37 Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. 38 ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. 39 τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. 40 πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· 41 ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 42 οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 43 σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι’ αὐτόν. 44 τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰς χεῖρας. 45 Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; 46 ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. 47 ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; 48 μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; 49 ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! 50 λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· 51 μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; 52 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.12 Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
37 Τήν τελευταία καί πιό ἐπίσημη ἡμέρα ἀπ’ ὅλες τίς ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑορτῆς στάθηκε ὄρθιος ὁ Ἰησοῦς καί μέ ζωηρή φωνή εἶπε: Ἐάν κανείς αἰσθάνεται πόθο καί δίψα ὄχι γιά ἀγαθά ὑλικά καί φθαρτά, ἀλλά γιά τήν ἐσωτερική γαλήνη καί τή μακαριότητα τῆς θείας ζωῆς, ἄς ἔρχεται σέ μένα μέ πίστη καί ἄς πίνει ἐλεύθερα. Κοντά μου θά ἱκανοποιηθοῦν ὅλοι οἱ εὐγενικοί του πόθοι καί θά βρεῖ ἀνάπαυση ἡ ψυχή του. 38 Ἀπό τήν καρδιά καί τά βάθη τῆς ψυχῆς ἐκείνου πού πιστεύει σέ μένα, σύμφωνα μέ τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, θά ἀναβλύζουν ποτάμια νεροῦ πού θά εἶναι πάντα τρεχούμενο. Κι ἔτσι θά ποτίζεται ὄχι μόνο ὁ ἴδιος, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι πού θά ἔρχονται σέ σχέση μ’ αὐτόν. 39 Αὐτά τά λόγια τά εἶπε ὁ Κύριος γιά τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού θά ἀποκτοῦσαν μετά τήν Ἀνάληψή του στούς οὐρανούς ὅσοι θά πίστευαν σ’ αὐτόν. Διότι πρωτύτερα εἶχαν βέβαια δοθεῖ χαρίσματα προφητικά καί θαυματουργικά σέ ἀνθρώπους δίκαιους καί προφῆτες, ἀλλά ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἀναγεννᾶ τούς ἀνθρώπους καί τούς μεταδίδει τή θεία καί μακαρία ζωή δέν εἶχε δοθεῖ σέ κανέναν. Καί δέν εἶχε δοθεῖ ἡ χάρις αὐτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ὁ Ἰησοῦς δέν εἶχε ἀκόμη δοξασθεῖ μέ τό Πάθος του καί τήν Ἀνάληψή του. 40 Πολλοί λοιπόν ἀπό τόν λαό, ὅταν ἄκουσαν τά λόγια αὐτά πού εἶπε ὁ Κύριος στή διάρκεια τῆς ἑορτῆς, ἔλεγαν: Πράγματι αὐτός εἶναι ὁ προφήτης πού μᾶς προανήγγειλε ὁ Μωυσῆς. 41 Ἄλλοι ἔλεγαν: Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας Χριστός. Ἄλλοι ἔλεγαν: Δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ὁ Μεσσίας· διότι μήπως ὁ Μεσσίας εἶναι νά ἔρθει ἀπό τή Γαλιλαία; 42 Δέν εἶπε ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι ὁ Μεσσίας Χριστός θά προέρχεται ἀπό τό γένος τοῦ Δαβίδ καί ἀπό τό χωριό τῆς Βηθλεέμ, ὅπου γεννήθηκε καί μεγάλωσε ὁ Δαβίδ; 43 Προκλήθηκε λοιπόν διαίρεση καί διαφωνία μεταξύ τοῦ λαοῦ γι’ αὐτόν. 44 Μερικοί μάλιστα ἀπ’ αὐτούς ἤθελαν νά τόν συλλάβουν, ἀλλά κανείς δέν τόλμησε ν’ ἁπλώσει χέρι ἐπάνω του· διότι μιά ἀόρατη δύναμη τούς συγκρατοῦσε καί τούς παρεμπόδιζε. 45 Ἐπειδή λοιπόν κανείς δέν μποροῦσε νά τόν συλλάβει, γύρισαν ἄπρακτοι οἱ ὑπηρέτες στούς ἀρχιερεῖς καί τούς Φαρισαίους. Κι ἐκεῖνοι τούς ρώτησαν: Γιατί δέν τόν φέρατε, ἀφοῦ καί δημοσίως ἐμφανίστηκε καί πολλοί ἀπ’ τό πλῆθος τόν ἄκουγαν μέ δυσμένεια καί ἦταν ἕτοιμοι νά σᾶς βοηθήσουν μή σᾶς διαφύγει; 46 Τότε οἱ ὑπηρέτες τούς ἔδωσαν τήν ἑξῆς ἀπάντηση: Ποτέ ἄλλοτε δέν δίδαξε ἄλλος ἄνθρωπος μέ τόση σοφία καί δύναμη καί χάρη μέ ὅση διδάσκει ὁ ἄνθρωπος αὐτός. 47 Ὕστερα λοιπόν ἀπό τήν ἀνέλπιστη αὐτή ἀπάντηση τῶν ὑπηρετῶν τούς ξαναρώτησαν οἱ Φαρισαῖοι: Μήπως παρασυρθήκατε κι ἐσεῖς, πού εἶστε πάντοτε κοντά μας καί ἀκοῦτε τή διδασκαλία μας, κι ἔχετε πλανηθεῖ ἀπ’ αὐτόν, ὅπως τά ἀμαθή πλήθη τοῦ λαοῦ; 48 Μήπως πίστεψε σ’ αὐτόν κανείς ἀπ’ τούς ἄρχοντες, πού εἶναι οἱ μόνοι ἁρμόδιοι νά κρίνουν τά θρησκευτικά ζητήματα, ἤ ἀπ’ τούς Φαρισαίους, πού εἶναι ἄγρυπνοι φύλακες τῶν παραδόσεων καί τῆς ἀληθινῆς πίστεως; 49 Κανείς ἀπ’ αὐτούς δέν πίστεψε, παρά μόνον αὐτός ὁ ὄχλος, πού δέν ξέρει τό νόμο καί γι’ αὐτό εἶναι ὅλοι τους καταραμένοι. 50 Τούς ρώτησε τότε ὁ Νικόδημος, ἐκεῖνος πού ἦλθε στόν Ἰησοῦ μέσα στή νύχτα καί ἦταν ἕνας ἀπ’ αὐτούς, διότι ἦταν κι αὐτός μέλος τοῦ συνεδρίου: 51 Μήπως ὁ νόμος μας μπορεῖ νά καταδικάσει ἕναν ἄνθρωπο, ἐάν προηγουμένως δέν τόν ἀκούσει ὁ δικαστής πού ἐκπροσωπεῖ τό νόμο καί μάθει ἀπό τήν ἀπολογία του τί ἀξιοκατάκριτο καί ἀξιόποινο ἔκανε; 52 Ἐκεῖνοι τότε τοῦ εἶπαν: Μήπως εἶσαι κι ἐσύ ἀπό τή Γαλιλαία; Ἐξέτασε καί εὔκολα θά δεῖς καί θά πεισθεῖς ἀπό τά πράγματα ὅτι κανείς προφήτης ἀπό τή Γαλιλαία δέν ἔχει βγεῖ ἕως τώρα. 12 Ὁ Ἰησοῦς τούς μίλησε πάλι καί τούς εἶπε: Ἐγώ εἶμαι τό φῶς ὄχι μόνο τῶν Ἰουδαίων ἀλλά ὅλου τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος πού μέ ἀκολουθεῖ μέ πλήρη ἐμπιστοσύνη κι ἐλπίδα καί μέ πρόθυμη ὑπακοή στά λόγια μου, δέν θά περπατήσει οὔτε θά βρεθεῖ ποτέ στό σκοτάδι τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά θά ἔχει μέσα του τό ζωηφόρο καί πνευματικό φῶς, πού προέρχεται ἀπό τήν ἀληθινή ζωή, τόν Θεό.
----------
«Ἐγώ
εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου∙ Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, οὐ μή περιπατήσει
έν τῆ σκοτίᾳ ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς»
Ὁ Κύριος εἶχε προειδοποιήσει τούς μαθητές
του γιά τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «συμφέρει ἡμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω, ἐάν γάρ
ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς...ὅταν δέ ἔλθει ἐκεῖνος, τό
Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν».«Θεόν φρᾶσαι
ἀδύνατον, κατανοῆσαι ἀδυνατότερον» ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Στά
πλαίσια αύτῆς τῆς ἀδυναμίας θά προσπαθήσουμε νά ποῦμε ὁρισμένα λόγια γιά τήν
Ἁγία Τριάδα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ φανέρωση τῆς Ἁγίας Τριάδας, στήν Καινή
Διαθήκη, ἔγινε στήν διάρκεια τῆς βάπτισης τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖ ἡ φωνή τοῦ Πατέρα, ὁ
Υἱός σωματικῶς εἰσερχόμενος στά ὕδατα τοῦ ποταμοῦ καί τό Ἅγιο Πνεῦμα έν εἴδει
περιστερᾶς. Τρία πρόσωπα, μία θεότης. Ὁ Θεός ἀπεκάλυψε τόν ἑαυτό του στόν κόσμο
καί ὁ Ἰησοῦς ἐγνώρισε τό ὄνομα τοῦ Πατέρα στούς ἀνθρώπους. Ὁ κόσμος βγῆκε ἀπό
τήν σκιά καί τό φῶς ἔλαμψε στόν κόσμο. Τό φῶς πού ὁδήγησε τούς Ἑβραίους στήν
ἔρημο, ἡ πνευματική πηγή ἀπό ὅπου ἔπιον, ὑπῆρξε ὁ Χριστός πού μέσω τῆς
διακονίας του ἀνακαίνισε τή φύση μας. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἔγινε τό σῶμα τοῦ
Χριστοῦ, ὁ Παράκλητος ἦλθε στόν κόσμο προκειμένου νά μᾶς βοηθήσει νά
κατανοήσουμε καί νά οἰκειοποιηθοῦμε τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, πρᾶγμα πού γίνεται
συνεχῶς καί ὁλοκληρώνεται στά ἔσχατα.
Ταυτόχρονα τό Ἅγιο Πνεῦμα ζωοποιεῖ τά
πάντα καί τελειοῖ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἐνεργοποιεῖ τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ
παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Ἐκκλησία εἶναι καταλυτική. Τό Ἅγιο Πνεῦμα
συγκροτεῖ, ἀρχιτεκτονεῖ, γεωργεῖ τήν Ἐκκλησία καί τήν ὁδηγεῖ εἰς πάσαν τήν
ἀλήθεια. Κατά τόν Ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα: «ἡ Ἐκκλησία σημαίνεται διά τῶν
μυστηρίων». ¨Ο Χριστός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἀδιάσπαστα ἐνωμένα στόν βίο τῆς
Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός ἀποκαλύπτεται ἐν Πνεύματι.
Ὁ Παράκλητος εἶναι πρόσωπο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι ἐνέργεια ἤ νεφέλη ἤ περιστέρι εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα ἀπεδήμησε καί μέ τήν Πεντηκοστή ἐπιδημεῖ ἐκ νέου στόν κόσμο. Στήν αΐδια κατάσταση ἐκπορεύεται ὑπό τοῦ Πατρός καί στήν Οἰκονομία ἡ πέμψη γίνεται ἐν χρόνω.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔνοικεῖ καί μέσα μας. Ὁ Θεός, ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, ἐπιθυμεῖ «ἐνοικῆσαι ἐν ὑμῖν καί ἐμπεριπατῆσαι». Ὁ Κύριος εἶπε «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστίν». Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐγκατοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας εἶναι ἡ κάθαρση τοῦ ἐσω ἀνθρώπου ἀπό τά πάθη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καθαρθεῖ «ἐγώ καί ὁ Πατήρ μου ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’αύτῶ ποιήσωμεν» λέγει ὁ Κύριος. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀνεδείχθησαν Πνευματοφόροι, δηλαδή κατοικητήρια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδή μέ τήν ἄσκηση καί τόν προσωπικό τους ἀγώνα καθάρισαν τόν ἔσω ἄνθρωπο καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εὕρε μόνιμη κατοικία τήν καρδιά τους. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά καταστεῖ Θεοφόρος, ὅπως οἱ Πᾳτέρες τῆς Ἐκκλησίας φθάνει νά ἀγαπήσει τόν Θεό καί νά τόν προσκαλέσει νά σκηνώσει μέσα του.
Πολλοί θεωροῦν ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἡ Ἐκκλησία προϋπῆρχε τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς καί ἡ ὕπαρξή της σχετίζεται μέ τήν Δημιουργία καί ὅλη ἡ Δημιουργία ἔγινε γιά τήν Ἐκκλησία. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, κατά τούς Πατέρες: «οὐρανού σῶμα οὐκ ἔλαβε, Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβε». Ἡ ἱστορική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας σχετίζεται μέ τήν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή τήν Πεντηκοστή. Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ἀναφέρει ὅτι ἡ πρώτη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, ἡ κονωνία ἀγάπης δηλαδή μεταξύ τῶν τριῶν προσώπων Πατέρα, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ Ἁγία Τριάδα, ὁ Θεός, εἶναι ἕνα μυστήριο. Ἐμεῖς ἄς εἴμαστε εὐγνώμονες πού ὁ Παράκλητος, τό Ἅγιο Πνεῦμα, ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία καί σέ μᾶς.
Ὁ Παράκλητος εἶναι πρόσωπο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι ἐνέργεια ἤ νεφέλη ἤ περιστέρι εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα ἀπεδήμησε καί μέ τήν Πεντηκοστή ἐπιδημεῖ ἐκ νέου στόν κόσμο. Στήν αΐδια κατάσταση ἐκπορεύεται ὑπό τοῦ Πατρός καί στήν Οἰκονομία ἡ πέμψη γίνεται ἐν χρόνω.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔνοικεῖ καί μέσα μας. Ὁ Θεός, ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, ἐπιθυμεῖ «ἐνοικῆσαι ἐν ὑμῖν καί ἐμπεριπατῆσαι». Ὁ Κύριος εἶπε «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστίν». Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐγκατοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας εἶναι ἡ κάθαρση τοῦ ἐσω ἀνθρώπου ἀπό τά πάθη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καθαρθεῖ «ἐγώ καί ὁ Πατήρ μου ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’αύτῶ ποιήσωμεν» λέγει ὁ Κύριος. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀνεδείχθησαν Πνευματοφόροι, δηλαδή κατοικητήρια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδή μέ τήν ἄσκηση καί τόν προσωπικό τους ἀγώνα καθάρισαν τόν ἔσω ἄνθρωπο καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εὕρε μόνιμη κατοικία τήν καρδιά τους. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά καταστεῖ Θεοφόρος, ὅπως οἱ Πᾳτέρες τῆς Ἐκκλησίας φθάνει νά ἀγαπήσει τόν Θεό καί νά τόν προσκαλέσει νά σκηνώσει μέσα του.
Πολλοί θεωροῦν ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἡ Ἐκκλησία προϋπῆρχε τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς καί ἡ ὕπαρξή της σχετίζεται μέ τήν Δημιουργία καί ὅλη ἡ Δημιουργία ἔγινε γιά τήν Ἐκκλησία. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, κατά τούς Πατέρες: «οὐρανού σῶμα οὐκ ἔλαβε, Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβε». Ἡ ἱστορική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας σχετίζεται μέ τήν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή τήν Πεντηκοστή. Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ἀναφέρει ὅτι ἡ πρώτη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, ἡ κονωνία ἀγάπης δηλαδή μεταξύ τῶν τριῶν προσώπων Πατέρα, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ Ἁγία Τριάδα, ὁ Θεός, εἶναι ἕνα μυστήριο. Ἐμεῖς ἄς εἴμαστε εὐγνώμονες πού ὁ Παράκλητος, τό Ἅγιο Πνεῦμα, ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία καί σέ μᾶς.
http://imsm.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2100:kyriaki-tis-pentikostis&catid=522&Itemid=1043
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου