Για τον
πολλαπλασιασμό από τον Χριστό τών άρτων και τών ιχθύων στήν ύπαιθρο, που είχε
σαν αποτέλεσμα να χορτασθεί μέγα πλήθος ανθρώπων, μας μιλάει η σημερινή
ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί.
Ενώ με
μαθηματικό τρόπο σκεπτόμενοι γνωρίζουμε ότι η πρόσθεση τού πέντε και τού δύο μας
κάνουν επτά, εδώ παρουσιάζεται το υπέρλογο και παράδοξο να μας κάνουν… κάμποσες
χιλιάδες και να έχουμε και περίσσευμα!
Πραγματικά η
χάρη τού Θεού υπακούει σε δικά της μαθηματικά, προσθέτοντας, αφαιρώντας,
πολλαπλασιάζοντας και διαιρώντας με δικό της τρόπο: προσθέτει πιστούς στό ποίμνιο,
αφαιρεί τα καλύμματα τών παθών μας,
πολλαπλασιάζει τα χαρίσματα και διαιρεί τον άνθρωπο σε πρό Χριστού και μετά
Χριστόν, με τρόπο ώστε ο Κύριος να γίνεται
ο νοηματικός άξονας τής προσωπικής του ιστορίας, ακριβέστερα ο Χριστός τέμνει
ως Φώς το σκότος τής ζωής του. Φωτίζει το έρεβος και τοποθετεί τον άνθρωπο πάνω
στην σωστή τροχιά.
Ο Κύριος έστειλε
τούς μαθητές Του σε όλα τα έθνη με σκοπό να βαπτίζουν του΄ς καινούριους
Χριστιανούς και να τούς διδάσκουν όλα όσα κι εκείνοι είχαν διδαχθεί, δει και
ακούσει από τον Κύριο. Φεύγοντας σωματικά από την γή ο Χριστός, άφησε μια κοινότητα,
τους μαθητές ΤΟΥ και τούς πιστούς, οι οποίοι καθημερινά αυξάνονταν και αυξάνονται
μέχρι σήμερα και μέχρι συντελείας τών αιώνων. Η κοινότητα αυτή είναι η Εκκλησία,
την οποία ο Χριστός αναγνωρίζει σαν σώμα Του, η δε Εκκλησία αναγνωρίζει τον Κύριο
σαν κεφαλή Της. Το σώμα αυτό προσθέτει, δηλαδή προσλαμβάνει και εντάσσει μέσα Του
τούς νέους πιστούς « άχρι του νυν και εσαεί».
Αγωνιζόμενος
ο πιστός μέσα στό σκάμμα τής Εκκλησίας, με τον χρόνο ανακαλύπτει, ή μάλλον τού αποκαλύπτεται
από τήν θεία Χάρη, η άθλια κατάσταση τής ψυχής του, η δραματική κατάσταση που έχουν
δημιουργήσει μέσα του οι επιθυμίες, οι χρονίζοντες λογισμοί και τα πάθη του. Αφαιρούνται
οι καλύπτρες τών ψευδαισθήσεων και παρατηρεί γυμνό τον εαυτό του. Θρηνεί την
κατάντια του, με θρήνο γοερό, με εσωτερικά και εξωτερικά δάκρυα, με κραυγές
δυνατές που σείουν τον ουρανό και κάμπτουν το θείο έλεος. Τό πύρ τής Χάριτος τής
μετανοίας διαπερνάει όλο του το είναι. Σαν να «φοράει τήν φλόγα τής ανατολής τής
ψυχής του» (ιερομόναχος Συμεών εκ Περού).
Η ταπείνωση
που ακολουθεί μετά από μια τέτοια μακρόχρονη προσευχή μετανοίας, στολίζει την
ψυχή με πλούτο χαρισμάτων, τα οποία όμως ο πιστός αναγνωρίζει εκ βάθους καρδίας
ότι είναι τού Χριστού και όχι δικά του και μάλιστα αισθάνεται ότι αυτά τα τάλαντα
τού δόθηκαν από τον Χριστό, για να ανακουφίζει, να συμπληρώνει, να ωραΐζει, να
καλλύνει, να λαμπρύνει, να μυρώνει και να ραίνει με παρηγορία τον πλησίον του. Όσο
χρησιμοποιεί τα θεόσδοτα δώρα κατ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο αισθάνεται ότι αυτά
πολλαπλασιάζονται, για να τα ξαναπροσφέρει στήν Εκκλησία, η οποία ως ταμειούχος
τής Χάριτος, τού τα επανεπιστρέφει πολλαπλασιασμένα: αύξηση κατά γεωμετρική πρόοδο,
για να μιλήσουμε με μαθηματικό τρόπο.
Σε όλη αυτήν
τήν πορεία, ο ορθόδοξος Χριστιανός, βιώνει ή πρέπει να βιώνει έναν «ευλογημένο
διχασμό»: δεν ξεχνάει ποτέ ποιος ήταν πρίν γνωρίσει τον Χριστό και πώς ο Χριστός
τον συνάντησε, αλλάζοντας εκ βάθρων (οντολογικά) τήν ζωή του. Αυτή η διχοτόμηση
τον βοηθάει να μην παλινδρομήσει προς τήν γή τών Σοδόμων, διότι τον καιρό τού
πνευματικού πολέμου νιώθει μεν πόσο φιλεπίστροφα είναι τα πάθη και οι αντίστοιχοι
λογισμοί του, αλλά και πόσο σταθερά τον κρατάει ο Χριστός.
Κέντρο όλης
αυτής τής πορείας αποτελεί η συμμετοχή στα σωστικά μυστήρια τής Εκκλησίας μας. Είναι
απαραίτητος ο πνευματικός πατέρας που θα χειραγωγήσει τούς πιστούς στήν κατά Θεό
ζωή, και στήν κατά το δυνατό συχνότερη συμμετοχή τους στό μυστήριο τών μυστηρίων,
τήν θεία Ευχαριστία. Πάνω στήν αγία Τράπεζα κάθε ορθοδόξου Ναού «χτυπάει η
καρδιά» τού εκκλησιαστικού Σώματος. Εκεί ο πιστός ζεί ουράνιες ευλογίες, τρέφεται
και συναναστρέφεται με τον Άρτο τής ζωής, ο Οποίος «μελίζεται, αλλ’ ου διαμερίζεται,
εσθίεται αλλ’ ουδέποτε δαπανάται», κατανοεί πλήρως το θαύμα τού πολλαπλασιασμού
τών άρτων και τών ιχθύων από τον Χριστό και τήν σημασία του που είναι, όχι η
προσκόλληση στα υλικά και παρόντα, αλλά η πνευματική νοηματοδότηση και τού παρόντος
και τών υλικών αγαθών, από τον Άρτο τής ζωής. Γι αυτό και στις ευχαριστιακές
τοιχογραφίες τών κατακομβών στήν Ιταλία, βλέπει κανείς και τον Ιχθύ. Είναι γιατί
ο χριστιανός καλλιτέχνης συνδέει τον πραγματικό χορτασμό τού ανθρώπου, το
αληθινό ποτό και τήν αληθινή τροφή με τον μόνο ικανό να χορτάσει μια τέτοια πείνα
και δίψα: τον Ιησού Χριστό.
Αρχιμ. Ε.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου