Την μανία που προέρχεται από την επίδραση των δαιμονίων δυνάμεων περιγράφει με μελανά χρώματα το περιστατικό του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών. Αυτή η μανία αποτυπώνεται στην δύναμη του κακού, που με τις πολλές και ποικίλες μορφές του μας ταλαιπωρεί, μας βασανίζει και, κάποτε, μας καταδυναστεύει κυριολεκτικά. Σήμερα θα σταθούμε σε ένα χαρακτηριστικό, αλλά και τραγικό σύμπτωμά του, τον διχασμό που προκαλεί η αμαρτία.
Είναι γεγονός ότι η δαιμονοπληξία, όπως όλες οι ψυχικές και σωματικές ασθένειες, συνδέεται με την πραγματικότητα της αμαρτίας και της παρουσίας του κακού και της φθοράς στον κόσμο. Στο επεισόδιο του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών φαίνεται η κυριαρχία του διαβόλου, που οδηγεί στην ανθρώπινη δυστυχία και διάλυση. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία μια εχθρική δύναμη προς τον άνθρωπο δηλητηριάζει την ζωή του, μηχανεύεται τεχνάσματα και μεθόδους που τον καταστρέφουν και τον οδηγού σε αδιέξοδο και απόγνωση. «Τι σοί όνομα εστίν; Ο δε είπε: Λεγεών». Ο δαιμονισμένος ήταν κατοικητήριο πολλών δαιμόνων. Εδώ βλέπουμε καθαρά την διάσπαση της προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου, για την οποία γίνεται τόσος πολύς λόγος στις μέρες μας.
Η θεολογία της Εκκλησίας δίνει την δική της απάντηση και ερμηνεύει αυτό το φαινόμενο μέσα από το φώς και την προοπτική της αλήθειας του Χριστού. Η πτώση στην αμαρτία φέρνει την εσωτερική διάσπαση στον άνθρωπο και προξενεί την διαίρεση, τον διχασμό. Ο Θεός ενώνει, ενώ ο διάβολος διαιρεί. Ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο ως ενοποιημένη ψυχοσωματική προσωπική ύπαρξη, ενώ ο διάβολος τον τεμαχίζει και τον θρυμματίζει σε απρόσωπη μάζα. Αυτό επιβεβαιώνουν οι εγωπαθείς προτιμήσεις και οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές των ανθρώπων. Η απομάκρυνση από τον Θεό, την πηγή της ζωής, νεκρώνει τις εσωτερικές και πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου και τον αποξενώνει από τον κόσμο και τον συνάνθρωπό του. Κέντρο του κόσμου και των αναζητήσεών του γίνεται πλέον ο εαυτός του και ο εγωκεντρισμός του. Χάνοντας την αναφορά του στον Θεό, υποτάσσεται αναπόφευκτα στον νόμο της φθοράς και του θανάτου. Η προσωπικότητά του διασπάται από τα αλληλοσυγκρουόμενα ενδιαφέροντα και τις ευμετάβλητες προτιμήσεις του σε τέτοιο βαθμό, ώστε η ανθρώπινη καρδιά, το κέντρο της ύπαρξής του, να χάνει την ισορροπία και την αρμονία της από ένα πλήθος δυνάμεων. Ποικίλα ενδιαφέροντα και συμφέροντα, ρόλοι και συμπεριφορές ασύνδετες μεταξύ τους, διαιρούν τον εσωτερικό του κόσμο και τον μετατρέπουν σε μια κατακερματισμένη και χαώδη κατάσταση. Ένας άνθρωπος διχασμένος εσωτερικά και απομονωμένος εξωτερικά δεν μπορεί να νιώθει και να είναι λυτρωμένος.
Η παρουσία του Χριστού ενόχλησε τους κατοίκους της περιοχής των Γαδαρηνών. Τυφλωμένοι και απορροφημένοι από το υλικό κέρδος δεν διέκρινα το νόημα της θαυματουργικής θεραπείας του δαιμονισμένου. Δεν τους έλεγξε η συνείδηση για το παράνομο εμπόριο χοίρων που έκαναν, παρά την απαγόρευση του μωσαϊκού νόμου. Ζημιωμένοι από τα συμφέροντά τους, διώχνουν τον Χριστό από την περιοχή τους. Σκέπτονται εγκεφαλικά και συμφεροντολογικά. Ό, τι δεν εξυπηρετεί τα σχέδια και τις επιδιώξεις τους το παραμερίζουν και το πολεμούν, όχι μόνο ως ανεπιθύμητο, αλλά και ως επικίνδυνο. Μένουν στην επιφάνεια και χάνουν την ουσία. Αναρίθμητοι άνθρωποι σήμερα ακολουθούν την ίδια τακτική. Διώχνουν τον Χριστό από τα σύνορα της ζωής τους και το έδαφος της ψυχής τους. Και εδώ ο φαύλος κύκλος της αμαρτίας και της εσωτερικής διάσπασης βιώνεται με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο. Η μαζοποίηση και η απώλεια του ανθρώπινου προσώπου στην σύγχρονη κοινωνία είναι κραυγαλέα. Ο διεσπασμένος εσωτερικά άνθρωπος έχει, φυσικά, και διχασμένες λειτουργίες. Άλλα θέλει, άλλα λέει και άλλα κάνει. Το σώμα και η ψυχή δεν συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους. Γίνονται αντίπαλα και ανταγωνιστικά.
Αγαπητοί αδελφοί, ο θεραπευμένος της περικοπής, απελευθερωμένος από ό,τι μέχρι τότε τον βασάνιζε, επιθυμεί να μείνει κοντά στον Χριστό. Βίωσε την αγάπη και την χάρη Του, που ενοποίησε την κομματιασμένη από τους δαίμονες ύπαρξή του. Οι κάτοικοι των Γαδαρηνών διώχνουν τον Χριστό. Διχασμένοι εσωτερικά, χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνουν, βλέπουν και αισθάνονται την δύναμη του Χριστού, όχι όμως και την αγάπη Του. Δεν θέλουν να δούν την ζωή τους πέρα από την καθημερινότητα, μέσα σε μια άλλη προοπτική. Δύο διαφορετικές επιλογές της ανθρώπινης ελευθερίας. Η μία σώζει και η άλλη καταστρέφει. Εμείς ποια, άραγε, προτιμούμε;
Αρχιμ. Ν.Κ.
Είναι γεγονός ότι η δαιμονοπληξία, όπως όλες οι ψυχικές και σωματικές ασθένειες, συνδέεται με την πραγματικότητα της αμαρτίας και της παρουσίας του κακού και της φθοράς στον κόσμο. Στο επεισόδιο του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών φαίνεται η κυριαρχία του διαβόλου, που οδηγεί στην ανθρώπινη δυστυχία και διάλυση. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία μια εχθρική δύναμη προς τον άνθρωπο δηλητηριάζει την ζωή του, μηχανεύεται τεχνάσματα και μεθόδους που τον καταστρέφουν και τον οδηγού σε αδιέξοδο και απόγνωση. «Τι σοί όνομα εστίν; Ο δε είπε: Λεγεών». Ο δαιμονισμένος ήταν κατοικητήριο πολλών δαιμόνων. Εδώ βλέπουμε καθαρά την διάσπαση της προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου, για την οποία γίνεται τόσος πολύς λόγος στις μέρες μας.
Η θεολογία της Εκκλησίας δίνει την δική της απάντηση και ερμηνεύει αυτό το φαινόμενο μέσα από το φώς και την προοπτική της αλήθειας του Χριστού. Η πτώση στην αμαρτία φέρνει την εσωτερική διάσπαση στον άνθρωπο και προξενεί την διαίρεση, τον διχασμό. Ο Θεός ενώνει, ενώ ο διάβολος διαιρεί. Ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο ως ενοποιημένη ψυχοσωματική προσωπική ύπαρξη, ενώ ο διάβολος τον τεμαχίζει και τον θρυμματίζει σε απρόσωπη μάζα. Αυτό επιβεβαιώνουν οι εγωπαθείς προτιμήσεις και οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές των ανθρώπων. Η απομάκρυνση από τον Θεό, την πηγή της ζωής, νεκρώνει τις εσωτερικές και πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου και τον αποξενώνει από τον κόσμο και τον συνάνθρωπό του. Κέντρο του κόσμου και των αναζητήσεών του γίνεται πλέον ο εαυτός του και ο εγωκεντρισμός του. Χάνοντας την αναφορά του στον Θεό, υποτάσσεται αναπόφευκτα στον νόμο της φθοράς και του θανάτου. Η προσωπικότητά του διασπάται από τα αλληλοσυγκρουόμενα ενδιαφέροντα και τις ευμετάβλητες προτιμήσεις του σε τέτοιο βαθμό, ώστε η ανθρώπινη καρδιά, το κέντρο της ύπαρξής του, να χάνει την ισορροπία και την αρμονία της από ένα πλήθος δυνάμεων. Ποικίλα ενδιαφέροντα και συμφέροντα, ρόλοι και συμπεριφορές ασύνδετες μεταξύ τους, διαιρούν τον εσωτερικό του κόσμο και τον μετατρέπουν σε μια κατακερματισμένη και χαώδη κατάσταση. Ένας άνθρωπος διχασμένος εσωτερικά και απομονωμένος εξωτερικά δεν μπορεί να νιώθει και να είναι λυτρωμένος.
Η παρουσία του Χριστού ενόχλησε τους κατοίκους της περιοχής των Γαδαρηνών. Τυφλωμένοι και απορροφημένοι από το υλικό κέρδος δεν διέκρινα το νόημα της θαυματουργικής θεραπείας του δαιμονισμένου. Δεν τους έλεγξε η συνείδηση για το παράνομο εμπόριο χοίρων που έκαναν, παρά την απαγόρευση του μωσαϊκού νόμου. Ζημιωμένοι από τα συμφέροντά τους, διώχνουν τον Χριστό από την περιοχή τους. Σκέπτονται εγκεφαλικά και συμφεροντολογικά. Ό, τι δεν εξυπηρετεί τα σχέδια και τις επιδιώξεις τους το παραμερίζουν και το πολεμούν, όχι μόνο ως ανεπιθύμητο, αλλά και ως επικίνδυνο. Μένουν στην επιφάνεια και χάνουν την ουσία. Αναρίθμητοι άνθρωποι σήμερα ακολουθούν την ίδια τακτική. Διώχνουν τον Χριστό από τα σύνορα της ζωής τους και το έδαφος της ψυχής τους. Και εδώ ο φαύλος κύκλος της αμαρτίας και της εσωτερικής διάσπασης βιώνεται με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο. Η μαζοποίηση και η απώλεια του ανθρώπινου προσώπου στην σύγχρονη κοινωνία είναι κραυγαλέα. Ο διεσπασμένος εσωτερικά άνθρωπος έχει, φυσικά, και διχασμένες λειτουργίες. Άλλα θέλει, άλλα λέει και άλλα κάνει. Το σώμα και η ψυχή δεν συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους. Γίνονται αντίπαλα και ανταγωνιστικά.
Αγαπητοί αδελφοί, ο θεραπευμένος της περικοπής, απελευθερωμένος από ό,τι μέχρι τότε τον βασάνιζε, επιθυμεί να μείνει κοντά στον Χριστό. Βίωσε την αγάπη και την χάρη Του, που ενοποίησε την κομματιασμένη από τους δαίμονες ύπαρξή του. Οι κάτοικοι των Γαδαρηνών διώχνουν τον Χριστό. Διχασμένοι εσωτερικά, χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνουν, βλέπουν και αισθάνονται την δύναμη του Χριστού, όχι όμως και την αγάπη Του. Δεν θέλουν να δούν την ζωή τους πέρα από την καθημερινότητα, μέσα σε μια άλλη προοπτική. Δύο διαφορετικές επιλογές της ανθρώπινης ελευθερίας. Η μία σώζει και η άλλη καταστρέφει. Εμείς ποια, άραγε, προτιμούμε;
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου