Ἡ γυναίκα στήν ὀρθόδοξη παράδοση τιμᾶται στό πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἔχει λάβει τήν ὑψηλότερη θέση πού μποροῦσε νά πάρει ὁ ἄνθρωπος, ὡς δῶρο τῆς ἀνθρωπότητας στόν Θεό. Ἀλλά καί πλῆθος γυναικῶν θαυμάζεται καί τιμᾶται γιά τήν ἀγάπη καί τήν πίστη στόν Θεό καί ἔχει λάβει περίοπτη θέση στό χριστιανικό ἑορτολόγιο καί στήν πνευματική ζωή. Γίνονται πρότυπα γιά τήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι ἡ ἐργασία, ἡ μόρφωση, ἡ ὀμορφιά καί ἡ ἐμφάνιση ἤ ἡ εὐφυΐα πού τίς κάνουν νά ξεχωρίζουν. Εἶναι ἡ σχέση μέ τόν Θεό, τήν ὁποία ἀναπτύσσουν στή ζωή τους καί τίς καθιστᾶ νικήτριες τοῦ κακοῦ, πρότυπα σωτηρίας. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς ἄνδρες ἁγίους. Δέν ἀσχολεῖται ἡ Ἐκκλησία μέ τά χαρίσματα ἤ τήν καταγωγή ἤ τήν κοσμική τους πρόοδο ἤ τό φύλο τους. Ἡ πίστη μετρᾶ καί ἡ ζωή σύμφωνα μ’ αὐτήν.
Ἔμφαση στό πρόσωπο
Στό παρελθόν ἡ κοινωνία ἐπεφύλαξε ἕνα ρόλο κλειστό καί περιορισμένο γιά τίς γυναῖκες. Τίς θεωροῦσε ὡς αὐτές πού ἀσχολοῦνταν ἀποκλειστικά μέ τό σπίτι καί τήν οἰκογένεια, εἶχαν τήν κύρια εὐθύνη γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν καί ἔπρεπε νά παραμένουν πάντοτε ὑπό τή σκιά τῶν ἀνδρῶν. Γι’ αὐτό καί τά ὅποια δικαιώματα γιά τίς γυναῖκες ἄργησαν πολύ νά δοθοῦν ἀπό τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες καί σέ ὁρισμένους λαούς καί κοινωνίες δέν ἔχουν δοθεῖ ἀκόμη. Γιά τήν πίστη ὅμως ἡ διαφορά τῶν φύλων ἔχει νά κάνει μέ τόν ρόλο στή ζωή, ὄχι μέ τήν ἀξία τῶν προσώπων ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Ἡ σωτηρία δέν εἶναι γιά τούς ἄνδρες μόνο. Ὅπως κάθε διάκριση, εἴτε ἀνάμεσα στίς ἐθνικότητες, εἴτε ἀνάμεσα στά θρησκεύματα, εἴτε στήν κοινωνική καί ταξική καταγωγή ἔχει καταργηθεῖ, ἔτσι καί ἡ διάκριση ἀνάμεσα στά δύο φύλα δέν μπορεῖ νά ἰσχύει στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται πολίτης κατά τήν πίστη του.
Ἡ πίστη σώζει
Ἡ Ἐκκλησία δέν μπαίνει στή λογική τῆς συζήτησης γιά τήν ἱκανότητα τῆς γυναίκας νά ἐξουσιάσει ἤ νά διοικήσει τήν κοινωνία. Ἀποκαθιστᾶ τή γυναίκα στό πρότερον κάλλος τῆς σχέσης μέ τόν Θεό, ἀπό τό ὁποῖο καί ἐκείνη καί ὁ ἄνδρας ἐξέπεσαν ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας. Καί ζητᾶ τόσο ἀπό ἐκείνη ὅσο καί ἀπό τόν ἄνδρα νά κάνουν δική τους τήν πίστη πού τούς ὁδηγεῖ στόν ἀληθινό Θεό, στή μεταμόρφωση τοῦ κατ’ εἰκόνα τους στό καθ’ ὁμοίωσιν καί νά ἀναλάβουν τόν ρόλο πού μποροῦν, ἀνάλογα μέ τό χάρισμά τους, στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί στόν κόσμο.
Τά «κατά πνεῦμα» παιδιά
Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία ὅταν τιμᾶ τή μνήμη κάποιας ξεχωριστῆς γυναίκας –ἁγίας– θυμίζει στούς πιστούς αὐτή τή δύναμη τῆς πίστης. Μᾶς θυμίζει αὐτόν τόν πολύτιμο λόγο: «εἶναι περισσότερα τά παιδιά τῆς διωγμένης ἀπό τόν κόσμο γυναίκας, παρά αὐτῆς πού ἔχει τόν ἄνδρα» (Γαλ. 4,27). Διωγμένη καί περιφρονημένη ἀπό τόν κόσμο εἶναι ἡ γυναίκα πού πιστεύει πρωτίστως στόν Θεό καί αὐτή γεννᾶ «κατά πνεῦμα» παιδιά περισσότερα ἀπό ὅσα γεννᾶ «κατά σάρκα» μία ὁποιαδήποτε γυναίκα. Διότι ἡ πίστη καθιστᾶ τή γυναίκα τό πρόσωπο πού ἐκφράζει τήν «κατά Θεόν» ἀλήθεια καί τήν «κατά Θεόν» ζωή. Ὁ Χριστός ἀπό γυναίκα γεννήθηκε. Καί ζητᾶ ἀπό τήν κάθε γυναίκα νά εἶναι μέ τή σειρά της καθοδηγητής στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τρέφοντας τόν ἑαυτό της καί τά παιδιά της ὄχι μόνο μέ τό γήινο, ἀλλά καί μέ τό οὐράνιο γάλα τῆς πίστης. Προ - τείνοντας σέ ἐκείνη νά εἶναι ἄνθρωπος προσευχῆς. Νά ἐμπιστεύεται τόν Θεό καί τό θέλημά του γιά τά παιδιά της. Καί, ὅπως ἡ ἁγία Ἄννα, ἡ μητέρα τῆς Παναγίας, νά περιμένει τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού δίνει χαρά, ἀκόμη κι ἄν περνοῦν τά χρόνια, χωρίς ὁ κόσμος νά καταλαβαίνει ποιά στήν πραγματικότητα εἶναι καί ποιόν διακονεῖ.
Ὁ κόσμος σήμερα ἀποθεώνει τή γυναίκα, ἐξομοιώνοντάς την στόν ἐγωισμό καί τή σκληρότητα μέ τόν ἄνδρα. Ὁ ἐγωισμός ὅμως καί ἡ ὑπερηφάνεια δέν φέρνουν ἀληθινή χαρά. Ἄς ξαναδοῦμε, ὅλοι μας, ἄνδρες καί γυναῖκες, τήν ἀξία τῆς πίστης πού δίνει ζωή, γιά νά ἀποκατασταθεῖ ἀληθινά ἡ θέση τῆς γυναίκας καί στήν κατά κόσμον πραγματικότητα.
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/30_2021(3556).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου