Posted on 24 Ιανουαρίου, 2024
Γράφει ο Κοσμάς
Δηλαδή, να καταλάβω. Στους ναούς των μεγάλων πόλεων, στις πρωτεύουσες των επαρχιών. Εκεί που βολτάρουν καμιά φορά και βουλευτές κατά τις 9:58 το πρωί της Κυριακής προς άγραν ψήφων. Σ’ έναν τέτοιο ναό, έστω σωστός και ευσυνείδητος πνευματικός. Το Σάββατο έρχεται ένας νέος και εξομολογείται π.χ. «κατά μόνας» σαρκική πτώση. Σοβαρή μεν, αλλά εν πάση περιπτώσει απροσεξία πέντε λεπτών. Ο ευσυνείδητος πνευματικός του βάζει ένα επιτίμιο (δηλαδή μικρό αφορισμό), ας πούμε δυο βδομάδες αποχή απ’ τη Θεία Κοινωνία. Και την Κυριακή ο νέος εκκλησιάζεται και βλέπει φάτσα μόστρα τον βουλευτή που με την ψήφο του θεσμοθέτησε επισήμως την αρσενοκοιτία. Πάει μπροστά μπροστά, χειραψίες, χαριεντίσματα, επαίνους από άμβωνος, κύριε βουλευτά πόσο μεγάλη χαρά μας δίνετε όποτε σας βλέπουμε, πόσο χαιρόμαστε που οι αιρετοί άρχοντες του τόπου μας είναι κοντά στην εκκλησία κλπ σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Ο εν λόγω νέος, θα ξαναπατήσει σε εκκλησία, θα ξαναπάει στην εξομολόγηση; Προφανώς όχι. Άδικο θα έχει; Προφανώς όχι.
Οι πνευματικοί, οι σωστοί, οι παραδοσιακοί, οι αυστηροί, οι ευσυνείδητοι, δεν το καταλαβαίνουν ότι καταρρέει όλο το οικοδόμημα έτσι;
Τι να σας πω φίλοι, όποιος νομίζει ότι είναι καλή ιδέα ας κάνει αυτή την απλή ερώτηση σε προσωπικό επίπεδο, να δούμε πώς το σκέφτονται δηλαδή.
Εγώ πάντως όταν κατάλαβα ότι παίζει κι ένα τέτοιο σενάριο θυμήθηκα εκείνη την παλιά ελληνική ταινία με τον Σταυρίδη, να αυτήν εδώ τη σκηνή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου