Με πολυπυρήνα
την οικογένεια
του παπα-Γιώργη,
παππού του συγγραφέα,
ξετύλιξε ολόκληρη
τη Μικρασιατική καταστροφή
Γράφει ο Αθανάσιος Στρίκος
Δεν είναι πρωτότυπος ο τίτλος που επέλεξε για το βιβλίο του ο συγγραφέας Γ. Παπαθανασόπουλος, που παρουσιάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας την 5ηΝοεμβρίου 2014 από την Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας ¨Χείλων ο Λακεδαιμόνιος¨ και προσωπικά από τον αεικίνητο πρόεδρό της Βασίλη Βλαχάκο, με Γενικό συντονιστή το Νίκο Κουφό, αναγνώστες των κειμένων, τη Μεταξία Παπαποστόλου, την Κυριακή Χελιώτη και το Χάρη Βασιλάκο ), υπό την σκέπη της Ι. Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης.
Είναι όμως ο τίτλος του βιβλίου και της παρουσίασής του, ακόμα και του σημερινού σημειώματος ο υ σ ι α σ τ ι κ ό ς! Κι αποδίδει νομίζουμε φόβους, δέος, μέρες Αποκάλυψης! Αφήνει, είπε ο Δεσπότης μας, η Μικρασιατική καταστροφή μια γλυκόπικρη γεύση. Για το πνίξιμο της πατρίδος με τα μεγάλα όνειρα τριών χιλιάδων ετών από τη μια, κι από την άλλη γιατί αυτή η συμφορά έγινε δημιουργικότητα απτή! Και ενάμισο εκατομμύριο πρόσφυγες που άφησαν πίσω τους μισό εκατομμύριο νεκρούς στην Ιωνία μόνο, βάθυνε τη ζωή της στενεμένης πατρίδος, στην πρόοδο, τις τέχνες, την επιστήμη, την παραγωγή, τον αληθινό πολιτισμό, που σημαίνει εξανθρωπισμός και εξευγενισμός του κοινού βίου.
« Οι πατρίδες λοιπόν αυτές ποτέ χαμένες-αλλά δοξασμένες κι αλησμόνητες. Κι όχι ταφόπλακα στα Εθνικά θέματα.» ήταν ο λόγος του Δεσπότη μας!
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Π
ολυπληθές το ακροατήριο στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης με την παρουσία αρχών, πανεπιστημιακών, πνευματικών ανθρώπων, κλήρου και λαού, την 5η Νοεμβρίου.
Κι από την αρχή, εκείνος που πάντα εκπλήσσει, μας ¨ ξάφνιασε ¨ ευχάριστα!
Δεν πρόλαβε να κάμει την εισαγωγή του στο παρουσιαζόμενο βιβλίο κι ακούστηκε ο ήχος απ’ το κανονάκι της Κατερίνας Πάτσιου και ταυτόχρονα μπήκε δυνατά ο ειδικώς προς τούτο αφιχθείς παπα-Χρήστος Κυριακόπουλος
με ¨ τρία καράβια πάνε Σμύρνη και Κορδελιό ¨ , που επένδυσε τη βραδιά με ήχους, μουσική, τραγούδι, νόστο και πόνο.
Κι όσο προχωρούσε ο κύριος ομιλητής Βασίλης Βλαχάκος στην παρουσίαση και τα λόγια του χτύπαγαν τις καμπάνες της ψυχής και της εθνικής συνείδησης, την προσήλωση του ακροατηρίου τάραξε ο συγγραφέας. Ένας –ένας οι αναγνώστες της βραδιάς ( Χάρης Βασιλάκος, Κυριακή Χελιώτη, Μεταξία Παπαποστόλου ).
Στο κατάλληλο σημείο, αόρατοι, ανάσταιναν το κείμενο – αποσπάσματα πονεμένα του βιβλίου. Από ’κείνα που έρχονταν από καιρούς αλλοτινούς. Κι ας μην προσαφθεί πως υπερβάλλουμε. Ήσαν σαν φωνές εξ ουρανού!
Απ’ τα μικρά άρχισε η εκδήλωση κι ανηφόρισε στα μεγάλα. Έφτασε στο σήμερα, αφού έκαμε σύντομη αλλά μεστή και πυκνωμένη ιστορική διαδρομή, περνώντας μέσα από το δράμα των Μικρασιατών. ( ¨Ποιό δράμα και ποιά τραγωδία, αφού οι λέξεις, όπως είπε ο παρουσιαστής, μόνο τεχνουργούν, περιγράφουν, κι ο λόγος που είναι Θεός κι όλα τα μπορεί, στέκεται ανίσχυρος κι αδυνατεί ν’ αποδώσει τη φωτιά του απόλυτου¨ ).
Με πολυπυρήνα την οικογένεια του παπα-Γιώργη, παππού του συγγραφέα, ξετύλιξε ολόκληρη τη Μικρασιατική καταστροφή. Κι εύρισκε ο λόγος του κρυφές ρωγμές κι έμπαινε βαθειά μέσα στις ψυχές, του εν κατανύξει και μεγάλη σιγή παρακολουθούντος ακροατηρίου!
Ιδιαίτερα, φθάνοντας στο σήμερα, σαν τόνισε πως φοβάται μήπως ο Έλληνας απολέσει την ψυχή του και η συμφορά δεν θ’ αργήσει να ξαναρθεί. ¨Όλοι οι λαοί έχουν μύθους, είπε ο Β. Βλαχάκος. Δεν ξέρω όμως, συνέχισε, αν υπάρχει λαός στον κόσμο, που να ’χει όρος σαν το Σίπυλον της Μαγνησίας, όπουό λ ε ς ο ι π η γ έ ς τ ο υ, αντί για νερό,
τ ρ έ χ ο υ ν δ ά κ ρ υ α. Τα δάκρυα της Νιόβης γιατί σκότωσαν τα παιδιά της οι θεοί¨. Κι έκλεισε την παρουσίασή του με ένα υπέροχο έμμετρο κι ενός λεπτού σιγή.
Τέλος πήρε το λόγο ο ίδιος ο συγγραφέας Γιώργος Παπαθανασόπουλος κι αφού αναφέρθηκε στη μοναδική φωτογραφία της οικογένειας με τον θεουδέα ( θεός + δέος= θεοφοβούμενος) παππού του, εκείνη που κοσμεί το εξώφυλλο, είπε τί κίνησε το νου και την ψυχή του, όταν από παιδάκι άκουγε τη δασκάλα γιαγιά του (αυτή που ο τυραννίσκος ¨ δημόσιος λειτουργός ¨ απέρριπτε την αίτησή της να διοριστεί δασκάλα, όπως στη Μαγνησία και εδώ, πριν καν συνταχθεί-αχ, αυτές οι άχρωμες κι αναίσθητες αιτήσεις, εξευτελισμοί και ταπεινώσεις για τους ¨τουρκομερίτες¨ ! – τη μάννα του κι όλους όσους επεσκέπτοντο το προσφυγικό τους σπίτι. Που απεδείκνυε πόσης εκτίμησης και σεβασμού απελάμβανε στις δοξασμένες πατρίδες, που απέρρεαν απ’ τον πεθαμένο παππού, τον παπα-Γιώργη.
Δεν ξέρω αν όσοι διάβασαν ή θα διαβάσουν το βιβλίο του Γιώργου Παπαθανασόπουλου ¨ Μέρες Αποκάλυψης στην Ιωνία ¨ των εκδόσεων «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ», βρουν ενδεχομένως ατέλειες και ψεγάδια. Ας είναι επιεικείς στην κρίση τους. Γιατί ο συγγραφέας του ιστορικοθρησκευτικού αυτού μυθιστορήματος έχει τάφους κι έγραψε με αίμα. Των δικών και το δικό του.
Την 5η Νοεμβρίου στην πόλη μας δεν έγινε μια απλή παρουσίαση βιβλίου.
Ήταν ημέρα μνήμης και περισυλλογής επί τη συμπληρώσει εκατό (100) χρόνων (1914) που άρχισε το όνειρο να φυλλοροεί κι ήρθε η εθνική αποφράς.
Η Μικρασιατική καταστροφή, αφού πέρασε από τη μέθη της δόξας, από τον εχθρό που ντύθηκε λεοντή φίλου και εταίρων, και προπαντός το διχασμένο εαυτό μας. Κι έπεσε στα έγκατα της ψυχής μας μια μελαγχολία…
* Το βιβλίο «ΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΣΤΗΝ ΙΩΝΙΑ,
το δράμα των Ελλήνων της Ιωνίας (1914-1922)»
δημοσιογράφου και συγγραφέα
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου.
Κυκλοφορείται από τις εκδόσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου