Η συνεχιζόμενη κοινωνική βαρβαρότητα σε βάρος των ανεμβολίαστων υγειονομικών

 

Πρώην ήρωες της πανδημίας – νυν παρίες της δικτατορίας Konstantinos Vathiotis Aug 30 «Φοβάμαι ότι ο νέος αιώνας θα είναι όχι μόνο πολέμων και εμφύλιων σπαραγμών αλλά και κοινωνικής βαρβαρότητας». Αντώνης Σαμαράκης, 16 Μαΐου 1999¹ Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το συλλαλητήριο κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού των υγειονομικών στο Σύνταγμα, και το καθεστώς της ιατροφασιστικής τυραννίας δείχνει ακόμη πανίσχυρο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση επαληθεύεται περίτρανα η γνωστή λατινική ρήση του Ρωμαίου σατυρικού ποιητή Ιουβενάλη: «Hoc volo, sic iubeo! Sit pro ratione voluntas!, ελληνιστί: Αυτό θέλω, έτσι διατάσσω! Αντί εξηγήσεως, ισχύει η βούλησή μου!». Με δυο λέξεις, η φράση αυτή αποτυπώνει τον αυταρχικό ετσιθελισμό κάθε απολυταρχικού καθεστώτος. Η επί ένα έτος και πλέον αναστολή εργασίας/καθηκόντων των υγειονομικών, που από ήρωες της πανδημίας έγιναν παρίες της δικτατορίας, είναι αψευδής μάρτυς: α) της υγειονομικής δικτατορίας που έχει εγκαθιδρυθεί επί κυβερνήσεως της μητσοτακικής εκδοχής της Μαρίας Αντουανέτας, β) των ωχαδερφίστικων γονιδίων του Νεοέλληνα ραγιά που υποθάλπουν κάθε είδους φασισμό και γ) του ανάποδου κόσμου που προωθεί η δίγλωσση Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ως προς το τελευταίο, λεκτέα τα εξής: Ενώ οι νεοταξίτικοι βραχίονες του δικτατορικού καθεστώτος αναμασούν συντονισμένα (γλωσσικό lockstep), και προπάντων υποκριτικά, το αίτημα της συμπεριληπτικότητας (inclusivity) σε κάθε επίπεδο (π.χ. σε εκπαιδευτικό, θρησκευτικό, ακόμη και σεξουαλικό), η προδήλως ανεπέρειστη δυσμενής μεταχείριση των ανεμβολίαστων έναντι των εμβολιασμένων υγειονομικών πιστοποιεί την κυριαρχία της ανάποδης λογικής στον τομέα της Υγείας, όπου, μάλιστα, η συμπερίληψη των ανεμβολίαστων υγειονομικών, λόγω της υποστελέχωσης των νοσοκομείων, καθίσταται αναγκαία περισσότερο παρά ποτέ. Έτσι, η «καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού» (combating social exclusion), η οποία επισήμως μνημονεύθηκε για πρώτη φορά στο από 29.9.1989 Ψήφισμα του Συμβουλίου και των Υπουργών Κοινωνικών υποθέσεων της ΕΟΚ με αντικείμενο την εν λόγω «καταπολέμηση»², και έκτοτε υμνήθηκε επανειλημμένως ως στόχος των πολιτισμένων κοινωνιών, έφθασε σήμερα να σημαίνει το ακριβώς ανάποδο, δηλαδή: την προαγωγή του κοινωνικού αποκλεισμού κάθε ανεμβολίαστου υγειονομικού! Η μαύρη επέτειος του αποτυχημένου συλλαλητηρίου κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού των υγειονομικών που διαλύθηκε με την άναδρη χρήση δακρυγόνων, στην ίδια πλατεία, μάλιστα, όπου είχε καταπνιγεί το κίνημα των αγανακτισμένων, δηλ. των κατ’ αναλογίαν εγκεφαλικώς ατρύπητων της εποχής των μνημονίων, στέλνει το εξής μήνυμα: Οι σύγχρονες δικτατορίες δεν μπορούν να απαλλαγούν από τον γενετικό κώδικα που χαρακτηρίζει κάθε δικτατορία: Όποιοι τολμούν να παρεκκλίνουν από την πορεία που έχει χαράξει για τα πρόβατα ο απολυταρχικός τσοπάνης, στοχοποιούνται ως ιερόσυλοι αρνητές της αυθεντίας, και το σύστημα της πολιτικής ορθότητας τούς μετατρέπει σε αποδιοπομπαίους τράγους, προκειμένου να μη δραπετεύσουν άλλα πρόβατα από το μαντρί. Με όρους Ποινικού Δικαίου, πρόκειται για το φαινόμενο της γενικοπροληπτικής τιμωρίας κάθε παραβάτη, εν προκειμένω: κάθε αρνητή. Επειδή, όμως, η δύναμη επιβολής κάθε δικτατορίας εδράζεται στην αρχή της αντιστροφής (που είναι συστατικό στοιχείο της προπαγάνδας³), επί τη βάσει της οποίας οι βασικότερες εκφάνσεις του κοινωνικού βίου παρουσιάζονται αναποδογυρισμένες, κάθε υγειονομικός που επέλεξε την ατρύπητη στάση σημαίνει ότι έκανε την σωστή επιλογή: Ό,τι παρουσιάζεται από το (νεοταξίτικο) σύστημα ως ανοσιούργημα, στην πραγματικότητα είναι αριστούργημα! Οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί αξίζει να πάρουν θάρρος διαβάζοντας τα προφητικά λόγια του τιμημένου με Νόμπελ λογοτεχνίας Ρώσου ιστορικού και μυθιστοριογράφου Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, ο οποίος το 1974 έγραψε μια ανοικτή επιστολή προς τους ηγέτες της Σοβιετικής Ενώσεως με τίτλο «Να μη ζούμε με ψέματα»:   «Αν δειλιάσουμε, ας μην παραπονιόμαστε πως δεν μας αφήνουν ν’ ανασάνουμε – εμείς οι ίδιοι δεν θα αφήνουμε τον εαυτό μας ν’ ανασάνη! Αν σκύψουμε κι άλλο, τα αδέλφια μας οι βιολόγοι θα βοηθήσουν εκείνους να πετύχουν το διάβασμα των σκέψεών μας και την τροποποίηση των γονιδίων μας. Αν δειλιάσουμε και σ’ αυτό, τότε είμαστε τιποτένιοι, δεν έχουμε ελπίδα σωτηρίας, και μας ταιριάζουν οι γεμάτοι περιφρόνηση στίχοι του Πούσκιν: Τι να τα κάνουν τα κοπάδια τα δώρα της λευτεριάς; Από γενιά σε γενιά κληρονομιά τους είναι ο ζυγός με τα κουδουνάκια και το μαστίγιο»⁴. Η συνεχιζόμενη κοινωνική βαρβαρότητα κατά των ανεμβολίαστων υγειονομικών καθιστά άκρως επίκαιρο τον χαιρετισμό που είχε απευθύνει ο Αντώνης Σαμαράκης σε τριήμερο συνέδριο του 1999 με θέμα τον κοινωνικό αποκλεισμό:⁵ Την Πρωτοχρονιά του 1900 στο ξεκίνημα του 20ού αιώνα, όλες οι πρωτεύουσες αλλά και οι μικρές πόλεις γιόρταζαν ξέφρενα τον χρυσούν αιώνα, όπως πίστευαν. Γλέντια, χοροί, τραγούδια, μουσικές σε ένα λαμπρά φωταγωγημένο διάκοσμο και φλερτ, ανθρώπινο είναι και αυτό. Μόνο μια φωνή διαμαρτυρίας υψώθηκε... Ο μεγάλος Άγγλος μυθιστοριογράφος Τόμας Χάρντλεϊ είπε: «Μπαίνουμε σε αιώνες βαρβαρότητας»... Ξεσηκώθηκαν οι άλλοι οι πολλοί να τον φάνε, να τον λυντσάρουν. «Πώς τολμάς και μας χαλάς την παράσταση; Πώς τολμάς και μας χαλάς την μαγιονέζα της ευτυχίας και της μακαριότητας»; Σύντομα όμως ο Χάρντλεϊ δικαιώθηκε. Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η απειλητική κουφόβραση του μεσοπολέμου. Το ολοκαύτωμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και άλλοι πόλεμοι, εμφύλιοι σπαραγμοί, στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα πεθαίνουν από την πείνα και την έλλειψη θαλπωρής. Δικτατορίες, χούντες, η μαύρη κατοχή, αίμα, αίμα, αίμα... Ο νέος χρυσούς αιών αποδείχθηκε μαϊμού. Όχι χρυσούς αλλά τενεκές ξεγάνωτος και αιμοσταγής. Σήμερα στο κατώφλι του 21ου αιώνα όλες οι ενδείξεις είναι δυσοίωνες. Φοβάμαι ότι ο νέος αιώνας θα είναι όχι μόνο πολέμων και εμφύλιων σπαραγμών αλλά και κοινωνικής βαρβαρότητας. Ο κοινωνικός αποκλεισμός που υπάρχει και σήμερα, θα σακατέψει ακόμη πιο πολύ την απάνθρωπη τούτη ανθρωπότητα. Φτώχεια, ανεργία, ρατσισμός, γκέτο για τα απεξαρτημένα από τα ναρκωτικά άτομα, γκέτο για τους φορείς του AIDS, γκέτο για τους ΡΟΜ, ένας κόσμος παρανοϊκός γεμάτος γκέτο. Ενώ εκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται για εξοπλισμούς. Ω! Τι κόσμος μπαμπά θεέ! Τα τελευταία λόγια του διορατικού Σαμαράκη αποτελούν μια εξαιρετική αφορμή για να αναρωτηθούμε: μήπως επέστη ο χρόνος να εμπλουτίσουμε τον κατάλογο των γκέτο, από τα οποία συναπαρτίζεται ο παρανοϊκός-μισάνθρωπος κόσμος μας, με ένα ακόμη γκέτο, το γκέτο των ανεμβολίαστων υγειονομικών;          1 Βλ. κατωτέρω το κείμενο που αντιστοιχεί στην υποσ. 4. 2 Βλ. Λύτρα, Κοινωνικός αποκλεισμός: Η παγκοσμιότητα του ριζοσπαστικού συνεταιρισμού, εις: Λύτρα/Σουλιώτη, Αποκλεισμοί στην παγκοσμιοποίηση: Ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 2004, σελ. 25 επ., 27, υποσ. 3. 3 Βλ. και Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 45 επ. 4 Για την ανάγκη των ανθρώπων να παραμένουν εντός του «εσωτερικού κύκλου» (The Inner Ring) βλ. Zimbardo, H επιρροή του Εωσφόρου. Πώς καλοί άνθρωποι γίνονται κακοί, μτφ.: Α. Λακιώτη / Μ. Φωτοπούλου, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 352, ο οποίος, αναφερόμενος στον «τρόμο τού να σε αφήνουν εκτός», σημειώνει: «Αυτός ο φόβος απόρριψης όταν κάποιος θέλει αποδοχή μπορεί να σακατέψει την πρωτοβουλία και να καταργήσει την προσωπική αυτονομία· μπορεί να μετατρέψει κοινωνικά ζώα σε ντροπαλούς εσωστρεφείς. Η νοερή απειλή τού να σε κατατάξουν στους εκτός (out-group) μπορεί να οδηγήσει ορισμένους ανθρώπους να κάνουν σχεδόν τα πάντα, για να αποφύγουν την τρομακτική απόρριψή τους. Οι αρχές μπορεί να προστάξουν ολοκληρωτική υπακοή, όχι μέσω τιμωριών ή ανταμοιβών, αλλά με τη χρήση αυτού του δίκοπου όπλου: το θέλγητρο της αποδοχής, συνδυασμένο με την απειλή της απόρριψης». 5 Εισαγωγικός χαιρετισμός, εις: Κοινωνικός αποκλεισμός «για τους ανθρώπους που παραμερίζουμε...», Εισηγήσεις Τριήμερου Συνεδρίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο, 16-18.5.1999 (επιμ. Δ. Παπαδοπούλου), εκδ. Αρμός, Αθήνα 2002, σελ. 27/28.