Ἡ ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ στό ὄρος Θαβώρ εἶναι μία μεγαλειώδης Δεσποτική ἑορτή, πού ἀποκαλύπτει θεμελιώδεις ὑπαρξιακές καί σωτηριώδεις ἀλήθειες γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ εὐαγγελική καί ἀποστολική περικοπή, οἱ σχετικοί λόγοι τῶν Πατέρων, ἡ ὑμνογραφία, ἡ εἰκονογραφία βοηθοῦν τόν πιστό νά βιώσει τό βαθύτερο νόημά της. Ἐπίσης τόν βοηθοῦν νά αἰσθανθεῖ τό θάμβος καί τόν φόβο τῶν τριῶν αὐτοπτῶν Ἀποστόλων (Πέτρου, Ἰακώβου, Ἰωάννου), ἀλλά ταυτοχρόνως καί τό μεγαλεῖο τῆς δόξης καί τήν γλυκύτητα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Τό θεῖο αὐτό γεγονός τό ζεῖ ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ βλέπει τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ καί μεταμορφώνεται καί αὐτός μαζί Του «ἀπό δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπό Κυρίου Πνεύματος» (Β΄ Κορ. 3,18), ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ
Ὅλες οἱ Δεσποτικές ἑορτές ἀναφέρονται στά μυστήρια τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Τελοῦνται σέ ἀνάμνηση καί διαρκῆ ἀναβίωση τούτων. Ἀλλά ἡ ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως εἶναι τό προοίμιο τῆς ἐνδόξου παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί ἀναφέρεται στό μυστήριο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Οἱ μαθητές στό Θαβώρ εἶδαν τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, παροδικά καί «ὡς ἐχώρουν», ὅσο ἦταν δυνατόν. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Μεταμόρφωση δέν εἶναι μόνο ἡ βεβαίωση γιά τήν θεότητα, τήν δύναμη καί τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, πού δόθηκε στούς μαθητές γιά νά στηριχθοῦν στήν πίστη· καθότι, ἐντός ὀλίγου θά γίνονταν μάρτυρες τῆς συλλήψεως, τῶν ἐμπαιγμῶν, τοῦ πάθους καί τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου. Ἡ Μεταμόρφωση εἶναι, κυρίως, ἡ προτύπωση τῆς ζωηφόρου Ἀναστάσεως καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἡ φανέρωση τοῦ ἀκτίστου φωτός τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἡ κυριότητά του ἐπί ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ζώντων καί τεθνεώτων· ἐξ οὗ ἡ παρουσία κατ’ αὐτήν ὄχι μόνον τῶν ἐν ζωῇ εὑρισκομένων προκρίτων μαθητῶν, ἀλλά καί τῶν προαπελθόντων προφητῶν Μωυσέως καί Ἠλιού. Εἶναι, ἀκόμη, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή ἡ εἰκόνα τῆς θεώσεώς του, ὅπως θά ἐμφανισθεῖ στά ἔσχατα, στό τέλος τῶν αἰώνων, τήν ὁποία, ὅμως, προγεύεται ὁ πιστός ἀπό τήν ζωή αὐτή, καί ἡ φανέρωση τοῦ προορισμοῦ του· τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς του, τῆς ἐν Χριστῷ ἀναγεννήσεώς του. Πολύ εὔστοχα, Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ Κύριος διαρκῶς βρισκόταν στήν θεϊκή δόξα καί μεγαλειότητά Του, ἡ ὁποία ὅμως ἦταν κεκρυμμένη ἀπό τήν αἴσθηση τοῦ ἀνθρώπου. Χωρίς τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀδύνατον νά ἀντιληφθεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀκτινοβολία, τήν λάμψη τοῦ ἀϊδίου φωτός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο ὡς θεῖο εἶναι ἄκτιστο. Ἡ μαρτυρία τοῦ ἀπ. Πέτρου γιά τήν θέα τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στήν Β΄ ἐπιστολή του, ἀπό τήν ὁποία προέρχεται τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, προτρέπει τούς πιστούς νά ἀποφύγουν τήν φθορά τοῦ κόσμου καί νά γίνουν μέτοχοι, κοινωνοί τῆς θείας φύσεως. Νά συνοδεύουν τήν πίστη τους μέ ἐνάρετη ζωή καί νά μήν ἀμφιβάλλουν γιά τήν ὑπόσχεση τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία προανακρούεται ἤδη στό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ καί τίς προφητικές ἀναγγελίες. Καί ὡς αὐτόπτης τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος τῆς Μεταμορφώσεως καταθέτει τήν ὁμολογία καί τήν μαρτυρία του γιά τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας ἔλαβε τρανή πεῖρα ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Πεντηκοστή.
Φανέρωση τῆς Ἁγίας Τριάδος
Κατά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ Τριαδικός Θεός. Τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔλαμψε ἐνώπιον τῶν μαθητῶν καί φανέρωσε τήν δόξα τῆς θεότητός Του. Ὁ Πατήρ ἐπιβεβαίωσε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Υἱός Του ὁ ἀγαπητός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπεσκίασε τούς μαθητές ὡς νεφέλη φωτεινή. Ἐφόσον στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἑνωθεῖ ἡ θεία φύση μέ τή ἀνθρώπινη, τότε ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ἡ Ὁδός πού μᾶς ἀποκαλύπτει τόν Θεό Πατέρα καί μᾶς ὁδηγεῖ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, πρός Αὐτόν. Αὐτήν τήν πορεία ὁ ἀπόστολος Πέτρος τήν χαρακτηρίζει ὡς «εἴσοδον εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Πρόκειται δηλαδή περί τῆς εἰσόδου τοῦ ἀνθρώπου στήν ζωή τῆς Ἁγίας Τριάδος, στήν ὁποία διά τῆς Βαπτίσεως, τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τοῦ ἐν γένει πνευματικοῦ ἀγῶνα μετέχουμε ἀπό τό παρόν. Ἄς εὐχηθοῦμε τό ἄκτιστο φῶς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ νά εἰσχωρεῖ στήν ὕπαρξη κάθε ἀνθρώπου πού τό ἀναζητεῖ καρδιοπόθητα· γιά νά διαλύεται κάθε ἐσωτερικό μας σκοτάδι καί νά ἀναφωνοῦμε στόν φωτοδότη Θεό· «Κύριε, Σύ φωτιεῖς τό σκότος μου» καί «σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου Σου, Κύριε, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψόμεθα φῶς τό ἀπρόσιτον» (Εὐχή Α΄ ὥρας). Ἀμήν.
Ἀρχιμ. Ν. Κ
Layout 1 (apostoliki-diakonia.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου