Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

 Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μιλώντας γιά τό ἦθος τῶν χριστιανῶν, ἀναφέρει –μεταξύ ἄλλων– πρός τούς Κορινθίους ὅτι οἱ χριστιανοί, ἐνῶ εἶναι φτωχοί, κάνουν πολλούς νά πλουτίζουν (Β΄ Κορ. 6,10). Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν δέν περιορίζει τή σκέψη καί τό βίωμά του στήν ὑλική κατάσταση. Ἐννοεῖ ὅτι γιά τόν κόσμο οἱ χριστιανοί εἶναι «φτωχοί» ὡς πρός τίς ἀπολαύσεις, «φτωχοί» ὡς πρός τή ζωή τῆς ἁμαρτίας, ὡς πρός τό κοσμικό ἦθος, τό ὁποῖο καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἀδιάφορο γιά τούς ἄλλους, ὡς πρός τόν πολιτισμό ὅταν αὐτός θεωρεῖ τήν εὐτυχία ὡς ἱκανοποίηση τῶν αἰσθήσεων καί τῶν ἐπιθυμιῶν μας. 

Μιά ἄλλη φτώχεια 

Εἶναι «φτωχοί» οἱ χριστιανοί διότι πιστεύουν σ’ ἕναν ταπεινό Θεό, ἕναν Θεό πού δέν τιμώρησε τούς ἐχθρούς του, πού τούς ἄφησε νά τόν σταυρώσουν, πού ἀνέχεται τό κακό, τήν ὑπερηφάνεια, τόν θάνατο, τόν διάβολο καί ἀφήνει περιθώρια μετάνοιας. Οἱ χριστιανοί εἶναι «φτωχοί» ἀπέναντι στήν τακτική τῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία κάνει τόν ἄνθρωπο νά θέλει νά ἐπιβάλλει στό συνάνθρωπό του ὄχι τί εἶναι σωστό καί δίκαιο, ἀλλά τί συμφέρει τόν ἴδιο. Εἶναι «φτωχοί» ἀπέναντι στόν πολιτισμό πού ἀποθεώνει μόνο τό ἀτομικό δικαίωμα καί τά δίκαια καί ἀφήνει στήν ἄκρη τήν ἀγάπη καί τή θυσία. Εἶναι «φτωχοί» ἀπέναντι στόν φόβο τοῦ θανάτου, διότι δέν λυποῦνται ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι, ἀλλά ἐλπίζουν καί προσδοκοῦν τήν Ἀνάσταση. Εἶναι «φτωχοί» καί ὡς πρός τή σημασία τοῦ χρήματος, καθώς τό βλέπουν ὡς μέσο καί ὄχι ὡς σκοπό τῆς ζωῆς. Τέλος, εἶναι «φτωχοί» καί ὡς πρός τήν ἁμαρτία πού κατατρώει τόν ἄνθρωπο μέ τά πάθη καί μέ τούς λογισμούς. 

Ἡ ἀληθινή ζωή 

Πλουτίζουν ὅμως πολλούς οἱ χριστιανοί. Τούς πλουτίζουν μέ τήν ἀγάπη πού βλέπει τί ἀληθινά χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος, καί μάλιστα σέ σχέση μέ τήν κατά Θεόν ζωή του. Τούς πλουτίζουν μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι ὁ Θεός δέν θά ξεχάσει τούς ἀνθρώπους πού ἔπλασε κατ’ εἰκόνα Του καί θά τούς δώσει δύναμη νά ἀντέξουν κάθε λογῆς σταυρό στή ζωή τους. Τούς πλουτίζουν μέ τήν πίστη ὅτι τά πάντα ἀνήκουν στόν Θεό καί ἐκεῖνος εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς. Τούς πλουτίζουν μέ τή χαρά ὅτι ἔχουν γίνει παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀπό τή στιγμή πού μετέχουν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Τούς πλουτίζουν μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς πού κάνει τόν ἄνθρωπο ἐλεύθερο ἀπό τά πάθη καί τίς ἀνάγκες τῶν ἐπιθυμιῶν. Τούς πλουτίζουν μέ τήν προσευχή καί τή συμπαράσταση τοῦ λόγου πού παρηγορεῖ καί ἐλέγχει ὄχι γιά νά ἐξουθενώσει, ἀλλά γιά νά λυτρώσει. Τούς πλουτίζουν μέ τήν ὑπομονή. Μέ τή διάκριση. Μέ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων, πού νίκησαν τόν θάνατο καί προκαταγγέλλουν τήν κοινή Ἀνάσταση. 

Ἡ ὁδός τῶν Ἁγίων 

Οἱ χριστιανοί δέν παύουμε νά ἀγωνιζόμαστε γιά τό «ἐδῶ». Δέν ἔχουμε ἀγωνία ὅμως μόνο γι’ αὐτό. Ζητοῦμε τό καλό καί τή βελτίωση τῆς ζωῆς τῶν συνανθρώπων καί τῆς δικῆς μας, ἀλλά δέν λησμονοῦμε ποῦ βρίσκεται ὁ ἀληθινός πλοῦτος. Καί γι’ αὐτό δέν φοβόμαστε τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀλλά συνεχίζουμε νά καλοῦμε ἑαυτούς καί ἀλλήλους σέ μετάνοια. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι στόν Θεό βρίσκεται ἡ ἐλπίδα. Ξεκινώντας ἀπό τήν κατά Θεόν πτωχεία, ἐπιμένουμε στόν πλοῦτο τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, στό ἦθος τῆς πίστης, μιλοῦμε μέ τή γλώσσα τῆς αἰώνιας ζωῆς, τῆς Ἀνάστασης καί τῆς ἀγάπης, καθιστώντας τό ἦθος αὐτό νόημα γιά τόν κόσμο, πού ἔχει ἀνάγκη τόν δικό μας πλοῦτο. Γιατί αὐτός ἀπευθύνεται στήν καρδιά, στό βάθος τῆς ὕπαρξης, στή ζωή πού δέν νικιέται ἀπό κανέναν θάνατο. Οἱ Ἅγιοι, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, πλούσιοι καί φτωχοί, σπουδαῖοι καί ἄσημοι, μορφωμένοι καί ἁπλοί, μάρτυρες καί ἀσκητές, ἔγγαμοι καί παρθένοι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, ἀποτελοῦν τούς ὁδηγούς ἐκείνους πού μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Καί γι’ αὐτό παραμένουμε οἱ χριστιανοί χαρούμενοι καί αἰσιόδοξοι στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. 

π. Θ.Μ.