Πόσο αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε ἀσθενεῖς πνευματικά; Ὅτι παραλύουμε κάποιες στιγμές ἀπό τή δύναμη τοῦ κακοῦ; Ὅτι εἴμαστε προσκολλημένοι στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο βλέπουμε τόν κόσμο, τή ζωή, τίς προτεραιότητές μας, ὅτι ὁ νοῦς μας εἶναι φορτωμένος ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, μέ ἀποτέλεσμα νά μή μένει οὔτε χῶρος οὔτε χρόνος γιά τόν Θεό; Ὅτι ἡ παράλυση τῆς καρδιᾶς μας ἔχει νά κάνει μέ τή συνειδητή μας ἐπιλογή νά ζητοῦμε ἀπό τούς ἄλλους νά μᾶς ἀγαπήσουν καί νά μᾶς συμπαρασταθοῦν, ἐνῶ ἐμεῖς δέν θέλουμε νά κάνουμε τό βῆμα νά ἀνοίξουμε τούς ἑαυτούς μας πρός ἐκείνους καί ὅτι αὐτή ἡ στάση μᾶς χαρακτηρίζει στή σχέση μας μέ τόν Θεό; Θέλουμε ἀπό ἐκεῖνον τήν ὑγεία, τά ἀγαθά, τήν ἐπιτυχία, τή ζωή, ἀλλά δέν εἴμαστε ἕτοιμοι νά τόν ἀγαπήσουμε, νά τόν ἀφήσουμε νά μᾶς ἁγιάσει, νά εἶναι ἐκεῖνος τό νόημα καί ἡ χαρά μας;
Στήν πρώτη Ἐκκλησία, στήν περιοχή τῆς Λύδδας, ὑπῆρχε ἕνας ἄν - θρωπος πού λεγόταν Αἰνέας, καί αὐτός ἦταν ἐπί ὀκτώ ἔτη παράλυτος. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος θά τόν συναντήσει καί θά τόν εὐλογήσει λέγον - τάς του: «Ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός» (Πράξ. 9,34). Ὁ Αἰνέας περπατᾶ καί πάλι, μέ ἀποτέλεσμα ὅλοι ὅσοι εἶδαν τό θαῦμα, νά ἐπιστρέψουν στόν Χριστό καί νά ἀναγνωρίσουν τόν Κύριο ὡς Θεό τους. Ὁ Πέτρος δέν χρησιμοποιεῖ τίς δικές του δυνάμεις, οὔτε τά χαρίσματα, τίς εὐλογίες πού ἔχει πάρει ἀπό τόν Χριστό. Ὁ λόγος του εἶναι λόγος συγκλονιστικός, λόγος ἐμπιστοσύνης, πίστης, βεβαιότητας, πώς ὅλη ἡ δική του ζωή πρῶτα εἶναι γεμάτη ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό καί αὐτό πού ἔχει δίνει στόν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο. Εἶναι ὅ,τι δέν ἔχουμε στή δική μας ζωή, τή βαθιά πίστη πώς ὁ Χριστός κατοικεῖ στίς καρδιές μας. Πῶς νά δώσεις λύσεις ὅταν ἐσύ δέν τίς ἔχεις γιά σένα;
Ἡ παραλυσία τῆς ἁμαρτίας
Ὁ Χριστός γιάτρεψε τόν Αἰνέα ἀπό τήν παραλυσία, τή μοναξιά, τήν ἀπελπισία, τήν παραίτηση. Γιατρεύει κι ἐμᾶς ὁ Χριστός, ἐφόσον πιστεύουμε σ’ αὐτόν, ἀπό τήν παραλυσία τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τή μοναξιά τοῦ νά μή βγαίνουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀπό τήν ἀπελπισία νά ζοῦμε μία ζωή χωρίς διέξοδο. Γιατρεύει κι ἐμᾶς ὁ Χριστός ἀπό τήν ἀπιστία. Ἀπό τήν παράδοσή μας στούς ρυθμούς μιᾶς ζωῆς χωρίς ἀληθινή γιορτή, χωρίς πρόταξη τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀνόρθωση. Γιατρεύει κι ἐμᾶς ὁ Χριστός ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου, τό αἴσθημα τῆς ματαιότητας, πού μᾶς κάνει νά ἀναζητοῦμε χαρά στίς προτάσεις τοῦ κόσμου, πού εἶναι ὅμως μία ἐπαναλαμβανόμενη παγίδα ἐγκλεισμοῦ μας σέ ἕναν ψεύτικο χρόνο καί τρόπο, ὁ ὁποῖος δέν μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀκοινωνησίας.
Στήν Ἐκκλησία θεραπευόμαστε
Ὁ Χριστός δίνει καί σέ μᾶς φῶς καί κοντά μας φωτίζονται καί ἄλλοι. Κι αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει πράξη μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία, μακριά ἀπό τήν ἔνταξη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τό μοίρασμα τῆς χαρᾶς μας μέ ἄλλους, ἀπό τήν αἴσθηση ὅτι μποροῦμε ἀπό κοινοῦ νά ἀναστηθοῦμε καί ὅτι ὁ ἕνας μπορεῖ νά μοιραστεῖ τήν ἀλήθεια μέ τόν ἄλλο. Μέ κάθε τρόπο καί κάθε μέσο, πρωτίστως ὅμως μέ τήν προσευχή καί τή μετοχή στό κοινό ποτήριο καί στά μυστήρια.
Ὁ Χριστός ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων
Δέν θεραπεύω ἐγώ τόν ἑαυτό μου ἤ ἐγώ τούς ἄλλους ἤ οἱ ἄλλοι ἐμένα ἤ οἱ ἄλλοι τόν ἑαυτό τους, ἀλλά ὁ Χριστός ὅλους μας. Συνοδοιπόροι στήν ὁδό ὅπου τό πρόσωπό του εἶναι τό τέλος καί, τήν ἴδια στιγμή, αὐτός πού μᾶς βοηθᾶ νά φτάσουμε στό τέλος. Ὅλοι γιατρευόμαστε, ἀρκεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀσθένειά μας, ὅπως κι ἄν αὐτή ἐκφράζεται, ἀρκεῖ νά ἀποφασίσουμε καί νά ζήσουμε ὡς γνήσια χαρά τή συνάντηση μέ τούς ἄλλους καί τήν ἐργασία καί τόν κόπο γι’ αὐτούς, ἀκόμη κι ἄν μοιάζουν ἐχθροί μας.
Οἱ ἄνθρωποι, περισσότερο ἤ λιγότερο ἀσθενεῖς, παλεύουμε γιά τά συμφέροντά μας. Ξέρουμε νά ζητοῦμε καί νά ἀπαιτοῦμε. Κάποτε ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά δοκιμαζόμαστε. Μέχρις ὅτου βροῦμε τήν ὁδό τῆς πίστης, τῆς ἀνάστασης καί τῆς ζωῆς. Ἀκόμη κι ἄν εἴμαστε λίγοι μέσα στόν κόσμο αὐτό, τελικά ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων δέν θά μᾶς ξεχάσει. Ἐντός τῆς Ἐκκλησίας θά μᾶς δώσει τή χάρη καί τή χαρά του. Ἀρκεῖ νά ξεκινήσουμε ὅ,τι λαμβάνουμε νά τό δίνουμε. Ἄν ζοῦμε Χριστό, τόν Χριστό θά δώσουμε. Ἄν ζοῦμε τόν ἑαυτό μας, τό ἐγώ μας. Ἄν τήν παραλυσία μας, δέν θά βοηθοῦμε ἄλλους νά βγοῦνε ἀπό τή δική τους λύπη. Καιρός νά μετρηθοῦμε μέ τό φῶς τῆς Ἀνάστασης καί νά ἀποφασίσουμε ἄν θέλουμε τή γιατρειά μας. Καί νά στραφοῦμε πρός ἐκεῖνον πού γνωρίζει καί δίνει, ἀναλαμβάνοντας ὁ καθένας τήν εὐθύνη τῆς προσωπικῆς μας ἀφύπνισης. Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/21_2021(3547).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου