Στά χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ζωή μας. Πιστεύουμε καί ἀφηνόμαστε στή δική του πρόνοια, στή δική του φώτιση. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει μοιρολατρία, παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ μας στίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ. Ἀντίθετα, σημαίνει κινητοποίηση τῆς ψυχῆς, ὥστε νά αὐξάνει ἐντός μας ὁ πνευματικός ἀγώνας μέ τήν προσευχή, τήν αὐτοκριτική, τή μετάνοια, τήν εὕρεση τῆς ρίζας τῶν παθῶν μας, πού ἔγκειται στήν ὑπερηφάνεια καί στόν συμβιβασμό μέ τό κακό. Ταυτόχρονα, πίστη σημαίνει κινητοποίηση καί ὅλων τῶν δυνάμεών μας, ὥστε τό κακό νά μήν μᾶς παγιδεύσει. Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τήν ἐντύπωση ὅτι τό νά πιστεύουμε στόν Θεό σημαίνει νά μήν σκεφτόμαστε, ἀλλά νά ἀφήνουμε τόν Θεό νά σκέφτεται γιά ἐμᾶς, νά μήν ἐνεργοῦμε μέ τή θέλησή μας, ἀλλά νά ἀρκούμαστε στό τί θά λάβουμε ἀπό τόν Θεό, ἡ παράδοσή μας μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι χρειάζεται νά κάνουμε ἐμεῖς ὅ,τι περνᾶ ἀπό τό χέρι μας καί νά ἀφηνόμαστε στόν Θεό γι’ αὐτά πού δέν μποροῦμε.
Ἡ «σαργάνη» πού σώζει
Χαρακτηριστικό εἶναι τό παράδειγμα τῆς μεταστροφῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἀπό διώκτης, ἔγινε χριστιανός. Ἀπό ζηλωτής Ἰουδαῖος γύρισε τόν τότε γνωστό κόσμο τέσσερις φορές γιά νά κηρύξει τόν Χριστό καί μέ λόγια καί μέ ἔργα. Τόν βλέπουμε μετά τή μεταστροφή του, μετά τό ὅραμα πού εἶδε πηγαίνοντας στή Δαμασκό τῆς Συρίας, ὅταν ὁ Χριστός τοῦ ἐμφανίστηκε καί τοῦ ζήτησε νά πάψει νά τόν καταδιώκει, μετά τήν προσωρινή του τύφλωση, μετά τή βάπτισή του ἀπό τόν ἀπόστολο Ἀνανία, νά κηρύττει στίς συναγωγές τῆς Δαμασκοῦ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ. Καί οἱ Ἰουδαῖοι ἀποφασίζουν νά τόν σκοτώσουν, μή μπορώντας νά ἑρμηνεύσουν πῶς ὁ διώκτης γίνεται χριστιανός. Καί τότε, ὅπως ἀναφέρει καί ὁ ἴδιος, οἱ χριστιανοί ἀποφασίζουν νά τόν φυγαδεύσουν, χρησιμοποιώντας μία σαργάνη: «ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τήν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καί διά θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διά τοῦ τείχους καί ἐξέφυγον τάς χεῖρας αὐτοῦ» (Β΄ Κορ. 11,32-33). «Στή Δαμασκό, ὁ διοικητής ἐκπρόσωπος τοῦ βασιλιᾶ Ἀρέτα ἔβαλε φρουρούς σέ ὅλη τήν πόλη γιά νά μέ συλλάβει. Μέσα ὅμως ἀπό ἕνα ἄνοιγμα τοῦ τείχους μέ κατέβασαν μέ καλάθι καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του».
Θυμόμαστε τί θέλει ὁ Θεός
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δείχνει ὅτι ἡ δημιουργικότητα, ἡ ἐξυπνάδα, ἡ εὑρηματικότητα δέν ἀπορρίπτονται ἀπό τήν πίστη. Τό ἀντίθετο. Ὁ χριστιανός καλεῖται νά μήν ξοδεύει ἄσκοπα τή ζωή του, νά μήν ἐπιδιώκει τό μαρτύριο, ἀλλά καί νά μήν τό φοβᾶται. Δέν εἶναι νικητής σέ βάρος τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος αὐτός πού πηγαίνει νά πεθάνει χωρίς νά χρειάζεται, ἀλλά αὐτός πού δέν φοβᾶται τόν θάνατο. Νικᾶ ὅποιος ἀξιοποιεῖ τά χαρίσματα πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός γιά νά ζήσει, ἀλλά κι ἄν χρειαστεῖ νά πεθάνει, δέν κάνει πίσω καί κρατᾶ στήν καρδιά του ζωντανή τήν ἀλήθεια τῆς πίστης. Ὁ χριστιανός δέν περνᾶ ὅλο του τόν καιρό μόνο μέ προσευχή, μέ ἐνασχόληση μέ τά τοῦ Θεοῦ. Θυμᾶται ὅμως τό τί θέλει ὁ Θεός σέ ὅποια ἐπιλογή τῆς ζωῆς του, στήν ἐργασία, στίς σχέσεις, στήν καθημερινότητά του, στούς πειρασμούς πού ἀντιμετωπίζει. Ἡ ἀσκητική παράδοση τῆς ζωῆς τῶν μοναχῶν εἶναι τρόπος καί θέλει ὅλο τόν χρόνο αὐτοῦ πού διαλέγει νά ἀφιερωθεῖ σ’ αὐτήν. Στόν κόσμο ὅμως ζοῦμε τόν τρόπο τῆς ἄσκησης, παλεύοντας νά ἀφιερώσουμε ὅσον περισσότερο χρόνο μποροῦμε στόν Θεό.
Ἀλλάζουμε τόν κόσμο
Οἱ ἐκκοσμικευμένοι ἄνθρωποι, οἱ διανοούμενοι, οἱ ἀμφισβητίες τῆς πίστης, θεωροῦν ὅτι τό νά εἶναι κάποιος χριστιανός σημαίνει νά ἔχει χάσει τή διάθεσή του γιά ζωή. Νά εἶναι παραδομένος σέ μιά διαρκή προσδοκία τοῦ τέλους, τοῦ θανάτου, σέ ἕνα φόβο νά ζήσει. Ὅμως γιά ὅποιον πιστεύει στόν Χριστό δέν ὑπάρχει τέλος, ἀλλά μιά δίψα γιά ζωή πού κινητοποιεῖ τό εἶναι μας. Μᾶς κάνει νά θέτουμε στή διάθεση τῆς πίστης ὅλα μας τά χαρίσματα. Τό καλάθι, ἡ σαργάνη τοῦ Παύλου, δέν εἶναι ἔνδειξη ὅτι οἱ χριστιανοί φοβόμαστε γιά τόν ἑαυτό μας καί δραπετεύουμε ἀπό τό νά παλέψουμε γιά νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο. Ἡ σαργάνη εἶναι ἀπόδειξη διάκρισης. Ὅτι ὁ Θεός θά ἐπιλέξει πότε θά ἔρθει ἡ ὥρα πού ἡ ἀποστολή τοῦ καθενός θά τελειώσει. Μέχρι τότε, καλούμαστε νά δώσουμε ὅλο μας τόν ἑαυτό, ὥστε ἡ ἀλήθεια νά φανερώνεται. Δέν εἶναι ὁ τόπος ἤ ὁ χρόνος πού ζοῦμε τό κλειδί, ἀλλά ὁ τρόπος. Καί οἱ χριστιανοί καλούμαστε, μέσα ἀπό τή σχέση μας μέ τόν Χριστό, νά ἀλλάζουμε οἱ ἴδιοι ὅσο μποροῦμε καί νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο μας, ὅπου καί ὅταν ὑπάρχει ἀνταπόκριση.
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/44_2021(3570).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου