ΜΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ

            Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, μάς φέρνει προ τών ευθυνών μας, διότι αν κάτι χαρακτηρίζει τήν ζωή τού Χριστιανού, αυτό είναι το αν αισθάνεται παιδί και φίλος τού Χριστού και αδελφός και φίλος τών Αγίων Του.

            Αν ρίξουμε μια προσεκτική ματιά μέσα μας, χωρίς διάθεση για ωραιοποιήσεις, θα τρομάξουμε από τήν κατάστασή μας. Η καρδιά μας είναι διχασμένη, ο τρόπος ζωής μας κατά τό μάλλον ή ήττον πάσχουν από έλλειψη αγάπης, ευθύτητας, ειλικρίνειας. Έτσι φαίνεται ότι δεν ζούμε τό μυστήριο τού Χριστού και τής Εκκλησίας Του, το μυστήριο τής ενότητας μεταξύ μας γύρω από τήν ευχαριστιακή Τράπεζα. Η προτροπή τού Χριστού μέσα από τό σημερινό Ευαγγέλιο να γίνουμε οικτίρμονες, μάς κάνει να εστιάσουμε τήν προσοχή μας στήν τριπλή παθολογία μας: ως προς τον εαυτό μας, ως προς τον Θεό και ως προς τον πλησίον μας.

            Μας χαρακτηρίζει μια κατάσταση εσωτερικών συγκρούσεων, ανησυχίας, φόβου για τό μέλλον και άγχους, θλίψης για τό παρελθόν, λόγω έλλειψης μετάνοιας, σε βαθμό να γινόμαστε και πρόξενοι διχοστασιών, διχονοιών, φιλονικιών και ταραχής. Φυσικό είναι αυτό στόν άνθρωπο που υποκρίνεται: άλλα να λέει με το στόμα, άλλα να σκέπτεται ο νούς του, άλλα να επιθυμεί ο έσω άνθρωπος, άλλα να σκέπτεται ο νούς του, άλλα να επιθυμεί ο έσω άνθρωπος, άλλα να πράττει το σώμα. Περιέρχεται σε μια άθλια κατάσταση ο καθένας μας, θυμίζοντας το παύλειο «ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος»!

            Οι Άγιοι είναι εκείνοι που αγάπησαν και εμπιστεύτηκαν τον Χριστό, θεωρώντας Τον αρχή και τέλος τής ζωής τους. Παρά τίς πολλές και μεγάλες δυσκολίες που συνάντησαν, φάνηκαν συνεπείς στό κάλεσμά Του. Υπήρξαν και υπάρχουν πάντοτε σημεία τού Θεού μέσα στόν λαό Του και η παρουσία τους πάντα συμφιλίωνε, ένωνε και ενώνει τα διεστώτα. Στέκουν μέσα στήν δόξα τού Χριστού λαμπροφόροι και ειρηνοποιοί ανά τούς αιώνες, αποτελώντας όντως τήν συνέχεια τού Χριστού μέσα στήν Ιστορία. Δεν πρόκειται ούτε για υπερανθρώπους, ούτε για υπανθρώπους. Θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν έτσι από τα καταργούμενα κριτήρια τού κόσμου τούτου. Πρόκειται για πραγματικούς ανθρώπους τού Θεού, τόσο αληθινούς, όσο και ο Χριστός, καθώς και πρότυπα μίμησης για εμάς.

            Δεν αγαπούμε τον Θεό, είμαστε ψυχροί απέναντί Του, δεν Τον εμπιστευόμαστε. Η έλλειψη αυτή φαίνεται τήν στιγμή τού πειρασμού, όπου υποχωρούμε στις υποβολές τών παθών, τών δαιμόνων, τών άτακτων επιθυμιών, κλίσεων, ροπών και τάσεων τής καρδιάς μας, ξεχνώντας Τον. Η λήθη τού Θεού, είναι το σύμπτωμα εκείνων που έχουν χλιαρή ή ανύπαρκτη πίστη, η οποία εξανεμίζεται τήν ώρα τής δοκιμασίας. Ανεξάρτητα από τήν σφοδρότητα τού πειρασμού, ο άνθρωπος τού Θεού, αν και πολλές φορές κάμπτεται και απογοητεύεται ανθρωπίνως, δεν παύει αδιάλειπτα και θερμά να επικαλείται το θείο έλεος. Ο Κύριος πάντοτε προφθάνει. Η ιστορία τού Πέτρου που τρόμαξε όταν αντιλήφθηκε ότι άρχισε να βυθίζεται στα νερά τής Τιβεριάδας, γίνεται μέρος τής προσωπικής μας ιστορίας. Με τίς αντιλήψεις και απομακρύνσεις τής θείας Χάριτος, ο άνθρωπος τού Χριστού γίνεται δόκιμος στόν πνευματικό πόλεμο γι αυτό όλο και περισσότερο αποζητάει τον Θεό.

            Ας μάς μεθύσει αθάνατα η εκπληκτική αγάπη τού Θεού, αδελφοί. Ας μείνουμε ασάλευτοι στό θεμέλιο τής Εκκλησίας, με τήν πλατυτέρα τών Ουρανών στό κέντρο Της και στον Χριστό ενθρονισμένο στούς κόλπους τής Μητέρας τού Θεού. Ας εμπιστευτούμε τήν Παναγία· είναι η θύρα που οδηγεί στόν Χριστό.

            Πολύ σωστά επισημαίνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι δεν μπορείς να λές ότι αγαπάς τον Θεό που δεν βλέπεις, ενώ δεν αγαπάς τον διπλανό σου που τον βλέπεις. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν να μην κάνεις στούς άλλους αυτό που δεν θέλεις να σού κάνουν. Κίνητρο δηλαδή τής όποιας δράσης και συμπεριφοράς σου να είναι τό τί δεν σού αρέσει να παθαίνεις. Πρόκειται για μας στάση εντελώς αμυντική και ψυχοσυναισθηματική. Ο Χριστός τα υπερβαίνει όλα αυτά λέγοντάς σου να αγαπήσεις τον εχθρό σου, δηλαδή αυτόν που θα σου κάνει ό,τι μισείς. Αυτόν λέει θα τον αγαπήσεις σαν τον εαυτό σου! Εδώ διαλύονται οι όποιες άμυνες και τεχνικές, που τελικά είναι φίλαυτες και ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε τρόπο και τόπο Θεού που χωράει τούς πάντες: αμαρτωλούς και ενάρετους, πλούσιους και πένητες, μαύρους, άσπρους και κίτρινους, ομόγλωσσους και αλλόγλωσσους, ομόθρησκους και ετερόθρησκους. Όλοι χωρούν εδώ, σε Ορθόδοξο ιερό τέμενος απείρων διαστάσεων, όπου ο Χριστός μας γίνεται για τον καθένα αυτό που πρέπει και τού χρειάζεται. Είναι η σαρκωμένη Αγάπη που κερνάει τούς πάντες – ίνα πάντες έν ώσιν -  τον πανευφρόσυνο οίνο τής θείας παρηγοριάς τού Πατρός.

            Έτσι πολιτεύονται όσοι απλάνευτα κατοικούν, όχι τήν εφιαλτική έρημη χώρα τών ανθρώπινων ισοπεδωμένων κοινωνιών τής εποχής μας, αλλά τήν χώρα τών ζώντων τού αναστάντος Χριστού, που μας χωράει όλους στό σώμα Του, αρκεί να τό θελήσουμε.

Αρχιμ. Ε.Τ.