Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα, ἀρχή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ὁ Κύριός μας ἔρχεται «πρός τό ἑκούσιον πάθος». Εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη «ἐπί πώλου ὄνου καθεζόμενος» ὁ βασιλιάς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὁ Κτίστης καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος, ὁ πάντων τῶν αἰώνων κυβερνήτης καί τῆς οἰκουμένης δίκαιος κριτής, ὁ ὁποῖος ἐπιλέγει τήν πλάτη ἑνός ταπεινοῦ ζώου γιά νά εἰσέλθει στά Ἱεροσόλυμα. Ὁδός ταπεινώσεως καί ἀπαρνήσεως ὁποιασδήποτε ὑπερβολῆς εἶναι ἡ πρότασή του γιά τή δική μας ἐμπειρία καί βίωση τῆς ἑβδομάδας τοῦ Πάθους.
Ἕνας μεγάλος πειρασμός
Μέγας καί ὁρατός ὁ κίνδυνος τῆς ἐπιφανειακῆς «συμπάθειας» πρός τόν πάσχοντα Δημιουργό, ὁ πειρασμός νά νικήσει τό «φαίνεσθαι» τήν οὐσία, νά θεωρήσουμε καί πάλι ἀξιολύπητο τόν Χριστό πού πάσχει θέλων. Ἀδηφάγος πνευματικά ἡ πρόκληση νά ξεχάσουμε ὅτι ἐπί τοῦ Σταυροῦ δέν θά δοῦμε σέ λίγο ἕναν ἀθῶο πού ἐξαιτίας μιᾶς δικαστικῆς πλάνης καταδικάσθηκε σέ θάνατο, ἀλλά τόν «κατάστικτον τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργόν», τόν κατακαλυμμένο μέ πληγές καί συνάμα παντοδύναμο Θεό, ὅπως ψάλλουμε τό Μέγα Σάββατο· αὐτόν, δηλαδή, ὁ ὁποῖος ἔγινε φτωχός ὄντας πλούσιος, γιά νά πλουτίσουμε ἐμεῖς μέ τή δική του φτώχεια.
Ἄς δοῦμε ὅμως κατά σειρά ὁρισμένα διδακτικότατα ἀπό τήν εὐαγγελική διήγηση τῆς σημερινῆς μεγάλης δεσποτικῆς ἑορτῆς. Ὁ Ἰούδας, «ὁ δοῦλος καί δόλιος», ἐκπρόσωπος τῶν δούλων καί οἰκείων τοῦ διαβόλου κάθε ἐποχῆς καί χρονικῆς στιγμῆς, ἀνησυχεῖ τάχα γιά τούς φτωχούς. Τόν πληγώνει δῆθεν ὅτι δίνονται χρήματα γιά τό πολύτιμο μύρο μέ τό ὁποῖο ἡ Μαρία, ἡ ἀδερφή τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ, ἐνῶ μποροῦσαν νά δοθοῦν στούς φτωχούς. Αἰτία καί τῆς δικῆς του συμπεριφορᾶς καί ὅσων μιμούμαστε τή διαγωγή του ἡ κλοπή, καί μάλιστα διπλή. Ἦταν αὐτός πού διατηροῦσε τό ταμεῖο ἀφαιρώντας ἀπό τό περιεχόμενό του πρός ἴδιον ὄφελος· κλοπή ἁπλή μέν, συνήθης στά ἀνθρώπινα, δέν τόν βαρύνει ὅμως μόνον αὐτή. Ὁ Ἰούδας, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε «ἠβουλήθη συνιέναι», μέ τρόπο προπετή καί ἀχάριστο κατηγορεῖ τώρα τόν πατέρα ὅτι δέν ἐνδιαφέρεται γιά τά παιδιά του. Διατείνεται μέ θράσος ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει μέσα του μεγαλύτερη ἀγάπη καί μέριμνα ἀπό τόν Ἰησοῦ, πού ἐπί τρία ὁλόκληρα χρόνια ἐνώπιόν του δέν ἔπαψε νά εὐεργετεῖ, νά θαυματουργεῖ στούς φτωχούς, ἐμπερίστατους καί περιφρονημένους αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός βρίσκεται στήν οἰκία τοῦ φίλου του Λαζάρου καί, ἐνῶ ὅλα αὐτά καί πάμπολλα ἄλλα ἄρρητα συμβαίνουν, πλῆθος κόσμου ἔχει συγκεντρωθεῖ γιά νά δοῦν τόσο τόν Λάζαρο πού ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, ὅσο καί ἐκεῖνον πού τόν ἀνέστησε. Οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ ἔχουν ἤδη ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁ Λάζαρος ἀποτελεῖ αἰτία νά πιστέψουν πολλοί στόν Χριστό. Τά σύννεφα λοιπόν, παρά τό χαρμόσυνο κλίμα καί τά «ὡσαννά» τῆς ἑπόμενης ἡμέρας, ἔχουν ἤδη πυκνώσει πάνω ἀπό τήν Ἁγία Πόλη, τό ἡφαίστειο τῆς κακίας στίς καρδιές τῶν Ἰουδαίων ἤδη ἀρχίζει νά ἐκρήγνυται. «Τῶν θεοκτόνων ὁ ἑσμός» ἤδη κινεῖται καί «βουλεύεται κενά» κατά τοῦ μόνου ἀθώου, αὐτοῦ πού ἄνοιξε πλεῖστες ὅσες φορές τό στόμα καί τήν ἀγκαλιά του γιά νά τούς δείξει τήν ἀλήθεια, νά τούς φωτίσει τό σκοτάδι, νά τούς καλέσει σέ μετάνοια.
«Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ»
Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς σημερινῆς ἁγίας ἡμέρας, ἀφοῦ ἀναφέρεται στό γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, τελειώνει μέ τή φράση: «Διά τοῦτο καί ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτόν πεποιηκέναι τό σημεῖον»· γιά αὐτό δηλαδή καί τόν προϋπάντησε τό πλῆθος μέ τρόπο θριαμβευτικό, ἐπειδή ἄκουσαν πώς εἶχε κάνει αὐτό τό θαυματουργικό σημεῖο. Ἡ δίψα γιά τό θαῦμα θά ἦταν ἀσφαλῶς ἁγία, ἐάν ὁδηγοῦσε τόν ἄνθρωπο στήν ἀληθινή πίστη πρός τόν θαυματουργό. Ἄς προσέξουμε λοιπόν πολύ μήπως, ὅπως τότε τή δίψα διαδέχθηκε τό «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», μέ τόν ἴδιο τρόπο γίνουν καί οἱ δικές μας ἐπιλογές ἕνα ἀκόμη καρφί στό πανάγιο σῶμα τοῦ Κυρίου. Τό Πάσχα τοῦ Κυρίου ἐγγίζει· «μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ».
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2022/16_2022(3594).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου