Posted on 22 Φεβρουαρίου, 2025
προς Θεσσαλονικείς Α’ 4:13-17
εις κοιμηθέντας
Κωφίδης Ευάγγελος
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Η ζωή μας, σε αυτόν τον περίπλοκο κόσμο, μοιάζει με ένα ταξίδι που συχνά μας φέρνει αντιμέτωπους με σκοτεινές κοιλάδες: τη φτώχεια που μας στερεί την αξιοπρέπεια, τα βάσανα που μας κλονίζουν την ψυχή, και τον θάνατο αγαπημένων προσώπων που μας αφήνει με μια ατέρμονη πληγή. Σε αυτές τις στιγμές, η καρδιά μας φωνάζει: «Πού βρίσκεται ο Θεός; Γιατί αισθάνομαι τόσο μόνος;». Ο Απόστολος Παύλος, όμως, στα λόγια του προς τους Θεσσαλονικείς, μας προσφέρει μια θεολογική βάση για να σταθούμε: «Δεν θέλουμε, αδελφοί, να αγνοείτε τι συμβαίνει με τους κοιμωμένους, ώστε να μη λυπάστε σαν κι εκείνους που δεν έχουν ελπίδα» (Α’ Θεσσαλονικείς 4:13).
Ο Παύλος δεν αρνείται τον πόνο του θανάτου ή τη βαρύτητα των δοκιμασιών. Αντίθετα, μας καλεί να «πιστεύουμε» (4:14). Η πίστη στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά η βεβαιότητα ότι ο θάνατος δεν έχει την τελευταία λέξη. Όπως ο Χριστός νίκησε τον τάφο, έτσι και εκείνοι που «κοιμήθηκαν» σε Αυτόν θα αναστηθούν (4:14). Αυτή η υπόσχεση δεν ακυρώνει τον πόνο μας, αλλά του δίνει νόημα: Δεν είναι «αντίο», αλλά «έως ότου ξαναειδωθούμε».
Όταν ο Παύλος περιγράφει την επιστροφή του Χριστού (4:16-17), ζωγραφίζει μια σκηνή εκκλησιαστικής ελπίδας. Οι πιστοί, ζωντανοί και νεκροί, θα συναντηθούν με τον Κύριο «στις νεφέλες». Αυτή η εικόνα δεν είναι μεταφυσική φαντασίωση, αλλά η βεβαίωση ότι η ζωή μας δεν τελειώνει εδώ. Ο Θεός δεν εγκατέλειψε τους αγαπημένους σας που έφυγαν, ούτε σας εγκατέλειψε εσάς. Αντίθετα, έδωσε στον θάνατο ένα νέο νόημα: Είναι η πύλη προς την αιώνια κοινωνία με Αυτόν.
Σε έναν κόσμο που μετράει την αξία μας από τα υλικά ή τις επιτυχίες, ο Παύλος μας υπενθυμίζει ότι τα αληθινά πλούτη είναι η σχέση μας με τον Θεό. Η φτώχεια, η αδικία, ή ακόμα και ο θάνατος, δεν μπορούν να μας χωρίσουν από την αγάπη Του (Ρωμαίους 8:38-39). Αυτή η αγάπη δεν είναι παθητική· είναι η δύναμη που αναλάμβανε ο Χριστός στη Σταύρωση και η ίδια δύναμη που θα εγείρει κάθε πιστό σε σώμα δοξασμένο (Φιλιππησίους 3:21).
Ο Παύλος δεν μιλάει μόνο για το μέλλον, αλλά και για το πώς ζούμε σήμερα: «Παρηγορείτε ο ένας τον άλλον» (4:18). Η Εκκλησία δεν είναι ένας απλός θεσμός· είναι η οικογένεια του Θεού, όπου οι πληγωμένοι βρίσκουν αγκαλιά, και οι εξαθλιωμένοι βρίσκουν ψωμί και ελπίδα. Εδώ, η φτώχεια γίνεται δρόμος για τη συμπόνια, και ο θάνατος γίνεται η αιτία να ζήσουμε πλήρως, χωρίς φόβο.
Στο βιβλίο της Αποκάλυψης, ο Θεός υπόσχεται: «Θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και δεν θα υπάρχει πλέον θάνατος, ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος» (Αποκ. 21:4). Αυτή η υπόσχεση δεν αφορά μόνο το μέλλον· ζεί μέσα μας τώρα. Κάθε πράξη αγάπης, κάθε δικαιοσύνη που διεκδικούμε, κάθε προσευχή που ψέλλισε μια καταπονημένη καρδιά, είναι σπέρματα της Βασιλείας Του.
Αγαπητοί, αν σας φαίνεται ότι η ζωή σας είναι ένας λαβύρινθος χωρίς έξοδο, θυμηθείτε: Ο Χριστός είναι η Αλήθεια που σας ελευθερώνει. Αν νιώθετε φτωχοί, θυμηθείτε: Είστε κληρονόμοι μιας Αιώνιας Διαθήκης. Αν θρηνείτε, θυμηθείτε: Οι αγαπημένοι σας δεν χάθηκαν — απλώς προηγήθηκαν.
Ζήστε λοιπόν με την κεφαλή ψηλά. Η νύχτα φαίνεται μακριά, αλλά η αυγή έρχεται. Και όταν έρθει εκείνη η ημέρα, «θα είμαστε πάντα με τον Κύριο» (4:17). Μέχρι τότε, κρατήστε την πίστη σας ζωντανή. Γιατί η ελπίδα μας δεν βασίζεται σε ανθρώπινες υποσχέσεις, αλλά στον Θεό που είπε: «Ιδού, κάνω όλα νέα» (Αποκ. 21:5).
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου