Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν: Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
(Ἑβρ. Α΄ 10 – Β΄ 3)
Γράφει ὁ Ἀρχιμ. πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρ. Πωγωνιανής & Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Μέσα στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας μας, τὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, διανύουμε τὸ εὐλογημένο πέλαγος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ ἀγωνιστικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς νηστείας καὶ τῆς προσευχῆς, ἤδη μᾶς φανερώνει σὲ ποιὰ σημεῖα θὰ πρέπει νὰ ἐπικεντρώσουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας, ὥστε νὰ χτυπήσουμε τὰ πάθη καὶ νὰ καλλιεργήσουμε τὶς Ἁγιοπνευματικὲς ἀρετές.
Ἀλλὰ ποιὸς ἄλλος θὰ μποροῦσε ἀσφαλέστερα νὰ μᾶς χειραγωγήσει στὸ ἀνηφορικὸ αὐτὸ μονοπάτι, παρὰ οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ;
Γι΄αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, προβάλλει τὴν Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, τὴ δυναμικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.
Ἄλλωστε, αὐτὸ τὸ Ἅγιο σκήνωμά του, στὴ νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, ἀποδεικνύει...
τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, ὅτι δηλ. ὑπῆρξε ὅταν ζοῦσε στὴν γῆ ὁ ποιμένας ποὺ καταυγαζόταν ἀπὸ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἐτόνιζε στὸ ποίμνιό του, αὐτὸ ποὺ ὁ Ἀπ. Παῦλος καταγράφει στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του, καὶ ποὺ θ΄ἀκούσουμε στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς. Ὅτι δηλ. τίποτε ἐπάνω στὴν γῆ καὶ στὴν ὑλικὴ γενικῶς δημιουργία, δὲν εἶναι σταθερό. Τὸ μόνο σταθερὸ μέσα στὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης Του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Βλέπει λοιπὸν κανεὶς καὶ στὸ θέμα αὐτὸ τὶς κοινὲς ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων καὶ Δικαίων, τόσο τῆς Παλαιᾶς, ὄσο καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Βλέπει κανεὶς τὴν ὁδὸν τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο τονίζει ὁ Ψαλμωδὸς χίλια ἔτη πρὸ τῆς ἐνανθρωπήσεως, ὅτι μόνο ὁ Θεός, μόνο ὁ Κύριος καὶ Δημιουργός τῆς γὴς καὶ τοῦ οὐρανοῦ, μόνο Αὐτὸς εἶναι αἰώνιος, ἀθάνατος καὶ ἀμετάβλητος. Αὐτὸ δὲ κυρίως τονίζει καὶ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καὶ τοῦτο ἑρμηνεύει μὲ τὸν διαπρύσιο λόγο του καὶ τὴν ἡσυχαστική του ζωὴ ὁ καταπέλτης τῆς παπικῆς αἱρέσεως καὶ κακοδοξίας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Ναί, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι πάντοτε ὁ Ἴδιος καὶ θὰ εἶναι φυσικὰ γιὰ πάντα.
Ἀνώτερος ἀπ΄ὅλα τὰ ὄντα καὶ τὰ κτίσματα, ἀφοῦ Αὐτὸς εἶναι ὁ Δημιουργὸς πάντων, «ὁρατῶν τὲ καὶ ἀοράτων»!
Ἡ ἀποκαλυπτικὴ Θεολογία τοῦ Θεόπνευστου συγγραφέα εἶναι τόσο ἀδιαμφισβήτητη καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, ὥστε ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὸ πῶς παρασύρονται καὶ κηρύσσουν τὶς σατανικὲς καὶ ἀκόμα χειρότερα, διδασκαλίες τους, τὰ ταλαίπωρα θύματα τῆς «Σκοπιᾶς» δηλ. οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ» ἢ ἄλλως χιλιαστές. Ἀπορεῖ κανείς. Μὰ τόση ἀσχετοσύνη καὶ ἀγραμματοσύνη; Καὶ καλὰ δὲν γνωρίζουν Θεολογία, ἀγνοοῦν ὅμως καὶ αὐτὴ τὴν Ἑλληνική μας Γλώσσα στὴν ὁποία γράφτηκε πρωτοτύπως ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή; Τόση καὶ τέτοια πλάνη σὲ ἀνθρώπους ποὺ θὰ περίμενε κανείς, τουλάχιστον νὰ ἀντιλαμβάνονται τὰ θεμελιώδη καὶ βασικά; Τὰ θέματα ποὺ ἐπιτέλους παραδέχεται καὶ ἡ κοινὴ λογική;
Ἀλλὰ καὶ στὸ δραματικὸ τοῦτο ἐρώτημα ποὺ πολλαπλῶς ἐκφράζει μὲ πόνο ψυχῆς ὁ κάθε καλοπροαίρετος πιστὸς χριστιανός, ὑπάρχει ἀπάντηση. Βρίσκεται στὴ συνέχεια τοῦ Ἀποστολικοῦ μας ἀναγνώσματος. Εἶναι τὸ συμπέρασμα στὸ ὁποῖο καταλήγει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τῆς Ἀποστολικῆς γραφίδος.
Καταλήγει στὸ ὅτι, μετὰ ἀπ΄ὅλα αὐτά, εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νὰ προσέχουμε πάρα πολύ.
Νὰ προσέχουμε «μὴ ποτὲ παραρρυῶμεν», μήπως δηλ. παρεκκλίνουμε ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Νὰ μένουμε πνευματικῶς ἄγρυπνοι, διότι ἂν οἱ Ἑβραῖοι τιμωρήθηκαν γιὰ τὶς παραβάσεις τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν ὁποῖον ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ διὰ μέσου Ἀγγέλων, καὶ ὁ ὁποῖος ἀποδείχθηκε βέβαιος καὶ ἀληθινὸς σὲ ὅλα, πῶς, ἐρωτᾶ ὁ Ἀπόστολος, ἐμεῖς τώρα θὰ ξεφύγουμε τὴν τιμωρία; Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ μέγιστο αὐτὸ δῶρο τῆς σωτηρίας; Μία δηλ. σωτηρία ἡ ὁποία μᾶς δόθηκε ὄχι ἀπὸ Ἀγγέλους, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό! Τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Πῶς λοιπὸν δὲν θὰ τιμωρηθοῦμε ὅταν περιφρονοῦμε καὶ ἀρνούμαστε αὐτὴ τὴ σωτηρία μας, τὴν ὁποία μετέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ ὡς πολύτιμη παρακαταθήκη ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά, βιώνουν καὶ μεταφέρουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας;
Ἀδελφοί μου, ἂς προσέξουμε διότι τὰ πράγματα δὲν εἶναι καθόλου ἁπλά, ὅσον ἀφορᾶ τὴ δική μας διάθεση γιὰ τὸ θέμα τῆς σωτηρίας μας. Ἂς προσέξουμε δὲ διότι οἱ τιμωρίες καὶ αὐτὴ ἡ κόλαση, δὲν εἶναι ἁπλὲς θεωρίες ὅπως πιστεύουν οἱ ἄθεοι καὶ ὅπως κηρύσσουν οἱ πλανεμένοι θεολόγοι καὶ ποιμένες.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπολύτως ἀληθὴς καὶ οἱ τιμωρίες ποὺ περιμένουν ὅσους νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ παίζουν μὲ τὴ σωτηρία τους καὶ νὰ ἐμπαίζουν τοὺς Ἁγίους μας, θὰ εἶναι φρικτὲς καὶ αἰώνιες.
Ἂς προσέξουμε διότι πάντοτε μέν, ἀλλὰ κυρίως στὶς ἡμέρες τῆς ἀποστασίας ποὺ ζοῦμε, τὰ ἀντιαιρετικὰ κηρύγματα καὶ ὁ ἀγωνιστικὸς βίος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀποκτοῦν ἐξαιρετικὴ ἐπικαιρότητα.
Ἡ διαβολικὴ νοοτροπία ποὺ ἐξισώνει τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν πλάνη, καὶ ποὺ τείνει νὰ κυριαρχήσει, εἶναι ἄνευ ἀντιλογίας ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τῆς Ὀρθοδοξίας μας σήμερα. Τὸ νεόκοπο καὶ νεοεποχίτικο δόγμα ὅτι, παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες, ὀρθόδοξοι, ὅλοι εἴμαστε χριστιανοὶ καὶ ὅλοι εἴμαστε ἕνα, αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν κίνδυνο ποὺ ἐπισημαίνουμε ἀποκαλύπτει.
Οἱ κακόδοξοι λόγοι «ὀρθοδόξων ποιμένων» ὅτι τί σημασία ἔχουν οἱ μικροδιαφορὲς στὶς δογματικὲς διατυπώσεις καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶπε νὰ ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας, ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ καρκίνωμα ἔχει προχωρήσει στὸν ὀργανισμό, περισσότερο ἀπ΄ὅσο μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε.
Δοθέντος δὲ ὅτι ὁ λαός μας, εἶναι καὶ παραμένει δυστυχῶς ἀκατήχητος, σιγὰ-σιγά, ἐντέχνως καὶ ὑπούλως τείνει νὰ πιστέψει ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα. Ὅτι δηλ. ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο, ἀφοῦ πιστεύουμε στὸν Θεὸ καὶ πὼς ὅλη ἡ ὑπόθεση τῶν διαφορῶν δὲν εἶναι παρὰ θέμα διατυπώσεων καὶ σχολαστικῶν ἐκφράσεων.
Ἐὰν τώρα προσθέσουμε καὶ τὴν «τεχνικὴ οἰκονομικὴ κρίση» ποὺ μαστίζει τὴν κοινωνία καὶ ποὺ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα οἱ ἄνθρωποι νὰ πιστέψουν ὅτι «μόνον ἐπ΄ἄρτον ζήσεται ἄνθρωπος», κατανοεῖ κανεὶς πῶς γίνονται πιστευτὲς παρόμοιες θεωρίες περὶ «κοινοῦ Θεοῦ», κοινῆς Πίστεως καὶ κοινῶν ἀγώνων.
Τελικῶς, αὐτὸ τώρα ποὺ ἑνώνει τὶς κοινωνίες, δὲν εἶναι ὁ μοναδικὸς Θεὸς (ποτὲ ἄλλωστε δὲν ἦταν). Αὐτό, μᾶλλον αὐτὰ ποὺ φέρνουν πιὸ κοντὰ καὶ συναδελφώνουν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο τὶς ψυχὲς εἶναι ἡ λεγόμενη «οἰκονομικὴ κρίση», ἡ «μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος», ἡ «ἐνεργειακὴ κρίση», οἱ «τεχνιτὲς ἀσθένειες» καὶ τόσα ἄλλα ποὺ κλείνουν ἐρμητικῶς τὴν θύρα στὸν αὐθεντικὸ τρόπο ζωῆς, ἐνῶ ἀνοίγουν διάπλατα τὶς πύλες σ΄ὅσους «ἀγαπητικῷ τῷ τρόπω» κηρύσσουν παγκόσμια θρησκεία κάτω ἀπὸ ἕναν «πρωτόθρονο ἀδελφό». Καὶ φυσικὰ ὁ «πρωτόθρονος ἀδελφὸς» δὲν θὰ ἔχει καμμία ἀντίρρηση καὶ γιὰ ἕνα παγκόσμιο νόμισμα καὶ ὁπωσδήποτε μία κυρίαρχη παγκόσμια κυβέρνηση.
Καλά, θὰ ρωτήσει κανείς. Οἱ ποιμένες μας τώρα τί κάνουν; Ποιὸ τὸ ἐνδιαφέρον τους γιὰ διαφώτιση καὶ διαφύλαξη τοῦ ποιμνίου τους; Ποῦ ἔστω καὶ οἱ ἁπλὲς διαμαρτυρίες;
Φίλοι μοὺ «μὴ ταρασσέσθω ἡ καρδία ἠμῶν». Σὲ κάθε ἐποχὴ τὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν τὴν ποιότητα τῶν ἀνθρώπων καὶ οἱ περιστάσεις ἀποκαλύπτουν «ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμούς».
Οἱ αὐθεντικοί μας ὁδηγοὶ δὲν εἶναι παρὰ οἱ Ἅγιοι. Καὶ οἱ γνήσιοι ποιμένες μας, ὅσοι ἀκολουθοῦν κατὰ πόδας τοὺς Ἁγίους. Τοὺς ἐπισήμους Ἁγίους καὶ ὄχι τοὺς κατ΄εὐφημισμὸν καὶ σύμφωνα μὲ τὸ κοσμικὸ ἢ ἔστω «ἐκκλησιαστικὸ πρωτόκολλο».
Καὶ μιᾶς καὶ ὁ λόγος μας ἐπανῆλθε στοὺς Ἁγίους, ἀφοῦ δὲν ὑφίσταται γλυκύτερο ἐντρύφημα ἀπὸ τοὺς βίους τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, καὶ τοῦτο διότι ἀποτελοῦν τὸ εἰκονογραφημένο Εὐαγγέλιο, ἂς στρέψουμε τὸ νοῦ μας στὸν Ἅγιο Γρηγόριο ποὺ σήμερα ἔχει τὴν τιμητική του καὶ δαψιλῶς μᾶς ἐπευλογεῖ.
Προσέξτε. Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ φανταστεῖ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο νὰ συμπροσεύχεται μὲ τοὺς κακοδόξους παπικούς; Θὰ διενοεῖτο ποτὲ Ὀρθόδοξος πιστὸς ὅτι μέσα στον Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ὁ κῆρυξ τῆς Χάριτος, θὰ προσκαλοῦσε τὸν πάπα ἢ κάποιον καρδινάλιο γιὰ νὰ τοῦ «εὐλογήσει» τὸ ποίμνιο; Θὰ μποροῦσε νὰ φανταστεῖ κανεὶς τὸν Βυζαντινὸ χορὸ νὰ ψάλλει τὸ «Εἰς πολλὰ ἔτη δέσποτα» στὸν κακόδοξο, πλανεμένο καὶ αἱρετικὸ ἐκπρόσωπο τοῦ κοσμικοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ; Καὶ μόνο νὰ τὸ διανοηθεῖ κανεὶς ἁμαρτάνει καὶ ταράσσεται ὅταν μάλιστα βλέπουμε στὰ πράγματα ὅτι γενικῶς οἱ κακόδοξοι καὶ οἱ παπικοὶ εἰδικότερα παραμένουν πεισματικῶς ἀμετανόητοι στὶς πλάνες καὶ στὶς αἱρέσεις τους;
Ἂς μὴ ρωτοῦμε λοιπὸν τὸ τί θὰ κάνουν κάποιοι, ἀλλὰ νὰ ρωτοῦμε τὸν ἑαυτό μας τὸ τί πράττουμε ἐμεῖς.
Διαμαρτυρόμαστε γιὰ τὸ ὅτι ἀνατρέπονται οἱ ἀποφάσεις τῶν Συνόδων καὶ τῶν Πατέρων; Θλιβόμαστε καὶ ἀγανακτοῦμε ὅταν οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας χαρακτηρίζονται ὡς φανατικοί; 'Ἡ μᾶλλον ἀναπαυόμαστε στὴν «σύνεση» καὶ ξεγελοῦμε τὸν ἑαυτό μας ἀλλὰ καὶ τὸ περιβάλλον μας μὲ τὴν φράση ὅτι «ὅλα βαίνουν καλῶς»;
'Ἔχουμε μελετήσει πῶς σὲ ἄλλες ἐποχὲς ἀντιδροῦσε τὸ ποίμνιο ἢ ἔχει περάσει καὶ σ' ἐμᾶς ἡ ἰδέα ὅτι τὰ θέματα αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀγγίζουν καὶ τελικῶς ρίχνουμε «τὴ στάχτη στὰ μάτια» μὲ τὴν φράση «μὴ θίγετε τὰ κακῶς κείμενα»;
Φυσικά, καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν ὑποψίες καὶ λογισμοί, ἢ καὶ σκανδαλισμοί, εἶναι ἀνάγκη στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ διευκρινίσουμε τὸ ἑξῆς. Ὅτι δηλ. μὲ τὸ νὰ κάνουμε λόγο, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, δὲν θὰ πέσουμε ἀπὸ τὴν ἄλλη στὴν ἑτέρα μεγάλη παγίδα καὶ στὸν ἄλλο πειρασμὸ τοῦ πονηροῦ, ποὺ ὀνομάζεται ἄκριτος ζηλωτισμός. Οὐδεὶς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποσπασθεῖ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ δημιουργήσει παρατάξεις καὶ σχίσματα. Οὐδέποτε αὐτό. Ἄλλωστε, ὅπως γνωρίζουμε, ὁ τόπος μας, ἡ Ἑλλαδικὴ δηλαδὴ Ἐκκλησία, καὶ ὄχι μόνο, ἔχει δεχθεῖ κατὰ καιροὺς πολλὲς τὶς πληγὲς στὸ σῶμα της ἀπὸ τοὺς «ἐκ δεξιῶν πειρασμούς». Ἡ σύγχρονη μάλιστα κατάσταση στὸν δραματικὸ χῶρο τῶν σχισμάτων καὶ τῶν ποικίλων «συνόδων», ἀποδεικνύει ἄμεσα σὲ ποιὸ κατάντημα μποροῦν νὰ φθάσουν διάφορες ὁμάδες, ὅταν τοὺς λείπει ἡ ἀκριβὴς γνώση τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας καὶ ὅταν ὑπάρχει ἡμιμάθεια τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου. Ὁ τρόπος δὲ ποὺ χειρίζονται κάποιοι «ἡγέτες» τῶν σχισματικῶν παρατάξεων τὰ θέματα γενικώτερα, ἀποδεικνύει, ὄχι ἁπλῶς ἀσχετοσύνη περὶ τὰ θεολογικά, ἀλλὰ στὴν κυριολεξία, ἀθεοφοβία. Καὶ πῶς νὰ μὴ συμβαίνει αὐτὸ ἀγαπητοί, ὅταν ἀρκετοὶ ἐξ' αὐτῶν ποὺ παρουσιάζονται μὲ βαρύγδουπους τίτλους καὶ μὲ «ἐκκλησιαστικὰ» ἀξιώματα, καλῶς ἐχόντων τῶν πραγμάτων, θὰ μποροῦσαν «τιμῆς ἕνεκεν» νὰ εἶναι ἁπλῶς «κανδηλανάπτες», γιὰ νὰ μὴν ἰσχυριστοῦμε ὅτι θὰ ἔπρεπε ν' ἀνήκουν στοὺς «προσκλαίοντες»; Πῶς ἀλήθεια ἠρεμοῦν μὲ τὴ συνείδησή τους ὅταν φτάνουν νὰ προβαίνουν σὲ ἀνοικονόμητες οἰκονομίες, γιὰ τὸ καλὸ δῆθεν τῆς παρατάξεως ποῦ τὴν ἔχουν βαπτίσει «ἐκκλησία»; Καὶ ὅλα αὐτὰ φίλοι μου, στὸ ὄνομα τῆς ταλαίπωρης «ὀρθοδοξίας» καὶ «ἕνεκεν ἀληθείας»...
Ὄχι λοιπόν! Ξεκάθαρα ὄχι. Δὲν θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας. Δὲν θὰ γίνει δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ διάβολος, ἀλλὰ καὶ ποὺ μᾶλλον θὰ ἤθελαν ὅσοι συνειδητὰ παρασπονδοῦν στὰ θέματα τῆς πίστεως. Εἶναι κι αὐτὸ μία τραγικότητα. Ὅσοι δηλαδὴ βάλλουν ἔσωθεν τὴν Ἐκκλησία μας, θὰ ἤθελαν μετὰ πολλῆς τῆς χαρᾶς μάλιστα, νὰ ἀπομακρυνθούν ὅσοι πονοῦν γιὰ τὰ ὀλισθήματα καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἐγκλήματα, καὶ τοῦτο γιὰ νὰ ἀποδυναμωθεῖ ἡ ἀντίσταση, καὶ ἔτσι νὰ ὁδηγήσουν τὸ σκάφος ἐκτὸς σωτηρίου πορείας, καὶ στὴν ρότα ποὺ ἐπιθυμοῦν.
Θὰ μείνουμε λοιπὸν καὶ θὰ ἀγωνιστοῦμε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ Ἐκκλησία, δὲν εἶναι τὰ λάθη καὶ οἱ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, ἢ ἔστω καὶ προδοσίες. Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἄλλωστε, καὶ στὸ θέμα αὐτό, τὸ ὁποῖο δὲν ἀντιμετωπίζεται τώρα γιὰ πρώτη φορά, ἔχουν ξεκαθαρίσει διὰ παντὸς τὰ πράγματα, μεγάλες ἅγιες καὶ σύγχρονες μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ὁ Σέρβος Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, ἀλλὰ καὶ ὁ δικός μας, ὁ ἀνεπανάληπτος καὶ ὅσιος πατὴρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Φυσικὰ τὴν μέση καὶ βασιλικὴ ὁδό, μᾶς τὴ διδάσκει ὁ λόγος τοῦ Θεοὺ καὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἑρμηνεύουν τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Δευτέρα λοιπὸν Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν.
Ὁ οὐράνιος ἄνθρωπος καὶ ἐπίγειος Ἄγγελος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος πραγματοποίησε διάλογο τόσο μὲ παπικοὺς ὅσο καὶ μὲ μουσουλμάνους, οὐδέποτε ὅμως δέχτηκε ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ἐκκλησία, καὶ οὐδέποτε ἐκήρυξε ὅτι τὸ ἰσλὰμ κατέχει ἀλήθεια (πολὺ περισσότερο δὲν ἔκανε δῶρα μουσουλμανικὰ κοράνια), ὁ «κῆρυξ τῆς χάριτος» λοιπόν, μᾶς προσκαλεῖ σὲ μετάνοια ἀλλὰ καὶ σὲ ἀγωνιστικὸ φρόνημα. Ὁ Ἀποστολικὸς λόγος «διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἠμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθείσι, μὴ ποτὲ παραρρυῶμεν», ἂς ἀποτελεῖ τὴν πυξίδα γιὰ τὴν σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη πορεία στὸν ὄμορφο, ἔνδοξο, κάποτε ἴσως σκληρό, ἀλλὰ καὶ εὐλογημένο ἀγώνα τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, μὰ καὶ ὁλοκλήρου τῆς ζωῆς μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου