ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΟΠΛΑ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί μέ τήν παροῦσα περικοπή

«λαλεῖ οἰκοδομήν καί παράκλησιν καί παραμυθίαν» (Α΄ Κορ. 14,3), ἀπευ-

θύνεται στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας κάθε ἐποχῆς μέ λόγους οἰκοδομη-

τικούς, προτρεπτικούς καί παρηγορητικούς. Καλεῖ τούς Ἐφεσίους, πρός

τούς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ ἐπιστολή του, καί κάθε πιστό, νά ἔχουν τήν

πνευματική αἴσθηση ὅτι στόν ἀγώνα τους γιά νά βιώσουν τό Εὐαγγέλιο

τοῦ Χριστοῦ ὡς τό ὕψιστο κριτήριο τῆς συνειδήσεώς τους δέν εἶναι μό-

νοι. Μαζί τους βρίσκεται ὁ παντοδύναμος Κύριος. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος

ἐπισημαίνει ὅτι οἱ πιστοί πρέπει νά πάρουν δύναμη ἀπό τήν ἕνωσή τους

μέ τόν Κύριο καί ἀπό τήν μεγάλη Του ἰσχύ, καθότι ὁ Θεός εἶναι ἡ πηγή

τῆς δυνάμεως· ὁ μόνος κραταιός, ἀήττητος καί πανίσχυρος. Καί ἡ δύνα-

μη αὐτή εἶναι ἀπαραίτητη, γιατί ἡ πνευματική ζωή τοῦ συνειδητοῦ χρι-

στιανοῦ εἶναι μία καθημερινή πάλη ὄχι μέ ἀνθρώπους, ἀλλά μέ ἀρχές

καί ἐξουσίες, δηλαδή μέ τούς κυρίαρχους τοῦ σκοτεινοῦ τούτου κό-

σμου, τά πονηρά πνεύματα πού βρίσκονται ἀνάμεσα στήν γῆ καί τόν

οὐρανό.

Ν᾽ ἀντιστέκεστε στά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου

Ὡς ἐκ τούτου, ὁ Παῦλος προτρέπει τούς πιστούς νά ἐνδυθοῦν μέ

τήν πανοπλία πού δίνει ὁ Θεός, γιά νά μπορέσουν νά ἀντιμετωπίσουν τίς

μεθοδεῖες, τά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου. Νά προβάλουν ἀντίσταση,

ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς σατανικῆς ἐπιθέσεως, γιά νά μείνουν ὥς τό τέλος

σταθεροί στίς θέσεις τους. Ἡ πανοπλία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ

ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἡ ὁποία προσφέρεται σέ κάθε πιστό πού μετέχει

στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἔνδυση

τοῦ φθαρτοῦ καί πεπερασμένου ἀνθρώπου μέ τήν ἀφθαρσία καί τήν

ἀθανασία τοῦ Θεοῦ διά τῆς πίστεως, τῆς μετανοίας, τοῦ ἁγίου Βαπτί-

σματος καί τῆς θείας Εὐχαριστίας· διά τῆς προσευχῆς καί τῆς συνεχοῦς

καταρτίσεως στόν ἀγώνα τῆς θεογνωσίας· διά τῆς σπουδῆς οἱ ἅγιες

εὐαγγελικές ἀρετές καί ἐντολές νά εἶναι ὁ κανόνας καί τό μέτρο τῆς

πνευματικῆς ζωῆς. Ὅμως, ὁ ἀρχέκακος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβο-

λος, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8).

Οἱ δαιμονικές δυνάμεις εἶναι διαιρετικές καί διασπαστικές. Ἀπό φθόνο

καί ἀδιανόητη κακία ὁ πειρασμός ἐπιδιώκει τήν διάλυση τῆς κοινωνίας

τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί, κατ’ ἐπέκταση, μέ τούς ἄλλους ἀνθρώ-

πους. Μάλιστα, διάσπαση τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό σημαίνει πρώτιστα

τήν ἀλλοίωση τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης καί τόν ἐγκλωβισμό τοῦ ἀνθρώπου

στά ἐρέβη τοῦ ἰδίου Ἐγώ, τουτέστιν σέ ἀποξένωση καί ἀπομόνωση

πνευματική.

Ἡ συμμαχία τοῦ Θεοῦ

Ὁ κορυφαῖος ἑρμηνευτής τῶν ἐπιστολῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ

ἱερός Χρυσόστομος, ἐπισημαίνει ὅτι σύμμαχος παντοδύναμος στόν

ἀγώνα μας ἐναντίον τοῦ κακοῦ, τοῦ πειρασμοῦ, τοῦ διαβόλου εἶναι ὁ

Θεός, ὁ Ὁποῖος ὡς πατέρας μας στοργικός δέν ἐπιτρέπει νά δοκιμα-

σθοῦμε περισσότερο ἀπό ὅσο μποροῦμε (Α΄ Κορ. 10,13). «Ἔχουμε ἀκα-

ταμάχητο σύμμαχο τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» διακηρύττει ὁ χρυ-

σορρήμων πατήρ καί μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ τελική καί ἔνδοξη νίκη μας

θά συντελεσθεῖ καί θά φανερωθεῖ στήν πληρότητά της στά ἔσχατα·

«ὅταν ἐξέλθωμεν ἐντεῦθεν», ὅταν φύγουμε ἀπό τήν παροῦσα ζωή γιά

νά συναντηθοῦμε «πρόσωπον πρός πρόσωπον» μέ τόν Κύριο τῆς Δόξης

καί Βασιλέα τοῦ παντός.

Ἡ κοινωνία τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης

Στήν κοινωνία τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, ὅπως προσφέρεται στόν λει-

τουργικό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μέ τά ἅγια Μυστήρια καί τήν κατά Χρι-

στόν βιοτή, ὁ ἐγωισμός τοῦ ἀνθρώπου μεταποιεῖται σέ ἀδιάσπαστη ἑνό-

τητα προσώπων· ἑνότητα, ἡ ὁποία ἐμπνέεται καί πραγματοποιεῖται μέ

τήν παρουσία, τήν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή μας. Ἡ δύναμη τῶν

πνευμάτων τῆς πονηρίας βρίσκεται ὄχι στήν ἴδια τήν κακία τους, ἀλλά

στό ὅτι κάνουν ὅ,τι εἶναι δυνατόν γιά νά καταστρέψουν τήν πίστη τῶν

ἀνθρώπων στήν καλοσύνη καί τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί, ἔτσι, νά

διαμορφωθεῖ ἡ πεποίθηση ὅτι τό κακό εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τό καλό. Ὁ

Θεός δέν μᾶς δίνει ἐξηγήσεις γιά ποιούς λόγους φαίνεται νά ἐπικρατεῖ

τό κακό καί νά θριαμβεύει ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου, ἀλλά μᾶς δίνει τήν

δύναμη γιά νά τό ἀντιπαλέψουμε καί τήν ἰσχύ, τήν πανοπλία, γιά νά τό

ὑπερνικήσουμε μέ τήν δύναμη τῆς πίστεως, τῆς προσευχῆς, τῆς ἐλπί-

δος, τῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνίας μέ τόν Χριστό. Δηλαδή, ἔτσι ὅπως ἀντι-

πάλεψε καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου στό Ὄρος,

ὅπου γιά σαράντα ἡμέρες ἀπομονώθηκε μετά τήν βάπτισή Του.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ πολλή ἔμπνευση χρησιμοποιεῖ στήν περικο-

πή μας εἰκόνες ἀπό τήν στρατιωτική ζωή τῆς ἐποχῆς του, γιά νά μᾶς

βοηθήσει νά ἐννοήσουμε ὅτι ἡ πνευματική μας ζωή εἶναι διαρκής ἀγώ-

νας ἐναντίον τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου.

Ὅμως, στόν ἀγώνα αὐτό ἀκαταμάχητος σύμμαχος εἶναι ὁ Θεός. Γι’ αὐτό

μπροστά στό κακό, τίς ἀντιξοότητες, τίς θλίψεις, τόν πειρασμό νά ἐξα-

σθενήσει ἡ ἐλπίδα μας, νά κλονισθεῖ ἡ πίστη μας καί νά «ψυγεῖ» ἡ ἀγάπη

μας, ἄς ἐμπιστευόμεθα τόν Θεό, ὅπως τόν ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός, ἀκό-

μη καί στήν ἀγωνία τῆς Γεθσημανῆς, στήν ἔσχατη δοκιμασία τοῦ Σταυ-

ρικοῦ Του θανάτου, καί τότε ὅλοι οἱ πειρασμοί θά συντριβοῦν μπροστά

στήν ἀνείκαστη δύναμη καί τήν ἀκατάληπτη ἀγάπη Του.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.