on 27/06/2025
Καπετανάκης Δημήτρης*
Πέντε μήνες έχουν περάσει από την ολοκλήρωση και τη δημοσιοποίηση του ντοκιμαντέρ «Φλόγες», και η θεματική του δυστυχώς παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ. Ένα ακόμη δύσκολο καλοκαίρι είναι μπροστά μας, και η χώρα καλείται ξανά να διαχειριστεί την καταστροφή των δασών της, σε ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται αδιάκοπα.
Το ντοκιμαντέρ «Φλόγες», με την πολύτιμη –θα έλεγε κανείς καθοριστική– συμβολή του κ. Ελευθερίου Φραγκιουδάκη, επιχείρησε να φωτίσει πτυχές του προβλήματος της δασοπροστασίας που, είτε από άγνοια είτε από φόβο, δεν έχουν ακουστεί ποτέ δημόσια. Η ανάγκη να αλλάξει η στρεβλή και συχνά εχθρική σχέση ανάμεσα στην Πολιτεία και το δάσος ήταν και παραμένει το βασικό μήνυμα του ντοκιμαντέρ.
Βιώνουμε ήδη τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού, και οι πρώτες μεγάλες πυρκαγιές έχουν αφήσει πίσω τους χιλιάδες καμένα στρέμματα. Για ακόμη μια φορά, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται – λάθη γνωστά, λάθη διαπιστωμένα. Κι όμως, τίποτα δεν αλλάζει. Το τίμημα πληρώνεται όχι μόνο με την απώλεια πολύτιμων οικοσυστημάτων, αλλά και με ανθρώπινες περιουσίες, συλλογικές μνήμες και φωνές που είτε δεν ακούστηκαν ποτέ είτε θάφτηκαν κάτω από τις στάχτες.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι η κοινωνία συχνά γνωρίζει και αντιλαμβάνεται περισσότερα απ’ όσα οι καθ’ ύλην αρμόδιοι – υπουργοί, κυβερνητικοί φορείς και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής. Όμως η γνώση χωρίς δράση είναι κενό γράμμα. Η ευθύνη βαραίνει εκείνους που έχουν την εξουσία και την υποχρέωση να αλλάξουν πολιτικές, να θωρακίσουν τα δάση και να πάψουν να αντιμετωπίζουν τις πυρκαγιές μόνο ως «κρίσεις» και όχι ως προβλήματα με αιτίες, βάθος και προφανή λύση.
Δυστυχώς, το ντοκιμαντέρ δεν πρόλαβε να «σώσει» ούτε τα ίδια τα δάση που πρόβαλε. Τα δάση γύρω από το Γραμματικό —εκείνα τα γνώριμα τοπία που ζωντάνευαν στην οθόνη— έγιναν στάχτη πριν από λίγες ημέρες, για ακόμη μια φορά, «για άγνωστο λόγο». Το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο εμφανίστηκε και στη Χίο, ένα νησί που φλέγεται για τρίτη φορά από το 2012, με τη φωτιά να μαίνεται ανεξέλεγκτη επί τρία συνεχόμενα 24ωρα. Και ξανά, ακούμε τις ίδιες φράσεις στις ειδήσεις: «ευθύνονται οι δυνατοί άνεμοι» — λες και ο άνεμος είναι υπεύθυνος για την εγκατάλειψη, την έλλειψη πρόληψης και την απουσία σχεδίου.
Όταν ακούς από ειδικούς, από ανθρώπους που γνωρίζουν σε βάθος, τι πρέπει να αλλάξει — και βλέπεις το ίδιο δράμα να επαναλαμβάνεται — χάνεις ακόμα και την τελευταία εναπομείνασα ελπίδα. Και αναρωτιέμαι: Γιατί;
Γιατί συνεχίζουμε να επιτρέπουμε να καίγεται η χώρα; Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τις λύσεις, δεν τις εφαρμόζουμε; Όταν το δάσος μπορεί να σωθεί, όταν η επιστήμη, η εμπειρία και η τεχνογνωσία υπάρχουν, τι ακριβώς στέκεται εμπόδιο;
Μήπως, τελικά, αυτό που τίθεται πάνω από το δάσος είναι το κέρδος; Μήπως τα πράσινα οικοσυστήματα αυτής της χώρας έχουν μικρότερη αξία στα μάτια της Πολιτείας από την οικονομική εκμετάλλευση ή τη βραχυπρόθεσμη ανάπτυξη;
Και αν ναι, τι σημαίνει αυτό για εμάς; Τι σημαίνει για τις επόμενες γενιές που δεν θα περπατήσουν ποτέ σε αυτά τα καμένα πλέον μονοπάτια;
* O Δημήτρης Καπετανάκης είναι φοιτητής Δημοσιογραφίας, ελεύθερος δημοσιογράφος και δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Φλόγες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου