Δεν είναι απλώς σύναξη προσώπων· είναι κοινωνία ζωής.
Στην Εκκλησία, όπως έλεγε ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς,«καθένας ζει σε όλους και για όλους, και όλοι ζουν στον καθένα και για τον καθένα».
Γι’ αυτό και η ευθύνη γίνεται αγάπη, και η αγάπη σταυρική μέριμνα·
ο ένας σηκώνει τον άλλον και όλοι μαζί υψώνουν τον καθένα.
Και τούτο δεν είναι θεωρία, αλλά θεραπεία.
Γιατί η Εκκλησία είναι πνευματικό ιατρείο,
όπου οι πληγές της ψυχής βρίσκουν ίαση όχι με φάρμακα χημικά,
αλλά με τα φάρμακα της Χάριτος, τα οποία, όπως μας βεβαιώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,
«όποιος τα επιθέσει στα τραύματά του, γρήγορα θα βρει πάλι την υγεία του».
Δεν είναι η Εκκλησία τόπος τελείων,
αλλά τόπος αυτών που πονούν και μετανοούν,
που ξέρουν πως «ο υπερήφανος, ο εμπαθής, ο πόρνος»,
όταν ακολουθεί την θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας, θεραπεύεται τελείως.
Μα όποιος «αποκόψει τον εαυτό του από τη σύναξη και απομακρυνθεί από τη διδασκαλία των Πατέρων, πολύ σύντομα θα αρρωστήσει…»
Μείνε, λοιπόν, αδελφέ, ενωμένος με το Σώμα του Χριστού.
Μείνε στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας.
Γιατί εδώ, στην κοινωνία των προσώπων, γεννιέται η ελπίδα, ανθίζει η μετάνοια και
Φέγγει το φως της Βασιλείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου