Κάποιος Ἰουδαῖος ἄρχοντας ρώτησε τόν Χριστό: «Διδάσκαλε, τί νά πράξω, γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή;». Καί ὁ Κύριος, γνωρίζοντας πολύ καλά τί κρατᾶ συνήθως τόν ἄνθρωπο δεμένο γερά στήν γῆ, τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἕνα σοῦ ἀπομένει μοναχά! Πούλησε ὅσα ἔχεις καί μοίρασέ τα στούς φτωχούς. Κι ἔτσι θά ἔχεις θησαυρό κοντά στόν Θεό· καί ὕστερα ἀκολούθησέ με».
Ἐκεῖνος, ὕστερα ἀπό αὐτό, ἔπεσε σέ λύπη καί ἔφυγε μή μπορώντας νά ἀκολουθήσει τήν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶχε βάλει σάν στόχο τῆς ζωῆς του τήν κατάκτηση τῆς αἰώνιας ζωῆς. Καί ἦταν σίγουρος ὅτι περπατοῦσε τόν δρόμο πού ὁδηγοῦσε στήν ζωή αὐτή, ἐπειδή ἦταν ἱκανοποιημένος ἀπό τήν τήρηση ὁρισμένων βασικῶν ἐντολῶν τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Ὁ Νόμος ὅμως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁλοκληρώνεται στόν Χριστό, πού ζητᾶ τήν αὐτοπαράδοση τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι, ὅταν κάποια στιγμή καλεῖται νά διαλέξει ἀνάμεσα στόν Θεό καί στά ὑλικά ἀγαθά πού τόν κρατοῦν δέσμιο στήν γῆ, δέν θυσιάζει τίποτε γιά τόν Θεό.
Ἡ πνευματική ψευδαίσθηση
Ἴσως ὁ ἄνθρωπος αὐτός νά μήν περίμενε νά ἐξελιχθοῦν ἔτσι τά πράγματα. Ζοῦσε λοιπόν σέ μιά κατάσταση πνευματικῆς ψευδαίσθησης. Οἱ ἅγιες προθέσεις του γιά νά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή ἦταν διαμετρικά ἀντίθετες μέ τίς ἐγωκεντρικές ἐπιδιώξεις του. Ὁ ἄρχοντας ἐπιθυμοῦσε τήν τελειότητα. Ἀλλά τήν οἰκοδομοῦσε στήν περιουσία του. Ἄν ἤθελε τήν αἰώνια ζωή, ἦταν γιά νά ἀπολαύσει αὐτά τά ὁποῖα εἶχε καί κατεῖχε στήν γῆ. Γι᾽ αὐτό καί ἡ θρησκευτικότητά του κάλυπτε ἕνα μόνο μέρος τῆς ζωῆς του, αὐτό πού φαινόταν ἐξωτερικά, καί ὄχι τό σύνολό της. Γι᾿ αὐτό στήν κρίσιμη ὥρα τῆς ἐπιλογῆς, πού τοῦ δημιουργεῖ ὁ Κύριος, ἐγκαταλείπει καί φεύγει.
Ἡ πνευματική μας προσπάθεια δέν προσδιορίζεται μόνο ὡς ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἐφαρμογή ὁρισμένων ἐντολῶν. Προβάλλεται καί διευκρινίζεται ὡς μιά διαδικασία δημιουργίας καινῆς, νέας ζωῆς. Ἔτσι τό πρόβλημά μας δέν εἶναι νά γίνουμε ἁπλῶς καλύτεροι ἀπ᾽ ὅ,τι εἴμαστε σέ μιά συγκεκριμένη στιγμή, ἀλλά νά ξεπεράσουμε τήν ἀσθένεια τῆς πνευματικῆς ὀλιγάρκειας, νά βιώσουμε τήν καλή ἀλλοίωση καί νά γίνουμε καινή κτίση. Ἀναμφίβολα στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ λέμε «ναί»! Ἀλλά καί σ᾽ αὐτά πού ἐπιθυμοῦμε λέμε ἐπίσης «ναί». Τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς διαστάσεως εἶναι μιά πνευματική ζωή σέ βαθμό ψευδαίσθησης.
Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ
Ὁ αὐθεντικός Χριστιανός πρέπει νά μεταβάλλεται πάντοτε σέ γρηγοροῦντα καί ἀνησυχοῦντα ἄνθρωπο. Νά βρίσκεται πάντοτε σέ μιά κατανυκτική ἀβεβαιότητα. Γιατί, ἄλλωστε, ποιός θά τολμοῦσε νά ἰσχυριστεῖ ὅτι εἶναι σίγουρος γιά μιά θέση στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Αὐτό, ὅμως, πού φαίνεται δύσκολο καί ἀδύνατο γιά τόν ἄνθρωπο, νά εἶναι ὁλοκληρωτικά ἀφιερωμένος στόν Θεό, εἶναι δυνατό νά γίνει μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τό θελήσουμε.
† Ὁ Φ. Ἀ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2024/47_2024(3730).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου