Αποστολικό Ανάγνωσμα Χριστουγέννων.

 

Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Γαλάτες, Δ'(4) 4-7

ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,
ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.
῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ.
ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ’ υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός απέστειλε προς τον Υιό του, που γεννήθηκε από γυναίκα και που ήταν κάτω από το νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που είναι κάτω από το νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία.
Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός απέστειλε το Πνεύμα του Υιού Του στις καρδιές σας, που φωνάζει: «Αββά, Πατέρα».
Ώστε δεν είσαι πια δούλος, αλλά γιος. και αν είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος του Θεού μέσω του Χριστού.

Σχολιασμός

«Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού»

Πραγματικά μεγάλη και αγία είναι η σημερινή ημέρα των Χριστουγέννων, κατά την οποία η Εκκλησία μας γιορτάζει το μεγάλο και ανερμήνευτο αυτό γεγονός, την αρχή όλων των εορτών, την κατά σάρκα γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού από την Υπεραγία Θεοτόκο. Το αποστολικό Ανάγνωσμα είναι παρμένο από το 4ο κεφάλαιο της προς Γαλάτας επιστολής και αναφέρεται στο μεγάλο αυτό γεγονός.

Μετά τη διάπραξη του προπατορικού αμαρτήματος και της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό, σταμάτησε η δυνατότητα της κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Ο άνθρωπος πλέον δεν βλέπει, ούτε και ακούει τον Θεόν, αλλά σχηματίζει γι αυτόν μια παραχαραγμένη εικόνα. Τον φαντάζεται να τιμωρεί, να έχει φθόνο μέσα του και να προκαλεί φόβο. Έτσι ο άνθρωπος προσπαθεί να εξιλεώσει τον Θεό και να τον κρατήσει σε απόσταση ασφαλείας από αυτόν αναμένωντας το πότε θα γίνει πραγματικότητα η υπόσχεση, την οποία έδωσε ο Θεός στους πρωτόπλαστους για σωτηρία. Με την πάροδο του χρόνου αρκετοί από τους δίκαιους, αλλά και οι προφήτες του ιουδαϊκού λαού προανείγγειλαν και περιέγραψαν παραστατικότατα την έλευση του Μεσία. Προσπαθούσαν μέσω του λόγου που μετέφεραν από τον Θεό να οδηγήσουν τους ανθρώπους μακριά από την αμαρτία, στην τήρηση των εντολών του Θεού, έτσι ώστε να τους προετοιμάσουν για να δεχθούν τον αναμενόμενο Μεσσία.

Μέσω λοιπόν της τήρησης των εντολών και του θελήματος του Θεού έφτασε η κατάλληλη στιγμή, κατά την οποία η ανθρωπότητα ήταν σε θέση μέσω της Παρθένου Μαρίας να υποδεχθεί τον Υιό του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει αυτή τη στιγμή ως πλήρωμα του χρόνου. Από την πλευρά της αμαρτίας τώρα, βλέπουμε πως ο άνθρωπος είχε φτάσει στο έσχατο σημείο της διαφθοράς του. Πολλοί συνέχιζαν να ζουν μέσα στα πάθη και την αμαρτία αγνοώντας τις εντολές του Θεού. Μέσα από κείμενα ιστορικών που έζησαν πριν από την έλευση του Χριστού, αλλά και από διάφορα ευρήματα εκείνης της εποχής βλέπουμε ότι η ανθρωπότητα δεν άντεχε άλλο. Αυτή τη στιγμή ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Θεός εξαπέστειλε τον Υίον του, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό.

Γεννήθηκε από μια γυναίκα, την Παρθένο Μαρία και έγινε άνθρωπος για να μας καταστήσει κατά χάριν Θεούς. Έτσι ξεσκεπάζεται και το ψέμα που είπε ο όφις τη γυναικί μέσα στον παράδεισο. Οτι δηλαδή ο Θεός δεν θέλει να γίνει ο άνθρωπος όμοιος με το Θεό, γι’ αυτό του έδωσε εντολή να μη φάγει «από του καρπού του εν μέσω του παραδείσου ξύλου» για να μην γίνει Θεός. Με τη γέννηση του ο Χριστός γίνεται υπήκουος στό νόμο έτσι ώστε να μας εξαγοράσει από το νόμο και να μας απαλλάξει από τις απαιτήσεις του.

Με τη γέννηση του ο Ιησούς Χριστός μας ελευθερώνει, κάνοντάς μας δικούς του και συγκληρονόμους της βασιλείας του. Μας δίνει τη δυνατότητα να φτάσουμε στα ακρότατα των ορίων μας που είναι η οντολογική υπέρβαση της φθοράς και του θανάτου, η κατά χάριν ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Μας προσφέρει τη δυνατότητα της προσωπικής μας μετοχής στη θεία ζωή και την αγάπη του Θεού, σε μια ατελεύτητη κλιμάκωση. Μας χαρίζει τη δυνατότητα εκτός από το να απολάβουμε την υιοθεσία και να γίνουμε κοινωνοί της θείας φύσεως. Αυτή η Υιοθεσία και η κατά χάριν ένωσή με το Θεό, παρόλο που μας προσφέρεται από το Χριστό εντούτοις δεν γίνεται αποδεχτή απ’ όλους τους ανθρώπους. Στην δισχιλιετή πορεία του Χριστιανισμού υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί, που προσπάθησαν και προσπάθουν να καταπολεμήσουν το Χριστό, συνεχίζοντας το έργο του Ηρώδη ο οποίος «ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό» ( Ματθ. 2,13). Περνούν όμως και εξαφανίζονται χωρίς να μένουν. Ο Ιησούς Χριστός όμως με τον ερχομό του χώρισε την ιστορία στα δύο, σε πρό και μετά Χριστό εποχή. Παραμένει πάντοτε γιατί είναι ο Ων, η Αλήθεια και η ζωή, ο ήλιος της δικαιοσύνης που φωτίζει κάθε άνθρωπο και τον οδηγεί στη σωτηρία.

Μέσα από την υμνολογία της Εκκλησίας για την εορτή των Χριστουγγένων βλέπουμε χαρακτηριστικα το πως περιγράφεται η κατάσταση της ανθρωπότητας πριν από τον ερχομό του Ιησού Χριστού. Κατά την διάρκεια του εσπερινού των Χριστουγγένων ψάλλουμε «Τον κατ’ εικόνα και ομοίωσιν, ρύσαντα εκ παραβάσεως, ιδών ο Ιησούς, κλίνας ουρανούς κατέβη, και ώκησεν εν μήτρα παρθενική αναλλοιώτως˙ ίνα εν αυτή, τον φθαρέντα Αδάμ, αναπλάση κράζοντα˙ Δόξα τη επιφανεία σου, ο λυτρωτής μου και Θεός» ( 4ον στιχηρό λιτής των Χριστουγγένων). Συνεχίζοντς κατά την κυριώνυμο μέρα στους κανόνες του όρθρου ψάλλουμε «Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον, τον άνθρωπον χερσίν, ον εποίησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται˙ τούτον δε εκ Παρθένου θείας Αγνής, όλον ουσιούται, αληθεία σαρκωθείς˙ ότι δεδόξασται» ( Ωδή Α’ 2ον τροπάριο).

Η ενανθρώπηση του Χριστού, σήμανε για εμάς τους ανθρώπους την αρχή της σωτηρίας μας. Ωστόσο παρασυρόμενοι από το καταναλωτικό πνεύμα της εποχής μας, ζούμε χωρίς να υπολογίζουμε τις εντολές και τη διδασκαλία του Χριστού. Προσπαθούμε να περάσουμε όσο καλύτερα γίνεται αδιαφορώντας για τη σωτηρία που μας προσφέρει ο Χριστός. Είναι λοιπόν η σημερινή εορτή μια ευκαιρία να κοιτάξουμε τη ζωή μας, να διορθώσουμε ότι δεν συμφωνεί με τα όσα μας έχει πει ο Χριστός, έτσι ώστε να δεχθούμε τη σωτηρία που μας προσφέρει με την ενανθρώπηση του.