Ἡ ὑποδοχή τοῦ νέου ἔτους δίνει τήν ἀφορμή σέ κάθε πιστό νά ἐκφράσει μέ λόγια καί ἔργα τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ χορηγός τῆς ζωῆς, Αὐτός πού ἔχει στήν δική Του ἐξουσία χρόνους καί καιρούς. Ὁ νέος χρόνος μᾶς δίνεται σάν μία νέα εὐκαιρία νά γνωρίσουμε μέ ἀτελεύτητη γνώση καί ζῶσα ἀγάπη τόν Θεό τῆς ἀγάπης, τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Ἡ δυνατότητα ἐπιγνώσεως τοῦ Θεοῦ καί κοινωνίας μαζί Του εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν δώρημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ «τά πάντα ἐν πᾶσι» (Α΄ Κορ. 12,7). Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει πάντοτε «Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ» (Ψαλμ. 118,126). Ὁ Θεός, δηλαδή, σέ κάθε καιρό καί χρόνο κατεργάζεται τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅσον ἀφορᾶ στήν δική μας ἀνταπόκριση, τό νέο ἔτος, ὅπως καί κάθε ἔτος, κάθε ἡμέρα καί στιγμή τῆς ζωῆς μας, εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός γιά νά κάνουμε καί ἐμεῖς κάτι γιά τόν Κύριο πού ἀσταμάτητα μᾶς εὐεργετεῖ. Νά ἀνταποδώσουμε ἀγάπη στήν ἀγάπη Του, ταπείνωση στήν ταπείνωσή Του, συγχωρητικότητα καί ἀνεξικακία στήν ἀνεξικακία Του. Νά ἀνταποδώσουμε στίς ἄπειρες, φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Του τά χαροποιά δάκρυα τῆς μετανοίας, τόν πόθο νά προσευχόμαστε, τήν σπουδή μας γιά μετοχή στήν θεία Λειτουργία, στόν Μυστικό Δεῖπνο τῆς θυσιαζόμενης ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία ὡς νέος τρόπος ζωῆς
Ὡς ἐκ τούτου, ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς περιβάλλει μέ τήν ζωοποιό δύναμη τῆς ἀγάπης Του, ὀφείλουμε νά θεωροῦμε τήν ζωή καί τήν πορεία μας στόν κόσμο μέ αἰσιοδοξία, ἐλπίδα καί χαρά.
Ἡ χριστιανική πίστη ὀνομάζεται «εὐ-αγγέλιο», χαρούμενο ἄγγελμα τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἐσωτερική δύναμη αὐτῆς τῆς ἀγγελίας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ἄνθρωπος, προσβλέποντας μέ πίστη σέ Αὐτόν, μεταμορφώνεται «κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν» (Κολ. 3,11)· ἐξέρχεται ἀπό τό χάος τῆς ἀπώλειας πού ἐγκυμονεῖ ἡ ζωή χωρίς τόν Χριστό καί ἔτσι νοηματοδοτεῖται ἐν Χριστῷ ἡ ὕπαρξή του. Τότε ἡ ὕπαρξη γίνεται συνύπαρξη, σχέση, κοινωνία μέ τόν Θεό καί, κατ’ ἐπέκταση, μέ τόν ἄνθρωπο, τόν συνάνθρωπο· καί ἡ ζωή πλημμυρίζει ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ πού διαλύει κάθε ἐσωτερικό σκοτάδι.
Κίνδυνοι ἀλλοιώσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας περί τό 60-62 μ.Χ. στούς χριστιανούς τῶν Κολοσσῶν (πόλη πού βρισκόταν στήν δυτική Μικρά Ἀσία), ἐπισημαίνει τόν κίνδυνο πού διέτρεχε ἡ Ἐκκλησία τους ἀπό κάποια αἱρετική διδασκαλία πού εἶχε ἀρχίσει νά διαδίδεται. Γι’ αὐτό, καθώς ἀκούσαμε στό ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα, τούς λέγει: «προσέχετε καλά μήν σᾶς ἐξαπατήσει κάποιος μέ τούς ἀπατηλούς καί κούφιους συλλογισμούς τῆς ἀνθρώπινης σοφίας πού στηρίζονται σέ ἀνθρώπινες παραδόσεις καί σέ μία λανθασμένη πίστη πρός τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί ὄχι στήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. 2,8).
Ἡ ἐν λόγῳ αἱρετική διδασκαλία ἀποκαλεῖτο «φιλοσοφία», ὡς δῆθεν ἀνώτερη γνώση καί κατοχή διδασκαλιῶν περί Θεοῦ, κόσμου, ἀνθρώπου κ.λπ. Περιεῖχε διατάξεις πού προσέκρουαν στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τήν ὑποτίμηση τοῦ σώματος καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τήν «θρησκεία τῶν ἀγγέλων», τήν λατρεία δηλαδή πνευμάτων καί δυνάμεων, «στοιχείων τοῦ κόσμου», πού ἐπηρέαζαν, καθώς πίστευαν, εὐμενῶς ἤ δυσμενῶς τό σύμπαν καί τούς ἀνθρώπους. Παράλληλα, ἐπέτρεπε καί τήν πίστη στόν Χριστό μέ ἀπώτερο στόχο βεβαίως τήν ἀλλοίωση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος καί τῆς κατά Χριστόν ζωῆς.
Ὡς ἐκ τούτου, ὁ Ἀπόστολος τονίζει τήν ὑπεροχή καί κυριότητα τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω σέ ὅλη τήν κτίση. Στόν Χριστό ὀφείλουν τήν ὕπαρξή τους τά πάντα. Αὐτός εἶναι ὁ τελικός σκοπός ὅλων. Στόν Χριστό, λέγει ὁ Παῦλος, κατοικεῖ σωματικά ὅλη ἡ θεότητα καί σέ Αὐτόν βρίσκονται κρυμμένοι ὅλοι οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως. Σέ ἐμᾶς ἐναπόκειται νά διαφυλάττουμε ἀκέραιη τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί νά ζοῦμε σύμφωνα μέ αὐτήν, σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων μας. Αὐτή θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ καλύτερη ἐπιδίωξη γιά τό Νέο Ἔτος καί γιά ὅλα τά χρόνια τῆς ζωῆς μας.
Ἀρχιμ. Ν. Κ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2023/01_2023(3631).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου