ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

«Γεννήθηκες βουτηγμένος στήν ἁμαρτία καί θέλεις νά μᾶς κάνεις τόν δάσκαλο;» (Ἰωάν. 9,34). Μ’ αὐτή τή φράση ὁλοκληρώνουν τόν διάλογο τόν ὁποῖο εἶχαν οἱ Φαρισαῖοι μέ τόν ἐκ γενετῆς τυφλό, τόν ὁποῖο θεράπευσε ὁ Χριστός ἀναδημιουργώντας τον καί δίδοντάς του τή ζωή ποιών - τας πηλό, ὅπως ὁ Τριαδικός Θεός στήν Ἐδέμ γιά νά δημιουργήσει τόν πρῶτο ἄνθρωπο, τόν Ἀδάμ. Καί ὁ ἀναδημιουργημένος ἄνθρωπος, ὁ πρώην τυφλός, ὁ πρώην ταπεινός ζητιάνος, πού ὅλοι τόν γνώριζαν ὡς σιωπηλό καί δυστυχή, λαμβάνει μεγάλη δύναμη μέσα του. Μπορεῖ πλέον νά διδάσκει ἐκείνους πού θεωροῦσαν καί εἶχαν στή ζωή τό μονοπώλιο τῆς θρησκευτικῆς καί πνευματικῆς γνώσης. Καταφέρνει νά τούς ἀποστομώσει, τούς ἀναγκάζει νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τή συναγωγή, γιατί δέν ἄντεχαν τήν παρρησία τῶν λόγων του.

Ὁ τυφλός καί οἱ Φαρισαῖοι 

Ὁ πρώην τυφλός γίνεται διδάσκαλος. Μόνο πού δέν ἀποσκοπεῖ στό νά διδάξει τούς Φαρισαίους θεολογικές ἑρμηνεῖες σέ χωρία ἤ πῶς μπορεῖ νά τηρηθεῖ ἀληθινά ὁ μωσαϊκός νόμος. Κι αὐτό, διότι δέν εἶναι ὁ νοῦς πού κατευθύνει τόν πρώην τυφλό, ἀλλά ἡ καρδιά. Εἶναι ὁ φωτισμός τῆς ὕπαρξης τόν ὁποῖο γεύτηκε μέ τήν ἀναδημιουργία του ἀπό τόν Χριστό. Δέν ἄνοιξαν μόνο οἱ ὀφθαλμοί τοῦ σώματος, ἀλλά καί τά μάτια τῆς ψυχῆς. Ὁ πρώην τυφλός νιώθει ὅτι δέν μπορεῖ νά κλείσει τό στόμα του. Δέν μπορεῖ νά μή διδάξει Αὐτόν πού ἔχει γίνει τό κέντρο τῆς ζωῆς του, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί διακηρύσσει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού τόν θεράπευσε, ὁ Χριστός εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ προερχόμενος καί ὄχι ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, ὅτι ὁ Χριστός μόνο ἄν προέρχεται ἀπό τόν Θεό μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ.

Ἡ διδαχή τῆς εὐγνωμοσύνης 

Ὁ πρώην τυφλός γίνεται διδάσκαλος. Διδάσκει τήν εὐγνωμοσύνη πρός αὐτόν πού τόν θεράπευσε. Διδάσκει τήν πίστη, δηλαδή τήν ἐμπιστοσύνη ὅτι αὐτός πού τόν ἔκανε καλά ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στόν Θεό. Διδάσκει τήν ἀνδρεία ὅτι δέν ὑπολογίζει τήν ἀπόρριψη ἀπό τούς ἄλλους γιά τή σταθερότητα τῆς ὁμολογίας του. Διδάσκει ἦθος, ἀλήθεια καί αὐτοσεβασμό, γιατί δέν εἶναι διατεθειμένος νά συμβιβαστεῖ μέ τήν κακία ἐκείνων πού ἀπορρίπτουν τό βίωμα καί τήν ἐμπειρία ζωῆς πού τόν μεταμόρφωσε. Διδάσκει τελικά τήν ἀξιοπρέπεια νά παραμένει κανείς σταθερός στίς ἀρχές του, πού δέν εἶναι ἰδέες ἤ ἐπιχειρήματα ἤ σκέψεις, ἀλλά βιώματα.

Τό κενό τῆς αὐθεντικῆς διδαχῆς 

Πολλές φορές στή ζωή μας ἔρχονται ἄνθρωποι, περιστάσεις, δοκιμασίες πού μᾶς καλοῦν νά συμβιβαστοῦμε, νά βάλουμε νερό στό κρασί μας, νά ὑποχωρήσουμε σ’ αὐτό πού ζοῦμε καί πιστεύουμε ὡς ἀληθινό. Νά κάνουμε πίσω καί νά ἀποδεχθοῦμε διδασκαλίες πού συγκρούονται μέ ὅσα πιστεύουμε. Ἰδίως στήν πνευματική μας ζωή καί πορεία πολλοί μᾶς ζητοῦν νά ἀρνηθοῦμε τήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, τήν Ἐκκλησία στήν ὁποία βαπτισθήκαμε καί ἀναγεννηθήκαμε καί νά ἀκολουθήσουμε ἄλλες σκέψεις καί πρόσωπα. Ἡ ἀπειλή τῆς ἀποσυναγωγοποίησης, τῆς ἀπομόνωσης δηλαδή ἀπό τόν «προοδευμένο» κόσμο, ἡ προτροπή γιά ταύτισή μας μέ τούς πολλούς, μᾶς κάνει εὔκολους στήν ὑποχώρηση, μέ ἀποτέλεσμα οἱ συμβιβασμοί καί ἡ ἀπάρνηση τῶν ἀξιῶν νά μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀδιέξοδο.

Παράλληλα, αἰσθανόμαστε τό κενό καί τήν ἔλλειψη διδασκάλων ἀληθινῶν πού νά μᾶς στερεώνουν στήν πίστη, στό ἦθος, στήν εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό γιά τήν πνευματική μας ἀναδημιουργία. Διδασκάλων πού ἔχουν τή γενναιότητα νά πᾶνε ἐνάντια στό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ. Λείπει ἀπό τήν παιδεία, τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, τήν κοινωνία ἡ διδασκαλία ἤθους καί ἀγάπης, πνευματικῆς καλλιέργειας καί δεσπόζει ἡ διδασκαλία ἀποστεωμένης ἐπιστήμης, ὀρθολογισμοῦ, ἐμμονῆς στόν πτωτικό κόσμο. Κάποτε καί στήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἐπιμένουμε στήν τήρηση καλῆς συμπεριφορᾶς, ὄχι ὅμως στή βίωση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τή ζωή τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνίας στόν συνάνθρωπο.

Ὄχι στή στείρα γνώση 

Ἄς ἀναζητήσουμε ἀληθινούς διδασκάλους, πού θά μιλοῦν καί θά δείχνουν τόν Χριστό πού βιώνουν ἐντός τους. Ἄς ὑπερβοῦμε τή στείρα γνώση, πού εἶναι μέν χρήσιμη, ἀλλά τυφλώνει μέ τήν αἴσθηση τῆς αὐτάρκειας πού γεννᾶ σ’ ἐκείνους πού τήν κατέχουν. Καί ἄς μεταποιήσουμε τή ζωή μας σέ ἀντίσταση στό πνεῦμα τοῦ συμβιβασμοῦ μέ τίς ἀξίες τοῦ κόσμου τούτου. Μόνο μέ ἀναγέννηση στήν Ἀνάσταση καί ἀναβαπτισμό μας στή ζωή τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, μποροῦμε νά βροῦμε νόημα καί φῶς. Χριστός Ἀνέστη! 

π. Θ.Μ.