Ούτε που τον ήξερα τον άνθρωπο. Στο φαρμακείο τον είδα, με τα χέρια μουτζουρωμένα και με ρούχα δουλειάς σε συνεργείο ή κάτι ανάλογο, να βρίζει για τις αυξήσεις στα φάρμακα.
Γύρω στα εβδομήντα έμοιαζε και έλεγε πως αναγκάζεται να δουλεύει ακόμη για να τρώνε "αυτά τα αληταριά" -ναι έτσι τους αποκάλεσε- αφού η σύνταξη δεν φτάνει για τίποτε.
.jfif)
"Πού είσαι Παπαδόπουλε " συμπλήρωσε και όλοι οι πελάτες κούνησαν το κεφάλι συμφωνώντας. "Μπα" σκέφτηκα "όλοι αυτοί είναι φασίστες;" Αλλά κάτι μέσα μου χαχάνισε "γιατί αυτό που ζούμε τώρα είναι δημοκρατία; Επειδή δηλαδή πας και ψηφίζεις, διασφαλίζεις δημοκρατικό πολίτευμα; Κουρέλια στ' αυτιά σου!"
Ανατρίχιασα γιατί αυτό το το τελευταίο το έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου. Δεν κατάλαβα ποτέ την ακριβή σημασία του αλλά για καλό δεν το έλεγε. Υποθέτω πως τώρα, αν ζούσε, θα το έλεγε συνεχώς.
Κάπως έτσι, δηλαδή:
"Κουρέλια στ' αυτιά σας" που νομίζετε πως είστε ελεύθεροι, ενώ είστε σκλαβωμένοι σε τακτικές διαγραφής των ανθρώπων από τους παγκόσμιους χάρτες, "κουρέλια στ' αυτιά σας" που πιστεύετε σαν του Χριστού ακόμη και αυτούς που Τον βγάζουν από το ιερό του ναού, ως Εσταυρωμένο, που θεωρείτε ελεύθερους τους ξετσίπωτους, που τολμάτε να λέτε "έχει το δικαίωμα" για όσους δημοσίως διακηρύσσουν την αμαρτία τους ως αρετή, που χασκογελάτε με τους άνδρες που ντύνονται γυναίκες και με όλα αυτά τα σοδομικά, που δεν φέρνετε αντίρρηση σε όσα σας ανακατεύουν το στομάχι, από φόβο μην δεν σας πουν ...δημοκράτες. Ποιοι μωρέ; Αυτοί που σας έκλεισαν στα σπίτια, τύλιξαν τους νεκρούς σε ζελατίνες για να τους θάψουν και μετά είπαν "κάναμε λάθος"; Πρόβες κάνουν. Την επόμενη φορά θα τυλίξουν εσάς ζωντανούς και θα σας θάψουν....
" Ένα βρε πατέρα" ψιθύρισα και δάγκωσα την γλώσσα μου μην με ακούσουν οι γύρω μου στο φαρμακείο. Ο άνθρωπος με τα μουτζουρωμένα χέρια, που δούλευε στα 70 του, είχε φύγει. Ήταν στο πεζοδρόμιο και πάλευε να ισορροπήσει στο παλιό του ποδήλατο.
"Δεν είναι σαν το δικό σου μπαμπά, που ήταν ..τσίφτικο" σκέφτηκα με διάθεση να μαλακώσω την θυμωμένη του φωνή. Αλλά "κουρέλια στ' αυτιά μου" που το πίστεψα αυτό. Αυτοί που έχουν φύγει, πραγματικά δεν βολεύονται με....λιγότερο ήλιο και μικρότερη αλήθεια! Πόσο μάλλον με το τεράστιο ψέμα που ζούμε πλέον....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου