Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού


 olympiada 

-Οι 2 Ήρωες που το «δεν ξεχνώ» το εννοούσαν
Γράφει η Σοφία Τ.
(«όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι»…)
Στις αρχές του 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Αύγουστο του 1996 μία μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Βερολίνο στην, κατεχόμενη, Κερύνεια με σύνθημα «Απελευθέρωση η μόνη λύση». Η πορεία ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου από την Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο, ακολουθώντας μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Ευρώπης στην οποία πήραν μέρος και ξένοι μοτοσικλετιστές. H μέρα έφτασε και οι μοτοσικλετιστές άρχισαν από το πρωί να συρρέουν στο Λευκόθεο Αθλητικό Κέντρο. Παρόντες ήταν και 200 Ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές. Ωστόσο μετά από συνάντηση του προέδρου και του συμβουλίου της Κ.Ο.Μ με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Γλαύκο Κληρίδη αποφασίστηκε κάτω από έντονο παρασκήνιο να ματαιωθεί η αντικατοχική πορεία. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από τα οργανωμένα πλαίσια..Οι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Στη Δερύνεια άρχισαν οι συγκρούσεις. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις κατοχικές δυνάμεις και τους Γκρίζους Λύκους. Ο πετροπόλεμος δεν άργησε να αρχίσει… Ο Τάσος Ισαάκ στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλο Ελληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχτηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι Τούρκοι και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες και ρόπαλα, ενώ μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Μετά από λίγο ο ήρωας Τάσος Ισαάκ άφηνε την τελευταία του πνοή λίγα μέτρα μακριά από την αγαπημένη του Αμμόχωστο. Καθοδηγητής της άνανδρης δολοφονίας του ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Μεχμέτ Αρσλάν. Το άψυχο κορμί του Ισαάκ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Παραλιμνίου. Η κηδεία του ορίστηκε να γίνει μετά από τρεις μέρες. Ο Τάσος Ισαάκ άφησε πίσω του σύζυγο, γονείς και αδελφές. Η γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17/09/1996 έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι που πήρε το όνομα του, Αναστασία. Τη μέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, στις 14/08/1996, μέρα κατάληψης της Αμμοχώστου, ο ξάδελφός του Σολωμός Σολωμού είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτα δεν τον σταματούσε. Ομάδες από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του Τάσου Ισαάκ. Ξαφνικά ξεπετάχθηκε από μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολομού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των κιονόκρανων, πέρασε στην «νεκρή ζώνη» κι ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει τη σημαία της ντροπής, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. H σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Αρκετά άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Tούρκων. Ένας από τους δολοφόνου του Σολωμού Σολωμού είναι ο Κενάν Ακίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τούρκικου στρατού και πράκτορας της ΜΙΤ(τουρκική μυστική υπηρεσία). Ο ήρωας Σολωμός Σολωμού ήταν 26 χρονών από το Παραλίμνι. Ομάδα ανακριτών του Αρχηγείου Αστυνομίας και της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμόχωστου, μετά από συντονισμένες εξετάσεις, εντόπισαν τους δράστες εναντίον των οποίων εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης. Το υλικό που εξασφαλίσθηκε χρησιμοποιήθηκε για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκίας. Κανένας από τους δράστες δεν συνελήφθη. Μετά τις δολοφονίες των 2 νέων επισκέφτηκαν το νησί και τους συγγενείς των ηρώων ο Κωνσταντίνος Σημίτης και άλλοι πολιτικοί από την Ελλάδα. Το κοριτσάκι του Τάσου Ισαάκ βάπτισε η Ελληνική Κυβέρνηση ως ένδειξη αναγνώρισης της θυσίας του μεγάλου αυτού ήρωα. Μετά όμως υποστήριξε το Σχέδιο Ανάν και ακόμα θεωρεί το Κυπριακό «πολιτικό πρόβλημα» και όχι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κατοχής μέρους ενός ευρωπαϊκού κράτους.
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΟΛΩΜΟΥ(χρονικό) Ματωμένη μνήμη Σολωμού Ο αέρας μύριζε μπαρούτι εκείνο τον ταραγμένο Αύγουστο στην Κύπρο. Είχαν περάσει μόλις 3 μέρες από τότε που ο Τάσος Ισαάκ έπεφτε νεκρός στα χώματα της κατεχόμενης μεγαλονήσου, όταν η 2η πράξη του δράματος έμελε να παιχτεί. Λίγες στιγμές έπειτα από την ταφή του, με το χώμα νωπό, ακόμα, πάνω στο μνήμα του, οι φίλοι του πήραν στεφάνια και λουλούδια μυρωμένα και κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να αποδώσουν φόρο τιμής στο χαμένο τους σύντροφο. Η κατάσταση δεν άργησε να βγει και τη μέρα εκείνη εκτός ελέγχου, όταν από το πουθενά την εμφάνισή τους στο σημείο έκαναν οι… συνήθεις ύποπτοι «Γκρίζοι λύκοι». Λίγα λεπτά αργότερα η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ο πετροπόλεμος ήταν μόνο η αρχή. Ξαφνικά ένας από τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές πετάχτηκε μπροστά. Ήταν ο Σολωμός Σολωμού, ξάδερφος του νεκρού Τάσου. Με αστραπιαίες κινήσεις βρέθηκε στη νεκρή ζώνη. Οι Κυανόκρανοι των Ηνωμένων Εθνών ήταν πολύ αδύναμοι για να τον συγκρατήσουν. Ο 26χρονος άνδρας από το Παραλίμνι με βήμα γοργό και σταθερό και με το τσιγάρο να καίει στο στόμα, κατευθύνθηκε προς τον ιστό που ανέμιζε η τουρκική σημαία. Άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό. «Ρε μην πηγαίνεις κοντά ρε. Έλα έξω ρε μάλακα. Θα σου ρίξουνε ρε μάλακα» ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσε. Μετά τα πάντα σκοτείνιασαν. Ο Σολωμός Σολωμού έπεφτε νεκρός στο χώμα, χτυπημένος από πέντε σφαίρες στο πρόσωπο, το λαιμό και την κοιλιά. Οι συγκεντρωμένοι διαδηλωτές ήταν οι επόμενοι στόχοι των τουρκικών πυρών. 11 τραυματίες, ανάμεσά τους και μία γυναίκα που δεν βρισκόταν καν στη νεκρή ζώνη ήταν ο θλιβερός απολογισμός. Από τις ριπές των Τούρκων τραυματίζονται και κυανόκρανοι. Επικρατεί πανικός. Χρειάζεται να περάσουν 15 ολόκληρα λεπτά, προτού οι άνδρες της ειρηνευτικής δύναμης καταφέρουν να προσεγγίσουν το άψυχο κορμί του Σολωμού που κείτονταν στο χώμα. Την ίδια στιγμή, ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων παρακολουθούσε με καμάρι τα… «επιτεύγματα» των κατοχικών στρατευμάτων και των «Γκρίζων Λύκων», οι οποίοι, λίγο αργότερα, ξεχύθηκαν σε πανηγυρισμούς στα κατεχόμενα εδάφη. Τις επόμενες ημέρες, ομάδα ανακριτών του Αρχηγείου Αστυνομίας και της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμόχωστου, μετά από συντονισμένες έρευνες, εντόπισε τους δράστες, εναντίον των οποίων εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης. Μεταξύ των δολοφόνων του Σολωμού ήταν ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, υπουργός γεωργίας του κατοχικού καθεστώτος και πράκτορας των τουρκικών μυστικών Δυνάμεων. Τον Ακίν επικήρυξε η Λευκωσία έναντι του ποσού των € 460.000. Το υλικό που εξασφαλίσθηκε από την έρευνα χρησιμοποιήθηκε για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκίας. Η Κύπρος δικαιώθηκε. Κανένας από τους δράστες δεν έχει, μέχρι σήμερα, συλληφθεί. Στην μνήμη του μάρτυρα Σολωμού Σολωμού κυκλοφόρησαν 2 τραγούδια, το ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΟΣ και το ΠΑΝΤΑ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ…

5 Σχόλια to “Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού”

  1. ΑΝΕΜΟΣ είπε

  2. ΜΑΧΗΤΗΣ είπε

    Οι ΑΕΤΟΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ!
    ΤΟΥΣ ΥΙΟΘΕΤΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!
    ΧΡΥΣΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥΣ!
    ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝ!
    ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ…ΚΑΙ ΘΑ ΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!
    Και ενα τραγουδι που σιγουρα θα ακουσουν εκει που ειναι…
    Γιατι καποια στιγμη ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ , ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΟΙΩΣΑΝ!
  3. Μάχη είπε

    Δεν ξεχνάμε!
    Πως μπορούμε άλλωστε;
    Είναι αμέτρητες οι πληγές.
  4. Anarmodios είπε

    Ημουν εκεί. Ούτε διακόσια μέτρα μακριά από τον ιστό στον οποίο σκαρφάλωσε ο Σολωμός.
    Είχαμε κατέβει στην Κύπρο με μια ομάδα του Μοτοσυκλετιστικού Ομίλου Θεσσαλονίκης (ΜΟΘ) και άλλες ομάδες μοτοσυκλετιστών από πολλές χώρες της ευρώπης. Που να πάει το μυαλό μας όταν ξεκινούσαμε για το τι θα επακολουθούσε.
    Η πορεία των μοτοσυκλετών είχε ξεκινήσει από το Βερολίνο, μια ευρωπαϊκή πόλη που ήταν κάποτε χωρισμένη στα δύο, κι είχε σκοπό να καταλήξει στην Λευκωσία, μια ευρωπαϊκή επίσης πόλη, που ακόμα και σήμερα είναι χωρισμένη στα δύο. Θέλαμε να ζητήσουμε να μας επιτρέψουν να περάσουμε χωρίς διαβατήρια διότι η κατοχή και ο χωρισμός της Λευκωσίας και της Κύπρου στα δύο, είναι παράνομη διεθνώς και να σηκώσουμε την μπάρα που δεν έπρεπε να υπάρχει. Πήγαμε λοιπόν στο Λήδρα Παλάς νομιζω το λέγανε, πάνω στην γραμμή, με τηλεοπτικά συνεργεία και κόσμο αρκετό. Φυσικά και δεν μας άφησαν να περάσουμε.
    Δεν θυμάμαι τη σειρά των γεγονότων, νομίζω ήταν η επομένη μέρα που έγινε η συγκέντρωση των μοτοσυκλετιστών της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών σε ένα κλειστό στάδιο μπάσκετ ή κάτι τέτοιο. Ημασταν εκεί μαζεμένοι μερικές χιλιάδες άνθρωποι. Ο πρόεδρος της ΚΟΜ ήταν σε συνάντηση με τον κύπριο πρόεδρο και συζητούσαν το θέμα αν θα μας επέτρεπαν ή όχι να κάνουμε πορεία εποχούμενοι ως την πράσινη γραμμή.
    Τελικά ήρθε ο πρόεδρος της ΚΟΜ, δεν θυμάμαι πια το όνομά του, πολύ καλό παιδί, και μας είπε πως δεν είχαμε την άδεια για την πορεία. Βγήκαμε έξω. Οι κύπριοι μοτοσυκλετιστές δεν ήταν δυνατόν να συγκρατηθούν και ήδη ξεκινούσαν για την πράσινη γραμμή. Εμείς θέλαμε να πάμε μαζί τους. Εγινε μια σύσκεψη όλων μας, στο πόδι, εκεί έξω από το αθλητικό κέντρο. Ο δικός μας πρόεδρος μας είπε πως ο Κληρίδης ζητούσε να μην γίνει η πορεία, η πράσινη γραμμή λέει, που αλλού είναι ένα μέτρο κι αλλού εκατοντάδες, είναι έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, και αν δώσουμε στους τουρκους αφορμή, που είχανε και τεθωρακισμένα από την άλλη πλευρά έτοιμα, μπορεί να καταλάμβαναν και άλλο τμήμα από κυπριακό έδαφος. Θέλετε να γίνετε αφορμή για κάτι τέτοιο; μας ρώτησαν. Δεν μπορείς να πεις ναι σε τέτοια ερώτηση.
    Τους βλέπαμε όμως του κύπριους να τραβάνε προς τα κει και… Δεν περιγράφεται αυτό που νιώθεις. Εκατσα κάτω, ακούμπησα σ’ ένα δέντρο, και προσπάθησα να ηρεμήσω και να συγκρατηθώ. “Είμαστε μουσαφιραίοι και θα κάνουμε ότι μας ζητάνε οι οικοδεσπότες. Το ότι κάποιοι πηγαίνουν είναι δικιά τους πατρίδα και δικός τους λογαριασμός”, είπε κάποιος, νομίζω ο πρόεδρος. Γυρίσαμε στα ξενοδοχεία και παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι από τις τηλεοράσεις την δολοφονία του Τάσου Ισαάκ.
    Μετά δυο μέρες πήγαμε στο χωριό για την κηδεία του. Μετά την κηδεία είχαμε αποφασίσει να καταθέσουμε ένα στεφάνι, εκει σε κείνα τα χωράφια κοντά στο οδόφραγμα, λίγο έξω από τη Δερύνεια. Ο κόσμος είχε ήδη βγει από το χωριό και ήταν επάνω στη δημοσιά που πηγαίνει προς την κατεχόμενη Αμμόχωστο, λίγα χιλιόμετρα μακριά. Η άσφαλτος ήταν γεμάτη από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που ήθελαν να διαδηλώσουν ήσυχα και ειρηνικά.
    Εμείς πήγαμε παραδίπλα προς τα χωράφια, μερικά μέτρα από το φυλάκιο που ήταν οι δυνάμεις του ΟΗΕ και ο ιστός στον οποίο ανέβηκε ο Σολωμός, και αφήσαμε ένα στεφάνι. Στο γυρισμό μας, εγώ ξέμεινα λίγο, από περιέργεια κοιτάζοντας τον κόσμο που είχε μαζευτεί, επάνω στον δρόμο. Εφαγα και μερικές ξυλιές από τα κυπριακά ΜΑΤ, οι οποίοι ήταν μαζεμένοι σε κάτι σαν όρυγμα, και μας φώναζαν να φύγουμε από κει γιατί υπήρχε κίνδυνος μας έλεγαν, αλλά η περιέργειά μου, περιέργεια ακόμα και για τα ΜΑΤ τους, ήταν δυνατώτερη από τις ξυλιές.
    Δεν κατάλαβα τι έγινε. Ακουσα τους πυροβολισμούς. Ηταν πολλοί. Δεν μπορούσε να καταλάβω από που ερχόταν ο ήχος. Μετά άκουσα σφαίρες να βιδώνουν στον αέρα περνώντας πάνω από τα κεφάλια μας. Το δικό μου και των ΜΑΤατζήδων, γιατί είχα μείνει εγώ και ένας-δυο άλλοι νομίζω εκεί.
    Ξαφνικά, έγινε μια μεταμόρφωση, τόσο γρήγορη που δεν πρόλαβα να την παρακολουθήσω. Τα ΜΑΤ πια δεν κρατούσαν ασπίδες και ρόπαλα. Οι ασπίδες και τα ρόπαλα είχαν εξαφανιστεί. Κρατούσαν τουφέκια, είχανε πάρει θέσεις μάχης ξαπλωμένοι και ημιόρθιοι μέσα στο όρυγμα, και είχαν στήσει κιόλας ένα πολυβόλο. Ο αξιωματικός τους έδινε διαταγές μάχης κανονικά, και είχαμε πλέον σταματήσει να τον ενδιαφέρουμε εμείς και τα “αστυνομικά μέτρα”. Δεν ξαναασχολήθηκε μαζί μας.
    Μόνο τότε πρόσεξα πως στο βάθος του ορύγματος υπήρχε μια σιδερένια πόρτα. Σε αυτή την πόρτα προφανώς είχανε πάει οι ασπίδες και τα ρόπαλα και μάλλον από κει θα βγήκε και ο οπλισμός.
    Οι σφαίρες συνέχιζαν να περνάνε. Μου φάνηκε λίγο τραγελαφικό γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με 3-4 χιλιάδες κόσμο πάνω στον δρόμο, εκατό μέτρα από κει που ήμασταν εγώ και οι άλλοι στο όρυγμα των “ΜΑΤ”, πως θα βρισκόταν κάποιος λογικός άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη να πυροβολήσει άοπλους διαδηλωτές. Ετσι υπέθεσα πως θα επρόκειτο για πλαστικές σφαίρες.
    Για μια στιγμή θεώρησα την αντίδραση των ΜΑΤ και την μεταμόρφωσή τους υπερβολική. Αλλά μετά, σκέφτηκα πως οι βολίδες από πλαστικές σφαίρες δεν μπορεί να σφυρίζουν έτσι στον αέρα, γιατί δεν “βιδώνουν”. Ετσι καλού κακού, έριξα μια ξάπλα και μπήκα κι εγώ στο όρυγμα.
    Κοιτώντας προς τα πίσω, προς το χωριό, είδα πως εκείνοι που είχαν μαζευτεί πάνω στο ψηλό ανάχωμα που υπήρχε αμέσως μετά τα τελευταία σπίτια και κοιτούσαν προς την πράσινη ζώνη, είχαν διαλυθεί. Προς εκείνους πήγαιναν οι σφαίρες που περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας. Κι όπως έμαθα αργότερα τραυμάτισαν και μια μητέρα στην κοιλιά νομίζω, που είχε ανέβει στο ανάχωμα ανησυχώντας για τον έφηβο γιό της που έπαιρνε μέρος στη διαδήλωση.
    Δεν ξέρω πόσο μείναμε εκεί καθηλωμένοι. Οταν κατάφερα να φύγω, μια και είχανε κοπάσει ο σφαίρες, και πήγα προς τον δρόμο, είχε ήδη φθάσει το ασθενοφόρο για τον Ισαάκ. Μάθαμε πως υπήρχε τουλάχιστον μια δολοφονία και πολλοί τραυματισμοί.
    Οταν συγκεντρωθήκαμε επιτέλους οι Θεσσαλονικείς στο συμφωνημένο σημείο και το συζητήσαμε ταραγμένοι από τα γεγονότα, περιμέναμε πως θα κηρυχθεί τουλάχιστον κάποια περιορισμένοι επιστράτευση. Ψυχολογικά δεν μπορεί να περιγραφεί σε τι κατάσταση ήμασταν. Φυσικά και δεν έγινε απολύτως τίποτε.
    Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους κύπριους που μας φιλοξένησαν, καθώς και τις γιαγιάδες που βγαίναν από τις αυλές στα χωριά από όπου περάσαμε για να μας φιλέψουν κρύο νερό, λες και ήμασταν ελευθερωτές. Να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους που μας άνοιξαν τα σπίτια και τις καρδιές τους. Για όσα μας διηγήθηκαν. Και μέχρι σήμερα δεν θα ξεχάσω τον πόνο εκείνων που αγνάντευαν από μακριά την Αμμόχωστο και μας έδειχναν τώρα από την Δερύνεια και το Παραλίμνι, που περίπου ήταν το σπίτι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
    Δεν μπορείς να τα ξεχάσεις αυτά τα πράγματα.
    Θραξ Αναρμόδιος

Δεν υπάρχουν σχόλια: