Ἡ ἐποχή μας εἶναι γεμάτη ἀπό κακές εἰδήσεις. Ἀκόμη καί οἱ λίγες πού θεωροῦνται καλές ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ὑλική διάσταση τῆς ζωῆς, γιά τήν ἐπιβίωση. Οἱ ἄνθρωποι παίρνουμε πληροφορίες γιά τήν οἰκονομία, γιά τίς ὑποχρεώσεις μας ἔναντι τοῦ κράτους, γιά τίς ἀπόψεις τῶν κάθε λογῆς ταγῶν, γιά τήν ὑγεία μας, συχνά γιά τή ζωή τῶν διάσημων προσώπων. Τήν ἴδια στιγμή οἱ εἰδήσεις εἶναι διανθισμένες μέ πλῆθος φωτογραφιῶν, κατά τό δόγμα «μία εἰκόνα χίλιες λέξεις». Ἀληθινά καλή εἴδηση ὅμως δύσκολα ἀκοῦμε. Ἀκόμη κι ὅταν ἔρχεται, ἔχει νά κάνει μέ τά συμφέροντά μας. Οἱ εἰδήσεις συνήθως στίς μέρες ἀποπνέουν μιά γεύση θανάτου.
Ὁ εὐαγγελιστής τῶν ἀνθρώπων
Γιά τήν Ἐκκλησία ὅμως ἡ ἀληθινά καλή εἴδηση εἶναι τό Εὐαγγέλιο καί ὁ εὐαγγελισμός τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἡ εἴδηση πού δίνει ζωή καί καταργεῖ τή δύναμη τοῦ θανάτου. Εἶναι ἡ εἴδηση πού ἀποκάλυψε ὁ Θεός ὄχι στούς σοφούς καί στούς μορφωμένους, σ’ αὐτούς πού περηφανεύονται γιά τίς γνώσεις τους, ἀλλά σ’ αὐτούς πού ἡ καρδιά τους εἶναι ταπεινή (Λουκ. 10,21). Γιατί μόνο αὐτοί μποροῦν νά δοῦνε ὅτι εἶναι ταπεινός ὁ Θεός. Προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση μας γιά νά τήν ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἔγνοια τῆς ἐπιβίωσης καί τόν φόβο τοῦ θανάτου καί νά τήν ὁδηγήσει στή χαρά τῆς Ἀνάστασης καί τῆς αἰωνιότητας, στή χαρά τῆς συμφιλίωσης μέ τόν οὐρανό. Οἱ ὑπερήφανοι δέν κοιτοῦν ψηλά, ἀλλά ἐμπιστεύονται τό «ἐγώ» τους. Καί δέν μποροῦν νά διακρίνουν ἀνάμεσα στήν εὐχαρίστηση γι’ αὐτό πού ἔχουν καί στή χαρά γι’ αὐτό πού μᾶς δίνεται ἀπό τόν Θεό.
Ἡ χαρά τῆς πίστης
Ἡ καλή εἴδηση ἔχει νά κάνει μέ τή χαρά τῆς πίστης. Τό νά εἶσαι χριστιανός εἶναι γιά τά δεδομένα τοῦ κόσμου μιά χαμένη ὑπόθεση, ἰδίως στούς καιρούς μας. Γιατί ὁ χριστιανός, αὐτός δηλαδή πού ζεῖ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, δέν προτάσσει τά δικαιώματα καί τίς ἐπιθυμίες πού μᾶς κρατοῦν δεμένους μέ τόν παρόντα κόσμο. Χριστιανός εἶναι αὐτός πού καλεῖται νά ἀσκήσει τήν ὕπαρξή του μέ τή νηστεία καί τήν προσευχή, μέ τή μνήμη τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ἀγάπη ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει μίσος καί ἀλληλοσπαραγμός, μέ τήν κλήση τοῦ νά ἀντέχει μέ ὑπομονή τήν ἐπιθετικότητα καί τίς κραυγές. Κι ὅμως, αὐτός ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι τρόπος χαρᾶς, ὄχι γιατί ὁ χριστιανός γίνεται ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει πίκρες καί δυσκολίες καί δέν σκέφτεται ἀνθρώπινα, ἀλλά διότι τόν ἐπισκιάζει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπ’ αὐτή λαμβάνει τή χαρά πού ὀμορφαίνει ἀληθινά τή ζωή του. Ὄχι διότι ὁ χριστιανός προσδοκᾶ μιά μελλοντική ἀμοιβή, ἀλλά διότι νιώθει ὅτι ἀνήκει στόν Θεό καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ καί ἀξίζει νά ἀντέξει.
Ἡ ὑπέρβαση «ἐκ τοῦ κόσμου»
Ἡ καλή εἴδηση ἔχει νά κάνει μέ τήν ὑπέρβαση τῆς προσκόλλησης στά ἀγαθά τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά τά ὁποῖα μᾶς ἀνήκουν καί τά ὁποῖα δέν βρίσκεται εὔκολα κάποιος πού νά θέλει νά τά στερηθεῖ, μέχρι τήν καλή φήμη, τό ὄνομά μας, τά παιδιά μας, τούς δικούς μας ἀνθρώπους, τά ἔργα μας, τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό τελικά. Ὅλα εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον μέ τιμιότητα καί σεβασμό στίς ἐντολές του ἔχουν ἀποκτηθεῖ ἤ μᾶς ἔχουν δοθεῖ, ὅμως τίποτε δέν μᾶς ἀνήκει πραγματικά. Εἴμαστε διαχειριστές τῶν ἀγαθῶν καί μᾶς δίδονται τόσο γιά νά αἰσθανόμαστε οἱ ἴδιοι πλησίον τῶν συνανθρώπων μας καί νά μποροῦμε νά τό δείχνουμε, ὅσο καί γιά νά μποροῦμε νά δοξολογοῦμε τόν Θεό πού δέν μᾶς ἀφήνει. Ἡ πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ πεποίθηση ὅτι ἀφήνουμε τή ζωή μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ γίνεται ἡ ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει καί σώζει.
Ὁ Λουκᾶς ὡς πρότυπο
Ἡ καλή εἴδηση ἔγκειται στό γεγονός ὅτι αὐτοί πού τήν ἔλαβαν ὡς δωρεά ἦταν ἄνθρωποι. Ἔζησαν τήν καλή εἴδηση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τή μοιράστηκαν μέ τούς συνανθρώπους τους, ἔδωσαν ὅλο τόν ἑαυτό τους, τά χαρίσματα, τίς γνώσεις τους, τά λίγα ἤ τά πολλά, καί ἄφησαν τή ζωή τους νά μεταμορφωθεῖ χάρη στήν παρουσία τοῦ Κυρίου. Καί ὅταν διαβάζουμε γι’ αὐτούς, διαπιστώνουμε ὅτι εἶναι οἱ αὐθεντικοί μάρτυρες τῆς ἀλήθειας πού εἶναι ὁ Χριστός. Ὅτι ἡ πίστη σ’ αὐτόν, τούς ἔκανε νά δημιουργοῦν. Νά μιλᾶνε μέ κάθε τρόπο στούς ἀνθρώπους, δηλαδή νά γίνονται ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας καί πρότυπα γιά ἐμᾶς. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, τόν ὁποῖο γιορτάζουμε σήμερα, ἀξιοποίησε τήν παιδεία του γιά νά μιλήσει στούς εἰδωλολάτρες τῆς ἐποχῆς του πού ἀναζητοῦσαν τήν ἀλήθεια γιά τήν προσδοκία τῶν ἐθνῶν, τόν Χριστό. Ἦταν ζωγράφος καί ἀπεικόνισε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τή μητέρα τοῦ Χριστοῦ, δείχνοντας ὅτι μέ ὅλα μπορεῖ κάποιος να δείξει τή σχέση τῆς πίστης μέ τή ζωή. Καί ἔδωσε ἔμφαση στό Εὐαγγέλιό του στό ἐνδιαφέρον τοῦ Χριστοῦ γιά τούς ἁμαρτωλούς, τούς φτωχούς, τούς περιφρονημένους, τίς γυναῖκες, τά παιδιά, δείχνοντάς μας ὅτι πίστη καί ἀγάπη πᾶνε μαζί γιά ὅποιον θέλει να ἀκολουθήσει τόν Κύριο.
Ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ τρόπος ζωῆς πού αὐτή διακηρύττει, ἀποτελεῖ τήν καλή εἴδηση πού δέν θά ἀκουστεῖ στά Μέσα Ἐνημέρωσης, πού δέν θά συζητηθεῖ στή διαχείριση τῆς καθημερινότητάς μας, ἀλλά πού θά ἀφήνεται μυστικά καί φανερά νά υἱοθετηθεῖ ἀπό ὅλους ὅσοι ζητοῦν αὐτόν «τοῦ ὁποίου ἔστι χρεία»: τόν Χριστό!
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2020/42_2020.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου