Τραγωδία νὰ τὸ βλέπῃς. (Πρέπει νὰ ἔχουμε κλείσει πλέον δεκαετία ἀπὸ τότε, ἐὰν θυμᾶμαι καλῶς.)
Σὲ μίαν περιήγησι μου στὶς πληγεῖσες περιοχές, διεπίστωσα, μᾶλλον μὲ κρυφὴ χαρά, πὼς τὰ ἐσπεριδοειδὴ ποὺ κάϋκαν, δὲν κάϋκαν, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπανῆλθαν στὴν πρὸ ἐμβολιασμοῦ τους κατάστασι.
Δῆλα δή, οἱ μανταρινιὲς καὶ οἱ πορτοκαλιὲς εἶχαν ξαναγίνει νεραντζιές.
Χάρηκα; Ναί, κι ἂς συμμεριζόμουν τὸν πόνο καὶ τὸν κόπο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δούλευαν τὴν Γῆ καὶ ζοῦσαν ἀπὸ αὐτὰ τὰ δένδρα.
Χάρηκα διότι μετὰ ἀπὸ ἕνα βίαιον γεγονὸς ἡ φύσις ἀκύρωσε μόνη της τὴν ἀνθρώπινο παρέμβασι καὶ ἐπανέφερε τὰ δένδρα στὴν μορφὴ ποὺ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν σπόρο τους.
Ἢταν μίαν συγκλονιστικὴ ἐμπειρία ὅλη αὐτὴ ἡ ἐξερεύνησις. Ἀπὸ τὴν μία ἡ ἀγωνία μας γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πονοῦσαν κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἡ ἀνάστασις τῆς φύσεως. Σᾶς δίδω τὸν λόγο μου. Ἦταν ἀπὸ τὶς σημαντικότερες ἐμπειρίες τῆς ζωῆς μου. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀντικρουόμενα συναισθήματα, μία χαρμολύπη οὐσιαστικῶς, ἦταν ἀπὸ τὶς πλέον πρωτόγνωρες καταστάσεις ποὺ ἔχω βιώσει.
Τὰ χρόνια πέρασαν. Τὸ γεγονὸς ξεχάστηκε.
Ἐχθὲς ὅμως, μὲ ἀφορμὴ μίαν συζήτησι ποὺ εἶχα μὲ τὸν θεῖο διδάσκαλο, ἀνεσύρθῃ ἀπὸ τὴν λήθη ἡ ἐμπειρία. Τοῦ εἶχα θέσει μόλις ἕνα ἐρώτημα ἀναφορικῶς μὲ τὴν κατάστασι τὴν συνειδησιακὴ ποὺ βιώνουμε. Τὸν ἐρώτησα ἐὰν πιστεύῃ πὼς θὰ καταφέρουμε νὰ ξεπεράσουμε πλήρως, δίχως βαρίδια, αὐτὲς τὶς καταστάσεις ποὺ τώρα ἀντιμετωπίζουμε καθῶς κι αὐτὲς ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν.
Τὸν ἐρώτησα ἐὰν μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες νὰ ξαναγίνουμε μία γροθιά. Νὰ ἀποκτήσουμε κοινὴ στόχευσι. Νὰ ξεκινήσουμε τὴν ἀνάκαμψι καὶ τὴν ἄνοδο. Νὰ ξαναγίνουμε Ἕλληνες.
«Ξέρω», τοῦ λέω, «πὼς μᾶς ἔχουν κάνει λοβοτομή. Τὸ ξέρουμε ὅλο καὶ περισσότεροι. Ἀλλὰ δὲν γίνεται νὰ εἴμαστε σὰν κάθε σπόρο, μὲ ὅλην τὴν πληροφορία μέσα μας καὶ νὰ μὴν τὴν ἐμφανίζουμε, νὰ μὴν τὴν ἐκδηλώνουμε. Πῶς ἀπό τά σπόρο πεπονιοῦ παίρνεις πεπόνια πάντα; Ἀπό τόν σπόρο καρπουζιοῦ καρπούζια; Ἀπό τόν σπόρο τομάτας τομάτα;
Τί συμβαίνει καί χάνουμε, ἐμεῖς εἰδικά, τόν δρόμο μας; Ποῦ ἀκριβῶς μᾶς «μπολιάζουν»; Γιατί δέν ἐκδηλώνουμε τήν φύσι πού διαθέτουμε; Γιατί γίναμε κουραμπιέδες;»
Τότε θυμήθηκα τὶς νεραντζιές. Τοῦ περιέγραψα τὴν ἐμπειρία μου. Ὁ θεῖος διδάσκαλος χαμογέλασε. «Ἔδωσες μόνη σου τὴν ἀπάντησι» μοῦ εἶπε. «Τό μπόλι. Ἐὰν ἐπέμβῃς στὴν πεπονιά μὲ καρπουζιά, θὰ πάρῃς καρπούζια. Ἐὰν ἐπέμβῃς στὴν ἀχλαδιά μὲ βύσσινο, θὰ πάρῃς βυσσινιά. Ἐὰν ἐπέμβῃς στὸν ἄνθρωπο μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐπεμβαίνουν οἱ κατέχοντες, δὲν θὰ πάρῃς ἄνθρωπο, θὰ πάρῃς δοῦλο. …
…Χρειάζεται κάποιο γεγονὸς ἀκραῖο, ὅπως ἡ παγωνιὰ τῶν ἐσπεριδοειδῶν, γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὸ μπόλι καὶ νὰ ἐπαναφέρῃ στὴν φυσική του κατάστασι τὸ ὄν.»
Χρειάζεται λοιπὸν κάτι ἀκραῖο, βίαιο, ὅπως ἡ παγωνιά, πρὸ κειμένου νὰ καταστραφῇ τὸ μπόλι καὶ νὰ ἀνασυρθῇ ἡ πραγματική μας φύσις στὴν ἐπιφάνεια.
Χρειάζεται κάτι ποὺ θὰ πονέσῃ πολύ, ὅλους μας, ποὺ θὰ μᾶς κάνῃ νὰ ξαναγίνουμε οἱ ἥρωες τοῦ 1940, οἱ πολεμιστὲς τῆς Σαλαμῖνος καὶ τοῦ Μαραθῶνος.
Χρειάζεται κάτι ποὺ θὰ μᾶς κάνῃ νὰ ξεχάσουμε πὼς εἴμαστε μπολιασμένοι καὶ νὰ λειτουργήσουμε ὅπως μᾶς ἔπλασε ἡ δική μας φύσις, Ἕλληνες. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ ἐσπεριδοειδή!
Κύττα νὰ δῇς φίλε μου τὶ ἔπαθα τώρα…
Γιὰ ἐτοῦτο λοιπὸν εἶμαι τώρα τελευταῖα κάπως περίεργα. «Ὀσφραίνομαι», ὅπως κι ἄλλοι φαντάζομαι, πὼς αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ ἀκραῖον, τὸ ἀναγκαῖον κοντοζυγώνει. Κι ἀπὸ τὴν μία μὲ μουδιάζει ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ κάνει νὰ χαίρομαι ἄγρια.
Πονῶ προκαταβολικῶς. Ἀλλὰ καὶ χαίρομαι προκαταβολικῶς. Χαρμολύπη πάλι.
Εἶναι κάτι πιὸ μεγάλο πιὰ ἀπὸ ἐμένα ὅλο αὐτό. Εἶναι στὴν φύσι μου, στὴν πορεία μου. Εἶναι ἡ ἀνάγκη μου.
Εἶναι κάτι ποὺ δὲν θέλω νὰ ἐλέγξω. Ἔρχεται μάχη. Ἡ μάχη φέρνει πολλά. Ἀλλὰ τὸ σημαντικότερον ποὺ φέρνει εἶναι ἡ ἀφύπνισις καὶ ἡ ἀλληλεγγύη.
Θὰ νικήσουμε. Σὲ κάθε μάχη ποὺ ἔρχεται θὰ νικήσουμε. Ἀλλὰ θὰ σπάσουμε αὐγὰ γιὰ νὰ φτιάξουμε ὀμελέτα. Κι αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Αὐτὸ φέρνει τὴν χαρά. Ἡ νίκη!
Τὸ ἄλλο, τὸν πόνο, θὰ τὸ ξεπεράσουμε. Τόσα καὶ τόσα ξεπεράσαμε ἔως τώρα. Σέ ἕναν ἀκόμη πόνο θά κολλήσουμε;
Εἴμαστε Ἕλληνες ἐμεῖς. Κι ἐὰν δὲν τὸ ξέρουμε ἀκόμη, τώρα σὲ λίγο ποὺ θὰ σπάσῃ τὸ μπόλι, θὰ τὸ μάθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου