ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

 

ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ                                                                                                                                        Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος                                                                                      01-12-2021

Μέ ἀφορμή τήν ἐπικείμενη ἔλευση τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στήν Ἑλλάδα, καί συγκεκριμένα στήν Ἀθήνα καί τήν Λέσβο, στίς 4 μέ 6 Δεκεμβρίου, τήν ἐπίσκεψή του στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν[1], τήν ὑποδοχή του ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 4 Δεκεμβρίου, καί τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στόν Ποντίφικα στό Ἀποστολικό Μοναστήρι τό βράδυ τῆς Κυριακῆς 5 Δεκεμβρίου[2], θά θέλαμε νά ὑπενθυμίσουμε τά ἑξῆς :  

1. «Στούς Ἰησουΐτες πρέπει νά κλειστοῦν οἱ λιμένες τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἀποκλείονται στούς πειρατές»

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Πάπας Φραγκῖσκος εἶναι Ἰησουΐτης. Ὁ Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, μετά τίς σπουδές του στή σχολή στό Βίλα Ντεβότο, ἐντάχθηκε στό τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν στίς 11-03-1958.

Ὁ Ἀδαμάντιος Κοραής, ὁ ὁποῖος μόνο ὡς θρησκόληπτος δέν θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ, λέγει : «Ἀπό ὅλα τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας τά μοναστικά τάγματα, εἰς τούς Ἰησουΐτας μάλιστα πρέπει νά κλεισθῶσιν οἱ λιμένες τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἀποκλείονται εἰς τούς πειρατάς. Προσέχετέ τους, φίλοι ὁμογενεῖς, μέ πλειοτέραν προσοχῆς ὅσης ὁ Χριστός παρήγγειλε τούς Ἀποστόλους νά προσέχωσι τούς Φαρισαίους. Διότι, αὐτοί ὑπερέβαλαν καί τήν φιλαρχίαν καί τήν πλεονεξίαν καί αὐτήν τήν ὑποκρισίαν τῶν παλαιῶν Φαρισαίων»[3].

2. Ἡ ἀνθελληνική πολιτική τοῦ Βατικανοῦ

Ἡ διά μέσου τῶν αἰώνων πολιτική τῆς ἀδίστακτης διπλωματίας τοῦ Βατικανοῦ ὑπῆρξε ἐχθρική ἔναντι τῶν ὀρθοδόξων Ἐθνῶν, ἰδιαιτέρως δέ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

α) Ποιός δέν γνωρίζει σήμερα τίς ἐπαίσχυντες παπικές σταυροφορίες εἰς βάρος τοῦ «σχισματικοῦ» καί «αἱρετικοῦ» Βυζαντίου καί τήν ἐπί δύο αἰώνες φραγκική κατάληψη τῆς Κωνσταντινούπολης, πού ἀποτελεῖ τήν πρώτη ἀλωσή της;

β) Ποιός δέν γνωρίζει σήμερα τόν λόγο τοῦ Πάπα Εὐγενίου Ε΄, κατά τήν ἄλωση τῆς Κωνσταντινούπολης : «Δέν θά χαιρόμουν τόσο πολύ, ἐάν εἴχαμε δέκα νίκες κατά τῶν Τούρκων, ὅσο χαίρομαι σήμερα γιά τήν ὑποδούλωση τῶν σχισματικῶν»;

γ) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 οἱ Ἕλληνες παπικοί ἦταν μέ τό μέρος τῶν Τούρκων[4];

Ὁ ἱστορικός Σπυρίδων Τρικούπης[5], ἀναφερόμενος στήν στάση τῶν παπικῶν ἔναντι τῆς ἐκραγείσης ἐπαναστάσεως, λέγει κατηγορηματικῶς ὅτι ἐξ αὐτῶν πολύ λίγοι φάνηκαν Ἕλληνες, οἱ δέ λοιποί καί ἀντεῖπον καί ἀντέπραξαν ἐμφανῶς ἤ κρυφίως, εἶχαν δέ καί μυστικές σχέσεις μέ τούς ἐχθρούς τοῦ ἔθνους, τούς Τούρκους. Ὅσες φορές μάλιστα ἡ ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα φαινόταν νά βαίνει ὑπέρ τῶν Τούρκων, οἱ παπικοί, ὄχι μόνο χαίρονταν γιά τό γεγονός, ἀλλά καί χωρίς καμμία αἰδώ πανηγύριζαν γι’ αὐτό. Γιά τίς ἐπιτυχίες τῶν Ἑλλήνων αἰσθάνονταν λύπη, χωρίς νά τήν ἀποκρύπτουν.

Ὁ Φιλήμων λέγει ὅτι οἱ παπικοί μποροῦσαν νά βοηθήσουν τήν ἐπανάσταση διά τῶν προσόδων τους (ἀλλά δέν τό ἔκαναν). Ἡ διαγωγή τῶν Ἑλλήνων τοῦ δυτικοῦ δόγματος στά νησιά (τοῦ Αἰγαίου Πελάγους καί ἰδιαίτερα στά νησιά Σύρο, Τῆνο, Νάξο καί Θήρα) παρουσιάζει ἐπονείδιστο καί ἀποτρόπαιο στίγμα. Μάλιστα παρατηρεῖ μέ πικρία ὅτι ἕνα τέτοιο ἐπεισόδιο δέν μπορεῖ καθόλου νά λησμονηθεῖ, οὔτε ὑπάρχει ἀνάλογο παράδειγμα στά ἔθνη.

Ὁ Γάλλος φιλέλληνας Colonel Voutier στά ἀπομνημονεύματά του γράφει ὅτι οἱ δυτικόφρονες Ἕλληνες, ὄχι μόνο ἀρνήθηκαν κάθε συμμετοχή καί θετική προσφορά στόν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας ἀγῶνα, ἀλλά προσπαθοῦσαν νά συμπαρασύρουν στήν ἀπραξία καί τούς ὑπολοίπους συγκατοίκους τους, καί ὄχι σπάνια πετύχαιναν τόν σκοπό τους. Ἐνῶ μέ τήν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως παντοῦ ὑψωνόταν ἡ σημαία τοῦ ἀγῶνα, ἀπό τά νησιά τοῦ Αἰγαίου Πελάγους ἡ Σύρος μπόρεσε νά ἀντισταθεῖ στό πανελλήνιο προσκλητήριο, διότι οἱ παπικοί παρότρυναν καί τούς ὑπολοίπους κατοίκους σέ ἀδιαφορία. Οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ, τελῶντας ὑπό τήν προστασία τῆς Γαλλίας, εἶχαν ὑποστεῖ λιγότερα δεινά ἀπό τούς Τούρκους καί ὡς ἐκ τούτου φρονοῦσαν ὅτι ἔπρεπε νά κρατήσουν τό νησί τους μακρυά ἀπό κάθε ἀνάμιξη. Σ’ αὐτό συνέβαλαν οἱ δυτικόφρονες, οἱ ὁποῖοι νόμισαν ὅτι ἔπρεπε νά διαχωρίσουν τήν τύχη τους ἀπό αὐτήν τῶν ἀδελφῶν τους. «Δέν ξέρω», γράφει ὁ Γάλλος φιλέλληνας, «ἄν εἶναι περισσότερο ἐκτιμητέοι στά

μάτια τῶν ἄλλων. Ἀλλά, ἀσφαλῶς τό ἔθνος τούς περιφρονοῦσε. Καί ὅταν ἡ Ἑλλάς κατακτήσει τήν ἐλευθερία της, ὅπως δέν συμμερίστηκαν τούς κινδύνους της, ἔτσι θά εἶναι ἀνάξιοι νά συμμεριστοῦν καί τήν εὐτυχία της»[6].        

δ) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι ἡ καταστροφή τεσσάρων ἑκατομμυρίων (4.000.000) Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ στήν Μικρά Ἀσία ὀφειλόταν στίς μηχανορραφίες τοῦ Παπισμοῦ, πού φοβόταν τήν ἐπανεγκατάσταση ἑνός νέου βυζαντινοῦ κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, πού θά ἦταν ἀντίπαλος τοῦ Παπισμοῦ;

Τό Βατικανό, ὅπως καί ἄλλες δυνάμεις, εἶχε παρακινήσει τήν Γαλλία (καί τήν Ἰταλία) νά βοηθήσει τούς Τούρκους, διότι δέν ἤθελε νά πάρουν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τήν Κωνσταντινούπολη. Τό Βατικανό φοβόταν ὅτι ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία θά γινόταν σοβαρός ἀντίπαλός του, σέ περίπτωση πού θά ἑδραιωνόταν στό παλαιό της κέντρο τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ.

ε) Ποιός δέν γνωρίζει τό συγχαρητήριο τηλεγράφημα τοῦ Βατικανοῦ πρός τόν σφαγέα Κεμάλ κατά τήν γενοκτονία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ;

στ) Ποιός δέν γνωρίζει τήν ἔνοχη σιωπή τοῦ Βατικανοῦ στήν ἑτέρα ἄλωση τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1955;

ζ) Ποιός δέν γνωρίζει τήν ἀστοργία τοῦ Βατικανοῦ κατά τό δράμα τῆς κατάληψης τῆς Βορείου Κύπρου ἀπό τούς Τούρκους[7];

η) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι τό Βατικανό ὑπῆρξε συνένοχος τῶν Σκοπιανῶν στήν ἀναγνώριση τοῦ ψευδομακεδονικοῦ κράτους τῶν Σκοπίων;

θ) Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι τό Βατικανό περιφρονεῖ καί ἀπομειώνει τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ διατηρεῖ στήν Ἀθήνα Οὐνίτη «ἐπίσκοπο», τόν Ἰσπανό Βενεδεκτῖνο Ἐμμανουήλ Νίν, ὑπό τόν τίτλο «Ἑλληνόρυθμος Ἐπίσκοπος Καρακοβίας», τήν στιγμή πού δέν ὑφίσταται οὐνιτική Ἑλληνική κοινότητα; 

3. Ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ ἐν Αἰγίνῃ ὁ θαυματουργός γιά τό μῖσος τῶν δυτικῶν κατά τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους

 Ὁ ἅγιος Νεκτάριος στό δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος» γράφει : «Ἐμεῖς φρονοῦμε ὅτι δύο εἶναι κυρίως οἱ λόγοι τοῦ μίσους τῶν Δυτικῶν κατά τῶν Ἀνατολικῶν˙ τό ἔμφυτο μῖσος τοῦ ψεῦδους κατά τῆς ἀληθείας καί τό ἀδούλωτο τοῦ χαρακτῆρα τοῦ Ἕλληνα»[8]. Καί ἀλλοῦ : «Τί νά πεῖ κανείς μπροστά σ’ αὐτά; Νά κλάψει ἤ νά μυκτηρίσει αὐτές τίς ἀξιώσεις τῶν παπῶν; Φρονῶ ὅτι πρέπει νά κλάψει, διότι πολλά τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἔχυσε δάκρυα γιά τέτοιους πάπες, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν οἱ κακοί δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους»[9]. Σέ ἄλλο σημεῖο : «Τό κατά τῶν Ἑλλήνων μῖσος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, πού ἐμπνεύσθηκε σέ ὅλη τήν Δύση, κατέστησε τούς ἀμαθεῖς λαούς τῆς Δύσεως φανατικούς ἐχθρούς τῶν Ἑλλήνων, τούς ὁποίους θεωροῦσαν ὡς ἐχθίστους αἱρετικούς… Οἱ Σταυροφόροι, ὄχλος ἀμαθής καί φανατικός, ἔτρεφαν ἴσο μῖσος πρός τούς Ἕλληνες, ὅσο καί πρός τούς Ὀθωμανούς»[10]. Ἀλλοῦ : «Οἱ πάπες καί ἁμαρτάνουν καί κολάζονται καί θά κολάζονται μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία˙ ἴσως καί αἰωνίως γιά τά πρός τήν Ἑλληνική Ἐκκλησία κακά καί τίς ψευδενώσεις καί τίς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικές διατάξεις»[11].

Ἐπίλογος

Μέ βάση τήν ἀνωτέρω ἱστορική καί ἐκκλησιαστική προίκα, πού προσπαθήσαμε ἐν συντόμῳ νά καταγράψουμε, θά ἦταν ἄραγε θεμιτό καί δικαιολογημένο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά ὑποδεχθεῖ καί νά ἐπισκεφτεῖ, ἔστω καί ἐθιμοτυπικῶς, τόν διαχρονικό κακό δαίμονα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, Πάπα; Μήπως ἔτσι θά συγκαταλεχθεῖ καί ὁ ἴδιος στούς «κακούς δαίμονες» τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, διαπράττοντας μέγιστο ἐθνικό καί ἐκκλησιαστικό ἔγκλημα, καί θά ἐγκαλεστεῖ γιά γενοκτονία καί κάθαρση τῆς ἐκκλησιαστικῆς, ἱστορικῆς καί ἐθνικῆς μνήμης; Δέν καταπατᾶ, μέ τήν ἔστω ἐθιμοτυπική ἐπίσκεψη, τήν σαφέστατη ἐντολή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου καί πανευφήμου Ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου «εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαῖρειν αὐτῷ μή λέγετε. Ὁ λέγων γάρ αὐτῷ χαῖρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς»[12], καθώς καί τήν ἀντίστοιχη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου, πανευφήμου καί πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκριτος»[13];

Πηγή : https://sotiriosnavs.com/ιστορικη-εθνικη-και-εκκλησιαστικη-ιε/  

---

[1] Ἀρχιεπίσκοπος σέ Κονίτσης : «Αὐστηρῶς ἐθιμοτυπική ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στήν Ἀρχιεπισκοπή», 19-11-2021, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/46792-arxiepiskopos-se-konitsis-afstiros-ethimotypiki-i-episkepsi-tou-papa-stin-arxiepiskopi

[2] Βατικανό : Ἀναλυτικά τό πρόγραμμα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στήν Ελλάδα, 16-11-2021, https://www.vimaorthodoxias.gr/diethni-2/vatikano-analytika-to-programma-toy-papa-fragkiskoy-stin-ellada/

[3] ΦΩΤΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, Ἀντιπαπικά, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήναι 1993.

[4] ΙΩΑΝΝΗΣ Ε. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ – ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΡ. ΓΕΡΟΜΙΧΑΛΟΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ἡ στάσις τῶν Ἑλλήνων καθολικῶν ἔναντι τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, Ἐπιστημονική Ἐπετηρίδα Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. 1971.

[5] ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ, Περί τῆς Ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως.

[6] Περιοδικό «Παρακαταθήκη» 17 (Μάρτιος - Ἀπρίλιος 2001) 35.

[7] ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ,  Ἡ ἀλήθεια διά τόν διάλογον μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2007, σσ. 42-44.

[8] ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος, τ. Α΄, σσ. 258-259.

[9] Ὅ. π., σ. 298.

[10] Ὅ. π., τ. Β΄, σ. 96.

[11] Ὅ. π., σ. 103.

[12] Β΄ Ἰω. 10-11.

[13] Τίτ. 3, 10-11.