Ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ στά χρόνια τοῦ ἐπίγειου ἔργου τοῦ Χριστοῦ, Ἡρώδης ὁ Ἀγρίππας, ἔκανε ἕνα συμπόσιο γιά νά γιορτάσει τά γενέθλιά του. Σέ αὐτό τό συμπόσιο ὁ χορός τῆς κόρης τῆς Ἡρωδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδελφοῦ του μέ τήν ὁποία ὁ Ἡρώδης συζοῦσε, ἔγινε ἡ αἰτία ὁ βασιλιάς, παραδομένος στά πάθη του, νά ὁδηγηθεῖ στή θανάτωση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Δέν εἶχε ἐπίγνωση τῆς θέσης του ὁ βασιλιάς ὅτι ἔπρεπε νά εἶναι πρότυπο γιά τούς ἀνθρώπους. Αὐτό σήμαινε ὅτι ἔπρεπε νά ἀποφασίζει μέ βάση τί εἶναι δίκαιο καί ἠθικό, καί ὄχι μέ βάση τά πάθη του, ὅ,τι τόν εὐχαριστοῦσε. Σέ αὐτό ἀκριβῶς τόν ἔλεγξε ὁ Ἅγιος. Τοῦ ὑπεδείκνυε δημόσια ὅτι δέν μποροῦσε νά συζεῖ μέ τή γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του. Καί τόσο ἐκείνη, ὅσο καί ὁ βασιλιάς προτίμησαν νά ἱκανοποιήσουν τά πάθη τους καί ὄχι νά συμμορφωθοῦν μέ τήν ἀλήθεια.
Ἐξουσία δίχως Θεό
Ὁ Ἡρώδης ἦταν ὑπερήφανος. Πίστευε ὅτι ἡ βασιλική ἐξουσία τοῦ ἔδινε τό δικαίωμα νά εἶναι ὁ ἄρχοντας τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τῶν ὑπηκόων του καί, παρότι ἡ παράδοση τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ ἔπρεπε νά τόν κάνει νά σέβεται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τίς ἐντολές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μία ἐκ τῶν ὁποίων ἦταν τό «οὐ μοιχεύσεις», ἐντούτοις ἐκεῖνος ζοῦσε σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός. Σέ ἀντίθεση μέ τόν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἤξερε ποιός ἦταν καί ποιά ἦταν ἡ ἀποστολή του, λέγοντας: «ποιός νομίζετε πώς εἶμαι; Δέν εἶμαι ἐγώ αὐτός πού περιμένετε. Αὐτός ἔρχεται ὕστερα ἀπό μένα κι ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος οὔτε νά λύσω τά ὑποδήματα ἀπό τά πόδια του» (Πράξ. 13,25). Ὁ κοσμικός ἄρχοντας δέν ὑπολόγιζε οὔτε Θεό οὔτε ἀνθρώπους.
Συμπόσιο ἀναίδειας, ἀκολασίας καί φίμωσης τῆς ἀλήθειας ἦταν τό συμπόσιο τοῦ Ἡρώδη. Τόν γελοιοποίησε στά μάτια τοῦ λαοῦ του, ἀλλά καί στά μάτια τῶν ἀξιωματούχων του, πού διαπίστωσαν μέ πόση ἐλαφρότητα ἕνας βασιλιάς παίρνει ἀποφάσεις σοβαρές. Μπορεῖ κάποιοι νά φοβήθηκαν βλέποντας ὅτι στό ὄνομα τῆς ἐξουσίας τό δίκαιο χάνεται, ἕνα ἔγκλημα γίνεται καί τό θύμα του παύει νά ζεῖ, ὅμως στήν ἱστορία τοῦ κόσμου αὐτό τό συμπόσιο πέρασε ὡς ἔργο ἀνόσιο καί οἱ ἀσεβεῖς πρωταγωνιστές του ὡς παράδειγμα πρός ἀποφυγήν.
Ἡ χωρίς ὅρια ἐλευθερία
Ὁ ἐκκοσμικευμένος τρόπος ζωῆς σήμερα παραθέτει ἀνάλογης μορφῆς συμπόσια. Καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά δοκιμάσει τήν ἐλευθερία τῆς ἀσυδοσίας, τοῦ νά μήν ὑπάρχουν ὅρια καί φραγμοί στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, στό νά εἶναι τό ἐγώ μας κέντρο τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς καί ὄχι τό ἐμεῖς, στήν ἀπουσία σεβασμοῦ γιά τήν πιστότητα, τήν προσφορά, τή θυσία, τήν ἀγάπη καί τήν ὑπομονή. Κι ὅλα αὐτά διότι ἔχουμε μία ἐσφαλμένη αἴσθηση τοῦ ποιοί εἴμαστε. Ἔχοντας καταστήσει τούς ἑαυτούς μας μικρούς θεούς, μπορώντας νά ἱκανοποιήσουμε ὅσο τό δυνατόν περισσότερες ἐπιθυμίες μας, λαμβάνοντας ἀπό παντοῦ τό μήνυμα πώς ἡ ἐγκράτεια, τά ὅρια, ὁ σεβασμός στόν ἄλλο δέν εἶναι προαπαιτούμενα γιά τήν εὐτυχία, ἀλλά μόνο ἡ φιληδονία, νομίσαμε ὅτι εὐτυχία εἶναι τό «ὅλα ἐπιτρέπονται», ἀκριβῶς διότι ζοῦμε χωρίς Θεό.
Ἡ φωνή τοῦ Προδρόμου
Ἡ μνήμη τόσο τοῦ παλαιοῦ ὅσο καί τῶν σύγχρονων συμποσίων μᾶς ξαναφέρνει ἐνώπιον τῆς ἀνάγκης νά ἔχουμε ἐπίγνωση τοῦ ποιοί εἴμαστε, ἀκολουθώντας τό πρότυπο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Νά ζήσουμε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τό συμπόσιο τῆς ἱερότητας τοῦ κόσμου, τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Τή χαρά τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καί τήν ἄρνηση τῆς ἀναίδειας. Τά ὅρια, μέ περιεχόμενό τους τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τό πνευματικό φρόνημα. Τήν ἀλήθεια, δηλαδή τήν προσμονή τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι γιά μᾶς τό φῶς καί ἡ ἀγάπη.
Ἡ φωνή τοῦ Προδρόμου φάνηκε ὅτι σίγησε μετά τό συμπόσιο τοῦ Ἡρώδη. Ἀκούστηκε ὅμως στόν Ἅδη, ὅπου κήρυξε τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία ἀπό τόν θάνατο. Παραμένει ὅμως ζωντανή στήν πανδαισία τῆς πίστης καί γι’ αὐτό τόν τιμοῦμε. Μᾶς διδάσκει τόν σεβασμό στίς ἀξίες, τό ἀσκητικό βίωμα, τήν ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός. Καί κάθε φορά πού συμμετέχουμε στή θεία Λειτουργία, ἀντιστεκόμαστε στό συμπόσιο τοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», κοινωνοῦμε τόν Θεό καί μνημονεύουμε τήν ἀληθινή δικαιοσύνη, αὐτήν πού ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ὑπηρέτησε καί γιά τήν ὁποία προσεύχεται στόν Θεό.
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/35_2021(3561).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου