Πόσο σκληρό θέαμα νά βλέπεις μαζί δέκα λεπρούς ἀσθενεῖς; Ἕνα σῶμα γεμάτο πληγές, πού μυρίζουν καί ρέουν ὑγρά, κάτι πού ὁδηγοῦσε, ἐκείνη τήν ἐποχή, σέ τραγικό, ἐπίπονο καί ἀργό θάνατο. Ὁ μωσαϊκός νόμος ἀπαγόρευε στούς λεπρούς νά ἔρχονται σέ ἐπικοινωνία μέ τούς ὑγιεῖς ἀνθρώπους, ἐπειδή τούς θεωροῦσε ἀκάθαρτους πνευματικά. Ζοῦσαν ἔξω ἀπό τίς πόλεις καί τά χωριά, ξεχασμένοι καί κοινωνικά περιφρονημένοι. Μάλιστα, στό βιβλίο τοῦ Λευϊτικοῦ γράφει πώς ἔπρεπε νά φοροῦν ροῦχα σκισμένα, νά ἔχουν τό κεφάλι ἀκάλυπτο καί τό στόμα καλυμμένο. Ἔβγαζαν τό κάλυμμα μόνο ὅταν τούς πλησίαζε ἄνθρωπος καί ἐκεῖνοι ἔπρεπε νά φωνάξουν «ἀκάθαρτος». Ζοῦσαν σάν νεκροί.
Ὁ Χριστός ἐρχόμενος πρός ἐμᾶς
Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός ὁδηγεῖ τά βήματά Του κοντά τους καί τούς δίνει τή μοναδική εὐκαιρία νά θεραπευθοῦν. Εἶχαν ἀκούσει γι’ Αὐτόν καί τίς θεραπείες Του, γι’ αὐτό καί μέ ὅλη τή δύναμη πού εἶχαν τοῦ φωνάζουν· «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησέ μας». «Ἐπιστάτης» εἶναι αὐτός πού ἐποπτεύει, πού καθοδηγεῖ κάτι, δηλαδή, παραπάνω ἀπό δάσκαλος. Δέν τόν ὀνόμασαν «Κύριο», ἐπειδή δέν ἤξεραν τή δύναμη καί τήν ἐξουσία πού εἶχε. Τήν γνώρισαν, ὅμως, ὅταν ἀπό μακριά τούς εἶπε νά πᾶνε στούς ἱερεῖς καί θά θεραπευθοῦν. Ὁ Χριστός θά μποροῦσε μέ ἕναν ἁπλό λόγο του ἤ καί μέ ἕνα ἄγγιγμά του νά τούς θεραπεύσει. Δέν τό ἔκανε, καί εἶχε λόγο γι’ αὐτό.
Δέν ἤθελε νά ἀκυρώσει ὅσα ἔλεγε ὁ μωσαϊκός νόμος γιά τούς λεπρούς. Σύμφωνα μέ τόν νόμο, οἱ ἱερεῖς ἦταν ἐκεῖνοι πού ἀναγνώριζαν τήν ἀσθένεια τῆς λέπρας καί ἔδιωχναν τούς ἀσθενεῖς σέ ἐρημικές περιοχές. Ἄρα, μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Χριστός στέλνει στούς ἱερεῖς τούς λεπρούς οἱ ὁποῖοι στόν δρόμο θεραπεύονται καί οἱ ἱερεῖς βλέπουν μέ τά μάτια τους τή θεραπεία τους, ὥστε νά πιστέψουν καί ἐκεῖνοι στόν Χριστό. Τούς βλέπουν καθαρούς ἀπό πληγές καί ὅλοι μαρτυροῦν τή θεραπεία τους. Ὅλοι ἐπανέρχονται στή ζωή ὑγιεῖς καί εὐτυχισμένοι.
Εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό
Ἄς δοῦμε, ὅμως, τώρα πῶς ἀντιμετώπισαν τόν εὐεργέτη τους. Μόνο ἕνας γύρισε στόν Χριστό νά Τόν εὐχαριστήσει. Οἱ ἄλλοι ἀπό τή χαρά τῆς θεραπείας Τόν ξέχασαν. Ἕνας ἔτρεξε πίσω, καί ὄχι μόνο Τόν εὐχαρίστησε μέ τόν λόγο του, ἀλλά ἔπεσε στά πόδια Του καί Τόν προσκύνησε μέ καρδιά γεμάτη ἀπό εὐγνωμοσύνη καί χαρά.
Ὅταν ἡ καρδιά μας γεμίζει μέ εὐγνωμοσύνη ἀπέναντι στόν Θεό, τότε ὅλη ἡ ζωή μας ἀλλάζει καί γεμίζει μέ εἰρήνη καί χαρά. Ἡ ἀχαριστία εἶναι ἁμαρτία. Εἶναι ἡ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς πού δέν τῆς ἐπιτρέπει νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου.
Ἄς προβληματιστοῦμε ἀπό τή στάση τῶν ἐννέα λεπρῶν. Ἄς μάθουμε νά ζοῦμε ἀπό τήν εὐγνωμοσύνη τοῦ ἑνός. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν ἀγαθῶν στή ζωή μας. Μᾶς χάρισε τάλαντα, χωρίς νά κάνουμε ἐμεῖς τίποτα. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογεῖ: «Δέν ἔχω τίποτα καί ὅλα τά κατέχω». Ὁ καθένας μας μπορεῖ νά εἶναι τόσο πλούσιος ἀκόμα καί μέσα στήν ἀπόλυτη φτώχεια. Πλούσιος ἀπό εὐγνωμοσύνη γιά τήν ἀγάπη, τή δύναμη καί τή δόξα πού μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός μας. Ἄς προβληματιστοῦμε καί ἄς προσφέρουμε στόν Θεό, ὡς εὐγνωμοσύνη γιά τό ὅτι μᾶς ἔφερε στή ζωή καί σταυρώθηκε γιά ἐμᾶς, τήν ἀγάπη μας καί τήν ἐπιθυμία μας νά ζήσουμε μαζί Του.
Ἀρχιμ. Ε. Λ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2024/03_2024(3686).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου