Ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ρώ­τη­σαν κά­πο­τε τὸν ἀβ­βᾶ Ἀ­γά­θω­να:

-  Ἐ­σὺ εἶ­σαι ὁ Ἀ­γά­θων; Ἀ­κοῦ­με γιὰ σέ­να ὅ­τι εἶ­σαι πόρ­νος καὶ ὑ­πε­ρή­φα­νος.

-  Ναί, ἔ­τσι εἶ­ναι, ἀ­παν­τᾶ ὁ ἀ­σκη­τής.

-  Ἐ­σὺ εἶ­σαι ὁ Ἀ­γά­θων ποὺ φλυα­ρεῖς καὶ κα­τα­κρί­νεις;

-  Ἐ­γὼ εἶ­μαι.

-  Ἐ­σὺ εἶ­σαι ὁ Ἀ­γά­θων ὁ αἱ­ρε­τι­κός;

-  Δὲν εἶ­μαι αἱ­ρε­τι­κός, ἀ­παν­τᾶ ὁ Ἀ­γά­θων.

-  Πές μας, τὸν πα­ρα­κά­λε­σαν τό­τε, για­τί τό­σα σοῦ εἴ­πα­με καὶ τὰ δέ­χθη­κες, ἀλ­λὰ τὸ τε­λευ­ταῖ­ο δὲν τὸ ἄν­τε­ξες;

-  Τὰ πρῶ­τα ὠ­φε­λοῦν τὴν ψυ­χή μου, ἀλ­λὰ ἡ αἵ­ρε­ση εἶ­ναι χω­ρι­σμὸς ἀ­π᾿ τὸν Θε­ό, καὶ δὲν θέ­λω νὰ χω­ρι­σθῶ ἀ­π᾿ τὸν Θε­ὸ (ἀ­π᾿ τὸ Γε­ρον­τι­κό).

Νὰ ἕ­να θέ­μα ποὺ σή­με­ρα ἔ­πα­ψε νὰ εἶ­ναι οὐ­σι­ῶ­δες καὶ πέ­ρα­σε σὲ δευ­τε­ρεύ­ου­σα μοί­ρα. Δὲν θε­ω­ροῦ­με ὅ­τι ἡ ὀρ­θὴ πί­στη εἶ­ναι ἀ­ναγ­καί­α προ­ϋ­πό­θε­ση γιὰ τὸν ὀρ­θὸ τρό­πο ζω­ῆς. Νο­μί­ζου­με ὅ­τι στὸν Θε­ὸ καὶ στὴ σω­τη­ρί­α μας (ζη­τή­μα­τα ζω­ῆς καὶ θα­νά­του) μπο­ροῦ­με νὰ φτά­σου­με ἀ­πὸ χί­λια-δυ­ὸ δρο­μά­κια. Δὲν ἔ­χει ση­μα­σί­α τε­λι­κὰ ποι­ὰ πί­στη ἀ­κο­λου­θεῖς, σὲ τί Θε­ὸ πι­στεύ­εις.

Ρω­τή­θη­κε κά­ποι­ος ποὺ στὸν και­ρό μας ἀ­πὸ Χρι­στια­νὸς ἔ­γι­νε Μου­σουλ­μά­νος:

-  Πῶς τὸ ἀ­πο­φά­σι­σες;

-  Μό­νος μου, ἀ­πάν­τη­σε. Ψά­χνον­τας σι­γὰ-σι­γὰ βρῆ­κα αὐ­τὸ ποὺ ἤ­θε­λα στὸ Ἰσ­λάμ.

-  Ἔ­μα­θα ὅ­τι πα­ρα­λί­γο νὰ γι­νό­σουν μο­να­χὸς στὸ Ἅ­γιον Ὄ­ρος!

-  Ναί! Δὲν ἔ­χει καμ­μί­α δι­α­φο­ρά. Δι­α­φο­ρε­τι­κοὶ δρό­μοι, ἴ­διο τέ­λος.

-  Δὲν ὑ­πάρ­χει ἀ­πό­στα­ση ἀ­νά­με­σα στὸ Ἅ­γιον Ὄ­ρος καὶ τὸ Ἰσ­λάμ;

-  Ἀ­πο­λύ­τως καμ­μί­α. Ὅ­ταν πᾶς στὸ Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἢ ἐ­πι­σκέ­πτε­σαι κά­ποι­ον τε­κὲ στὴν Αἴ­γυ­πτο (=κά­τι σὰν μο­να­στή­ρι ἰσ­λα­μι­κό), βλέ­πεις ὅ­τι δὲν ὑ­πάρ­χει ἀ­πο­λύ­τως καμ­μί­α δι­α­φο­ρὰ» (Στ. Θε­ο­δω­ρά­κη, Οἱ ἄν­θρω­ποί μου, σελ. 214).

Τί Μω­ά­μεθ, τί Χρι­στός! Ἕ­να καὶ τὸ αὐ­τὸ λοι­πόν; Καμ­μιὰ δι­α­φο­ρά; Μέ­σα ἀ­π᾿ τὸ κα­νά­λι τοῦ παγ­κο­σμί­ου κι­νή­μα­τος τῆς «Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς» περ­νά­ει τὸ καταστροφικὸ μή­νυ­μα, ὅ­τι οἱ θρη­σκεῖ­ες ὅ­λες εἶ­ναι μί­α. Δὲν ἔ­χουν δι­α­φο­ρά. Σὲ ὅ­ποι­α θέ­λεις, πη­γαί­νεις. Καὶ ὅ­ποι­ον Θε­ὸ θέ­λεις, προ­σκυ­νᾶς. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ λε­γό­με­νος θρη­σκευ­τι­κὸς συγ­κρη­τι­σμός, ποὺ λέ­γε­ται καὶ ἐ­σω­τε­ρι­σμός.

Ὅ­μως ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς Θε­ός, ποὺ ποτὲ βέβαια δὲν εἶχε ἀφήσει ἀμάρτυρο (=χωρὶς μαρτυρίες, χωρὶς σημάδια) τὸν ἑαυτό του (Πράξ. 14, 17), φανερώθηκε ὁλοφάνερα στὸν κόσμο μὲ τὴν ἔνσαρκη παρουσία τοῦ μονογενοῦς του Υἱοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἦρθε γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο (Ιω.  3, 16-18). «Εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην», εἶπε ὁ ἄγγελος στοὺς ποιμένες,«ὅτι ἐτέχθη (=γεννήθηκε) «ὑμῖν Σωτὴρ» (Λουκ.  2, 10-11.)

Σω­ζό­μα­στε λοιπὸν μό­νο διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Κα­νέ­νας ἄλ­λος δὲν μπο­ρεῖ, οὔ­τε ἄν­θρω­πος, οὔ­τε ἄγ­γε­λος, νὰ μᾶς σώ­σει. Μό­νο ὁ Κύ­ριός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ποὺ εἶ­πε: «Ἐ­γὼ (μό­νο) εἶ­μαι ἡ ἀ­λή­θεια» (Ἰ­ω. 14, 6). «Καὶ δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν διὰ κα­νε­νὸς ἄλ­λου νὰ σω­θοῦ­με. Δι­ό­τι δὲν ὑ­πάρ­χει ἄλ­λο ὄ­νο­μα (πλὴν τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ) ποὺ νὰ δό­θη­κε κά­τω ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ με­τα­ξὺ τῶν ἀν­θρώ­πων, μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο ὁ­ρί­σθη­κε νὰ σω­θοῦ­με» (Πράξ. 4, 12).

Λό­γω τῆς ἀ­πό­λυ­της, μέ­χρι σταυ­ρι­κοῦ θα­νά­του, ὑ­πα­κο­ῆς Του στὸν Πα­τέ­ρα Του, «ὁ Θε­ὸς τὸν ὑ­πε­ρύ­ψω­σε καὶ τοῦ χά­ρι­σε ὄ­νο­μα, ποὺ εἶ­ναι πά­νω ἀ­πὸ κά­θε ἄλ­λο ὄ­νο­μα. Ὥ­στε στὸ ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ νὰ καμ­φθεῖ κά­θε γό­νυ, ἀγ­γέ­λων, ἀν­θρώ­πων καὶ δαι­μό­νων, καὶ νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει κά­θε γλώσ­σα, ὅ­τι Κύ­ριος (ὅ­λων εἶ­ναι ὁ) Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς (καὶ μό­νο)» (Φιλ. 2, 9-10).

Νὰ για­τί ὁ ἀβ­βᾶς Ἀ­γά­θων νοι­α­ζό­ταν τό­σο πο­λὺ νὰ μὴν ξε­φύ­γει ἀ­πὸ τὴν πί­στη αὐ­τή. Ἐ­μεῖς σὲ ποι­ὸν Θε­ὸ κλί­νου­με γό­νυ; Ποι­ὸν ἀ­να­γνω­ρί­ζου­με Κύ­ριο καὶ Σω­τή­ρα μας;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 356, Μάρτιος 2013)

http://fdathanasiou.wordpress.com