ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

                Στήν σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, ο δυστυχής πατέρας ενός δυστυχούς παιδιού, πλησίασε τον Χριστό για να τον θεραπεύσει. Από τήν παιδική του ακόμη ηλικία ο γιός του ταλαιπωρούνταν από τόν δαίμονα, που άλλοτε τόν έριχνε στήν φωτιά για να τον κάψει και άλλοτε στό νερό για να τόν πνίξει. Το παιδί έτριζε τα δόντια του, άφριζε και έμενε σαν αναίσθητο, θυμίζοντας κάτι από τις κρίσεις τών επιληπτικών.

Διαφορετικές καταστάσεις είναι η επιληψία, ο δαιμονισμός και η ψυχασθένεια. Στήν επιληψία υπάρχουν τραυματισμοί στόν εγκέφαλο, οι γνωστές επιληπτογόνες εστίες, οι οποίες και προξενούν αυτούς τούς σπασμούς. Στίς ψυχασθένειες πάσχει η συνεργασία ανάμεσα στήν ψυχή και τό σώμα, λόγω οργανικών αιτίων, π.χ. ένα ατύχημα όπου προξενήθηκε εγκεφαλικό τραύμα, ή λόγω δυσάρεστων εμπειριών αμαρτωλού τρόπου ζωής, τα οποία με τούς λογισμούς που προκαλούν και καταλήγουν μόνιμο καθεστώς για τήν ψυχή, βλάπτουν και τό σώμα με αποτέλεσμα να χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή και συνεργασία ευσεβούς ψυχιάτρου και πνευματικού. Στήν περίπτωση τού δαιμονισμού όμως, υπάρχει υποστατική εγκατοίκηση δαίμονος ή δαιμόνων στήν καρδιά τού ανθρώπου με αποτέλεσμα να βασανίζονται τόσο η ψυχή όσο και τό σώμα του. εδώ χρειάζεται να διαβαστούν τα ειδικά εξορκιστικά κείμενα τής Εκκλησίας μας σε συνδυασμό με ειλικρινή εξομολόγηση τού πάσχοντος και συμμετοχή στό σωστικό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας.

                Ο πατέρας τού παιδιού διευκρινίζει ότι το δαιμόνιο, όπως προείπαμε, έριχνε το παιδί άλλοτε στήν φωτιά και άλλοτε στο νερό. Οι Πατέρες τής Εκκλησίας στό πύρ διέκριναν τήν καυστική ενέργεια τών λογισμών τού φθόνου και τής σάρκας στήν ψυχή, ακόμη και στό σώμα τού ανθρώπου, ενώ στό ύδωρ «είδαν» τήν ενέργεια τών λογισμών απελπισίας και απογνώσεως, που κάνουν τήν ψυχή να βυθίζεται «ως εις ύδατα». Κι εμείς λοιπόν είμαστε εκτεθειμένοι στίς ποικίλες επήρειες τών παθών και τών πονηρών πνευμάτων, προς τα οποία ισόβια πρέπει να αντιπαλαίουμε με τήν βοήθεια τού Χριστού.

                Ο πατέρας τού παιδιού μέσα στήν θλίψη του, συντρίβεται και θυμάται τόν Θεό. Τόν έχει ανάγκη, δεν πάσχει από τό πνεύμα αυτάρκειας και αλαζονείας τών Γραμματέων. Η πίστη ου ωστόσο έχει μια «υλική βάση» θα λέγαμε, και τούτο πάει να πεί ότι πλησιάζει τόν Χριστό, λόγω τής συμφοράς που τόν έχει βρεί. Γι αυτό και ο Χριστός μιλάει για γενεά άπιστη. Αν το παιδί του δεν ήταν άρρωστο, θα είχε πλησιάσει τόν Θεό;

                Ο Χριστός παρά ταύτα ζητάει να τού φέρουν το παιδί, επιτιμάει το δαιμόνιο και μετά από ισχυρή δαιμονική κρίση, εκείνο εγκαταλείπει τό παιδί, αφήνοντάς το υγιές.

                Λίγο πρωτύτερα όμως ο Χριστός απευθύνει μία φράση-κλειδί στόν πατέρα τού παιδιού: «Εί δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι». Μπορείς να πιστεύσεις, σαν να τού λέει, ανιδιοτελώς και η ευεργεσία που θα σού κάνω μπορεί να αλλάξει την ποιότητα τής πίστης σου. Ο πατέρας απαντάει ότι πιστεύει μέν, αλλά χρειάζεται να βοηθηθεί από τόν Κύριο, ώστε να του δοθεί η σωστή πίστη.

                Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι έχει τήν σωστή και δυνατή πίστη τών αγίων, τών οσίων, τών μαρτύρων; Κανείς. Ο πατέρας τού παιδιού επιθυμεί να αποκτήσει τήν σωστή, ασάλευτη πίστη και δεν ντρέπεται να ομολογήσει τήν απιστία που τόν διακρίνει κάποιες φορές. Δεν αισθάνεται ενοχές, αλλά με πένθος ψυχής και πενθικές κραυγές απευθύνεται στόν μόνο ικανό να τόν θεραπεύσει. Προστρέχει στον Κύριο, λαμβάνει αυτό που ζητάει και στερεώνεται κι αυτός ο ίδιος.

                Στην απορία τών μαθητών του γιατί δεν μπόρεσαν αυτοί να εκβάλουν τό δαιμόνιο ο Χριστός απάντησε ότι το γένος τών δαιμονίων δε μπορεί να εκβληθεί από τόν άνθρωπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία. Η «διπλόη» αυτή είναι τό δίκοπο μαχαίρι, που αποκόπτει και σφάττει κάθε δαιμονική επήρεια και από εμάς που λίγο –πολύ υποφέρουμε από επήρειες παθών, λογισμών και δαιμόνων και κακών επιθυμιών.

                Η προσευχή φλογίζει τήν καρδιά τού ανθρώπου, τήν πυρακτώνει, σε τρόπο ώστε να γίνεται δύσκολα στόχος τού πονηρού. Οι δαίμονες φεύγουν, απομακρύνονται ολοταχώς από μια καρδιά που θερμά επικαλείται τόν Χριστό. Δεν τούς «αναπαύει» ένα τέτοιο κλίμα,  κι έτσι αναζητούν άλλα μέρη, άλλες καρδιές.

                Αλλά και η νηστεία, όταν είναι και σωματική και πνευματική, χαρίζει ελαφρότητα και σβελτάδα στόν νού και στήν ψυχή, ώστε να ελίσσονται και να αποφεύγουν τις κυκλωτικές κινήσεις τού πονηρού.

                Ας προσευχόμαστε και ας νηστεύουμε σωστά, αγαπητοί αδελφοί, ώστε να κατασταθούμε εκτυπώματα ευλογημένα τού Χριστού, ζωντανά εκμαγεία τής χάριτος τού Τριαδικού μας Θεού.

Αρχιμ. Ε.Τ.