Κι έγινε η ζωή γιορτή…
Νώντας Σκοπετέας
Δεν υπάρχει Κυριακή που να μην είναι πανηγύρι…
Οι ψυχές την λαχταράνε την ημέρα του Κυρίου.
Καμιά κοινή, καμιά συνηθισμένη. Όλες βαλμένες ελέω Θεού σαν ολάνθιστα περιβόλια στης ζωής του καθενός μας την ζωγραφιά.
Ω τι χρώματα Θεέ μου! Ω τι μυρωδιές! Ω τι γλυκειά χαρά που σου απλώνει τα ματωμένα απ’ τα καρφιά χέρια Της να την πιάσεις σφιχτά και κείνη να σε πετάξει ως τα άνω υπέροχα.
Ω τι ευφροσύνη ανείπωτη, απερίγραπτη και με μυριάδες λέξεις ακόμα, που καρτερά στην αγκαλιά της να κουρνιάσεις και να αναπαυτείς γαληνεμένος…Μέσα στα ευωδιαστά μπουκέτα της Χρισταγάπητης βιωτής, είναι και κάποια που σαν να κάνουν τον αέρα να μοσχοβολά αδιάκοπα την ασυννέφιαστη Άνοιξη και τις καρδιές να χτυπούν πιο δυνατά σαν τις πρώτες ορθρινές καλοκαιρινές καμπάνες, που τα μισάνοιχτα παραθύρια φέρνουν μες στην ησυχία και την μακαρία πτωχεία των χαμηλών σπιτιών, με τις απ’ το Πάσχα ασβεστωμένες αυλές. Είναι οι Κυριακές μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη, μετά το Θριαμβευτικό άνοιγμα του Παραδείσου, μετά την παντοτινή συντριβή του Θανάτου.
Μια–μια έρχονται να σε προσκαλέσουν σε μια χαρμόσυνη ατελεύτητη γιορτή. Μεγαλύνουν οι ψυχές Τον εξαναστάντα τριήμερον εκ τάφου. Φωτίζει ο ζωοδότης Χριστός τις ψυχές με την φλόγα την άσβεστη της αγάπης, αυτήν που λιώνει στο σπινθήρισμά της την έχθρα και το μίσος της αμαρτίας. Καλεσμένοι όλοι μας εδώ και αιώνες, σ αυτές τις χαρμόσυνες Κυριακές του Πεντηκοσταρίου.
Στις Εκκλησιές δεν παύουν να διαβάζονται λόγια άφταστης ωραιότητας γραμμένα για αυτές, να ακούγονται ύμνοι που δε θα σιγάσουν ποτέ την δοξαστική φωνή που ανεβαίνει από τα μέσα κάθε δακρυσμένου σκυφτού ταπεινού, που προσμένει τον Ουράνιο λειμώνα με Αγία Υπομονή. Θα δακρύσουμε και εμείς κάθε φορά που θα αισθανθούμε πόσες τέτοιες πέρασαν από μπροστά μας ως σήμερα χωρίς όμως και εμείς να τις σφιχταγκαλιάσουμε. Μα θα νιώσουμε και ευλογημένοι που ο Θεός μας χαρίζει ακόμα αναπνοή, για να τις αγαπήσουμε αυτές τις ξεχωριστές Κυριακές στις παρυφές του Θέρους.
Να αισθανθούμε και εμείς κάποτε μακάριοι σαν τον Δίδυμο Μαθητή ψηλαφώντας την σκορπισμένη από τον άνεμο των παθών πίστη μας. Να λυτρωθούμε με την ενθουσιώδη χαρά των Μυροφόρων, αυτή που τους κυρίευσε όταν κατάλαβαν μπρος στ’ αδειανό μνημείο ότι τέλεψε παντοτινά του θρήνου ο καιρός…
Να γίνει της μοναξιάς μας το παράπονο, ακλόνητη πεποίθηση Χριστού παρουσίας, που να μην ξαναξεστομίσουμε εκείνο το : άνθρωπον ουκ έχω, μα με όλη την δύναμη του είναι μας, να φωνάξουμε: Κύριε έχω Εσένα Βοηθό και Ελπίδα και Καταφυγή και σκέπη….Σε Εκείνον που πάντα περιμένει να ξεδιψάσει την άνυδρη ψυχή μας, να μας δώσει δωρεάν το ύδωρ της ζωής…
Και να ανακατευτεί αυτό με δάκρυα ευγνωμοσύνης για τις ατέλειωτες ευεργεσίες Του, σαν τα ευλογημένα δάκρυα που κυλήσαν απ’ τα μάτια του πρώην Τυφλού όταν αντίκρισε Φως και χρώμα Θεϊκό για πρώτη του φορά.
Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο θυμόμαστε μα κυρίως αισθανόμαστε κατάβαθα αυτό που λέει ο ένας από τους τρείς Θεολόγους, ο Άγιος Γρηγόριος… Χριστός δε εγερθείς εκ νεκρών, όλην την ζωήν των ανθρώπων εορτήν απειργάσατο! Χριστός Ανέστη!
Είμαστε όλοι προσκαλεσμένοι…
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί (Εκδ. Ιεραποστολίκό Σωματείο Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021 και από σειρά εκπομπών του 2013 με τίτλο : Ιχνηλατώντας το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου