Σύντομη ιστορική πορεία του προτεσταντισμού και η σημερινή συγκυρία.

Από την πρώτη ώρα της ίδρυσης τής Εκκλησίας από τους μαθητές και αποστόλους τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, άρχισαν να φανερώνονται άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονταν για την αλήθεια και την σωτηρία αλλά για την φήμη τήν δική τους. Έτσι έκαναν την εμφάνισή τους οι αιρέσεις, οι οποίες σχεδόν αμέσως απομακρύνθηκαν από το σώμα τής μίας αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας.

Η Εκκλησία προκειμένου να κάνει με δυο λόγια γνωστή την πίστη της προχώρησε στην διατύπωση τού συμβόλου τής πίστεως – γνωστού ως συμβόλου πίστεως Νικαίας/ Κωνσταντινουπόλεως.

Για χίλια περίπου χρόνια, η Εκκλησία παρά της περιπέτειές της προχώρησε στην ιστορία ενωμένη.

Η δυτική όμως Εκκλησία, και ο επίσκοπός της Πάπας Ρώμης, άρχισαν να ξεφεύγουν από την ορθή πίστη και επηρεασμένοι από την κοσμική εξουσία άρχισαν και αυτοί να ασκούν κοσμική εξουσία, παρά την ρητή απαγόρευση τού Κυρίου.

Σταδιακά δέχθηκαν και αιρετικές διδασκαλίες – πρωτείο, filioque. Εν τέλει, πάνω στην προσπάθειά της να επιβληθεί στην Εκκλησία τού Χριστού, οδηγηθήκαμε στο σχίσμα. Η δυτική- παπική Εκκλησία ακολούθησε τον δρόμο της αίρεσης και αποκόπηκε από την μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία.

Αντιδράσεις από πιστούς στην δυτική Εκκλησία υπήρξαν αλλά οι πιστοί ανήκαν στο «κλίμα» δηλαδή στην περιοχή ελέγχου της επισκοπής Ρώμης και δεν μπορούσαν να ενταχθούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την μόνη δηλαδή Εκκλησία που αταλάντευτα ακολουθούσε την πίστη τού Χριστού και τών Αποστόλων και που την συνέχιζαν ιστορικά οι Πατέρες – επίσκοποί της.

Όταν η ανατολή κατελήφθη από τους Τούρκους, φαινόταν ότι η μόνη Εκκλησία, αν και αιρετική, ήταν αυτή τού πάπα Ρώμης. Αυτό αύξησε την αλαζονεία του πάπα με αποτέλεσμα να δρά απροκάλυπτα σαν κοσμικός άρχοντας με όλα τα κακά που απορρέουν από αυτό.

Εκατό χρόνια μετά την πτώση τής Κωνσταντινούπολης, άρχισαν να φαίνονται έντονα τα σημάδια αντίδρασης κατά τού παπισμού. Πολλοί κληρικοί και μοναχοί τής δύσης, όντες ορθόδοξοι και μη έχοντας αποδεχθεί τις αυθαιρεσίες τού πάπα, αντέδρασαν με αποκορύφωμα τον Λούθηρο που επίσημα αποσχίστηκε από την παπική Εκκλησία. Όμως, ενώ ο Λούθηρος, όπως και ο Χούς, ο Καλβίνος, ο Σβίγγλιος και τόσοι άλλοι, είχαν ορθόδοξες θέσεις, εξ αιτίας τής παρέμβασης τών κοσμικών αρχόντων απομακρύνθηκαν από αυτές.

Οι κοσμικοί άρχοντες, κυρίως οι Γερμανοί τοπικοί ηγεμόνες, βλέποντας ότι η ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπό των μουσουλμάνων Τούρκων, και επειδή οι Τούρκοι κατ’ επανάληψη προσπάθησαν να επεκταθούν στην κεντρική Ευρώπη, θεώρησαν ότι η επαναφορά στην Ορθοδοξία τών λαών που ήλεγχαν θα είχε σαν αποτέλεσμα την υποταγή χωρίς μάχη τού λαού στους Τούρκους και επομένως όλη η Ευρώπη θα είχε γίνει Τουρκική-μουσουλμανική.

Πίεσαν λοιπόν τους πρώτους των προτεσταντών – διαμαρτυρομένων -  να απομακρυνθούν από τις ορθόδοξες θέσεις τους, έστω κι αν αυτό ήταν αίρεση, προκειμένου να σωθούν από τους Τούρκους.

Έτσι, φθάσαμε κάθε περιοχή να έχει και τις δικές της θρησκευτικές ομολογίες, και σήμερα να φθάνουν σε μερικές χιλιάδες.

Βέβαια η αντίδραση τού πάπα δεν άργησε. Χρησιμοποιώντας είτε την τρομοκρατία είτε την βία, κατόρθωσε και την ορθόδοξη Ιρλανδία να υποτάξει, και να δημιουργήσει ισχυρές εστίες στην Ισπανία και την Γαλλία.

Σήμερα, μετά από την παρέλευση αρκετών χρόνων, και αφού απομακρύνθηκε ο κίνδυνος τών Τούρκων, φάνηκε το πόσο επικίνδυνο είναι το να μην επιστρέψουν οι λαοί αυτοί στην μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία, δηλαδή την Ορθόδοξη.

Ήδη ανάμεσα στις διάφορες ομολογίες είναι αρκετές που σταδιακά επιστρέφουν στην Ορθοδοξία. Αποδέχονται το σύμβολο τής πίστεως, ερευνούν τούς Πατέρες τής πρό του Σχίσματος Εκκλησίας και αντιλαμβάνονται ότι η μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία είναι μόνο η Ορθόδοξη, γι αυτό άλλωστε αποκαλείται έτσι. Ταυτόχρονα και από τον παπισμό υπάρχουν επιστροφές στήν Ορθοδοξία.

Ευχόμαστε το γρηγορότερο να επιστρέψουν όλοι στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού διότι η πίστη κινδυνεύει.

Το ισλάμ με πλάγιους τρόπους έχει ήδη εισβάλει στην Ευρώπη και δημιουργεί πολιτικοκο- θρησκευτικά αποστήματα. Ο καιρός είναι κατάλληλος για να ξεχωρίσει το στάρι από τα ζιζάνια.

Υ.Γ.
Το μόνο που έχουν να κάνουν οι Έλληνες που παρασύρθηκαν στίς διάφορες προτεσταντικές ομολογίες, είναι να πάνε στον μητροπολίτη της περιοχής τους και να ζητήσουν να επανενταχθούν στους κόλπους τής μίας αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Αυτός θα τους ορίσει τί πρέπει να κάνουν, ώστε να είμαστε μία ποίμνη ένας ποιμένας ο μόνος Κύριος Ιησούς Χριστός ο Υιός και Λόγος τού Θεού Πατρός, στον οποίο ανήκει κάθε δόξα τιμή και προσκύνηση μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και τώρα και αιώνια.