Όταν έχεις μάθει να αγαπάς την δύναμη και την επιτυχία, πως μπορείς να ερωτευθείς έναν Νυμφίο κουρελιασμένο, γυμνό και ταπεινωμένο; Όταν ζητάς μια ανώδυνη αγάπη, πως θα αγκαλιάσεις Εκείνον που ζητά θυσία. Κι όταν για σένα αγάπη σημαίνει να παίρνεις πως θα αγαπήσεις εκείνον που ξέρει μονάχα να δίνει, δίχως λογαριασμούς και βερεσέδια; Ο Νυφμίος της εκκλησίας Χριστός, έρχεται κάθε χρόνο, προς αναζήτηση της νύμφης. Ζητά νυμφώνα για να φωλιάσει τον μεγάλο του έρωτα προς την ανθρωπότητα.
Εάν δεχθούμε ότι το ραντεβού μας με τον Νυμφίο έχει μια προϋπόθεση, εκείνη δεν είναι η τελειότητα μας, μήτε οι αρετές και αναμαρτησία μας, μα η ταπείνωση, το πάθος και ο πόθος μας γι’ αυτόν.
Κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος, μπορεί όμως να είναι αληθινός. Καμιά αγάπη στον κόσμο αυτόν δεν είναι τέλεια μπορεί όμως να είναι αυθεντική και τίμια. Όταν αληθινά αγαπάς, είσαι διάφανος. Μπορεί ο άλλος να δει την πιο βαθιά σου σκέψη. Εκείνα τα ανείπωτα της καρδιάς. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι, γιατί δεν επιδιώκεις να αποδείξεις τίποτε. Αγαπάς. Αυτό φτάνει. Αυτό φαίνεται, δεν αποδεικνύεται, υπάρχει και βιώνεται. Η αγάπη δεν έχει ανάγκη από απολογισμούς και αποδείξεις, γιατί δεν κρύβεται. Μυρίζει ουρανό.
Ο Νυμφίος της ψυχής μας Χριστός, ζητά αυτόν τον πόθο μας, που τις περισσότερες φορές ξεπερνά τις πράξεις μας. Γιατί πάντα, μα πάντα, νιώθουμε πολλά περισσότερα από αυτά που λέμε ή πράττουμε.
Ο Χριστός κένωσε τον εαυτό του από την θεϊκή δόξα, έγινε κουρελής από αγάπη, άδειασε από κάθε μορφής δύναμη και εξουσία. Στάθηκε γυμνός απέναντι μας, έτοιμος να γίνει η τροφή της πιο βαθιάς μας πείνας. Αποδέχθηκε να πεθάνει στην θέση μας, για να ζήσουμε εμείς. Αυτή είναι η αληθινή φύση της αγάπης. Να πεθαίνεις εσύ για να ζήσει ο άλλος. Να παίρνεις την κόλαση του και να δίνεις τον παράδεισο σου.
Γιατί όταν πραγματικά αγαπάς δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια». Δεν ντρέπεσαι για τον έρωτα σου να συρθείς στα πατώματα, να τρέξεις, να παρακαλέσεις, να δοθείς, να τραυματιστείς, να λαβωθείς έως θανάτου. Στον έρωτα πας γυμνός, ξαρμάτωτος. Όποιος προσέχει μην πονέσει απλά δεν αγάπησε ακόμη….
π. λίβυος
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
http://plibyos.blogspot.gr/2017/04/blog-post_11.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου