Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία ἀλληλουχία γεγονότων πίστης, πού ξεκινοῦν ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, φτάνουν μέχρι τήν ἐποχή μας καί δέν θά σταματήσουν στόν χρόνο, καθώς ἡ πορεία μας εἶναι πρός τήν αἰωνιότητα. Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει στήν πνευματική της καθημερινότητα τά πρόσωπα πού ἔζησαν τήν πίστη, καθώς αὐτή δέν εἶναι μία ἀφηρημένη ἰδέα ἤ μία σειρά λογικῶν ἐπιχειρημάτων, ἀλλά βιώθηκε ἀπό τά πρόσωπα πού συνάντησαν τόν Ἀποκεκαλυμμένο Θεό στή δημιουργία, τήν ἱστορία καί τήν προσδοκία τῶν ἐσχάτων. Τά πρόσωπα αὐτά ὅμως δέν εἶναι αὐτόφωτα. Εἶναι ἐνταγμένα ὀργανικά στήν παράδοση, ἡ ὁποία σαρκώνεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία μας. Ἐδῶ ὅλοι μαζί τόν Χριστό καταδεικνύουμε καί διά τοῦ Χριστοῦ σωζόμαστε. Καί ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, γνωρίζει τόν Πατέρα καί φωτίζεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, δηλαδή ὁμολογεῖ τόν Τριαδικό Θεό.
Ὁ θεόπτης καί ὁ λαός του
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀπευθυνόμενος στούς συμπατριῶτες του Ἰουδαίους, φέρει ὡς παράδειγμα αὐτῆς τῆς πίστης τόν θεόπτη Μωυσῆ, αὐτόν πού ἔβγαλε τούς Ἰουδαίους ἀπό τή δουλεία τῶν Αἰγυπτίων, τούς ὁδήγησε στό πέρασμα, τό Πάσχα τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας, τούς ἔδωσε τόν νόμο, τούς ὁδήγησε πρός τή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Ὁ θεόπτης ὅμως δέν νοεῖται ἐκτός τοῦ λαοῦ του. Μάλιστα, ἡ πίστη τόν ἔκανε συμμέτοχο τῶν κακουχιῶν πού πέρασε ὁ λαός στή δουλεία, στήν ἔρημο, στούς πολέμους, στήν πείνα, στή δίψα. Κοινώνησε μαζί τους τή χαρά καί τή λύπη. Καί προτίμησε νά πάρει ἐπάνω του τήν ἁμαρτία τῆς συχνῆς ἀπιστίας τοῦ λαοῦ του, παρά νά τόν ἀφήσει νά πληρώσει γι᾽ αὐτήν. Ἔτσι δέν θέλησε νά εἰσέλθει χωρίς τόν λαό στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Προτίμησε ἀκόμη νά μήν ἀποκληθεῖ γιός τῆς θυγατέρας τοῦ Φαραώ, ἡ ὁποία τόν ἔσωσε ἀπό τό ποτάμι ὅταν ἦταν βρέφος, τόν μεγάλωσε μέ ὅλα τά προνόμια ἑνός πρίγκιπα, τοῦ ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά γίνει ἀξιωματοῦχος στήν Αἴγυπτο, ἀρκεῖ νά ἀπαρνιόταν τούς συμπατριῶτες του, νά ἀλλάξει ταυτότητα καί νά ζήσει τή ζωή του.
Ἡ πίστη ὡς ἔξοδος καί Πάσχα
Αὐτή εἶναι ἡ πίστη. Μία ἔξοδος ἀπό τίς ὑποσχέσεις ἑνός κόσμου χωρίς Θεό. Μία ἐπιλογή κακουχίας, ἀγώνα, πνευματικῆς πάλης, ἀλλά καί συμπόρευσης μέ ἕναν λαό πού πολλές φορές δέν ξέρει τί ζητᾶ. Μέ συνανθρώπους πού λένε ὅτι πιστεύουν, ἀλλά μεμψιμοιροῦν. Πού ἀρνοῦνται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη στόν συνάνθρωπο, χάρη τῶν δικῶν τους ἰδεῶν καί ἀντιλήψεων. Κυρίως ὅμως ἡ ἄρνηση τοῦ συσχηματισμοῦ μέ ἕναν πολιτισμό πού τά προσφέρει ὅλα -δόξα, ἡδονή, ἀναγνώριση, μετοχή στήν ἐξουσία-, ἀρκεῖ νά ἀρνηθοῦμε τήν ταυτότητά μας: ὅτι κληθήκαμε νά πιστεύουμε, δηλαδή νά ἀγαποῦμε, νά εἴμαστε ἀληθινοί, νά ἀγωνιζόμαστε ἀσκητικά, νά ζήσουμε μέ ἕνα ἀλλιώτικο μέτρο.
Ἡ πίστη εἶναι ἐξορία ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί ταξίδι στήν ἔρημο ἑνός Σινᾶ πού ἔχει λίγες παρηγοριές. Ὁ Μωυσῆς ἔκανε οἰκογένεια, μοιράστηκε ὡς ἄνθρωπος αὐτά πού ἡ φύση μᾶς ὁρίζει, ἡσύχασε γιά λίγο, ἀλλά στή συνέχεια ἀνέλαβε μία ἀποστολή νά ἀφήσει ἔξω ὅ,τι δικό του, ὅπως ἔβγαλε τά παπούτσια του ἐνώπιον τῆς φλεγομένης βάτου. Νά κρατήσει μόνο τόν Θεό στήν καρδιά του, ἀνεξαρτήτως κόστους. Νά κοπιάσει, νά νικήσει κάθε φόβο, κάθε ὀρθολογισμό, ἀλλά καί τή μοναξιά νά εἶναι ὁ μόνος πού γνώριζε τί ὁ Θεός ἤθελε. Ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμαστε, χωρίς κατ’ ἀνάγκην νά ἀφήσουμε τίς ἀνθρώπινες παρηγοριές, νά κρατήσουμε τόν Θεό στήν καρδιά μας, νά νικήσουμε φόβους καί ὀρθολογισμούς, ἀλλά καί τή μοναξιά νά εἶναι ἡ ζωή μας κάποτε χωρίς συμπαραστάτες. Ὁ Θεός ὅμως ἀκούει καί μᾶς βοηθᾶ νά ζήσουμε τά πάντα ὡς Πάσχα, ὡς πέρασμα στήν ἀληθινή ζωή μαζί του!
Πορεία μέχρι τό τέλος
Ἡ πίστη εἶναι πορεία τελείωσης. Ἀκόμη καί στήν ἥττα τοῦ χρόνου καί τοῦ θανάτου, αὐτός πού πιστεύει, ἀφήνεται στόν Θεό καί τή χάρη του, ὅπως ἔκανε ὁ Μωυσῆς, ἀκόμη κι ἄν ὁ ἀγώνας φαίνεται γιά τόν κόσμο ἀδικαίωτος. Ἀκόμη κι ἄν ἡ ταφή του γίνεται ἔξω ἀπό τή γῆ τῆς ἐπαγ - γελίας, ἀκόμη κι ἄν ὁ λόγος του θά λησμονηθεῖ, θά παραποιηθεῖ, ὅπως ὁ μωσαϊκός νόμος ἀπό τούς Ἑβραίους, οἱ ὁποῖοι τόν ἔκαναν τυπολατρία καί διατάξεις γραμματέων, ἡ οὐσία τῆς ζωῆς θά παραμείνει ἀδιάφθορη. Ὁ Χριστός θά δώσει στά πάντα ἕνα νέο περιεχόμενο. Μέ τήν παρουσία του ὅλα θά γίνουν ἀγάπη, ἐλπίδα καί ἀνάσταση.
Ἑορτάζοντας τήν Ὀρθοδοξία, ἄς μήν λησμονοῦμε ὅτι ἡ πίστη περνᾶ ἀπό τά πρόσωπα καί ἄς γίνει ἡ καθεμιά καί ὁ καθένας μας ἕνας τέτοιος κρίκος, μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, συνοδοιπόρος στήν πορεία τῆς Βασιλείας. Εἶναι τό νόημα πού ἀλλάζει τή ζωή μας. Ἄς τό παλέψουμε στήν Ἐκκλησία!
π. Θ.Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/12_2021(3538).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου