Ἀπόστολος: τῆς Πεντηκοστῆς, Κυρ. η΄ Πράξ. (Πρξ. β΄ 1-11):

Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦ­σθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεν­τη­κοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμο­θυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. 2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· 3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, 4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρ­­ξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσ­­σαις καθὼς τὸ Πνεῦ­μα ἐ­­δί­­δου αὐτοῖς ἀπο­φθέγ­γε­σθαι. 5 Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄν­δρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐ­ρανόν· 6 γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέ­κτῳ λαλούντων αὐτῶν. 7 ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοι­κοῦ­ντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀ-κού­ομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ με­γαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Τό πρωί τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς (καθώς ὁλο-κλη­ρω­νόταν ἡ ἡμέρα αὐτή ἡ ὁποία ἄρχισε ἀπό τό ἀπό­γευ­μα τῆς παραμονῆς της) ὅλοι οἱ πιστοί μέ μιά καρδιά ἦταν συ­ναγμέ­νοι στό ἴδιο μέρος. 2 Καί ξαφνικά, χωρίς νά τό περιμένει κανείς, ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό μιά βοή σάν φύσημα σφοδροῦ ἀνέ­­­­μου, πού κινεῖται μέ ὁρμή καί βιαιότητα. Καί ἡ βο­­ή αὐ­τή γέμισε ὅλο τό σπίτι ὅπου κάθονταν οἱ ἀπό­στο­λοι καί ὅλοι οἱ μαθητές. 3 Καί εἶδαν μέ τά μάτια τους νά διαμοιράζονται σ’ αὐ­τούς γλῶσσες σάν τίς φλόγες τῆς φωτιᾶς, καί στόν καθένα ἀπ’ αὐτούς κάθισε ἀπό μία γλώσσα. 4 Ὅλοι τους τότε πλημμύρισαν ἐσωτερικά μέ Πνεῦμα Ἅγι­ον, κι ἄρχισαν νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως τό Πνεῦ­μα τούς ἐνέπνεε καί τούς ἔδινε τήν ἱκανότητα νά μιλοῦν καί νά λένε θεϊκά καί οὐράνια λόγια καί δι­δα­σκαλίες ὑ­ψηλές καί θεόπνευστες. 5 Στήν Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχαν τότε Ἰου­­­δαῖοι ἀπ’ ὅλα τά μέ­ρη τοῦ κόσμου καί ἀπ’ ὅλα τά ἔθνη πού βρίσκονται κάτω ἀπό τόν οὐ­ρα­νό. Αὐτοί εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ μόνιμα, ἦταν εὐλαβεῖς καί σέβονταν τόν Θεό. 6 Ὅταν λοιπόν ἔγινε ἡ βοή αὐτή τοῦ ἀνέμου, συγκεντρώ­θηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτούς κι ὅλοι κυριεύθηκαν ἀπό σύγχυση καί κατάπληξη· διότι ὁ καθένας τους ἄκουγε τούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μιλοῦν στή δική του γλώσσα. 7 Ἔμεναν ὅλοι ἐκστατικοί καί μέ θαυμασμό ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλο: Μά, ὅλοι αὐτοί πού μιλοῦν δέν εἶναι Γα­λι­λαῖοι; 8 Πῶς λοιπόν ἐμεῖς τούς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας νά μι­λοῦν στή δική μας μητρική γλώσ­σα, τήν ὁποία μάθαμε καί μιλοῦμε ἀπό τό­τε πού γεννηθήκαμε; 9 Ὅσοι εἴμαστε Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμίτες, κι ὅσοι κατοικοῦμε στή Μεσοποταμία καί στήν Ἰουδαία καί στήν Καππαδοκία, στόν Πόντο καί στή Μικρά Ἀσία, 10 στή Φρυγία καί στήν Παμφυλία, στήν Αἴγυπτο καί στά μέρη τῆς Λιβύης πού εἶναι κοντά στήν Κυρήνη, καί οἱ Ρωμαῖοι πού διαμένουμε ἐδῶ, τόσο αὐτοί πού λόγῳ τῆς καταγωγῆς μας εἴμαστε Ἰουδαῖοι, ὅσο καί οἱ ἐθνικοί πού προσελκυσθήκαμε στήν ἰουδαϊκή πίστη καί γίναμε προσήλυτοι, 11 καθώς καί ὅσοι καταγόμαστε ἀπό τήν Κρήτη καί οἱ Ἄραβες, ὅλοι ἐμεῖς πού καταγόμαστε ἀπό τά διάφορα αὐτά μέρη πῶς συμβαίνει νά ἀκοῦμε αὐτούς νά μιλοῦν καί νά διακηρύττουν στίς γλῶσσες μας τά μεγάλα καί θαυμαστά ἔργα τοῦ Θεοῦ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ Κυριακή της Πεντηκοστής – Πράξ. 2, 1-11(19/6/2016) 

Η ζωοποιός δύναμη Αγίου Πνεύματος «Πεντηκοστήν εορτάζομεν και πνεύματος επιδημίαν»1, αγαπητοί μου αδελφοί. Την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας τιμούμε σήμερα, κατά την οποία το Πανάγιο Πνεύμα, εν είδη πυρίνων γλωσσών 2, όπως διασώζει το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, κατήλθε επί των Αγίων Αποστόλων, τους κατέστησε Πνευματοφόρους, και συνέστησε το Σώμα της Εκκλησίας, το οποίο έκτοτε συγκροτεί και ζωοποιεί. Για το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος θα ομιλήσουμε σήμερα, το οποίο, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, είναι «το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν…». Το Άγιο Πνεύμα είναι αόρατο στα σωματικά μάτια, ταυτόχρονα, όμως, είναι μία προφανής δύναμη ζωής, που ζωοποιεί τον κόσμο, τον άνθρωπο, την Εκκλησία. «Όπως ο Χριστός, που είναι η Κεφαλή και ο Σωτήρας του σώματος της Εκκλησίας, είναι πάντοτε παρών και τη ζωοποιεί και την οικοδομεί, έτσι και το Πνεύμα το Άγιο παρευρίσκεται πάντοτε σ΄ αυτή και με την Αγιοπνευματική του χάρη την καλλιεργεί και της δίνει ζωή. «Η Θεία Χάρις του Πνεύματος ταύτην γεωργεί την Εκκλησίαν»3, γράφει ο ιερός Χρυσόστομος. Το Άγιο Πνεύμα, λοιπόν, από την ημέρα της Πεντηκοστής, που κατέβηκε στο σώμα της Εκκλησίας, έγινε και παραμένει η ψυχή του Θεανθρώπινου αυτού σώματος…»4. Όλοι εμείς που συνιστούμε το Σώμα της Εκκλησίας, καλούμαστε να ζήσουμε μέσα στο Άγιο Πνεύμα, ώστε και το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα μας. Ασφαλώς, ο ιερός αυτός σκοπός δε μπορεί να επιτευχθεί με τρόπο μαγικό, ούτε χαρίζεται από τον Θεό. Είναι μία κατάσταση ζωής, η οποία κατακτάται από εκείνους που έχουμε χριστεί με την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, χωρίς, όμως και αυτό να είναι αρκετό. Χρειάζεται αγώνας πνευματικός, μιας ολόκληρης ζωής. Μπορούμε να λάβουμε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και να γίνουμε Πνευματοφόροι, όταν έχουμε ορθή πίστη, αληθινή και σώζουσα. Διότι υπάρχει και μη σώζουσα πίστη, αυτή των δαιμόνων· όταν μετέχουμε στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, ιδίως στην ιερά Εξομολόγηση και στην Θεία Ευχαριστία· όταν προσευχόμαστε και λατρεύουμε τον Θεό, με πνεύμα ταπείνωσης και συντετριμμένη καρδιά· όταν παλεύουμε διαρκώς κατά της αμαρτίας και των εμπαθών λογισμών· όταν εργαζόμαστε τις εντολές του Θεού, τηρούμε το θέλημά Του και 1 1 ο ιδιόμελο Εσπερινού της Πεντηκοστής 2 Πράξ. 2,3 3 PG 52,806 4 Γεωργία Κουνάβη, «Εφημέριος», Μάιος 2005, σελ. 12 αγωνιζόμαστε να καρπίσει μέσα μας ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, που, κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια5· όταν έχουμε προσανατολισμένη την πορεία της ζωής μας στον ουρανό, αρνούμενοι την καταστροφική προσκόλληση στα φθαρτά και πρόσκαιρα αυτής της ζωής. Οι άνθρωποι που διέρχονται τον βίο τους με τον τρόπο αυτό είναι πνευματικώς ζωντανοί, καθότι ζωοποιούνται διαρκώς από την ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Τί συμβαίνει, όμως, με εκείνους που επιλέγουν να ζουν έξω από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, επιδεικνύοντας άρνηση και απιστία κατά του Θεού; «Χωρίς το Άγιο Πνεύμα ο άνθρωπος είναι ένα ανθρωποειδές, με πολύ ανεπτυγμένα, πολλές φορές, ταλέντα στην επιστήμη, στην τέχνη, στη φιλοσοφία, όχι, όμως, στην ανθρωπιά, σε ό,τι δηλ. κάνει τον άνθρωπο αληθινό άνθρωπο, σύμμορφο με την εικόνα του Χριστού. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Γραφής και των Πατέρων, το Άγιο Πνεύμα μέσα στον άνθρωπο σημαίνει μια σχέση και αναφορά, ουσιαστικό προσανατολισμό και ολοκληρωτική εξάρτηση από τον Θεό. Εξάλλου, όμως, το Άγιο Πνεύμα μέσα στον άνθρωπο σημαίνει μια δύναμη φωτιστική και αγιαστική που καθοδηγεί, ωθεί τον άνθρωπο στον αληθινό του προορισμό, στον Χριστό… όταν ο άνθρωπος δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, τότε η ύπαρξή του έχει αναφορά στις αντίθετες δυνάμεις κι έχει μέσα του το πνεύμα του πονηρού…»6. Την ίδια στιγμή, η απουσία του Αγίου Πνεύματος οδηγεί στην νέκρωση της ψυχής, της οποίας είναι η ζωογόνος και κινητήρια δύναμη. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης κατηγορηματικά επισημαίνει: «θάνατος εις τον Αδάμ έγινε όχι ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος, αλλά η αποφοίτησις, η αναχώρησις του Αγίου Πνεύματος από της αθανάτου ψυχής»7. Ύστερα από τα παραπάνω, αδελφοί μου, είναι σαφές ότι η απουσία του Παναγίου Πνεύματος συνιστά πνευματικό θάνατο που οδηγεί στην απώλεια της ψυχής, ενώ η παρουσία Του στη ζωή μας συνιστά την όντως ζωή, προτύπωση και πρόγευση της αιωνίου ζωής, την οποία μπορούμε, εν Αγίω Πνεύματι, να κατακτήσουμε. ΑΜΗΝ! 

Αρχιμ. Ε.Ο. 5 Γαλ. 5,22-23 6 Σάββα Αγουρίδη, «Το Πνεύμα της Πεντηκοστής», «Θεσσαλία», 15/6/2003 7 Δανιήλ, Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος & Υμηττού, «Τύπος της Κυριακής», 15/6/2003

http://imd.gr/site/uploads/eggrafa/kirigmata/may_aug_2016/kyriaki_tis_pentikostis_19_06_2016.pdf