ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Μπροστά στο μυστήριο του θανάτου μας τοποθετεί η ευαγγελική διήγηση της ανάστασης του γιού της χήρας της Ναΐν: «Μη κλαίε… Νεανίσκε, σοί λέγω εγέρθητι». Το σκοτεινό αίνιγμα του θανάτου φωτίζεται και η θλίψη διαλύεται, καθώς η πηγή της ζωής συναντά τον θάνατο και τον συντρίβει.

Ο θάνατος είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός, που φαίνεται να τερματίζει το θαύμα της ζωής και μας κάνει να φοβόμαστε για την ύπαρξή μας, αλλά και να πονάμε για τους ανθρώπους που αγαπάμε, καθώς φεύγουν από την παρούσα ζωή. Αν, όμως, ο θάνατος του ανθρώπου είναι διάλυση και αφανισμός, τότε δεν υπάρχει Θεός. Μια τέτοια θεώρηση του θανάτου είναι άρνηση του Θεού, αφού ο Θεός «θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων». Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος, έστω και αν φαίνεται πως είναι το φυσιολογικό τέλος μιάς διαδικασίας φθοράς, στην πραγματικότητα είναι αφύσικος, διότι δεν έχει την ρίζα του στον Θεό. Προέρχεται από μια δύναμη που είναι αντίθετη προς το σχέδιο του Θεού, η οποία εισήλθε στον κόσμο «διά της αμαρτίας», κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου.

Είναι τραγικό λάθος να πιστέψουμε ότι η χριστιανική διδασκαλία μας συμφιλιώνει με τον θάνατο, αφού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «δια το αεί είναι». Ο λόγος του Ευαγγελίου και το μυστήριο της Εκκλησίας δεν μας συμβιβάζουν με τον θάνατο, αλλά μας δίνουν την δυνατότητα να τον υπερνικήσουμε εν Χριστώ. Εδώ βρίσκεται η ουσία και το περιεχόμενο της αποστολής τους. Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, ο «διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τα πάντα». Όσες φορές ο άνθρωπος θέλει μόνος του την ζωή, δηλαδή για τον εαυτό του και όχι για τον Θεό, αποκόπτεται από την πηγή της ζωής και, νομίζοντας ότι μπορεί να ζήσει αφ’ εαυτού, πεθαίνει.

Το θαύμα της ανάστασης του νεκρού παιδιού από τον Χριστό αποκαλύπτει την αλήθεια για την ζωή και τον θάνατο. Ο Χριστός είναι ο Κύρος της ζωής και του θανάτου. Η παρουσία Του γεμίζει τα πάντα και διαλύει τον φόβο του θανάτου. Ζωή είναι η σχέση και η κοινωνία μαζί Του και θάνατος η άρνηση της αγάπης Του. Τα βιολογικά φαινόμενα μεταμορφώνονται μέσα στο φώς της Ανάστασης του Χριστού, γι αυτό και ζωή για τον πιστό δεν είναι απλά η φυσική επιβίωση ούτε θάνατος η τελευταία πράξη της και ο τερματισμός της. Είναι το πέρασμα στην πραγματικότητα της αιωνιότητας, στην ολοκλήρωση της ζωής.

Το θαύμα της ζωής είναι δώρο της αγάπης του Θεού και δεν εκμηδενίζεται. Ο βιολογικός θάνατος παρουσιάζεται ως αναγκαίο κακό, συνέπεια της πτώσης μας. Γι αυτό μπροστά στην τραγωδία του θλιβόμαστε και κλαίμε (άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός δάκρυσε στον τάφο του Λαζάρου και δεν χάρηκε, που σε λίγο θα του έδινε ζωή). Αλλά η λύπη μας για τον χωρισμό δεν είναι πένθος άλυτο, απόγνωση και απελπισία. Η λύπη μας έχει την ελπίδα και την προσμονή της ανάστασης. Ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι δημιουργήματα του Θεού και δεν έγιναν για να πεθάνουν και να σβήσουν, αλλά για να ζήσουν. Αυτή η αλήθεια μας λέει ότι, όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να χάνεται η ύπαρξή του, δεν μπορεί να εκμηδενίζεται η ζωή, απλώς αναστέλλεται προσωρινά, «κοιμάται», για να ξυπνήσει μεταμορφωμένη και να αναστηθεί «εν ετέρα μορφή» στην αιωνιότητα της βασιλείας του Θεού. «Μη κλαίε» ο λόγος του Χριστού, αλλά και η συνέχειά του, το κήρυγμα της Εκκλησίας, δεν είναι μία ακόμη κοσμοθεωρία και φιλοσοφία ανάμεσα στις τόσες πολλές για τον θάνατο. Δεν είναι μια φθηνή παρηγοριά, για να ξεγελάσει την τραγική μοίρα της ανθρώπινης φύσης με το ψέμα της, αλλά είναι ζωή και αλήθεια που σώζει.

Αγαπητοί αδελφοί, ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως και ο πολιτισμός του, έστω και αν έχει ακούσει το χριστιανικό κήρυγμα της ανάστασης, δεν φαίνεται να το αποδέχεται, όπως μαρτυρεί ο τρόπος και η στάση της ζωής του. Ζεί σαν να μην υπάρχει θάνατος, γιατί, όταν τον αντικρίζει, τρομάζει και απελπίζεται μέσα στον μηδενισμό του. Μόνο η σταθερή βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι η Ζωή που νίκησε τον θάνατο μας δίνει την πληρότητα της χαράς και της ευτυχίας που αναζητούμε. Αμήν.

Αρχιμ. Ν.Κ.