Στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας μία φράση δεσπόζει στά χείλη τῶν ἀνθρώπων πού μᾶς ἀγαποῦν: «Ὑπομονή». Ἡ ἴδια ἡ φράση δείχνει μία παραίτηση ἀπό τήν ἀπόπειρα νά ἀλλάξουμε τήν πορεία μας. Δείχνει ὅτι ἔχουμε κάνει αὐτό πού μπορούσαμε, προσκρούουμε σέ τοῖχο καί τό μόνο πού μᾶς ἀπομένει εἶναι νά περιμένουμε. Κι ἄν αὐτό ἔχει γρήγορα ἐξέλιξη, ἡ ὑπομονή εἶναι δικαιολογημένη. Συχνά ἡ ὑπομονή ἀπαιτεῖ χρόνο. Κάποτε ἡ ὑπομονή ταυτίζεται μέ τόν συμβιβασμό. Ἄνθρωποι πού μᾶς δυσκολεύουν, μία ἀπώλεια, μία κατάσταση πού δέν ἀλλάζει μᾶς κάνουν νά ἀποδεχόμαστε μελαγχολικά ὅ,τι συμβαίνει. Σκεφτόμαστε νά βροῦμε διέξοδο κάνοντας κάτι διαφορετικό, νά βροῦμε κάποιους φίλους πού θά μᾶς κάνουν νά ξεχαστοῦμε ἤ μόνο θυμόμαστε αὐτό πού δέν μποροῦμε νά ζήσουμε πιά, ἄν τό ἔχουμε ζήσει. Ἡ ὑπομονή γίνεται φάρμακο στήν ἀδυναμία διόρθωσης τῶν καταστάσεων.
Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ
Γιά τήν πίστη μας, ὅμως, ἡ ὑπομονή εἶναι ἀρετή. Εἶναι ἡ ἐπίγνωση ὅτι δέν εἶναι τό θέλημά μας, ὁ κόπος μας, οἱ στόχοι μας, τά ὄνειρά μας, οἱ ἐπιλογές μας πού ὁδηγοῦν στήν εὐτυχία, ἀλλά ἡ πρόνοια καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅτι ὁ Θεός λειτουργεῖ μέ τό κριτήριο τοῦ νά μᾶς δώσει εὐκαιρίες γιά τήν προσωπική μας ἀναγέννηση, ὄχι κατ’ ἀνάγκην ὡς τιμωρία γιά τίς ὅποιες ἁμαρτίες μας, διότι τότε δέν θά ὑπῆρχε ἴαση στή ζωή μας, καθόσον οἱ ἁμαρτίες μας εἶναι πλῆθος καί ὁ Θεός θά ἦταν δικαστής, κάτι τό ὁποῖο δέν πιστεύουμε. Προσωπική ἀναγέννηση σημαίνει ἐπίγνωση τοῦ νοήματος καί τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς. Σημαίνει αὐτοκριτική γιά τήν πορεία, τά λάθη, τούς στόχους, τίς σχέσεις μας. Ἔλεγχος γιά τίς ἀδυναμίες τοῦ χαρακτήρα μας. Γιά τό κατά πόσον οἱ ἐπιλογές μας συμβαδίζουν μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πρωτίστως ὅμως ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅσο κι ἄν ὁ πειραστής τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς σ’ αὐτό ἀποσκοπεῖ, στό νά μᾶς κάνει νά αἰσθανθοῦμε ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς ἀγαπᾶ καί ὅτι μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει μόνους μας, ἐντούτοις δέν πρέπει νά ὑποκύψουμε. Κανένας πατέρας δέν διαγράφει οὔτε ἐγκαταλείπει τό παιδί του, ἐπειδή δέν εἶναι ὅπως τό θέλει. Ἄν εἶναι γνήσιος, τό δέχεται. Διότι ἡ ἀληθινή ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.
Ὡριμότητα καί δοκιμασίες
Γιά τήν πίστη μας ἡ ὑπομονή μαρτυρεῖ τήν ἀποδοχή ὅτι ὁ χρόνος δέν εἶναι ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμη κι ἄν μαζί του φέρνει ματαιώσεις καί δοκιμασίες. Ὁ χρόνος εἶναι πορεία πρός τήν ὡριμότητα, καί ἡ ὡριμότητα ἔρχεται ὄχι μέσα ἀπό τά εὐχάριστα, ἀλλά, κυρίως, μέσα ἀπό τά δύσκολα. Καί τό δύσκολο εἶναι νά ἀποδεχθοῦμε ὅ,τι μᾶς συμβαίνει, ἀκόμη κι ἄν δέν εἴμαστε οἱ ὑπαίτιοί του. Τό φάρμακο εἶναι κι ἐδῶ ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶναι αὐτή πού κάνει τήν ὑπομονή λιγότερο ἐπώδυνη. Καί ἀγάπη ἐδῶ σημαίνει νά ἀνοιχτοῦμε πρός τόν πλησίον μας. Διότι ὅ,τι φαίνεται πώς στερηθήκαμε, ὁ Θεός τό ἀναπληρώνει στέλνοντάς μας καί πρόσωπα καί καταστάσεις, διά τῶν ὁποίων μποροῦμε νά κάνουμε καινούργια ξεκινήματα. Ἡ ὡριμότητα ἔρχεται ὄχι μέσα ἀπό τήν κατάθλιψη τῆς ἥττας, ἀλλά μέσα ἀπό τήν ἐπιλογή νά παλέψουμε νά ξαναχτίσουμε. Στόν πόνο γιά τή στέρηση, ἀνάσα εἶναι ἡ ὑπομονή. Δέν εἶναι ὅμως ἀρκετή ἄν δέν δώσουμε νέο νόημα στή ζωή μας.
Ὁ καλός ἀγώνας
Κάποτε ἡ ὑπομονή χρειάζεται ὅταν ἔχουμε ἕναν στόχο, ἀκόμα κι ἄν αὐτός δέν μπορεῖ νά ἐκπληρωθεῖ ἄμεσα. Ὅταν χρειαζόμαστε νά στρίψουμε τό τιμόνι τῆς ζωῆς μας κάπου ἀλλοῦ ἤ νά περιμένουμε, ἐργαζόμενοι τόν καλόν ἀγώνα. Εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου στούς Κορινθίους: «Ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ» (Β΄ Κορ. 6,4). «Μέ κάθε τρόπο συστήνουμε τόν ἑαυτό μας ὡς ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, μέ τή μεγάλη μας ὑπομονή». Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθ - νῶν ἔβλεπε ὅτι τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων δέν καρποφοροῦσε ἄμεσα. Ὅτι ἤθελε πολύ κόπο γιά νά γεννηθεῖ τό καινούργιο. Ἔτσι ἐπέλεξε νά ὑπομένει, θεωρώντας τόν ἑαυτό του διάκονο τοῦ Θεοῦ. Κάνει προσευχή. Ἐναποθέτει τίς ἀγωνίες του στόν Θεό. Καί περιμένει νά φανερωθεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη κι ἄν γιά τόν ἴδιο ἦταν μαρτύριο αὐτή ἡ ὁδός. Σωματικά βασανιστήρια ἀπό τούς ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ. Πνευματικά βασανιστήρια ἀπό ὅσους, ἐνῶ ἐπέλεγαν τήν πίστη, ἐντούτοις ἤθελαν νά τή ζήσουν κατά τή βούλησή τους καί ὄχι κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὁ Παῦλος εἶχε ἐπίγνωση ὅτι στή ζωή δέν εἶναι αὐτό πού θέλουμε ἐμεῖς τό σημαντικό, ἀλλά αὐτό πού ὁ Θεός ἐπιτρέπει. Ἀκόμη κι ἄν δέν ἔχουμε τίποτα, ἄν ἔχουμε τόν Θεό μαζί μας, ἔχουμε τά πάντα. Γι’ αὐτό καί ὑπέμεινε.
Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτῆς πού μᾶς κάνει νά βιώνουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά μποροῦμε νά συνυπάρχουμε μέ τόν ἄλλο. Ὄχι ἀπό θέση ἀνωτερότητας, ἀλλά ἀπό διάθεση νά τόν δοῦμε ὡς τόν δικό μας ἄνθρωπο. Καί μέσα στήν ὑπομονή ὁ Θεός θά δίνει, ὄχι μαγική ἀλλαγή τοῦ ἄλλου, ἀλλά τήν ἀντοχή σ’ ἐμᾶς καί τό παράδειγμα σ᾽ ἐκεῖνον. Διότι ὁ καθένας μας γίνεται δοχεῖο τῆς χάριτος, ἄν θελήσει νά ὑπομείνει. Ἤ, ἄν δέν ἀντέχει, μέ ταπείνωση τουλάχιστον νά ξαναρχίζει τή ζωή του, ὄχι κατηγορώντας τούς ἄλλους, ἀλλά βλέποντας τόν ἑαυτό του στήν προοπτική τῆς ἀνάγκης γιά ὡριμότητα.
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/06_2021(3532).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου