Ο ΙΗΣΟΥΣ ΒΑΔΙΖΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΥΔΑΤΑ

                Χορταίνοντας ο Κύριος χιλιάδες ανθρώπους δε δύο μόνο ψάρια και πέντε άρτους τούς δίδασκε έμπρακτα ότι αν είναι προσηλωμένοι σ’ αυτόν και τηρούν τον λόγο του, δεν πρόκειται ποτέ να πεινάσουν, και την αιώνια ζωή θα κληρονομήσουν και σ’ αυτόν τον πρόσκαιρο βίο δεν θα στερηθούν ποτέ τα αναγκαία. Δυστυχώς όμως ο πολύς λαός διαφορετικά ερμήνευσε το θαύμα. Επειδή γλυκάθηκε από τόν επίγεια άρτο, επιθύμησε να κάνει τόν Χριστό επίγειο βασιλιά, για να μην τού λείπει ποτέ το καθημερινό φαγητό. Η καρδιά του αντί να στραφεί με αγάπη προς τόν Κύριο, ελκύσθηκε από τις τροφές τού σώματος. Γι αυτό ο Κύριος διέλυσε αμέσως τά πλήθη, για να τούς αποτρέψει από μια τέτοια άστοχη ενέργεια.

                Γι αυτόν επίσης τόν λόγο μόνο δύο φορές στήν επίγεια δράση του έκανε τό θαύμα τού πολλαπλασιασμού τών άρτων, για να παιδαγωγήσει τούς ανθρώπους να μην είναι κοιλιόδουλοι, αλλά συνεχώς να ποθούν τά πνευματικά. Ομοίως, αμέσως μετά τό θαύμα ανέβηκε στό όρος για να προσευχηθεί, όχι μόνο για να αποδείξει ότι πράγματι είναι άνθρωπος, αλλά και για να διδάξει με τό παράδειγμά του τόν λαό ότι σκοπός και νόημα τής ζωής είναι η αδιάλειπτη μνήμη τού Θεού, ο θείος έρωτα, τό, «αγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου εξ όλης τής καρδίας σου». Από εδώ πηγάζει η αληθινή αγάπη προς τόν πλησίον, η ειρήνη, η ευτυχία και όλα τά αγαθά, πνευματικά και υλικά.

                Οι δώδεκα Απόστολοι όμως δεν ήταν όπως ο πολύς κόσμος. Η καρδιά τους φλεγόταν από τήν αγάπη προς τόν Κύριο, ενώ η πίστη τους προς τό πρόσωπό του συνεχώς αυξανόταν και ωρίμαζε. Γι αυτό ο Ιησούς τούς οδηγούσε σε όλο και μεγαλύτερα ύψη πίστεως και αγάπης.

                Τούς ανάγκασε να εισέλθουν στό πλοίο και να μεταβούν στήν απέναντι όχθη. Χρειάσθηκε να τούς αναγκάσει, επειδή δεν ήθελαν ούτε στιγμή να απομακρυνθούν από αυτόν. η θεϊκή του χάρη ως νοητό μύρο κατευωδίαζε τά αισθητήρια τού νού και τής καρδιάς τους, ώστε να είναι προσηλωμένοι σ’ αυτόν, όπως ο σίδηρος σε έναν ισχυρότατο μαγνήτη. Αυτήν τήν βαθιά πνευματική αγάπη φανέρωσε και ο Πέτρος, όταν είδε τον Ιησού να περπατάει πάνω στά ύδατα τής λίμνης. Τότε δεν τού ζήτησε να τόν αξιώσει να περπατήσει και αυτός στά ύδατα, αλλά να τόν προστάξει να έλθει προς εκείνον. Δεν τόν συγκινούσε τόσο τό θαύμα, όσο τό να βρεθεί όσο γίνεται γρηγορότερα δίπλα στόν Ιησού. Αυτήν λοιπόν τήν αγάπη καλλιεργώντας και αυξάνοντάς την ο Ιησούς τούς απομάκρυνε προσωρινά από τόν εαυτό του, έτσι ώστε μένοντας για κάποιο διάστημα μακριά του και ταλαιπωρούμενοι από τήν τρικυμία, να σταθεροποιηθεί για πάντα μέσα τους ο πόθος τούς να είναι μαζί του.

                Ταυτόχρονα, πλάταινε και βάθαινε τήν πίστη τους. Αφού έδωσε στόν καθένα τους από ένα κοφίνι γεμάτο από τούς άρτους πού περίσσεψαν, τούς απομάκρυνε, για να συνειδητοποιήσουν μόνοι τους τό μέγεθος και τό νόημα τού θαύματος που συντελέσθηκε. Τούς αφήνει να ταλαιπωρούνται για πολλή ώρα μακριά του, για να τούς διδάξει να είναι καρτερικοί στούς κινδύνους, έχοντας εμπιστοσύνη στήν παντοδύναμη προστασία του. περπατάει πάνω στά ύδατα, εκπληρώνοντας στόν εαυτό του τόν προφητικό λόγο που είχε πεί ο Ιώβ για τόν Θεό: «Ο περιπατών επί θαλάσσης ως επί εδάφους», δηλαδή, ο Θεός περπατάει πάνω στην θάλασσα, όπως πάνω σε στερεό έδαφος. Με ένα πρόσταγμά του αξιώνει και τόν Πέτρο να περπατήσει στά ύδατα, για να δείξει ότι ήλθε στήν γη, για να προσφέρει στούς ανθρώπους ως δώρο ό, τι Αυτός έχει εκ φύσεως.

                Οι Απόστολοι ωφελήθηκαν πολύ από τήν παιδαγωγία του Ιησού. Η πίστη τους προς το πρόσωπο του Ιησού έφθανε πιά προς τό επιζητούμενο σημείο. Έτσι, ενώ στίς αρχές, όταν ο Κύριος είχε κάνει ένα παρόμοιο θαύμα στήν ίδια λίμνη, γαληνεύοντας τόν άνεμο και τήν θάλασσα, αναρωτιόνταν τί είδους άνθρωπος είναι αυτός, τώρα πλέον δεν αναρωτιούνται, αλλά, μόλις ο Κύριος ανέβηκε στο πλοίο, έπεσαν και τόν προσκύνησαν λέγοντας: «Αληθώς Θεού Υιός εί»! Πράγματι, είσαι ο Υιός τού Θεού.

               

                Ο τρόπος με τόν οποίον ο Κύριος βοήθησε τόν απόστολο Πέτρο, όταν άρχισε να βυθίζεται, είναι πολύ διδακτικός. Ο Απόστολος βλέποντας τόν ισχυρότατο άνεμο δείλιασε και άρχισε να βουλιάζει. Ο Χριστός όμως δείχνοντας ότι δεν ήταν ο άνεμος η αιτία που άρχισε να καταποντίζεται ο Πέτρος, αλλά η ολιγοπιστία τού Πέτρου, δεν επιτίμησε τόν άνεμο αλλά τόν Πέτρο. Γι αυτό, αφού τόν έπιασε από τό χέρι, άφησε τόν άνεμο να πνέει, φανερώνοντας ότι κανένα κακό δεν μπορεί να κάνει εκείνος, όταν στόν άνθρωπο είναι ασάλευτη η πίστη προς τόν Κύριο.

                Και εμείς όταν μας βρίσκουν ποικίλες θλίψεις και δοκιμασίες, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αοράτως βρίσκεται δίπλα μας ο Χριστός και μας προστατεύει. Οι θλίψεις δεν μπορούν να μας κάνουν κανένα κακό, αν εμείς έχουμε πίστη στόν Χριστό. Ας προτάξουμε, λοιπόν, τήν ακλόνητη εμπιστοσύνη μας στό πρόσωπο τού Χριστού, ως ακατανίκητο όπλο ενάντια στούς πειρασμούς τής ζωής, έτσι ώστε να περπατήσουμε θαυμαστώς πάνω στά κύματα τής θάλασσας τού βίου μας και να φτάσουμε με ασφάλεια στόν πολυπόθητο προορισμό μας, τόν Κύριο Ιησού Χριστό, τόν μόνο αληθινό Θεό. Αμήν.

Αρχιμ.Π.Κ.