῆς ἀνδρικῆς κυριαρχίας καὶ γυναικείας ὑποτέλειας», στερεότυπα «σεξισμοῦ καὶ μισογυνισμοῦ», «ὠμῆς πραγματικότητας πατριαρχίας» κτλ. Ἡ φρασιολογία τους, (π.χ σεξιστικὸ μπούλινγκ), προδίδει, ὅτι τὰ ἐπιχειρήματα αὐτὰ ἀντλοῦνται ἀπὸ ξένες φεμινιστικὲς πηγές, ἀναμειγμένα μὲ ἐγχώρια φεμινιστικὰ ἀπωθημένα παρωχημένων ἐποχῶν, ὅπως τότε ποὺ γυρίστηκε ἡ ταινία «Ἡ κυρία Δήμαρχος» μὲ τὴν Γεωργία Βασιλειάδου!
Δένδρον σαπρὸν ὁ φεμινισμός!
Ὁ γράφων δὲν κρύβω ὅτι ἀντιμετωπίζω τὴν συγκεκριμένη προσπάθεια μὲ μεγάλη ἐπιφυλακτικότητα. Γιατί; Διότι ἐξετάζοντας τὸ φεμινιστικὸ κίνημα ὡσὰν νὰ ἦταν δένδρο καὶ γνωρίζων ὡς Ἕλληνας πολίτης τοὺς καρπούς του, διαπιστώνω νὰ ἐπαληθεύεται σ’ αὐτό ὁ κυριακὸς λόγος, «οὐ δύναται δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν» (Ματθ. 7:18). Ὡστόσο, ἡ θεώρηση αὐτὴ δὲν μὲ ἐμποδίζει νὰ ἐντάσσω ἑαυτὸν στὴν κατηγορία ἐκείνων, ποὺ θεωροῦν τὴν νομικὴ καὶ θεσμικὴ ἀναγνώριση καὶ κατοχύρωση τοῦ ὅρου στὴν Ἑλλάδα ὡς μὴ ἀπαραίτητη γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι ἡ γυναικοκτονία (ἀνεξαρτήτως τοῦ κινήτρου) συμπεριλαμβάνεται στὸν γενικὸ ὅρο ἀνθρωποκτονία. Ὅσο γιὰ τὴν αὐστηροποίηση τῶν ποινῶν τῶν κατηγορουμένων, ἂς μὴ ἀπατώμεθα, διότι ἡ ἰσόβια, ἀντὶ μερικῶν ἐτῶν, κάθειρξη εἶναι ἀδύνατο ν’ ἀφαιρέσῃ τὸ ἀβυσσαλέο μῖσος ἀπὸ τὴν καρδία, νὰ ἐξαλείψῃ τὴν ψυχικὴ τύφλωση ἀπὸ τὸ πάθος καὶ ν’ ἀφοπλίσῃ τὰ δολοφονικὰ χέρια των κτηνανθρώπων, ποὺ διαπράττουν αὐτὸ τὸ ἔγκλημα. Στὸν δημόσιο διάλογο, πάντως, ποὺ ἔχει ἀρχίσει, πρέπει νὰ ἀκουσθῇ καὶ ἡ γνώμη τῆς Ἐκκλησίας (ναὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διαθέτει τὰ ἀποτελεσματικότερα φάρμακα γιὰ τὴν θεραπεία ὅλων τῶν κοινωνικῶν πληγῶν, ἀλλὰ τὰ κρατάει στὶς φαρμακαποθῆκες της· ἄλλο ἔγκλημα τοῦτο, πνευματικῆς φύσεως!). Ὁ δὲ ἐκκλησιαστικὸς λόγος δέον νὰ εἶναι εὐαγγελικός, πατερικός, στὸν Χριστὸν ἀρεστός, πεπαρρησιασμένος, ὄχι δουλικὸς καὶ κοσμικὸς λόγος ὀρθόδοξος, ὄχι πολιτικῶς ὀρθός.
Θὰ ὑποστηρίξωμεν ὑπὸ ἕνα ὅρον
Ζητοῦν ὑποστηρικτὲς τοῦ ἀγώνα τους μέσ’ ἀπὸ τὶς ἱστοσελίδες τους οἱ φεμινίστριες· ἐμεῖς, ὡστόσο, τοὺς προτείνουμε τὸ ἑξῆς: Θὰ ἔχετε ἀμέριστη τὴν συμπαράστασή μας ὑπὸ τὸν ὅρο, ὅτι καὶ σεῖς θ’ ἀγωνισθῆτε μὲ τὸ ἴδιο πάθος γιὰ τὴν ἐξάλειψη τῆς φοβερῆς μάστιγας τῆς παιδοκτονίας, ποὺ ἀφανίζει βαθμηδὸν τὸ ἱστορικὸ Ἔθνος μας διὰ τῶν ἀπείρως φρικωδεστέρων ἐγκλημάτων τῶν ἐκτρώσεων, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὸν σαπρότερο καρπὸ τοῦ φεμινισμοῦ. Γνωρίζουμε, ὅτι σᾶς ζητοῦμε ν’αλλάξετε τὴ σημαία σας, ν’ ἀναθεωρήσετε/ἀπαρνηθῆτε σημαντικὸ μέρος τῆς ἰδεολογίας σας!
Κάτω τὰ ἀντιχριστιανικὰ λάβαρα καὶ συστράτευσις ὑπὸ τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ!
Ἐμπρὸς λοιπόν, ἂς προχωρήσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες συστρατευμένοι στὸν ἱερὸ ἀγῶνα κατὰ τῆς γυναικοκτονίας καὶ τῆς βρεφοκτονίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ποὺ κι αὐτή, ὡς φεμινίστριες, ἔχετε ὑπὸ τὴν κηδεμονία σας! Τί εἴπατε; Θὰ μᾶς χαρακτηρίσουν οἱ ξένοι ὀπισθοδρομικούς; «Σπουδαῖα τὰ λάχανα»! Σιγὰ μὴ χάσουμε τὸν ὕπνο μας! Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τόσο τί πιστεύουν οἱ αἱρετικοὶ καὶ διεστραμμένοι ξένοι γιὰ ἐμᾶς, ἀλλὰ πόσο ἐμεῖς ἀποξενωθήκαμε καὶ ἀποστατήσαμε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τί εἰκόνα παρουσιάζομε, ὡς θεῖες εἰκόνες καὶ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, στὸν Θεό!
Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2024
Ο αντιεπιστημονικός σκοταδισμός της Αθεϊστικής θρησκείας
Εγκλήματα τού "Διαφωτισμού" κατά τής Επιστήμης Μεταγραφή: Yioryios
Πηγή: Απόσπασμα από το: "Η Χριστιανική Πίστις εις τον αιώνα τής Επιστήμης" Ν. Π. Βασιλειάδη, εκδ. «ο Σωτήρ», έκδ. 6η, Αθήναι 1989, σελ. 37 – 43. |
Η Aθεϊστική Θρησκεία, στην προσπάθεια της να πολεμήσει τις υπόλοιπες θρησκείες, πολλές φορές, προσπάθησε να οικειοποιηθεί τα πορίσματα της Επιστήμης. Όμως, όπως όλες οι θρησκείες, επειδή είναι βαθύτατα μισαλλόδοξη, προσπάθησε με την μέθοδο του Προκρούστη, να φέρει στα μέτρα της, τα όσα ανακαλύφθηκαν. Έτσι, κατά καιρούς άθεοι πολέμησαν τόσο την θεωρία της Σχετικότητας, όσο και τις ανακαλύψεις της Γενετικής. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως μέλη του σώματος Χριστού, της Εκκλησίας, του αληθινού ψυχοθεραπευτηρίου, παρατηρήσαμε αυτή την διαμάχη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θα διαφωνήσουμε, βεβαίως, με το να αποκαλείται ο Χριστιανισμός "Θρησκεία", αλλά παρόλα αυτά, το άρθρο είναι ενδιαφέρον. Μόνο ο θρησκειοποιημένος "Χριστιανισμός" (που είναι κίβδηλος Χριστιανισμός) , μπορεί να αποκαλεστεί έτσι. Η Ορθοδοξία, είναι η επιστήμη που θεραπεύει την Θρησκεία. Και ως τέτοια, ουδέποτε είχε προβλήματα και αντιθέσεις με τις υπόλοιπες επιστήμες, όπως είχαν οι Θρησκείες.
_______________________________________________________
Μεταξύ Χριστού και αντιχρίστου, πίστεως και απιστίας, διεξάγεται ανέκαθεν συνεχής αγώνας. Στον αγώνα αυτόν η απιστία στρατολογεί όλα τα μέσα που έχει στην διάθεσή της, και αναζητεί εντυπωσιακούς συμμάχους. Ιδιαιτέρως στέφεται και ζητεί στηρίγματα από την επιστήμη. Και υποστηρίζει – εντελώς αυθαίρετα – ότι η επιστήμη είναι μεγάλος και ισχυρός ανταγωνιστής του Χριστιανισμού. Δεν παύει δε από το να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία, για να παρουσιάσει ως πραγματικότητα τον ανταγωνισμό αυτό. Ας δούμε μερικούς τέτοιους τρόπους.
Αρχικά πρέπει να λεχθεί, ότι είναι βαθύς, έντονος και διακαής πόθος της απιστίας να δει την επιστήμη και την θρησκεία να αντιμάχονται η μία την άλλη. Ο Ηenri Lecomte (Ανρί Λεκόντ), Γάλλος βοτανολόγος και μέλος της Παρισινής Ακαδημίας των Επιστημών, όταν ερωτήθηκε εάν η θρησκεία συμβιβάζεται με την επιστημονική έρευνα, απάντησε: «Ο ανταγωνισμός μεταξύ επιστήμης και θρησκείας υπάρχει μόνο στο πνεύμα εκείνων, που επιμόνως το θέλουν. Στην πραγματικότητα η επιστήμη και η θρησκεία εξελίσσονται με τα μέσα τους η κάθε μία, σε εδάφη που είναι ουσιωδώς διάφορα. Το να θέλει κανείς να αντιτάσσει την μία κατά της άλλης, αποδεικνύει απλώς ότι παραγνωρίζει και τις δύο»[1]. Ώστε δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός υπάρχει μόνο στη σκέψη των καλοθελητών, οι οποίοι αποβλέπουν σε αμφίβολους, σκοτεινούς και δόλιους σκοπούς.
Εν συνεχεία, ο ισχυρισμός ότι η θρησκεία και η επιστήμη έρχονται τάχα σε αντίθεση, προέρχεται συνήθως από την υστερόβουλη κακότητα εκείνων, οι οποίοι φοβούνται την συνεργασία της πίστεως και της επιστήμης. Η κακοβουλία και ο φόβος, τους κάνουν ώστε να καλλιεργούν – κυρίως μεταξύ των λαϊκών μαζών – την ψευδή εντύπωση, ότι θρησκεία και επιστήμη είναι εχθροί. Την ολέθρια σκοπιμότητα του τεχνητού αυτού θορύβου αναλύει πολύ ωραία ο καθηγητής του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης (ΗΠΑ) E. H. Hauser (Χάουζερ). «Η προσπάθεια για να επέλθει ρήξη μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, και ιδιαιτέρως του Χριστιανισμού, προέρχεται – γράφει ο Hauser – από τον φόβο εκείνων, οι οποίοι υποστηρίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα». Φοβούνται μήπως ο Χριστιανισμός με την συνεργασία της επιστήμης «αποτελέσει μια υπεράνθρωπη καθολικής φύσεως παγκόσμια δύναμη, η οποία δεν θα ήταν δυνατόν να δαμαστεί από τις ορέξεις τους»[2].
Έχουμε όμως και σύγχρονα παραδείγματα. Ο κομμουνισμός της Ρωσίας εξαπέλυσε δεινό πόλεμο κατά του βιολόγου Ν. Βαβύλωφ (N. Vavilov, 1887 – 1942), ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του καιρού του. Γιατί; Διότι ο Βαβύλωφ υποστήριζε – κατόπιν αντικειμενικών επιστημονικών παρατηρήσεων – την διευθυνόμενη εξέλιξη των ειδών, δηλαδή την τελεολογία στη φύση. Αλλά έτσι ερχόταν σε αντίθεση με τον υλισμό. Γι’ αυτό το άθεο κομμουνιστικό κράτος τον απομάκρυνε από την θέση του και τον εξόρισε στη Σιβηρία (υπάρχει η πεποίθηση ότι τον δολοφόνησαν) [3]. Η απιστία δεν μπορούσε να ανεχθεί την φωνή της γνήσιας επιστήμης, η οποία ήταν σύμφωνη με τις αλήθειες τη χριστιανικής πίστεως.
Την περίοδο του 1930 οι αστρονόμοι της Δύσεως κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι το Σύμπαν διαστέλλεται. Αυτό σήμαινε ότι το σύμπαν δεν είναι άχρονο, και ότι υπήρξε εποχή κατά την οποία έλαβε αρχή. Για την υποστήριξη της απόψεώς τους αυτής, χρησιμοποιούσαν την Θεωρία της Σχετικότητας. Αλλά η άποψη αυτή της Αστρονομίας ευνοούσε ιδιαιτέρως την «μεταφυσική των μπουρζουάδων» και την θρησκεία, όπως έλεγαν οι άθεοι μαρξιστές. Διότι εφόσον το Σύμπαν είχε αρχή, ήταν φυσικό να έχει και τέλος. Άρα το σύμπαν ούτε άχρονο είναι ούτε άπειρο. Η θεωρία όμως αυτή δεν ήταν αρεστή στον άθεο κομουνισμό. Γι’ αυτό ο Σοβιετικός τύπος την πολέμησε με σφοδρότητα. Ο πόλεμος εναντίον της κορυφώθηκε το 1949, όταν ένας αριθμός Ρώσων αστρονόμων, οι οποίοι συμφωνούσαν με τις ανωτέρω ιδέες των Δυτικών συναδέλφων τους, διώχτηκαν και εξορίστηκαν! Η Σοβιετική Ακαδημία απέρριψε επισήμως την θεωρία της Σχετικότητας, καθώς επίσης και την «άποψη ενός πεπερασμένου, αλλά διαστελλόμενου Σύμπαντος, την οποίαν οι Δυτικοί αστρονόμοι θεωρούν ως μία συνέπεια της θεωρίας της Σχετικότητας». Η θεωρία της Σχετικότητας είχε αποκηρυχθεί στη Ρωσία επί ένα τέταρτο του αιώνα. Κατόπιν όμως αποκαταστάθηκε, γιατί αποφασίστηκε επισήμως… ότι «στο κάτω – κάτω» δεν αντιφάσκει προς τον Μαρξισμό!… Οι σοβιετικοί αναγκάστηκαν από τα πράγματα να αναγνωρίσουν την ορθότητα των θεωριών του Αϊνστάιν και του Μαξ Πλανκ[4].
Κατά τα πρώτα έτη μετά την Ρωσική Επανάσταση του 1917, οι απόψεις του Αϊνστάιν του Μπορ (Bohr), του Χάιζενμπεργκ (Heisenberg) και άλλων άνοιγαν νέους ορίζοντες για τις φυσικές επιστήμες. Ο νόμος της αιτιότητας, τον οποίον ο χώρος της απιστίας είχε περί πολλού, υφίστατο καίριο πλήγμα. Αντικαθιστούνταν από την αρχή της αβεβαιότητας. Οι άθεοι μαρξιστές ανησύχησαν. Οι απόψεις αυτές, είπαν, ενθαρρύνουν τον… ιδεαλισμό μεταξύ των φυσικών επιστημόνων. Γι’ αυτό η Ρωσική Ακαδημία των Επιστημών απέρριψε, όπως αναφέραμε προηγουμένως, την θεωρία της Σχετικότητας, όπως επίσης και την θεωρία των Κβάντα και τις θεωρίες των Μπορ και Χάιζενμπεργκ, τους οποίους χαρακτήρισαν ως… «σκοταδιστές, εχθρούς της μαθήσεως και της επιστήμης ή μεταφυσικούς της μπουρζουαζίας» (bourgeois metaphysicians)! Οι θεωρίες τους απορρίφθηκαν, γιατί έθεταν σε αμφισβήτηση την άποψη του μαρξισμού ότι η ύλη κατέχει στο σύμπαν τα πρωτεία. Οι θεωρίες αυτές χαρακτηρίστηκαν «μπουρζουάδικος μεταφυσικός ιδεαλισμός». Παραλλήλως οι μεταφράσεις στη Ρωσική των φιλοσοφικών εργασιών των ανωτέρω επιστημόνων, όπως και των εργασιών του Έντιγκτον ( Eddington), απαγορεύτηκαν. Οι Ρώσοι επιστήμονες, οι οποίοι δέχτηκαν τις θεωρίες αυτές, πολεμήθηκαν[5].
Την στάση αυτή του άθεου μαρξισμού απέναντι στην επιστήμη, της οποίας τα συμπεράσματα φοβάται το ψεύδος του υλισμού, σχολιάζει πολύ ωραία ο υπαρξιστής φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος σημειώνει: «Ο Μαρξ έγραφε στον Ένγκελς, ότι η θεωρία του Δαρβίνου αποτελούσε τη βάση της θεωρίας τους. Για να μείνει λοιπόν αλάνθαστος ο μαρξισμός έπρεπε να απορρίπτονται όλες οι βιολογικές ανακαλύψεις μετά τον Δαρβίνο. Και επειδή τυχαίνει αυτές οι ανακαλύψεις, μετά τις απότομες μεταβολές που διαπίστωσε ο ντε Βριές (de Vries), να εισάγουν, ενάντια στο ντετερμινισμό, την έννοια του τυχαίου στη Βιολογία, ανατέθηκε στον Λυσσένκο να πειθαρχήσει τα χρωμοσώματα και ν’ αποδείξει πάλι τον πιο στοιχειώδη ντετερμινισμό. Αυτό είναι γελοίο. Γι’ αυτό ο 20ος αιώνας θα πρέπει ν’ αρνηθεί και την αρχή του ιντετερμινισμού (αυταρχίας) στη Φυσική, την ειδική θεωρία της Σχετικότητας, την θεωρία των Κβάντα και τέλος τη γνήσια τάση της σύγχρονης επιστήμης. Ο μαρξισμός είναι σήμερα επιστημονικός αν αντιστρατεύεται τον Χάιζενμπεργκ, τον Μπορ, τον Αϊζενστάιν και τους μεγαλύτερους σοφούς τους εποχής»[6].
Επί τη ευκαιρία, σημειώνουμε ότι ο Καρλ Μαρξ θαύμαζε την Δαρβίνο και υιοθέτησε πλήρως την θεωρία του. Όταν διάβασε το βιβλίο του Δαρβίνου «Η Καταγωγή των Ειδών» το 1860, είπε: «Το βιβλίο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και μου χρησιμεύει ως βάση για την φυσική επιστήμη στον ιστορικό αγώνα» της πάλης των τάξεων. Αργότερα ζήτηση την άδεια να αφιερώσει το έργο του «Το Κεφάλαιο» στο Δαρβίνο, αλλά η άδεια δεν του δόθηκε[7].
Ό,τι συνέβη στην αθεϊστική Ρωσία με την θεωρία του Δαρβίνου, το ίδιο συνέβη και με τη Χημεία και την Βιολογία. Όσοι δέχονταν τους νόμους του Mendel (Μέντελ)[8], εξορίζονταν στη Σιβηρία. Στα χέρια των Ρώσων φοιτητών τα βιβλία, που περιείχαν ιδέες του Mendel, θεωρούντο τόσο επικίνδυνα, όσο και τα βιβλία τα αντιδραστικά κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος! Γιατί οι ιδέες του επιστήμονα Mendel, ο οποίος ήταν ιερέας, και οι νόμοι τους οποίους διετύπωσε, έσειαν τα θεμέλια του οικοδομήματος του Δαρβινισμού. Επιπλέον δε, συμφωνούσαν με σχέδιο δημιουργίας της ζώσας ύλης. Έτσι όμως ενίσχυαν του θρησκευτικό συναίσθημα και υποστήριζαν, ότι δημιουργός της ζωής είναι ο Θεός.
Η κόρη του Στάλιν Σβετλάνα, διηγείται στα απομνημονεύματά της την ιστορία μιας φίλης της βιολόγου, της Βέρας, και αναφέρει ότι κατά το 1948 η Γενετική επιστήμη χαρακτηρίστηκε από τον Στάλιν ως «ιδεαλιστική» και «απαγορεύτηκε στην Σοβιετική Ένωση». Το κομμουνιστικό «κόμμα, το οποίο όλα τα γνωρίζει», γράφει η Σβετλάνα, «είχε χαρακτηρίσει την θεωρία των Mendel – Morgan ως αίρεση, και οι αιρέσεις δεν έχουν δικαίωμα υπάρξεως στη Σοβιετική Ένωση». «Ο πατέρας μου», συμπληρώνει, «υποστήριξε τον T. Lysenko»[9], ο οποίος τότε εξυπηρετούσε με τις θεωρίες του το υλιστικό μαρξιστικό δόγμα. Στον λαό της Ρωσίας υπενθυμιζόταν, ότι ο Λένιν είχε ανησυχήσει πολύ από παρόμοιες επιστημονικές εξελίξεις, οι οποίες παρατηρήθηκαν στην εποχή του. Έλεγαν στον λαό: Ο Λένιν στα έργα του «τονίζει με πολλή αγανάκτηση ότι οι ιδεαλιστικές τάσεις στη φιλοσοφία της επιστήμης, που παρατηρούνταν την πρώτη δεκαετία του παρόντος αιώνα, συνοδεύονταν από μία επανεμφάνιση του θεϊσμού που ήταν ολότελα ασυμβίβαστος με τον …μαρξισμό». Ο Λένιν θεωρούσε τον θεϊσμό ως «μια ιδιαίτερα ολέθρια μορφή της μεταφυσικής, διότι συνεπάγεται όχι μόνο την αποδοχή ιδεών ξένων προς τον διαλεκτικό υλισμό, αλλά εισχωρεί και στις σφαίρες της ηθικής και της κοινωνικής συμπεριφοράς»[10]. Αργότερα οι Σοβιετικοί, όπως υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν τις θεωρίες των Αϊνστάιν και Πλανκ, έτσι υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν και την ορθότητα των γενετικών θεωριών των Mendel και Morgan.
Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν, ότι εχθροί της επιστήμης, εχθροί της αλήθειας και του πολιτισμού είναι ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι φωνασκούν, ότι η επιστήμη και η πίστη είναι αντίπαλοι. Και για να δικαιολογήσουν την εχθρότητά τους αυτή, οχυρώνονται και κρύβονται πίσω από την… επιστήμη και δογματίζουν, ότι «η επιστήμη είναι το αποφασιστικότερο, το αποτελεσματικότερο όπλο για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας»[11], διότι χτυπά δήθεν την θρησκεία και την… εξαφανίζει! Οι εχθροί της επιστήμης αρπάζουν αυθαίρετα την σημαία της επιστήμης και παρουσιάζουν την επιστήμη ως σύμμαχο την ιδεολογικών τους αρχών.
Σε όλους αυτούς έδωσε εδώ και χρόνια αποστομωτική απάντηση ο Παστέρ (Louis Pasteur, 1822 - 1895). Όταν ο μεγάλος εκείνος ευεργέτης της ανθρωπότητας έκαμε τα περίφημα πειράματά του και αποδείκνυε επιστημονικά το λάθος και τη σκόπιμη απατή των υλιστών, οι οποίοι υποστήριζαν την αυτόματη γένεση, έγραφε: «Η θεωρία των αυτόματων γενέσεων είναι χίμαιρα». Οι αντίπαλοί μου ας διακηρύσσουν ό,τι θέλουν για να υποστηρίξουν τις φιλοσοφικές ή πολιτικές τους αρχές. «Κι αν με προκαλούσαν θα πρόσθετα: Τόσο το χειρότερο για κείνους των οποίων οι αρχές, οι θεωρίες και τα συστήματά τους δεν συμφωνούν με την αλήθεια των φυσικών γεγονότων! (…). Και με την ίδια ανεξαρτησία της γνώμης μου προσθέτω: Τόσο το χειρότερο για εκείνους, που οι φιλοσοφικές ή οι πολιτικές τους αρχές παρεμποδίζονται απ’ τις έρευνές μου και τις μελέτες μου»[12].
Ο Παστέρ είχε το θάρρος να μιλά έτσι, γιατί έκανε αληθινή επιστήμη. Δεν εργαζόταν με προκαταλήψεις ούτε με ιδεολογική ή πολιτική σκοπιμότητα. Έλεγε: «Αν με την πρόοδο των πειραματικών ερευνών μου επιτύγχανα ν’ αποδείξω, ότι η ύλη μπορεί να οργανωθεί μόνη της σε κύτταρο ή σε έμβιο ον, θα ερχόμουν αμέσως να το διακηρύξω με την δικαιολογημένη υπερηφάνεια ενός εφευρέτη, ο οποίος έχει την συνείδησή του ήσυχη, ότι έκανε μια σπουδαιότατη ανακάλυψη». Γι’ αυτό ακριβώς πρέσβευε, ότι «η επιστήμη δεν πρέπει ν’ ανησυχεί καθόλου, για τις φιλοσοφικές συνέπειες των εργασιών της»[13]. Γιατί αυτές δεν είναι δυνατόν να έρθουν σε αντίθεση με την αλήθεια, την οποία μας αποκάλυψε ο Δημιουργός Θεός.
Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τους αντιπάλους του Παστέρ. Αυτοί ως άθεοι και άπιστοι, ως εχθροί της αλήθειας και της ελευθερίας του ανθρώπου, ανησυχούσαν για τις φιλοσοφικές συνέπειες των επιστημονικών εργασιών. Όπως ακριβώς ανησυχούν και σήμερα. Γιατί θέλουν την επιστήμη – την θέλουν με τη βία – σύμμαχο του ιδεολογικού τους «πιστεύω». Αλλά η γνήσια επιστήμη επιμένει να τους αρνείται την εκδούλευση αυτή! Σημειώσεις: [1] Η Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών περί σχέσεως Θρησκείας και Επιστήμης, μτφρ. Κ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, Αθήναι 1932, σελ. 83.
[2] Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΟΜΙΛΕΙ, Γ’ εκδ. «Ζωής», Αθήναι 1966, σελ. 108 –109.
[3] Ο Αλ. Σολζενίτσιν γράφει: Η δόξα της επιστήμης μας, ο ακαδημαϊκός Ν. Ι. Βαβύλωφ, περίμενε την εκτέλεση πολλούς μήνες, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΡΟΝΟ. Σαν μελλοθάνατος μεταφέρθηκε στη φυλακή του Σαράτωφ, όπου τον έκλεισαν σ’ ένα υπόγειο κελί χωρίς παράθυρα, και όταν το καλοκαίρι του 1942 πήρε χάρη και τον έβαλαν στον κοινό θάλαμο, δεν μπορούσε πια να περπατήσει και τον έβγαζαν στον περίπατο κουβαλώντας τον στα χέρια»: Α. ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ, Αρχιπέλαγος ΓΚΟΥΛΑΓΚ, τομ. Β’, μτφρ. Κ. Σίνου, εκδ. ΒΙΠΕΡ, Αθήναι 1974, σελ. 180.
[4] Πρβλ. SVTQ, vol. 18. Nos 2 & 3/1974, σελ. 70 – 71. Επίσης ROBERT E. D. CLARK, The Christian Stake in Science, Moody Press, Chicago 1967, σελ. 76 – 78.
[5] Για τον πόλεμο του μαρξισμού κατά της θεωρίας της Σχετικότητας βλέπε περισσότερα στο: ΜΙΛ. ΤΖΙΛΑΣ, Η Ατελής Κοινωνία, μτφρ. Γ. Λάμψα, εκδ. Καμαρινόπουλου, Αθήναι 1969, σελ. 77 – 79, 113 – 120.
[6] AL. CAMUS, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος, μτφρ. Τζούλιας Τσακίρη, εκδ. Μπουκουμάνη, Αθήναι 1971, σελ. 278 – 279.
[7] Βλ. DENIS ALEXANDER, Beyond Science, A. J. Holman Co., Philadelphia and N. York, 1972, σελ.80. Επίσης στις 16 – 1 – 1861 ο Κ. Μαρξ έγραφε προς τον Φ. Λασσάλ: «… Το έργο του Ντάρβιν ( Η Καταγωγή των Ειδών) είναι ξεχωριστά σημαντικό και μου χρησιμεύει σαν επιστημονική βάση για την ιστορική πάλη των τάξεων» (ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΞ – ΕΝΓΚΕΛΣ, Μερος Β’, μτφρ. Λ. Αποστόλου. εκδ. «Μπάυρον», Αθήναι 1975, σελ. 52) Για τις σχέσεις τις υλιστικής θεωρίας του μαρξισμού (κομμουνισμού) και της θεωρίας του Δαρβίνου, βλεπε: ΝΙΚ. Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, Το λυκόφως του μαρξισμού, εκδ. «ο Σωτήρ», έκδ. 5η, Αθήναι 1981, σελ. 134 – 135.
[8] Οι νόμοι του Gegor Mendel, οι οποίοι καθορίζουν την κληρονομικότητα και δίνουν εξήγηση των φαινομένων της κληρονομικότητας, είναι τρεις: α) ο νόμος της επικρατήσεως, β) ο νόμος της αποσχίσεως ή διασπάσεως και γ) ο νόμος της ανεξάρτητης μεταβιβάσεως των χαρακτηριστικών, ή της καθαρότητας των γαμετών. Οι νόμοι αυτοί εφαρμόζονται εξίσου τόσο στα φυτά, όσο και στα ζώα. Και οι τρεις αποτέλεσαν τη βάση της νέας επιστήμης της κληρονομικότητας ή Γενετικής (ή Μενδελισμού, παλαιότερα). Χάρις στις ενέργειες του Mendel, οι οποίες συμπληρώθηκαν από τον de Vries, τον T. Morgan και άλλους νεώτερους βιολόγους, «χύθηκε πολύ φως στα προβλήματα του τρόπου της κληρονομίας των διαφόρων ιδιοτήτων και δείχθηκε, ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, όσο υπέθετε ο Δαρβίνος. Το οικοδόμημα του Δαρβινισμού σείστηκε εκ θεμελίων. Και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο το σοβιετικό καθεστώς κήρυξε σφοδρό πόλεμο κατά του Μενδελισμού» (πρβλ. Οι Θεμελιωταί των Επιστημών, εκδ. «Ζωής», Αθήναι 1950, σελ. 211).
[9] SVELTANA ALLILUYEYA, Only One Year, transl. by P. Chavchavadze, Penguin Books, London 1971, σελ. 16, 225 – 226, 328.
[10] Βλέπε ROBERT E. D. CLARK, The Christian Stake in Science, σελ. 76 – 78. Βλέπε επίσης: Περιοδ. NATURE 1952, σελ. 169, 92, 860 // J. S. Huxley, Soviet Genetics and World Science, 1949 // P. S. HUDSON and R. H. RICHENS, The New Genetics in the Soviet Union, School of Agriculture, Cambridge 1946. Επίσης SVTQ, vol. 18. Nos 2 & 3/1974, σελ. 70 – 71.
[11] Μ. ΡΟΖΕΝΤΑΛ – Π. ΓΙΟΥΝΤΙΝ, Φιλοσοφικό Λεξικό, εκδ. Κ. Αναγνωστίδη, Αθήναι 1963, σελ. 149.
[12] JULES CARLES, Les Origines de la Vie, μτφρ. Εκδ. Ι. Ν. Ζαχαρόπουλος, Αθήναι 1965, σελ. 24. |
Την ορθή αυτή παρατήρηση βεβαιώνουν χαρακτηριστικά παραδείγματα από την Ιστορία. Όταν οι άθεοι του Ροβεσπιέρου έγιναν κύριοι της Γαλλικής Επαναστάσεως, θεώρησαν την περίσταση κατάλληλη για να εξουδετερώσουν την πίστη από τις τάξεις των επιστημόνων. Έτσι, συνέλαβαν τον πιστό Λαβουαζιέ (
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)