Το ΣΥΝΤΑΓΜΑ του 1952 το έγραφε με κάθε σαφήνεια στο άρθρο 11: “Η απεργία εις τους δημοσίους υπαλλήλους και εις τους υπαλλήλους νομικών προσώπων και οργανισμών δημοσίου δικαίου απαγορεύεται.”
Είναι απολύτως λογικό. Διότι ο δημόσιος υπάλληλος είναι φορέας της κρατικής εξουσίας. Δεν μπορεί να απεργεί η κρατική εξουσία εναντίον του εαυτού της! Άλλωστε η απεργία είναι ένα όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι για να αντιμετωπίσουν την εργοδοτική αυθαιρεσία, την πιθανότητα δηλαδή η εργοδοσία, εκμεταλλευόμενη τη θέση ισχύος που κατέχει, να παραβεί την μεταξύ τους συμφωνία. Όταν ο εργοδότης είναι το κράτος, ο εγγυητής της νομιμότητας, ποια αυθαιρεσία “αντιπαλεύει”, που λεν και οι σύντροφοι, η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων;
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς απεργούν για το Ασφαλιστικό. Από πού κι ως πού; Αφορά το ασφαλιστικό νομοσχέδιο – καλό ή κακό, δεν είναι της παρούσης να το συζητήσουμε – τα εργασιακά τους; Ακόμα και στενά να το δούμε, εργοδότης τους είναι το Υπουργείο Συγκοινωνιών. Έχει αρμοδιότητα το Υπουργείο Συγκοινωνιών σε ασφαλιστικά θέματα; Καμμία! Από πού κι ως πού ο οδηγός του συρμού απαιτεί να έχει λόγο, και μάλιστα καθοριστικό, για δημοσιονομικά θέματα; Από πού κι ως πού ο - οποιοσδήποτε – δημόσιος υπάλληλος έχει δικαίωμα να εμποδίζει την - οποιαδήποτε - κυβέρνηση από το να εφαρμόσει το - οποιοδήποτε - πρόγραμμά της;
Γιατί λοιπόν απεργεί; Γιατί μπορεί. Διότι η πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, φρόντισε στο Σύνταγμα του 1975, να καταργήσει την απαγόρευση της απεργίας στο Δημόσιο. Προσθέτοντας, μάλιστα, έναν “πονηρό” όρο στους νόμιμους λόγους κήρυξης μιας απεργίας και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα (ο οποίος σπανίως απεργεί): η απεργία, λέει (άρθρο 23, παράγραφος 2), “ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και ΠΡΟΑΓΩΓΗ των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.”
Να το προσέξουμε καλύτερα αυτό. Τι σημαίνει “προαγωγή”; Προφανώς, βελτίωση. Δηλαδή υπογράφει ο εργαζόμενος με τον εργοδότη μια συμφωνία. "Τόσα θα σου δίνω, αυτές είναι οι απαιτήσεις της δουλειάς, αυτές είναι οι συνθήκες εργασίας, δέχεσαι; Δέχομαι." Και μετά την υπογραφή, ο εργαζόμενος ξεκινάει απεργία, με την ευλογία του Συντάγματος, για την αλλαγή των όρων της συμφωνίας! Υπάρχει λογική και ηθική βάση σε αυτό; Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και ο εργοδότης; Γίνεται ποτέ αυτό στον ιδιωτικό τομέα; Όχι! Στο κράτος όμως, είναι ο κανόνας. Οι “νονοί” των ΜΜΜ σήμερα έχουν στα αιτήματά τους την ένταξη των ηλεκτροδηγών της ΣΤΑ.ΣΥ. στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και μάλιστα με αναδρομική ισχύ! Πέρα από το παράλογο να θεωρείται βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα το να κάθεσαι σε μια αναπαυτική θέση και να πατάς κουμπιά, σε μια εργασία κατά 90% αυτοματοποιημένη, όταν συμφώνησες να εργαστείς, οδηγέ της ΣΤΑ.ΣΥ, ήξερες ότι η δουλειά σου δεν χαρακτηριζόταν βαρειά και ανθυγιεινή. Και όχι μόνο συμφώνησες αλλά παρακάλαγες και έβαλες και μέσον για να σε προσλάβουν. Γιατί δεν είπες: “α, εγώ σε τόσο βαρειά δουλειά δεν δουλεύω!”;
Την έννοια “διαφύλαξη” των οικονομικών συμφερόντων ως αιτία απεργίας, ναι, την καταλαβαίνω. (Άλλωστε την έχω ζήσει στο πετσί μου: να έχεις συμφωνήσει για ωράριο 9-5 και στις 4 το απόγευμα να σε καλούν από τη Διεύθυνση για έκτακτο meeting στις 6, το οποίο θα τραβήξει μέχρι τις 8 τουλάχιστον και συνήθως θα βγάλει έξτρα δουλειά που θα τελειώσει μετά τα μεσάνυχτα, γιατί αύριο είναι η παρουσίαση στον πελάτη. Στην πρώτη διαφημιστική εταιρεία που δούλεψα, η μοναδική φορά που έφυγα από το γραφείο και είχε ήλιο έξω, ήταν μια... Κυριακή πρωί. Αλλά δεν έκανα απεργία. Παραιτήθηκα και βρήκα καλύτερη δουλειά αλλού.) Όμως την «προαγωγή»; Από πού κι ως πού; Τόσες συνταγματικές αναθεωρήσεις έγιναν από τότε, αυτός ο όρος παραμένει ακλόνητος.
Το ίδιο ακλόνητος, με ελάχιστες επουσιώδεις τροποποιήσεις, παραμένει κι ο πασοκικός συνδικαλιστικός νόμος 1264 του 1982 που παρέδωσε τη διοίκηση του κράτους στους κρατικούς συνδικαλιστές. Έκτοτε η εκάστοτε κυβέρνηση είναι όμηρος των αιτημάτων τους και έρμαιο των ορέξεών τους. Και μαζί όλη η κοινωνία. Κάθε Φωτόπουλος του Δημοσίου μπορεί όποτε θέλει να κατεβάζει τους διακόπτες και να βυθίζει τη χώρα σε μπλακ-άουτ. Οι κυβερνήσεις ενδίδουν (είναι πολλά τα ψηφαλάκια, Άρη), οι συνδικαλιστές ζητούν όλο και περισσότερα, οι κυβερνήσεις ξαναενδίδουν, και ο φαύλος, για τον φορολογούμενο, αλλά προσοδοφόρος, για τον δημόσιο υπάλληλο, κύκλος συνεχίζεται. 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες έγιναν από το 1980 μέχρι το 2010, βάσει των στοιχείων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, το 96% στον Δημόσιο Τομέα. Το 1980, χρονιά έντονων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, χάθηκαν 20.494.944 ώρες εργασίας. Θα έλεγε κανείς ότι ο ερχομός του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, φυντάνια του οποίου ήταν οι περισσότεροι συνδικαλιστές της εποχής, και το “μοιράζουμε λεφτά” του Αντρέα που κυριάρχησε ως δημοσιονομική πολιτική, θα ικανοποιούσαν τα συνδικαλιστικά αιτήματα και θα εξασφαλιζόταν η πολυπόθητη εργασιακή ειρήνη. Αμ, δε! Δέκα χρόνια μετά, ίδια γεύση: 20.335.313 ώρες εργασίας χάθηκαν από απεργίες του Δημοσίου, το 1990. Έκτοτε όλα τα κόμματα χορεύουν στον ρυθμό του κρατικού συνδικαλισμού, τον οποίον επειδή δεν μπορούν να τιθασεύσουν, εξωραΐζουν στα μάτια των πολιτών, ως δήθεν θεματοφύλακα των δικαιωμάτων τους. Πόσο δίκαιο είχε ο Φρεντερίκ Μπαστιά (1801 – 1850) όταν έγραφε: “Όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, συν τω χρόνω αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα που την νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει.”
Στην προηγούμενη στάση εργασίας στο Μετρό, στις 17 Δεκεμβρίου 2019, ο Κυριάκος ζήτησε συγγνώμη από τους πολίτες για την ταλαιπωρία που υπέστησαν και υποσχέθηκε άμεση νομοθετική ρύθμιση ώστε να μην ξανασυμβεί. Πόσο άμεση τη φανταζόταν; Πέρασαν ακριβώς 2 μήνες. Το τι σημαίνει άμεση ρύθμιση το έδειξε όταν σε 5 ώρες ακύρωσε το αντιαθλητικό φάουλ του Αυγενάκη εις βάρος του ΠΑΟΚ. Στην περίπτωση των ΜΜΜ πόσο χρόνο ήθελε ο πορφυρογέννητος υπουργός του επί των Συγκοινωνιών για να φέρει άμεση νομοθετική ρύθμιση;
Να σας πω όμως γιατί δεν την έφερε; Διότι κανένας στη ΝΔ δεν ξέρει τι ακριβώς πρέπει να λέει αυτή η ρύθμιση. Ο Κυριάκος μίλησε τότε για προσωπικό ασφαλείας. Δηλαδή, θα διατηρήσουμε το δικαίωμα απεργίας στους δημόσιους υπαλλήλους, θα διατηρήσουμε τη δυνατότητά τους να βραχυκυκλώνουν τη ζωή μας όποτε γουστάρουν για θέματα που δεν έχουν καμμιά σχέση με τις εργασιακές τους συνθήκες, αλλά θα τους υποχρεώσουμε όταν απεργούν να ορίζουν… προσωπικό ασφαλείας! Τι θα πει “προσωπικό ασφαλείας”; Για να δουλεύουν τα ΜΜΜ πρέπει όλοι οι οδηγοί, όλοι οι μηχανικοί, όλοι οι σταθμάρχες, ακόμα και οι υπάλληλοι στα εκδοτήρια να είναι στη θέση τους. Άντε, να μην παν να δουλέψουν οι των δημοσίων σχέσεων, του marketing και των προμηθειών. Πόσοι όμως είναι αυτοί; Δεν κινείται συρμός με “προσωπικό ασφαλείας” διότι η μείωση του προσωπικού θα δημιουργήσει συνθήκες ανασφαλείας.
Σήμερα όλη η κυβέρνηση κλαψουρίζει για απεργία “εκτός λογικής”. Αν είναι εκτός λογικής, να την βγάλετε και εκτός νόμου. Για να κυβερνήσετε σας ψήφισαν όσοι σας ψήφισαν, όχι για να κλαίγεστε στα κανάλια. Επειδή λοιπόν δεν ξέρουν προς τα πού θα παν, δεν παν πουθενά. Και εσύ, φορολογούμενε, βλέπεις τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του κρατικού συνδικαλισμού, που εσύ τους πληρώνεις, να κάνουν τη ζωή σου κόλαση, όποτε τους καπνίσει. Τι πρέπει να γίνει;
Άμεση αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου. Κι επειδή χάσαμε ξανά την ευκαιρία να επαναφέρουμε τη διάταξη του Συντάγματος του 1952, θα πρέπει στην πράξη να απαγορευθούν οι απεργίες στο Δημόσιο, με νέο νόμο που θα ορίσει εντελώς στενά το τι σημαίνει εργασιακό συμφέρον. Αν τα πιτ-μπουλ του κρατικού συνδικαλισμού χάσουν τη δυνατότητα να σε δαγκώνουν μέσω της απεργίας ή της απειλής της, ξεδοντιάστηκαν χωρίς να ανοίξει μύτη.
Ο νέος νόμος θα πρέπει να προβλέπει τα εξής:
• Αποφάσεις με 50% +1 των εργαζομένων ή των αντιπροσώπων τους, όχι μόνο στα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα αλλά σε κάθε επίπεδο συνδικαλισμού.
• Γενικές Συνελεύσεις εκτός ωραρίου εργασίας.
• Η απεργία ενός κλάδου θα σέβεται την εργασία των άλλων.
• Το δικαίωμα στην απεργία είναι το ίδιο σεβαστό με το δικαίωμα στην εργασία. “Περιφρούρηση απεργίας” απαγορεύεται.
• Τέλος στην χρηματοδότηση των συνδικάτων από χρήματα των φορολογουμένων.
• Καμμία απαλλαγή από την εργασία για τους συνδικαλιστές.
• Οι συνδικαλιστές θα μπορούν να απολύονται όπως ο κάθε εργαζόμενος που δεν κάνει καλά τη δουλειά του.
• Καταργείται η συμμετοχή συνδικαλιστών στα πειθαρχικά συμβούλια.
• Οι συνδικαλιστές θα μπορούν να συμμετέχουν ως υποψήφιοι σε εκλογές, εθνικές ή αυτοδιοικητικές, μετά την παρέλευση 4 ετών από την τελευταία ημέρα της συνδικαλιστικής τους θητείας.
• Καταργείται το άρθρο 22 του νόμου 1264/1982, που απαγορεύει την ανταπεργία της εργοδοσίας (lock out).
• Απεργία για θέματα (δημοσιονομικά, πολιτικά κ.λπ.) που δεν αφορούν αποκλειστικά τις εργασιακές συνθήκες του συγκεκριμένου σωματείου  είναι παράνομη και απαγορεύεται.
• Συμμετοχή δημοσίου υπαλλήλου σε παράνομη απεργία συνεπάγεται άμεση απόλυσή του, χωρίς αποζημίωση, με ταυτόχρονη υποβολή αγωγής εις βάρος του για τη ζημιά που υπέστη η εθνική οικονομία η οποία προσδιορίζεται κατ’ εκτίμησιν στο ποσό των 100.000 ευρώ κατ’ άτομο ανά ημέρα απεργίας.
Αν δεν ψηφισθεί αυτός ο νόμος, οι συρμοί των ΜΜΕ θα ακινητοποιούνται όποτε αποφασίζουν οι “νονοί” τους και το “απεργώ όποτε γουστάρω γιατί είμαι δημόσιος υπάλληλος και μπορώ” θα συνεχίσει να είναι η άποψη του συρμού, στην οποία θα υποτάσσονται πειθήνια οι κυβερνήσεις του εθνικού διασυρμού, μπλε, πράσινες ή κόκκινες.